Κερατσίνι: Συναγερμός για τη μυστηριώδη εξαφάνιση 43χρονου ενώ πήγαινε στη δουλειά του
«Κάποιος έκλεινε το κινητό του» αναφέρουν οι αρχές.
Συναγερμός στο Κερατσίνι τις τελευταίες δύο ημέρες λόγω της μυστηριώδους εξαφάνισης ενός 43χρονου, ο οποίος χάθηκε καθ’ οδόν για τη δουλειά του στον Ταύρο, μόλις αποχώρησε από το σπίτι του.
Ο 43χρονος Σπύρος Σέββος, την ημέρα της εξαφάνισής του (28.04.2025), ενημέρωσε τη σύζυγό του πως θα πάει στην δουλειά του με σκοπό να ενημερώσει τους υπεύθυνούς του ότι θα λείψει λίγες ημέρες λόγω εγχείρησης. Αν και ο ίδιος έφυγε από το σπίτι του στο Κερατσίνι, δεν γύρισε ποτέ πίσω.
Από τότε δεν έχει δοθεί κανένα σημείο ζωής. Το τελευταίο στίγμα στο κινητό του καταγράφηκε το βράδυ της Δευτέρας και από τότε παραμένει απενεργοποιημένο.
Το Silver Alert που εκδόθηκε για τον 43χρονο:
Η τελευταία επαφή που είχε με την σύζυγό του ήταν ένα μήνυμα στο οποίο της έγραφε «τα παιδιά θα τα πάρει ο πατέρας σου, σας αγαπώ πολύ».
Όπως η ίδια λέει στην εκπομπή Live News, αυτό το μήνυμα δεν την προβλημάτισε, καθώς συνήθιζε να της το λέει.
«Τη Δευτέρα είχε πάει στον Γεννηματά να κάνει έναν έλεγχο στο χέρι του για ένα ραντεβού που θα είχε για χειρουργείο. Πήγαν στο μετρό και πήγαν στον Πειραιά για καφέ. Στις 2 παρά πήγαν σπίτι και του είπε ο πατέρας μου να φάνε και του είπε θα έρθει σε λίγο. Μετά του είπε πως θα πάει στην εργασία του για να τους ενημερώσει.
Εμένα μου το είχε πει και με ενημέρωσε πως τα παιδιά θα τα πάρει ο μπαμπάς μου. Το τελευταίο μήνυμα που μου έστειλε ήταν 2 η ώρα. Μου είπε “σας αγαπώ πολύ” και του είπα και εμείς. Αλλά συνήθιζε να το λέει ο Σπύρος. Ήταν ένας άνθρωπος χωρίς διαμάχες. Είχε αγχωθεί για το χειρουργείο. Κάνω έκκληση σε όποιον τον έχει δει. Αν είχε κάτι θα μου το έλεγε, είμαστε 20 χρόνια μαζί. Δεν θα άφηνε το παιδί του, δεν ξέρω τι έχει γίνει», είπε συγκεκριμένα.
Αδιανόητες εικόνες βρωμιάς και δυσωδίας, με τρωκτικά και κατσαρίδες αντίκρισαν οι άνδρες της αστυνομίας στο σπίτι όπου διέμεναν τα τρία ανήλικα παιδάκια στον Άγιο Παντελεήμονα.
Μετά από καταγγελία που έγινε στο «Χαμόγελο του Παιδιού», τα παιδιά ηλικίας τριών έως εννέα ετών μεταφέρθηκαν με εντολή της Εισαγγελίας στο αστυνομικό τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα, ενώ η μητέρα και ο σύντροφός της συνελήφθησαν.
Πληροφορίες αναφέρουν ότι τα παιδάκια φέρουν σημάδια και τραύματα από δαγκώματα τρωκτικών και εντόμων σε όλο το σώμα τους.
Άγιος Παντελεήμονας: Ο βιολογικός πατέρας των δύο παιδιών έκανε καταγγελία
Σύμφωνα με πληροφορίες, στις 5 Απριλίου, ο βιολογικός πατέρας των δυο παιδιών που έχουν γεννηθεί το 2018 και το 2020 κατήγγειλε στην αστυνομία ότι ζουν σε άθλιες συνθήκες μαζί με τον ετεροθαλή αδελφό τους.
Πληροφορίες αναφέρουν ότι η μητέρα βιαιοπραγούσε σε βάρος του.
Νωρίτερα, ο πρόεδρος του Χαμόγελου του Παιδιού ανέφερε στο ΑΠΕ για την υπόθεση: «Πρόκειται για τρία παιδιά ελληνικής καταγωγής. Η μητέρα, σύμφωνα με πληροφορίες, κακοποιούσε και τον πατέρα. Έπειτα από καταγγελία, τα παιδιά μεταφέρθηκαν με εντολή της Εισαγγελίας στο αστυνομικό τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα. Οι άνθρωποι του “Χαμόγελου του Παιδιού” μεταφέρουν αυτή τη στιγμή τα παιδιά σε νοσοκομείο προκειμένου να διαπιστωθεί η κατάσταση της υγείας τους και να λάβουν τις πρώτες βοήθειες».
Άγιος Παντελεήμονας: Τα έβαζαν να ζητιανεύουν
Η μητέρα φέρεται να έβαζε τα παιδιά να ζητιανεύουν έξω από τον ιερό ναό της Παναγίας Γρηγορούσης στο Μοναστηράκι.
Αστυνομικοί, αφού διαπίστωσαν ότι τα ανήλικα βρίσκονταν σε κίνδυνο, έφτασαν στις 12.30 τα ξημερώματα παρουσία εισαγγελέα στο σπίτι της οικογένειας, όπου και συνέλαβαν τη μητέρα και τον σύντροφό της, ο οποίος αντιστάθηκε.
Κατά πληροφορίες, ο 54χρόνος πατριός έχει σε βάρος του πέντε καταδικαστικές αποφάσεις, οι τέσσερις για ενδοοικογενειακή βία και μία για επαιτεία.
“Εδώ και 4-5 χρόνια, συναναστρεφόμενος με κόσμο σε διάφορες δημόσιες δραστηριότητες ή στην ιδιωτική μου θεραπευτική πρακτική, οι περισσότεροι γονείς μού έλεγαν το εξής: «Έχουμε προβλήματα με το παιδί. Μήπως πρέπει να το πάω σε ψυχολόγο;»
Από την αδρή λοιπόν κατεύθυνση που τους έδινα, ακούγοντας λίγα πράγματα, πρόσεξα ότι 9 στις 10 φορές τούς έλεγα ότι σαν γονείς να κάνετε αυτό, εκείνο, και κατέληγα να τους λέω ότι το παιδί δεν χρειαζόταν ψυχολόγο, αλλά γονείς.
Spiros71, CC BY-SA 3.0 <https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0>, via Wikimedia Commons
Αυτή η φράση καμπάνισε σιγά σιγά στο μυαλό μου, μάζεψε όλες αυτές τις θεραπευτικές εμπειρίες και γνώσεις που βρίσκονται πίσω από αυτό το βιβλίο και άνοιξε τον δρόμο για να γεννηθεί η άποψη ότι 9 φορές στις 10 τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο, αλλά γονείς.
Μιλώντας, βέβαια, πάντα για συνηθισμένα παιδιά, με συνηθισμένους γονείς, σε συνηθισμένες οικογένειες. Εκεί πέρα είναι κατά κανόνα θέμα ανατροφής και όχι θεραπείας.
Πότε ξεκινάει η διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού;
Η διαπαιδαγώγηση ξεκινάει πριν ακόμα γεννηθεί το παιδί, από τη στιγμή που υπάρχει μέσα στη φαντασία και στην επιθυμία των γονέων.
