Αν είχατε ποτέ παπούτσια Converse Chuck Taylor, τα γνωστά σε όλους μας σταράκια, ίσως έχετε παρατηρήσει τις δύο τρυπούλες στα πλαϊνά τους. Οι άνθρωποι στο διαδίκτυο το επισήμαναν και ερεύνησαν γιατί υπάρχουν. Αυτά που μοιάζουν να είναι τυχαίες διακοσμητικές τρύπες, στην πραγματικότητα έχουν ένα πολύ συγκεκριμένο σκοπό να βρίσκονται εκεί.
Εκτός από το να επιτρέπουν στο πόδι να αναπνέει όταν δεν φορά κανείς κάλτσες, οι τρύπες επίσης προορίζονται να χρησιμοποιηθούν ως «πέρασμα για τα κορδόνια». Αυτή η μέθοδος επιτρέπει στο παπούτσι σας να δένεται γύρω από το πόδι σας.
Δείτε παρακάτω το μάθημα βήμα προς βήμα.
#1 Το κόλπο των Converse σας που δεν γνωρίζατε
Οι δύο τρυπούλες στα γνωστά πάνινα παπούτσια έχουν ένα συγκεκριμένο σκοπό.
#2 Δείτε πως μπορείτε να το κάνετε
Η μέθοδος «bar lacing» σας επιτρέπει να κάνετε το παπούτσι σας πιο σφιχτό. Λύστε τις δύο πρώτες σειρές με τρύπες στην κορυφή.
#3 Επαναλάβετε το μοτίβο κορδονιών
Τραβήξτε το ένα κορδόνι από το ένα άκρο και περάστε το στην πρώτη τρύπα κοντά στα δάχτυλα των ποδιών. Βάλτε το πάλι στην δεύτερη τρύπα.
#4 Περάστε το μέσα από την τρύπα δύο φορές
Πάρτε το κορδόνι και περάστε το από την αντίθετη τρύπα. Πάρτε το άλλο άκρο του και περάστε το από την ίδια τρύπα.
#5 Δέστε τα παπούτσια με την αρχική μέθοδο
Αφού βάλετε τα δύο κορδόνια μαζί, συνεχίστε να τα περνάτε σταυρωτά από τις τρύπες. Αυτό αφήνει ένα κορδόνι με ένα άλλο δημιουργώντας σταυρό από πάνω.
#6 Μπορείτε να κάνετε αυτό το κόλπο με όλα τα σταράκια σας
Αυτό είναι το αποτέλεσμα αφού τελειώσετε. Είναι μια πιο άνετη και casual εμφάνιση.
Ο έννοια της ιδανικής εβδομάδας εργασίας διαφέρει από χώρα σε χώρα. Για παράδειγμα, στην Γαλλία θεωρείται πως οι 35 ώρες εργασίας αρκούν την εβδομάδα, ενώ στην Κολομβία οι 48 ώρες εργασίας την εβδομάδα δεν είναι αρκετές.
Αποφασίσαμε λοιπόν να μάθουμε πόσες ώρες δουλεύουν την εβδομάδα οι άνθρωποι σε διάφορες χώρες. Κάνοντας μια μικρή έρευνα στη Βικιπαίδεια και στο εργατικό δίκαιο διάφορων χωρών, φτιάξαμε την παρακάτω λίστα με 15 χώρες των οποίων οι εβδομαδιαίες ώρες εργασίας διαφέρουν αρκετά μεταξύ τους.
Την Κυριακή της Πεντηκοστής γιορτάζουμε την εμφάνιση του Αγίου Πνεύματος στους μαθητές του Χριστού, με μορφή φωτιάς, σαν φλόγες πάνω στα κεφάλια τους, πενήντα μέρες μετά την ανάστασή Του και δέκα μέρες μετά την ανάληψή Του.
Η εορτή της Πεντηκοστής είναι εορτή της Αγίας Τριάδος, αφού με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος μαθαίνουμε ότι ο Θεός είναι Τριαδικός. Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος έγινε κατά την ημέρα της Κυριακής.
Ο ιερός υμνογράφος αποκαλεί την Πεντηκοστή τελευταία εορτή από πλευράς αναπλάσεως και ανακαινίσεως του ανθρώπου: “Την μεθέορτον πιστοί και τελευταίαν εορτήν εορτάσωμεν φαιδρώς, αύτη εστί Πεντηκοστή, επαγγελίας συμπλήρωσις και προθεσμία”.
Την Κυριακή λοιπόν εορτάζουμε την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή, εκείνη την ημέρα ήλθε το Άγιο Πνεύμα στους Μαθητές του Χριστού.
Την Δευτέρα εορτάζουμε πάλι την Αγία Τριάδα αφού γνωρίζουμε και πιστεύουμε ότι κοινή είναι η ενέργεια του Τριαδικού Θεού και ποτέ δεν μπορεί να χωρισθή και να απομονωθή ένα Πρόσωπο από τα άλλα Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Όμως οι άγιοι Πατέρες μας πού έβαλαν σε άριστη σειρά και τάξη όλα τα θέματα της πίστεως μας, για να δώσουν τιμή στο Άγιο Πνεύμα, όρισαν να το εορτάζουμε και κατά την Πεντηκοστή, αλλά και ξεχωριστά σήμερα.
Ξεκάθαρο είναι το υπόμνημα του Συναξαρίου:
Τη αύτη ήμερα, Δευτέρα της Πεντηκοστής, αυτό το Πανάγιον και ζωοποιόν και παντοδύναμον εορτάζομεν Πνεύμα, τον ένα της Τριάδος Θεόν, το ομότιμον και ομοούσιον και ομόδοξον τω Πατρί και τω Υίω.
Στίχοι
Πᾶσα πνοή, δόξαζε Πνεῦμα Κυρίου,
Δι’ οὗ πονηρῶν πνευμάτων φροῦδα θράση.
Τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ ἁγίου Πνεύματος, πρεσβείαις τῶν Ἀποστόλων σου, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.
Εμείς σήμερα πού γιορτάζουμε τη δική μας Πεντηκοστή, πρέπει να γνωρίζουμε ότι την ήμερα αυτή, όταν εορταζόταν η Πεντηκοστή των Εβραίων, ήλθε το Άγιο Πνεύμα στους Μαθητές του Χριστού.
Επειδή, λοιπόν, οι Άγιοι Πατέρες θεώρησαν καλό να ξεχωρίσουν τις γιορτές για να τιμήσουν με τον τρόπο αυτό το μεγαλείο του Παναγίου και Ζωοποιού Πνεύματος, γι’ αυτό την επομένη της Πεντηκοστής, την Δευτέρα, εορτάζουμε το Πανάγιο Πνεύμα, πού είναι μία υπόσταση της Αγίας Τριάδος.
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, θυμόμαστε αυτόν τον τρομερό τυπά από τις πανελλαδικές εξετάσεις του 1997.
Οι μαθητές που θα δώσουν από δευτέρα πανελλαδικές εξετάσεις πριν από 19 χρόνια ήταν αγέννητοι.
Το παρακάτω βίντεο θα μάθει στους μικρούς μαθητές και θα θυμίσει σε εμάς τους υπόλοιπους που κάθε χρόνο βλέπουμε αυτό το βίντεο κάπου στα κοινωνικά δίκτυα, το παράπανο του τριτοδεσμίτη μαθητή που ήταν έξαλλος για τα θέματα που έπεσαν στην Ιστορία.
Η φράση του “αντι-sos”, μυαλόφωτοτυπικό μηχάνημα και παπαγάλοι έμειναν κυριολεκτικά στην ιστορία!
“- Δηλαδή εσύ δεν έγραψες καλά από ότι αντιλαμβάνομαι
Μια μελέτη από το Πανεπιστήμιο του Kingston που είχε ως στόχο να αναλύσει τις αρνητικές επιπτώσεις των τραυμάτων για τους άνδρες και τις γυναίκες, έφερε στο φως μερικά εκπληκτικά συμπεράσματα.
Στη μελέτη, οι ερευνητές ρώτησαν 10.000 άτομα στο Ηνωμένο Βασίλειο μεταξύ των 16 και 60 ετών. Στην έρευνα οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να βαθμολογήσουν την ευτυχία τους πριν και μετά το διαζύγιό τους. Κατά τη διάρκεια μιας περιόδου 20 χρόνων, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι γυναίκες ήταν πιο ευτυχισμένες και πιο ικανοποιημένες με τη ζωή τους μετά το διαζύγιο.