Οι γονείς τότε καλούνται να ρυθμιστούν οι ίδιοι σωστά, ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν στη γονεϊκή λειτουργία, να μπορέσουν να λειτουργήσουν ως γονείς. Αν δεν είναι έτοιμοι αυτοί, όταν γεννηθεί το παιδί, θα υπάρξουν τριβές. Διότι, δυστυχώς, τα περισσότερα πράγματα δεν τα συζητούν οι άνθρωποι, γιατί τα θεωρούν αυτονόητα.
Είναι αυτά που έχουν οι ίδιοι σαν ηθικές αξίες και σαν τεχνογνωσία, φυτεμένα βαθιά μέσα στο μυαλό τους από τις προηγούμενες γενιές, από τους γονείς τους. Υπάρχει μεν με τα χρόνια εξέλιξη, αλλά υπάρχει και ένας πυρήνας ηθικών αναφορών και μια γενική ιδέα του κόσμου, που μεταβιβάζεται έστω και ασυνείδητα.
Μπορούμε να αποφύγουμε τα λάθη των γονιών μας; Τι γίνεται αν κάποιος δεν συμφωνεί με τον ηθικό πυρήνα των γονιών του;
Το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να είναι κανείς ειλικρινής με τον εαυτό του και να εξετάσει πολύ προσεκτικά και με νηφαλιότητα τι είναι σωστό και τι λάθος, τι μπορεί να κρατήσει και τι όχι.
Η σχέση παιδιού και γονιού είναι γεμάτη πάθος και περιστατικά, που σημαίνει ότι δεν έχουμε αρκετή απόσταση ώστε να κρίνουμε. Συνεπώς δεν πρέπει να βιαζόμαστε να μετατοπίσουμε στους γονείς μας τα λάθη και τις ευθύνες.
Θα πρέπει να αναρωτηθούμε μήπως υπερβάλλουμε κάπου, επηρεασμένοι από τις δύσκολες συναισθηματικές διαστάσεις που έχουν οι στενές σχέσεις, όπως είναι αυτές μεταξύ παιδιών και γονιών. Από τη στιγμή που είναι ειλικρινής και στοχαστεί, και ενδεχομένως κουβεντιάσει και με κάποιους ανθρώπους που εμπιστεύεται, είναι στο χέρι του να πει δεν θα το κάνω έτσι, θα το κάνω αλλιώς.
Τι σημαίνει, όμως, να είσαι γονιός;
Το να είσαι γονιός είναι τέχνη, που σημαίνει ότι απαιτεί τεχνογνωσία και ευαισθησία, είναι στάση ζωής.
Μέχρι και την προηγούμενη γενιά, αυτή η μετάβαση γινόταν αυθόρμητα. Όμως με τις ραγδαίες αλλαγές στις Δυτικές κοινωνίες, έχουν χαθεί πολλές κοινές αναφορές ανάμεσα στους γονείς μας και στους σημερινούς νέους γονείς. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχουν χάσματα και στην τεχνογνωσία πώς μεγαλώνεις ένα παιδί, αλλά και στην αίσθηση του κόσμου που χαρακτηρίζει τη μία γενιά μετά την άλλη.
Υπάρχει, λοιπόν, ένα κομμάτι που μεταδίδεται κοινωνικά, υπάρχει όμως κι ένα κομμάτι που εξαρτάται από τις παρούσες συνθήκες κάθε φορά, και είναι αλήθεια ότι αυτή η τέχνη του γονιού μαθαίνεται. Είτε διδάσκεται ρητά, είτε με έμμεσο αυθόρμητο τρόπο. Γονιός λοιπόν γίνεσαι, δεν γεννιέσαι.
Τι χρειάζεται ένα παιδί για να μεγαλώσει σωστά;
Ένα παιδί για να μεγαλώσει σωστά θέλει αγάπη και κανόνες. Για να είμαι πιο ακριβής, δεν θέλει αγάπη γενικώς. Αλλιώς αγαπάς τον εραστή σου και την ερωμένη σου, αλλιώς αγαπάς τον φίλο σου, τον γνωστό σου, κάποιον συγγενή. Κάθε αγάπη πρέπει να ταιριάζει με τον δέκτη της.
Το παιδί θέλει έντεχνη αγάπη, με ειδική συνταγή. Αυτή η συνταγή έχει τρία συστατικά. Το πρώτο είναι η παρουσία, το δεύτερο η αποδοχή και το τρίτο η άφοβη καθοδήγηση.
Η παρουσία σημαίνει ότι το παιδί θέλει να αισθάνεται ότι οι γονείς του ήταν ανέκαθεν εκεί, πριν έρθει αυτό στον κόσμο, και θα είναι πάντα εκεί ό,τι και να γίνει. Μπορεί να το μαλώσουν, να του πουν οτιδήποτε, αλλά θα του πουν «μα τι είναι αυτό που έκανες, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ». Δηλαδή θα είναι πάντα κοντά του.
Το δεύτερο είναι η αποδοχή. Ότι δηλαδή θα κάνει κάτι σωστά, κάτι άλλο λάθος, θα είναι και όμορφο και άσχημο, αλλά θα αγαπιέται επειδή είναι παιδί τους. Που σημαίνει ότι οι γονείς λένε στο παιδί «σε θέλουμε να υπάρχεις έτσι όπως είσαι. Έχεις μια θέση μεταξύ μας». Αυτό είναι τεράστιας σημασίας για το παιδί, γιατί έτσι νιώθει την αποδοχή και στον έξω κόσμο.
Η άφοβη καθοδήγηση σημαίνει ότι κρατάς το παιδί σου σταθερά από το χέρι για να παίξει, για να πάτε βόλτα κ.ο.κ., και όπου πρέπει το συγκρατείς ή του δείχνεις τι πρέπει να κάνει.
Είναι σαν να θέτεις όρια;
Είναι κάτι παραπάνω από όρια. Ο κανόνας είναι βαθύτερη έννοια από τα όρια. Σαν να παίζεις μουσική, όπου υπάρχει η έννοια του σωστού και του φάλτσου. Το παιδί ζητάει να του δώσεις την τέχνη του ζην. Αυτό είναι ο κανόνας.
«Μπορεί να έχει λάθη αυτό που σε μαθαίνουμε, μπορεί εσύ να βρεις άλλους τρόπους να το κάνεις καλύτερα, αλλά εμείς αυτό ξέρουμε και σου το μεταδίδουμε, ώστε να ξέρεις την τέχνη της ζωής σε αυτό το περιβάλλον που ζεις τώρα, για να μπορείς να τα βγάλεις καλά πέρα».
Πώς θα ξέρει ένας γονιός πότε να θέσει τα όρια και ποιοι είναι οι κανόνες;
Σε αυτά ο καθένας έχει ήδη μέσα του μια γνώση. Και με αυτά που έχει στο μυαλό του, με αυτά πορεύεται. Δεν υπάρχει γενικός κανόνας για όλους τους ανθρώπους, για όλες τις οικογένειες, για όλα τα παιδιά.
Το βασικότερο απ’ όλα, γιατί είναι η βάση της ανθρώπινης σχέσης, είναι ότι οι γονείς πρέπει να μάθουν στο παιδί τους να σέβεται τους γονείς τους επειδή είναι γονείς του και όχι για άλλον λόγο. Σε μια συνηθισμένη οικογένεια, το παιδί δεν είναι καλός κριτής για το πώς θα του φερθούν οι γονείς για να είναι καλοί γονείς.
Οι γονείς θα πορευθούν όπως οι ίδιοι καταλαβαίνουν. Απλώς πρέπει να είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους, ούτως ώστε αν δουν ότι κάτι δεν πάει καλά, να το σκεφτούν, να το συζητήσουν μεταξύ τους, με τους συγγενείς τους και, στο τέλος, ας πάνε να μιλήσουν με κάποιον ειδικό, αν δεν μπορούν να το λύσουν.
Στην αγάπη πρέπει να υπάρχουν όρια; Μερικές φορές από τη μεγάλη αγάπη πνίγουμε τον άλλον…
Αυτό είναι φάλτσο, επειδή η αγάπη των γονιών πρέπει να είναι έντεχνη αγάπη και όχι λουτρό αγάπης, που πετάς μέσα το παιδί και ό,τι γίνει. Πρέπει να ξέρεις ότι το παιδί δεν είναι εξάρτημα δικό σου, δεν ζει για εσένα, για να εκπληρώσει τα δικά σου ανεκπλήρωτα όνειρα και να γιατρέψει τις δικές σου απογοητεύσεις, αλλά φτιάχνεις ένα πλάσμα που από την πρώτη στιγμή της ζωής του έχει αυτοτέλεια.
Στις σχέσεις εξάρτησης γράψε λάθος. Σε κάθε τέχνη υπάρχει το σωστό και το λάθος. Στη μουσική το λέμε φάλτσο, στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ, φάουλ. Όταν παίζεις ένα έντεχνο παιχνίδι, υπάρχει η έννοια του φάουλ. Η τέχνη του γονιού είναι η τέχνη της έντεχνης αγάπης που ταιριάζει στη σχέση του παιδιού με τον γονιό.
Ποια είναι τα πιο συχνά λάθη που κάνουν οι γονείς;
Το πιο δυσάρεστο και διαδεδομένο στο Δυτικό κόσμο είναι ότι οι γονείς φοβούνται να είναι γονείς. Φοβούνται το τρίτο στοιχείο, αυτό της άφοβης καθοδήγησης. Εν μέρει αυτό γίνεται για προσωπικούς λόγους. Κάποιοι είχαν πληγωθεί όταν ήταν παιδιά, κι αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού έμεινε ασυνείδητα ή ασυναίσθητα. Γιατί ο καθένας κουβαλάει τραύματα και απογοητεύσεις.
Αυτό που κάνει ασταθή τα πράγματα σήμερα και τους γονείς να φοβούνται να είναι γονείς, κι αυτό είναι το σύνηθες λάθος, είναι το γεγονός ότι η κοινωνία δεν τους εξοπλίζει με την τεχνογνωσία και τους συναισθηματικούς πόρους που θα τους έδειχναν πώς μεγαλώνεις ένα παιδί και ότι αξίζει τον κόπο να μεγαλώνεις ένα παιδί ακόμα και όταν χρειάζεται να κάνεις τον διαιτητή που θα σφυρίξει φάουλ, που θα δυσαρεστήσει, δηλαδή, τον αγαπημένο του.
Όταν ο προπονητής ή ο δάσκαλος της μουσικής σού λέει τι να κάνεις και σε διορθώνει, το κάνει για να σε βοηθήσει να γίνεις καλύτερος, δεν σε κατακρίνει.
Σε επώδυνες καταστάσεις, όπως ένα διαζύγιο, πώς θα αποφύγουν οι γονείς τα λάθη;
Το νόημα που θα πάρει ένα διαζύγιο εξαρτάται από το πώς θα το βιώσει ένα παιδί και κυρίως από το πώς θα του μιλήσουν οι μεγάλοι γι’ αυτό το πράγμα. Και θα πρέπει να του μιλήσουν λέγοντάς του αλήθεια και όχι ψέμα.
Αν επιχειρήσουν να πουν ψέμα σε ένα παιδί, το παιδί μπορεί να μην καταλαβαίνει το πρακτικό αντίκρισμα του ψέματος, αλλά καταλαβαίνει το συναισθηματικό αντίκρισμα. Συνεπώς θα μιλήσουν στο παιδί κάπως έτσι: «Χωρίζουμε για τον απλό λόγο ότι θέλαμε να είμαστε μαζί, επειδή αγαπηθήκαμε, κάναμε έναν, δύο, πέντε καρπούς της αγάπης μας και μετά, επειδή αποκλίνουν οι δρόμοι της αγάπης, επιλέξαμε να ζήσουμε χωριστά».
Αν, λοιπόν, οι γονείς το έχουν αφομοιώσει αυτό και το ζήσουν χωρίς τεράστιο δράμα (όχι χωρίς πόνο, γιατί πάντα ένας χωρισμός έχει πόνο, ακόμα κι όταν έχει εκπνεύσει η σχέση συναισθηματικά) και μιλήσουν με αυτόν τον απλό τρόπο στα παιδιά τους, και δεν προσπαθήσουν να πουν ποιος έφταιγε, ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός, τότε το παιδί θα πληγωθεί, θα πονέσει.
Γιατί, μην αυταπατόμαστε, το παιδί έχει ανάγκη και από τους δύο γονείς, αλλά θα μπορέσει να χωνέψει αυτήν τη νέα σχέση μεταξύ των μεγάλων, από τη στιγμή που δεν πλήττεται η σχέση με τους γονείς του. «Δεν χωρίζουν οι γονείς σου. Χωρίζουν τα δύο μέρη του ζευγαριού και θα συνεχίσουν να είναι γονείς σου σε όλη σου τη ζωή. Όσο σε αγαπούσαμε θα σε αγαπάμε».
Δεν είναι, όμως, τόσο αυτονόητα για όλους τους γονείς.
Όταν αποφασίζεις μια συμβίωση με σκοπό την οικογένεια, βλέπεις τον κόσμο περίπου από την ίδια οπτική γωνία που τον βλέπει και ο άλλος. Όταν χωρίσουν οι άνθρωποι, βλέπουν πια τα πράγματα από τελείως διαφορετική οπτική γωνία.
Και εκεί είναι μεγάλος ο πειρασμός και οι περισσότεροι άνθρωποι την πατάνε γιατί προσπαθούν να βρουν γιατί έγινε. Όταν χωρίζεις δεν βγάζεις άκρη. «Βρεθήκαμε μαζί για το καλό, δεν μας βγήκε και πάμε παρακάτω».
Αν αυτή την απλή αλήθεια την δεχτούν οι γονείς, ότι όταν χωρίσεις είναι αλλιώτικος ο τρόπος που βλέπει ο καθένας τα πράγματα, τότε είναι σχετικά εύκολο, αλλά όχι ανώδυνο, να βάλουν σε τάξη τη ζωή τους, ξέροντας ότι κάποια πράγματα θα τους πληγώσουν, αλλά ο χρόνος, η καλή σχέση και ο καλός λόγος θα επουλώσουν τις πληγές.
Αρκεί να είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους και να μην φοβούνται να είναι γονείς”.
Ο Νίκος Σιδέρης έχει γράψει το βιβλίο: “Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν!”
Kάποιες ξέρουν από πολύ νωρίς ότι θέλουν να γίνουν μαμάδες. Για κάποιες άλλες, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα. Γι’ αυτό και όταν τυχαίνει μια μη προγραμματισμένη εγκυμοσύνη, αντί για την αναμενόμενη χαρά, κυριαρχεί ο φόβος και η αγωνία. Δεν θα σας πούμε ότι τα παιδιά θα γεμίσουν τη ζωή σας και τα σχετικά, αλλά σας ενθαρρύνουμε να διαβάσετε το άρθρο αυτής της μαμάς, που λέει μια μεγάλη αλήθεια.