«Στη μελέτη λήφθηκε υπόψιν το γεγονός ότι το διαζύγιο μπορεί μερικές φορές να έχει αρνητικό οικονομικό αντίκτυπο στις γυναίκες, αλλά παρ ‘όλα αυτά εξακολουθεί να τις κάνει πολύ πιο ευτυχισμένες από τους άνδρες,» λέει ο καθηγητής Yannis Georgellis, διευθυντής του Κέντρου Έρευνας στην εργασία, τις δεξιότητες και την Κοινωνία (CRESS) στο Kingston Business School.
Τι είναι αυτό που βοηθά τις γυναίκες να προχωρήσουν σε μια πιο ολοκληρωμένη ζωή μετά το διαζύγιο; Γιατί οι γυναίκες χειρίζονται το διαζύγιο καλύτερα από τους άνδρες;
Είμαι βέβαιος ότι κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτό συμβαίνει επειδή οι γυναίκες παίρνουν αυτό που θέλουν.
Το επιχείρημα αυτό δεν ευσταθεί αν ψάξουμε τους λόγους για τους οποίους οι γυναίκες προχωρούν στο διαζύγιο. Υπάρχουν πολλοί λόγοι και πολλοί από αυτούς δεν έχουν να κάνουν με το ότι δεν αγαπούν πια τον σύζυγο τους ή με το γεγονός ότι δεν είναι πλέον ευτυχισμένες στο γάμο τους.
4 λόγοι που μια γυναίκα μπορεί να καταθέσει αγωγή διαζυγίου:
Στις περισσότερες περιπτώσεις,οι γυναίκες που κατέθεσαν αίτηση διαζυγίου αισθάνονται ότι δεν έχουν άλλη επιλογή.
Ο σύζυγός υποφέρει από κρίση της μέσης ηλικίας, θέτει σε κίνδυνο την οικονομική και συναισθηματική της ασφάλεια και συμπεριφέρεται με τρόπο που είναι καταστροφικός για αυτήν και την μελλοντική ευημερία της.
Ο σύζυγός της είναι καταχρηστικός και δεν έχει κανέναν άλλο τρόπο να προστατεύσει τον εαυτό της εκτός από το να καταθέσει αίτηση διαζυγίου και να δημιουργήσει απόσταση μεταξύ της ιδίας και του θύτη.
Ο σύζυγός της έχει εξωσυζυγική σχέση, εγκατέλειψε την συζυγική εστία και ζει με την άλλη γυναίκα, αφήνοντας στην ίδια την ευθύνη για την οικονομική συντήρηση του σπιτιού και της οικογένειας.
7 λόγοι που οι γυναίκες είναι πιο ευτυχισμένες μετά το διαζύγιο:
Οι γυναίκες έχουν περισσότερες πιθανότητες από τους άνδρες να αναζητήσουν βοήθεια για το συναισθηματικό τραύμα που προκλήθηκε από το διαζύγιο από ένα μέλος της οικογένειας,έναν θεραπευτή ή φίλο. Οι άνδρες δεν ασχολούνται με τη συναισθηματική υποστήριξη. Δεν ζητούν βοήθεια, κάτι που παρατείνει τα βάσανά τους και ο χρόνος που χρειάζεται για να επουλωθούν είναι μεγαλύτερος.
Οι γυναίκες είναι πιο πιθανό από τους άνδρες να βρεθούν σε ένα περιβάλλον με θετικό σύστημα υποστήριξης, όπως τους φίλους και την οικογένεια.
Οι γυναίκες έχουν διαφορετικές στρατηγικές συναισθηματικής αντιμετώπισης. Ενώ οι άνδρες αντιμετωπίζουν επιφανειακά τον συναισθηματικό πόνο, οι γυναίκες κοιτάζουν προς τα μέσα. Κάνουν μια εσωτερική απογραφή του ρόλου που έπαιξαν στη διάλυση του γάμου και εργάζονται για να βάλουν το παρελθόν σε μια σειρά, ώστε να μπορούν να επικεντρωθούν στο μέλλον.
Οι γυναίκες είναι λιγότερο πιθανό να στραφούν στο αλκοόλ, τα ναρκωτικά, σε νέες σχέσεις και σε περιστασιακό σεξ για να αποσπάσουν την προσοχή τους από το τραύμα του διαζυγίου.
Οι γυναίκες είναι πιο πιθανό να αναζητήσουν νέες εμπειρίες μετά το διαζύγιο, εμπειρίες που εμπλουτίζουν τη ζωή τους και τις δίνουν μια αίσθηση ελπίδας για το μέλλον.