«Ακούμε συχνά φράσεις του τύπου: ”Δεν το είχαμε προγραμματίσει και έτυχε” ή ”Είχαμε ένα ατύχημα και έμεινα έγκυος” και συνήθως συνοδεύονται από κάποιο αναστεναγμό. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα, κάποιοι το μετανιώνουν.
Θα είμαι ειλικρινής: αυτή η αντιμετώπιση μου σφίγγει την καρδιά, και πιστέψτε με ξέρω καλά τι σημαίνει να μένεις έγκυος χωρίς να το θέλεις. Η ίδια μου η μαμά ανέβηκε τα σκαλιά της εκκλησίας όταν ήταν 8 μηνών έγκυος. Ήταν νέα, παντρεύτηκε για να μην στιγματιστεί και όχι επειδή το ήθελε, δεν σπούδασε και άφησε τα όνειρά της για να με μεγαλώσει. Κι όμως, αυτό το κορίτσι που δεν ήταν ούτε 20 χρονών, με αγάπησε περισσότερο από τον καθένα και μου έδωσε τα πάντα!
Ένα παιδί ποτέ δεν είναι ”λάθος”. Λάθος μπορεί να είναι οι επιλογές μας, αλλά ένα αθώο πλάσμα δεν φταίει για αυτές.
Στην δική μου περίπτωση, το ότι ξέχασα να πάρω το αντισυλληπτικό ήταν λάθος. Το ότι ήμουν με κάποιον που δεν περνούσα καλά, ήταν λάθος. Το παιδί μου όμως ήταν ευλογία.
Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να μειώσω το πώς αισθάνεται μια μητέρα για την εγκυμοσύνη της ή το πώς έφτασε σε αυτό το σημείο. Είναι σημαντικό όμως να αντιλαμβανόμαστε ότι εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας και κανένας άλλος.
Μια εγκυμοσύνη μπορεί να τύχει, αλλά δεν είναι ατύχημα. Μην χρησιμοποιείτε μια λέξη που είναι τόσο αρνητικά φορτισμένη. Το να φέρνεις στον κόσμο μια νέα ζωή είναι δώρο, κάτι για το οποίο πρέπει να είμαστε μόνο περήφανες!
Μπορεί να μην το είχες προγραμματίσει ή μπορεί όντως να μην το ήθελες, όμως μόλις κρατήσεις το μωρό στα χέρια σου θα το λατρέψεις περισσότερο από την ίδια σου τη ζωή!
Συγκλονίζει ο πατέρας της 19χρονης Αναστασίας που βρισκόταν στο τρένο της τραγωδίας των Τεμπών.
Ηφοιτήτρια της Γεωπονικής ΑΠΘ είχε ταξιδέψει στην Αθήνα για να επισκεφτεί τους γονείς της το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας και επέστρεφε στη Θεσσαλονίκη το βράδυ της Τρίτης 28 Φεβρουαρίου, με το Intercity 62.
Ο πατέρας της φοιτήτριας συγκλόνισε μιλώντας στο “Πρωινό” για την κόρη του.
“Έχει αρχίσει για εμάς ένας Γολγοθάς που θα πρέπει να ανέβουμε. Δεν τρώμε, δεν κοιμόμαστε. Έχω άλλα 3 παιδιά, η Αναστασία ήταν το δεύτερο παιδί μου. Ένα παιδί χαμογελαστό, με όνειρα. Είχε βρει φίλους και ήθελε να κάνει αργότερα μεταπτυχιακό στην Ολλανδία και να ζήσει εκεί. Όμως τα όνειρά της σταμάτησαν στις 28 Φεβρουαρίου στις 23:20 το βράδυ”.
“Ελπίζω να μην λείψουν άλλα παιδιά από τους γονείς τους. Αισθάνομαι κενό για όλο αυτό που μας συμβαίνει” είπε ο πατέρας της 19χρονης Αναστασίας.
Η Μαρίνα Ασλάνογλου, παραχώρησε συνέντευξη στην εκπομπή «Ακόμα δεν είδες τίποτα» και στον Κώστα Τσουρό και αναφέρθηκε στο ζήτημα της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια, καθώς και για την προσωπική της ζωή και την προσπάθειά να αποκτήσει παιδί.
«Δεν έχω ακούσει κάποιο ομόφυλο ζευγάρι να έχει κακοποιήσει το παιδί του ή να το έχει σκοτώσει. Όταν δύο άνθρωποι το θέλουν πραγματικά, ναι, αλλά πρέπει να προστατέψουμε το παιδί. Το παιδί θέλει αγάπη από όποιον και να την παίρνει. Αν με ρωτούσε ο γιος μου για ένα παιδί με δύο μπαμπάδες, θα έλεγα πως είναι ένα τυχερό παιδί που έχει δύο μπαμπάδες να το αγαπούν», είπε χαρακτηριστικά η ηθοποιός.
Επίσης μίλησε και για την σχέση της με τον σύζυγό της, Δημοσθένη Πέππα. «Μια σχέση είναι στο χέρι και των δύο να κρατάνε τη σχέση δυνατή και θερμή, εάν το αφήσεις σε αφήνει και αυτό. Αυτό που έχουμε καταφέρει με τον σύζυγό μου είναι να μην ξεπερνάμε τα όρια. Είμαι ένας άνθρωπος που φαίνομαι, είτε είμαι χαρούμενη είτε στενοχωρημένη, είμαι ανοιχτό βιβλίο. Είμαι ειλικρινής. Τον πρώτο καιρό υπήρχε η ζήλεια, το πάθος, αλλά μετά τα καταφέραμε. Είμαι λίγο ζηλιάρα, αλλά δεν το δείχνω. Δεν θα στο πω, αλλά μπορεί να αντιδράσω με διαφορετικό τρόπο. Είμαι και πολύ εγωίστρια. Είμαστε ένα έντονο ζευγάρι, αλλά αυτό κρατάει τη σχέση», τόνισε.
Δείτε το βίντεο
«Μου λείπει όταν δεν είμαι μαζί με τον γιο μου και προσπαθώ όσο είμαι μαζί του να έχω ποιοτικό χρόνο. Χθες έπαιζα δεινόσαυρους, κυνηγητό, κρυφτό, μέχρι και μπάσκετ, για να αναπληρώσω τον χρόνο», πρόσθεσε.
Οι εξωσωματικές
«Έκανα 4 εξωσωματικές και μία σπερματέγχυση, οπότε χρειάστηκαν 5 χρόνια για να επανέλθω. Είναι ακόμα ταμπού οι εξωσωματικές γιατί οι γυναίκες δεν αποδέχονται εύκολα πως δεν μπορούν να κάνουν φυσιολογικά παιδί», δήλωσε και συνέχισε μιλώντας για το ρόλο της Ευανθίας στις «Ψυχοκόρες».
«Στις Ψυχοκόρες η Ευανθία είναι η στέρφα και δεν μπορεί να κάνει παιδί, αυτό είναι που με κέντρισε στον ρόλο της. Ταυτίστηκα μόλις μου έδωσαν το σενάριο. Εγώ δεν έκρυψα ποτέ τις δυσκολίες για το θέμα της εγκυμοσύνης, ήταν ένας σπουδαίος αγώνας για μένα».
Μεγάλο ενδιαφέρον είχε η εκπομπή της Αγγελικής Νικολούλη το βράδυ της Παρασκευής καθώς, όπως είχε ανακοινώσει η παρουσιάστρια, έδειξε συνομιλία της με τους γονείς στην Πάτρα που έχασαν τα τρία παιδιά τους.
Η δημοσιογράφος από την αρχή της εκπομπής μίλησε για ανθρωποφαγία στα social media και ζήτησε από τους χρήστες, οι οποίοι σε άλλες περιπτώσεις έχουν βοηθήσει πολύ, να περιμένουν μέχρι να αποφανθεί η δικαιοσύνη.
Οι γονείς των τριών κοριτσιών που πέθαναν μέσα σε τρία χρόνια μίλησαν για την τραγωδία που ζουν και η μητέρα αποκάλυψε ότι διέκοψε μια εγκυμοσύνη.
«Έχω χάσει τον ύπνο μου. Προσπαθώ να ανταπεξέλθω. Δεν υπάρχει αυτό που ζω. Βλέπουν παντού τον δολοφόνο σαν την υπόθεση της Καρολάιν. Έχουμε υποβληθεί σε γονιδιακό έλεγχο εγώ, ο σύζυγός μου και τα παιδιά εν ζωή και αφότου κατέληξαν» είπε, μεταξύ άλλων, στο MEGA η μητέρα των τριών κοριτσιών στην Πάτρα.
Το «Φως στο Τούνελ» ήταν πρώτο έναντι των προγραμμάτων του ανταγωνισμού με ποσοστό 24,8% στο σύνολο κοινού και 22,3% στο δυναμικό κοινό 18-54.
Οι χρήστες του Twitter έγραψαν χιλιάδες σχόλια κατά τη διάρκεια της συνέντευξης αλλά και ώρες αργότερα φέρνοντας το hashtag fosstotounel πρώτη επιλογή στα ελληνική trends.
Οι εκατοντάδες φίλοι της εκπομπής παραδέχτηκαν την Αγγελική Νικολούλη για τον τρόπο που αντιμετώπισε τους γονείς και αναμένουν με αγωνία την λύση αυτού του θρίλερ.
Διαβάστε μερικά χαρακτηριστικά tweets:
Κανένα τηλεφώνημα που ξεκίνησε με την φράση: Τι κάνεις τετοιε/τέτοια μου η Αγγελική η Νικολούλη είμαι δεν είχε ουδέποτε καλή κατάληξη για τον/την τετοιον/τετοια. Νόμος. #fosstotounel#Πατρα
Δεν ξέρω τι και ποιος ευθύνεται ο χρόνος θα το δείξει, με ενοχλεί φοβερα όμως η απάθεια, η έλλειψη ευαισθησίας, η ελλειψη τρυφερότητας και η ψυχρότητα που βγάζουν οταν μιλάνε για τα 3 νεκρά παιδιά τους. #fosstotounel
Ο ηθοποιός Γεράσιμος Γεννατάς παραχώρησε συνέντευξη στην εκπομπή «Γεια Σου» και, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στην εποχή του «Είσαι το ταίρι μου» αλλά και τις σύγχρονες παθογένειες της κοινωνίας.
«Το Είσαι το Ταίρι Μου μου άφησε μία ωραία ρετσινιά, μου πρόσφερε γενναιόδωρα αυτή την αναγνωρισιμότητα που χρειάζεται στη δουλειά μας. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει, ποτέ δεν δούλεψα τη δημοσιότητά μου, είμαι η ντροπή του Instagram», δηλώνει χαριτολογώντας ο ηθοποιός Γεράσιμος Γεννατάς.
«Με πειράζει που δεν έχουμε ωραία λαϊκή μουσική σήμερα. Το μόνο που κάνουν τα σύγχρονα τραγούδια είναι σαν προπόνηση εγωισμού. Δεν είναι τραγούδια αυτά. Αν ακούσεις τι λένε, λες πώς επιτρέπεται να βγαίνουν αυτά τα πράγματα στον αέρα;», σχολιάζει στη συνέχεια.
«Τα μπουζούκια είναι παραπολιτισμός. Πηγαίνουν εκεί για να κάνουν επίδειξη. Είναι ντροπή να υπάρχουν αυτοί οι χώροι», σημειώνει ο Γεράσιμος Γεννατάς.
Όσον αφορά τα δημοσιεύματα για τον ίδιο, που έχουν κάνει κατά καιρούς τον γύρο του διαδικτύου, ο Γεράσιμος Γεννατάς απαντά: «Είναι κιτρινισμός να ασχολούνται με το αν έχω λεφτά ή όχι. Με πείραξε. Είναι αυτό που μας τρώει, το κουτσομπολιό».
Τέλος, σε ερώτηση του δημοσιογράφου για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, ο Γεράσιμος Γεννατάς απαντά εμφανώς συγκινημένος: «Δεν γίνεται να μιλάμε έτσι για αυτούς τους ανθρώπους. Δεν γίνεται να περάσει τόσο εύκολα αυτό αλλά δυστυχώς θα περάσει».
«Τα μεσάνυχτα της αναλήψεως οι ουρανοί ανοίγουν και οι ψυχές κλειδώνονται…» Πέρασαν σαράντα μέρες από το Πάσχα και ο κύκλος του περάσματος σήμερα κλείνει.
Στην λαογραφία μας υπάρχουν τα ήθη και έθιμα της ημέρας: Στα μέρη που έχει θάλασσα , μικροί μεγάλοι βουτάνε για πρώτη φορά στα νερά της και κάνουν το πρώτο τους μπάνιο για το καλό , για να φύγει κάθε αρρώστια
Σήμερα τα μεσάνυχτα οι ουρανοί ανοίγουν να περάσει ο Χριστός, και όσοι είναι «καθαροί», μπορούν να δουν ένα φως που ανεβαίνει στον ουρανό.
Σήμερα μαζί με τον Χριστό ανεβαίνουν και οι ψυχές, που από το Πάσχα και για 40 ημέρες, όπως λέει η παράδοση, είναι ελεύθερες να κυκλοφορούν και να επισκέπτονται την γη. Οι δικοί τους άνθρωποι, ανάβουν κεριά, κάνουν τελετές, όπως κόλλυβα κλπ, ή κάνουν φιλανθρωπία για την συγχώρεση και την ανάπαυσή τους.
Σήμερα πιάνουμε και την μαλλιαρή, και τα σαράντα κύματα, στο πρώτο μπάνιο που κάνουμε στη θάλασσα. Η παράδοση λέει πως σήμερα στη θάλασσα, μπορούμε να μαζέψουμε το νερό από τα σαράντα κύματα, να το φέρουμε σπίτι μας, να ραντίσουμε τον χώρο μας και να λέμε: «όπως αναλήφτηκε ο Χριστός, έτσι να αναληφτεί από το σπίτι μου, κάθε κακό, η γλωσσοφαγιά, η αρρώστια, το κακό μάτι και όλα τα κακά». Ή αλλού «Έξω ψύλλοι και κοριοί, μέσα η πέτρα η μαλλιαρή».
Στα ρηχά της θάλασσας μπορείτε να βρείτε μια πέτρα, χορταριασμένη , γεμάτη φύκια κι’ άλλα θαλασσινά χορτάρια , την μαλλιαρή, να την πάρετε σπίτι σας, ως φορέα ευτυχίας, και να την βάλετε κάτω από το κρεβάτι σας, για γούρι . H πέτρα αυτή με το ρίζωμα και τη βλάστησή της μέσα στη θάλασσα, συμβολίζει όλη τη δύναμη και την ουσία του θαλασσινού στοιχείου που, κατά τον Ευριπίδη, (Ιφιγένεια, η εν Ταύροις, 1193) «κλύζει πάντα τ’ ανθρώπων κακά!». Είναι δηλαδή η θάλασσα καθαρτική και ανανεωτική, ιδιαίτερα την ημέρα της Αναλήψεως, όταν με την παρουσία του Χριστού στους αιθέρες, ουρανός και θάλασσα έχουν αγιασθεί».