Οι γυναίκες είναι πιο πιθανό να δώσουν προτεραιότητα στις ανάγκες τους. Θα κάνουν προσπάθεια να παραμείνουν σωματικά υγιείς κατά τη διάρκεια της τραυματικής διαδικασίας του διαζυγίου. Δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στην σωστή διατροφή και την άσκηση σε μια προσπάθεια να εξορκίσουν τις ασθένειες και την κατάθλιψη.
Οι γυναίκες δεν είναι ισχυρότερες συναισθηματικά από ό, τι οι άνδρες. Ωστόσο χρησιμοποιούν διαφορετικές δεξιότητες αντιμετώπισης από τους άνδρες όταν πρόκειται για το συναισθηματικό τραύμα και με βάση τη παραπάνω μελέτη, αυτές οι δεξιότητες τις καθιστούν δυνατές να προχωρήσουν και να είναι πιο ευτυχισμένες από τους άντρες μετά το διαζύγιο.
«Θα πεθάνω, Θάνατε, όχι όταν θελήσεις εσύ, αλλά όταν εγώ θα θελήσω». Όταν εξαφανίστηκε ήταν 56 ετών…
Την 1η Ιουνίου 1998 το πρωί ο καθηγητής φιλολογίας, Δημήτρης Λιαντίνης φεύγει από το σπίτι του στη Ν.Κηφισιά. Στο γραφείο του έχει αφήσει ένα γράμμα για την κόρη του Διοτίμα στο οποίο γράφει:…
«Διοτίμα μου,…
Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης….
Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι….
Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού….
Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι” αυτό το έγκλημα με σκοτώνει…….
Λιαντίνης…
Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή να στεφανωθούν οι μορφές** Σολωμού στη Ζάκυνθο κ” Λυκούργου στη Σπάρτη.»…
Το 1998 ήταν η 14η φορά που o Λιαντίνης ανέβαινε στον Ταύγετο. Το προηγούμενο βράδυ της εξαφάνισης του ο Λιαντίνης είχε διαβάσει το βιβλίο «Η ζωή εν τάφω» του Μυριβήλη. φωτογραφία: liantinis.org…
Ο Λιαντίνης ταξίδεψε στην Σπάρτη, άφησε το αυτοκίνητό του κοντά στη βιβλιοθήκη της πόλης και πήρε ένα ταξί με προορισμό τον Ταύγετο. Στον ταξιτζή είπε ότι θα συναντούσε κάποιους Γερμανούς στο ορειβατικό καταφύγιο του βουνού….
Από εκείνη την ημέρα τα ίχνη του εξαφανίστηκαν. Μόλις η γυναίκα του βρήκε το γράμμα, ενημέρωσε τις αρχές αναφέροντας πως φοβόταν για τη ζωή του, καθώς σκεφτόταν από καιρό τον θάνατό του. Οι αστυνομικοί έστρεψαν τις έρευνές τους στην περιοχή της Σπάρτης….
Ο Λιαντίνης ήταν ένας καθηγητής πολύ αγαπητός στους φοιτητές του Πανεπιστημίου. Όταν έκανε μάθημα το αμφιθέατρο ήταν πάντα γεμάτο και όλοι τον άκουγαν με προσοχή. Μιλούσε για την παρακμή της σημερινής κοινωνίας, το αρχαιοελληνικό ιδεώδες, για τη θεώρηση του θανάτου και την ποίηση.
Το 1978-1979 παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης και έγραψε συνολικά εννέα βιβλία. Περισσότερα στοιχεία για τη ζωή και τον θάνατο του καθηγητή μπορείτε να βρείτε στη βιογραφία του με τίτλο «»Έζησα έρημος και ισχυρός»..
Το πραγματικό του όνομα ήταν Δημήτρης Νικολακάκος και το άλλαξε σε Λιαντίνης από τη γενέτειρά του, το χωριό Λιαντίνα της Λακωνίας. Γεννήθηκε στις 23 Ιουλίου 1942 και πήγε σχολείο στην Σπάρτη. Σπούδασε Φιλολογία και Φιλοσοφία στην Αθήνα και εργάστηκε ως εκπαιδευτικός στους Μολάους Λακωνίας. Αρχές της δεκαετίας του ’70 σπούδασε γερμανική γλώσσα στο Μόναχο και όταν επέστρεψε στην Ελλάδα ξεκίνησε την ακαδημαϊκή του καριέρα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εκείνη την εποχή παντρεύτηκε με την καθηγήτρια της Θεολογικής Σχολής, Νικολίτσα Γεωργοπούλου και απέκτησαν μια κόρη, τη Διοτίμα.