Επίσης της Αναλήψεως μάζευαν το χαμομήλι του χρόνου, και έβγαζαν και άπλωναν στα μπαλκόνια ή τις αυλές όλα τα προικιά τους να αεριστούν.
Η γιορτή της Αναλήψεως είναι και επίσημα η πρώτη ημέρα του καλοκαιριού. Άντε και του χρόνου… και όπως είπαμε, ε; » Όπως αναλήφθηκε ο Χριστός, έτσι ν’ αναληφτεί από το σπίτι μας η κακογλωσσιά, η αρρώστια, το κακό μάτι και όλα τα κακά »
Τη δική της ξεχωριστή θέση έχει η Ανάληψη του Κυρίου, τόσο στο εορτολόγιο της Εκκλησίας μας, όσο και στη λαϊκή μας παράδοση. Όπως και σε όλες τις Δεσποτικές γιορτές, παλιότερα την ημέρα αυτή, που πέφτει πάντα Πέμπτη-σαράντα μέρες από την Ανάσταση, ήταν αργία. Σύμφωνα με το Ευαγγέλιο της ημέρας (Λουκά, κεφ. ΚΔ΄ , εδάφ. 36-53), αφού ο Κύριος ενίσχυσε πνευματικά τους Μαθητές Του, τούς υποσχέθηκε πως σύντομα θα ακολουθούσε η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Κατόπιν βγήκαν όλοι μαζί από την πόλη της Ιερουσαλήμ και πλησίασαν προς τη Βηθανία. Εκεί, αφού τους ευλόγησε, χωρίστηκε από αυτούς, ανεβαίνοντας προς τον ουρανό. Οι μαθητές επέστρεψαν στην πόλη με μεγάλη χαρά, περιμένοντας την πραγματοποίηση της υπόσχεσης του Δασκάλου τους.Το απολυτίκιο της ημέρας:».
«ΑΝΕΛΗΦΘΗΣ ΕΝ ΔΟΞΗ, ΧΡΙΣΤΕ Ο ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ, ΧΑΡΟΠΟΙΗΣΑΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΑΣ ΤΗ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. ΒΕΒΑΙΩΘΕΝΤΩΝ ΑΥΤΩΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΕΥΛΟΓΙΑΣ, ΟΤΙ ΣΥ ΕΙ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, Ο ΛΥΤΡΩΤΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΣΑΡΑΝΤΑ ΗΜΕΡΕΣ ΠΕΡΑΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΩΣ ΤΗΝ ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. H ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΨΑΛΛΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ ΤΟ «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. ΕΙΝΑΙ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΠΟΥ ΚΛΕΙΝΕΙ. ΣΕ ΟΠΟΙΟ ΣΠΙΤΙ ΕΜΕΙΝΑΝ ΔΑΦΝΕΣ, ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΟΥΝ. ΚΙ ΑΝ ΚΑΙΡΟΦΥΛΑΚΤΗΣΕΙ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ Ο ΠΙΣΤΟΣ, ΘΑ ΔΕΙ ΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ ΠΟΥ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. «ΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΟΙ, ΞΑΓΡΥΠΝΟΥΝ ΤΗ ΝΥΧΤΑ, ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΥ «ΑΝΑΛΗΦΕΤΑΙ». ΟΙ ΑΞΙΟΙ ΒΛΕΠΟΥΝ ΕΝΑ ΦΩΣ, ΠΟΥ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ…».
Οι αναγνώστες έχουν ήδη καταλάβει πως διαβάζουμε, για πολλοστή φορά, Δημήτριο Λουκάτο «Τα Πασχαλινά και της Ανοιξης», στο κεφάλαιο που ο αείμνηστος καθηγητής αναφέρεται στην «Πέμπτη της Αναλήψεως». Είναι, ακόμη, η ημέρα που οι ψυχές των νεκρών, ακόμα και των αμαρτωλών που ήταν στην Κόλαση και από την ημέρα του Πάσχα, της Ανάστασης, ήταν ελεύθερες να κυκλοφορούν στη γη, ανάμεσα στους ζωντανούς και τους οικείους τους, με την Ανάληψη του Χριστού πρέπει να γυρίσουν στον τόπο τους. Είναι πικραμένες γι’ αυτό, αλλά οι δικοί τους τις βοηθούν να βρουν ήσυχα και με ευχαρίστηση τον δρόμο τους. Πάνε στα νεκροταφεία και ανάβουν κεριά στους τάφους και στα χωριά συγκεντρώνονται οι γείτονες στα σπίτια των ανθρώπων που έχουν νεκρούς και κάθονται σιωπηλοί με τα κεριά στο χέρι, ανάβουν κεριά στα παράθυρα, φτιάχνουν κόλλυβα και πίτες και μοιράζουν φαγώσιμα, κάνουν φιλανθρωπίες, για τη συγχώρηση και ανάπαυση των νεκρών τους.
Μπάνιο στη θάλασσα – η πέτρα η μαλλιαρή! Υπάρχει, όμως, και η τρίτη παραδοσιακή διάσταση της γιορτής της Αναλήψεως κι αυτή είναι «η κάθοδος στη θάλασσα». H γιορτή της Αναλήψεως είναι η πρώτη μέρα του καλοκαιριού, που ο λαός της υπαίθρου επιτρέπει στον εαυτό του να κατέβει στη θάλασσα και να βουτήξει για κολύμπημα στο νερό. Πριν από την ημέρα αυτήν, η θάλασσα μπορεί να του κάμει κακό. Και κατεβαίνει συνήθως το απόγευμα ή το μεσημέρι, μετά τη λειτουργία, και βουτά, έστω και μόνο τα πόδια του, στο νερό, αφού κάνει τον σταυρό του και μετρήσει, με τις φούχτες του, 40 κύματα, όσες είναι οι μέρες από το Πάσχα.
Οι νοικοκυρές έχουν πάρει μαζί τους μπουκάλια, όπου μαζεύουν νερό της θάλασσας «από σαράντα κύματα» και το φέρνουν στο σπίτι, να ραντίσουν τον χώρο και να πουν: «Οπως ανελήφτηκε ο Χριστός, έτσι να ανεληφτή από το σπίτι μας κάθε κακό. N’ ανεληφτή η κακογλωσσιά, η αρρώστια και το κακό μάτι»! Θα φυλάξουν κιόλας νερό, να το έχουν όλο τον χειμώνα για γιατρικό, σε πρήξιμο ή δάγκωμα ή βάσκαμα ή αρρώστια. Αλλά και οι κολυμβητές που πρωτομπαίνουν στη θάλασσα πλένονται με το νερό της και λένε: «Αναλείβεται ο Χριστός, αναλείβομαι κι εγώ. Ο,τι κακό έχω απάνω μου να φύγει». H λέξη «ανάληψις» συγχέεται με την «ανάλειψη», κάτι που έχει σχέση με το αλείφομαι και την αλοιφή. Γι’ αυτό, στην Ηπειρο, με πηλό άλειβαν, για να φύγουν, το έκζεμα και τις λειχήνες.
Πίσω στη θάλασσα… Στο Αϊβαλί (Κυδωνίες) της Μικράς Ασίας «άντρες και γυναίκες μπαίναν ώς τα γόνατα στη θάλασσα, παίρναν από 40 κύματα νερό σε ένα μπουκάλι. Σταυροκοπιόνταν και αγναντεύοντας τον ανοιχτό ορίζοντα κατευόδωναν τον Χριστό λέγοντας «Αντε, Χριστέλλη μου, στο καλό!» Κι έψαχναν στον πρόχειρο βυθό της θάλασσας, εκεί στα ρηχά, συνήθεια που γίνεται και στις ακτές της Αττικής, φερμένη από τους πρόσφυγες (αυτό δεν το λέει ο Κεφαλονίτης Λουκάτος αλλά η σμυρναϊκή γραφίδα!), να βρουν μια πέτρα με βρύα, την περίφημη «πέτρα μαλλιαρή». Οποιος την εύρισκε την έπαιρνε στο σπίτι του, ως φορέα ευτυχίας!
H πέτρα αυτή -Λουκάτος έφη- με το ρίζωμα και τη βλάστησή της μέσα στη θάλασσα, συμβολίζει όλη τη δύναμη και την ουσία του θαλασσινού στοιχείου που, κατά τον Ευριπίδη, (Ιφιγένεια, η εν Ταύροις, 1193) «κλύζει πάντα τ’ ανθρώπων κακά!». Είναι δηλαδή η θάλασσα καθαρτική και ανανεωτική, ιδιαίτερα την ημέρα της Αναλήψεως, όταν με την παρουσία του Χριστού στους αιθέρες, ουρανός και θάλασσα έχουν αγιασθεί». Με το καλό, το πρώτο μπάνιο, σε όσους κρατούν τα έθιμα και, γενικά, δίνουν πίστη στη σοφία και την πείρα του λαού, αυτό που κάνει τη λαογραφία αστείρευτη πηγή γνώσεων και συνέχειας…
Η λαϊκή παράδοση θέλει ξωκκλήσια της Ανάληψης να είναι χτισμένα σε βουνοκορφές, αφού και η Ανάληψη του Χριστού έγινε στο Όρος των Ελαιών. «Η Αγι-Ανάληψη είναι ψηλά χτισμένη, γιατί και ο Χριστός ψηλά από το βουνό αναλήφθηκε», μας έλεγαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες στα παιδικά μας χρόνια. Μας έλεγαν ακόμα πως την ημέρα αυτή «γιορτάζουνε κι οι βουνοκορφές». Απόλυτα δικαιολογημένα, λοιπόν, οι τσοπάνηδες να έχουν την τιμητική τους και τα γαλακτοκομικά προϊόντα και το κρέας να κυριαρχούν στο τραπέζι τους. Ένας ακόμα λόγος που γιορτάζουν ξεχωριστά τη μέρα αυτή, είναι γιατί λίγο πριν ή λίγο μετά της Αναλήψεως αφήνουν τα χειμαδιά και ανεβαίνουν με τα κοπάδια στα βουνά να ξεκαλοκαιριάσουν.
Ένα ακόμα γνωστό έθιμο που τηρείται ακόμα και σήμερα στα Καλαβρυτοχώρια, είναι ο αερισμός των ρούχων. Οι νοικοκυρές βγάζουν στο νύχτωμα της παραμονής της γιορτής τα υπνόρουχα από τους γιούκους και τα απλώνουν να αεριστούν όλη τη νύχτα, για να μην τα φάει ο σκώρος. Δεν πρέπει, όμως, να τα δει ο ήλιος το πρωί, γι’ αυτό τα μαζεύουν πριν καλά-καλά ξημερώσει. Όπως σε κάθε μεγάλη γιορτή, οι δουλειές στα χωράφια απαγορεύονταν αυστηρά τη μέρα αυτή. Το ίδιο ίσχυε και για τον αργαλειό, το πλέξιμο, το (γ)νέσιμο, τις διάφορες οικοδομικές εργασίες κλπ.
Ιδιαίτερη σημασία έδιναν στο θαλασσόνερο. Αν της Αναλήψεως υπήρχε δυνατότητα να βρεθεί κάποιος από τα χωριά μας στη θάλασσα και να πάρει νερό, ράντιζαν με αυτό τα σπίτια, για να είναι προστατευμένα από κάθε κακό. Ορισμένοι υποστήριζαν ότι το νερό αυτό πρέπει να είναι από σαράντα κύματα! Ένας από τους γνωστότερους θρύλους στα χωριά μας, είναι και αυτός: Νοτιοδυτικά του χωριού Αγρίδι των Καλαβρύτων, που είναι το ξωκκλήσι της Ανάληψης στην κορυφή του λόφου, στην Παλιορούμελη, είναι θαμμένος ένας χρυσός αργαλειός, εκεί που σκάει ο ήλιος την πρώτη του Μάρτη. Πάντα, όμως, τη μέρα αυτή έχει συννεφιά και δεν μπορεί να εντοπιστεί το σημείο.
Νίκος Παπακωνσταντόπουλος
Αρχαία εικόνα τής Αναλήψεως του Χριστού, μέτούς δύο Αγγέλους να ενημερώνουν τούς Αγίους Αποστόλους ότι «έτσι όπως ανέβηκε ο Χριστός στούς Ουρανούς έτσι θα ξαναέλθει πάλι στήν Γή στήν Δευτέρα Του Παρουσία καί τήν ώρα τής Κρίσεως…» Σαράντα ημέρες περνούν από την Ανάσταση ώς την Ανάληψη του Χριστού. H Πέμπτη της Αναλήψεως είναι η ημέρα που ψάλλεται για τελευταία φορά το «Χριστός Ανέστη» στην Εκκλησία. Είναι ο κύκλος του Πάσχα που κλείνει. Και φυσικά από τη λαογραφία μας δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα ξεχωριστά ήθη και έθιμα της ημέρας…
Εκείνη την μέρα λοιπόν της Αναλήψεως του Χριστού, όλο το Προσφυγικομάνι των τεσσάρων Προσφυγικών Συνοικισμών κατέβαινε προς την θάλασσα από τόν χωματόδρομο της Βορείου Ηπείρου πού σήμερα είναι μεγάλη ασφαλτοστρωμένη λεωφόρος. Κρατούσαν κανάτια, μπότια, κύπελα, συρφετάσια, κλπ. για να πάνε κάτω στην θάλασσα, Βορείου Ηπείρου και παραλιακή, και να πιάσουν τα λεγόμενα « 40 κύματα» και την «πέτρα την μαλιαρή»! Για το «καλό», όπως χαρακτηριστικά έλεγαν, αναβιώνοντας έτσι παλιά έθιμα των λησμονημένων ( και ποτέ χαμένων ) πατρίδων της
Μικρασίας…
Η «πέτρα η μαλιαρή» Σαράντα ημέρες περνούν από την Ανάσταση ώς την Ανάληψη του Χριστού. H Πέμπτη της Αναλήψεως είναι η ημέρα που ψάλλεται για τελευταία φορά το «Χριστός Ανέστη» στην Εκκλησία. Είναι ο κύκλος του Πάσχα που κλείνει. Και φυσικά από τη λαογραφία μας δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα ξεχωριστά ήθη και έθιμα της ημέρας. Με κύρια φυσικά τη συνήθεια για το πρώτο μπάνιο στη θάλασσα και την αναζήτηση της «πέτρας της μαλλιαρής»…
Κατά την Πέμπτη της Αναλήψεως, σε όποιο σπίτι έμειναν δάφνες, λουλούδια από το Πάσχα πρέπει να καούν. Κι αν καιροφυλακτήσει τα μεσάνυχτα ο πιστός, θα δει τους ουρανούς που ανοίγουν για να περάσει ο Χριστός. «Οσοι είναι καθαροί, ξαγρυπνούν τη νύχτα, να δουν τον Χριστό που «αναλήφεται». Οι άξιοι βλέπουν ένα φως, που ανεβαίνει στον ουρανό…», σύμφωνα πάντα με τη λαϊκή μας παράδοση. Στη Λήμνο ονόμαζαν τη γιορτή της Αναλήψεως, «Γαλατοπέφτη». Το γάλα της ημέρας της Αναλήψεως δεν το έπηζαν, αλλά το μοίραζαν σε φίλους και γνωστούς και όσο τους έμενε, το έκαναν ρυζόγαλο. Για το λόγο αυτό κι επειδή η γιορτή της Αναλήψεως ήταν πάντα ημέρα Πέμπτη και επειδή μοίραζαν το γάλα την ονόμαζαν «Γαλατοπέφτη».
Σύμφωνα πάντα με την παράδοση, η Πέμπτη της Αναλήψεως είναι η ημέρα κατά την οποία οι ψυχές των νεκρών, ακόμα και των αμαρτωλών που ήταν στην Κόλαση και από την ημέρα του Πάσχα, της Ανάστασης, ήταν ελεύθερες να κυκλοφορούν στη γη, ανάμεσα στους ζωντανούς και τους οικείους τους, με την Ανάληψη του Χριστού πρέπει να γυρίσουν στον τόπο τους. Είναι πικραμένες γι’ αυτό, αλλά οι δικοί τους τις βοηθούν να βρουν ήσυχα και με ευχαρίστηση τον δρόμο τους. Πάνε στα νεκροταφεία και ανάβουν κεριά στους τάφους και στα χωριά συγκεντρώνονται οι γείτονες στα σπίτια των ανθρώπων που έχουν νεκρούς και κάθονται σιωπηλοί με τα κεριά στο χέρι, ανάβουν κεριά στα παράθυρα, φτιάχνουν κόλλυβα και πίτες και μοιράζουν φαγώσιμα, κάνουν φιλανθρωπίες, για τη συγχώρηση και ανάπαυση των νεκρών τους.
Μπάνιο στη θάλασσα – η «πέτρα η μαλλιαρή»! Υπάρχει, όμως, και η τρίτη παραδοσιακή διάσταση της γιορτής της Αναλήψεως κι αυτή είναι «η κάθοδος στη θάλασσα». H γιορτή της Αναλήψεως είναι η πρώτη μέρα του καλοκαιριού, που ο λαός της υπαίθρου επιτρέπει στον εαυτό του να κατέβει στη θάλασσα και να βουτήξει για κολύμπημα στο νερό. Πριν από την ημέρα αυτήν, η θάλασσα μπορεί να κάνει κακό. Και κατεβαίνει συνήθως το απόγευμα ή το μεσημέρι, μετά τη λειτουργία, και βουτά, έστω και μόνο τα πόδια του, στο νερό, αφού κάνει τον σταυρό του και μετρήσει, με τις φούχτες του, 40 κύματα, όσες είναι οι μέρες από το Πάσχα.
Οι νοικοκυρές έχουν πάρει μαζί τους μπουκάλια, όπου μαζεύουν νερό της θάλασσας «από σαράντα κύματα» και το φέρνουν στο σπίτι, να ραντίσουν τον χώρο και να πουν: «Οπως ανελήφτηκε ο Χριστός, έτσι να ανεληφτή από το σπίτι μας κάθε κακό. N’ ανεληφτή η κακογλωσσιά, η αρρώστια και το κακό μάτι»! Θα φυλάξουν κιόλας νερό, να το έχουν όλο τον χειμώνα για γιατρικό, σε πρήξιμο ή δάγκωμα ή βάσκαμα ή αρρώστια. Αλλά και οι κολυμβητές που πρωτομπαίνουν στη θάλασσα πλένονται με το νερό της και λένε: «Αναλείβεται ο Χριστός, αναλείβομαι κι εγώ. Ο,τι κακό έχω απάνω μου να φύγει». H λέξη «ανάληψις» συγχέεται με την «ανάλειψη», κάτι που έχει σχέση με το αλείφομαι και την αλοιφή. Γι’ αυτό, στην Ηπειρο, με πηλό άλειβαν, για να φύγουν, το έκζεμα και τις λειχήνες.
Μάλιστα, στο Αϊβαλί της Μικράς Ασίας «άντρες και γυναίκες συνήθιζαν να μπαίνουν ως τα γόνατα στη θάλασσα και έπαιρναν από 40 κύματα νερό σε ένα μπουκάλι. Σταυροκοπιόνταν και αγναντεύοντας τον ανοιχτό ορίζοντα κατευόδωναν τον Χριστό λέγοντας «Αντε, Χριστέλλη μου, στο καλό!» Κι έψαχναν στον πρόχειρο βυθό της θάλασσας, εκεί στα ρηχά, συνήθεια που γίνεται και στις ακτές της Αττικής, φερμένη από τους πρόσφυγες, να βρουν μια πέτρα με βρύα, την περίφημη «πέτρα μαλλιαρή». Οποιος την εύρισκε την έπαιρνε στο σπίτι του, ως φορέα ευτυχίας!
H πέτρα αυτή με το ρίζωμα και τη βλάστησή της μέσα στη θάλασσα, συμβολίζει όλη τη δύναμη και την ουσία του θαλασσινού στοιχείου που, κατά τον Ευριπίδη, (Ιφιγένεια, η εν Ταύροις, 1193) «κλύζει πάντα τ’ ανθρώπων κακά!». Είναι δηλαδή η θάλασσα καθαρτική και ανανεωτική, ιδιαίτερα την ημέρα της Αναλήψεως, όταν με την παρουσία του Χριστού στους αιθέρες, ουρανός και θάλασσα έχουν αγιασθεί». Εμείς δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε με το καλό, το πρώτο μπάνιο, σε όσους κρατούν τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις του τόπου μας, τιμώντας την πείρα του λαού μας, που κάνει τη λαογραφία αστείρευτη πηγή γνώσεων και συνέχειας…
Το σπήλαιο Prohodna είναι ένα από τα πιο γνωστά και εύκολα προσβάσιμα σπήλαια στη Βουλγαρία.
Βρίσκεται σε απόσταση 2 χιλιομέτρων από το χωριό Karlukovo και 112 χλμ. από τη Σόφια. Το σπήλαιο είναι ένα φυσικό άνοιγμα σε βράχο, που έχει δύο εισόδους, με φυσικό φωτισμό, χάρη στα μεγάλα ανοίγματα που έχει στην οροφή τα οποία αν κάποιος τα κοιτάξει από κάτω μοιάζουν με τεράστια αμυγδαλωτά μάτια.
Για το λόγο αυτό άλλωστε οι ντόπιοι τού έδωσαν την ονομασία “Τα Μάτια του Θεού”, τα οποία μάλιστα μοιάζουν να κοιτούν κατάματα τον επισκέπτη. Το σπήλαιο ανακηρύχθηκε φυσικό ορόσημο το 1962, ενώ αρκετές βουλγαρικές και ξένες ταινίες γυρίστηκαν εκεί. Αποτελεί ιδιαίτερα δημοφιλή προορισμό των επισκεπτών που θέλουν να κάνουν μια μίνι περιήγηση στο εσωτερικό του αλλά και για όσους επιθυμούν να επιδοθούν σε bungee jumping.
Για το λόγο αυτό άλλωστε οι ντόπιοι τού έδωσαν την ονομασία “Τα Μάτια του Θεού”, τα οποία μάλιστα μοιάζουν να κοιτούν κατάματα τον επισκέπτη. Το σπήλαιο ανακηρύχθηκε φυσικό ορόσημο το 1962, ενώ αρκετές βουλγαρικές και ξένες ταινίες γυρίστηκαν εκεί.
Αποτελεί ιδιαίτερα δημοφιλή προορισμό των επισκεπτών που θέλουν να κάνουν μια μίνι περιήγηση στο εσωτερικό του αλλά και για όσους επιθυμούν να επιδοθούν σε bungee jumping.