Παράλληλα, έγραφε βιβλία και ήταν λάτρης της ποίησης. Μελετούσε τα έργα του Σεφέρη, του Σολωμού, του Ελύτη και των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων. Έως την ημέρα που εξαφανίστηκε, ο Λιαντίνης ήταν καθηγητής στο Παιδαγωγικό τμήμα του Πανεπιστημίου.
Το σημείο που βρέθηκε το 2005 η σορός του σε υψόμετρο 2.350 μέτρων. Φωτογραφία: liantinis.org
Τον Ιούλιο του 2005, εφτά χρόνια μετά την εξαφάνισή, η σορός του Λιαντίνη βρέθηκε κοντά στην κορυφή Προφήτη Ηλία στον Ταύγετο.
Ο καθηγητής είχε κρυφτεί σε μια κοιλότητα του εδάφους που ήταν φραγμένη από πέτρες και ήταν αδύνατο να εντοπιστεί από τις αρχές. Το σημείο που θα άφηνε την τελευταία του πνοή το είχε βρει σε μια ανάβαση του στο βουνό το 1994.
Ο άνθρωπος που ανακάλυψε το μέρος που βρισκόταν η σορός του καθηγητή ήταν ο συγγενής του Παναγιώτης Νικολακάκος, ο οποίος οδήγησε στη σπηλιά την κόρη του με τον σύζυγό της. Ήταν ο μοναδικός που γνώριζε που βρισκόταν ο Λιαντίνης, αλλά είχε υποσχεθεί στον καθηγητή ότι δεν θα το αποκάλυπτε έως ότου να περάσουν επτά χρόνια, όπως και έγινε….
Ο ιατροδικαστής που εξέτασε τον σκελετό δεν κατάφερε να εντοπίσει τα αίτια ούτε την ακριβή ημερομηνία θανάτου, αλλά κατέληξε με απόλυτη βεβαιότητα ότι ήταν ο καθηγητής.
Όπως ανέφερε ο ίδιος στο γράμμα προς την κόρη του, όλη του τη ζωή ετοίμαζε το θάνατο του και ήταν αποφασισμένος να πεθάνει όπως εκείνος επιθυμούσε, «όρθιος, στιβαρός και περήφανος».
Οι συγγενείς του σεβάστηκαν την επιθυμία του. Ο Λιαντίνης άφησε πίσω του σπουδαίο έργο από βιβλία και χειρόγραφα. Για τους μαθητές και τους συναδέλφους του ήταν ένας από τους καλύτερους καθηγητές που πέρασαν από τα έδρανα του Πανεπιστημίου….
“Πιστεύεις στο θεό;” Απόσπασμα από το “Γκέμμα” του Δημήτρη Λιαντίνη
Αυτή είναι η ξακουστή Ερώτηση της Μαργαρίτας*.
Το βάρος και την αξία της, που την έκαμαν οδηγητική για τη μέθοδο έρευνας του προβλήματος του θεού από τη σκοπιά της επιστήμης, η ερώτηση τα οφείλει στην απόκριση κυρίως που έδωκε ο Φάουστ.
Με άλλα λόγια είναι, όχι η ερώτηση της Μαργαρίτας αλλά η απόκριση του Φάουστ που γεννά το βαθύπλουτο του προβλήματος.
Παρόμοια, όπως είναι, όχι ο έρωτας του Δία για τη Λήδα στον Ευρώτα που γέννησε την αθάνατη Ιλιάδα, αλλά η Ελένη. Η απάντηση, δηλαδή, που έδωκε η Λήδα στον έρωτα του Δία.
Ποιος τολμάει να ειπεί πιστεύω στο θεό;
Ποιος τολμάει να ειπεί δεν πιστεύω στο θεό;**
Έτσι αποκρίθηκε ο Φάουστ στην ερώτηση της Μαργαρίτας.
Η θέση αυτή ανθρώπινα συνιστά τη μόνη δυνατή απόκριση που μπορεί να δοθεί στο ερώτημα. Είναι η απόκριση, σύμφωνα με τη Λογική επιστήμη, που καταργώντας την αρχή της αντίφασης δέχεται το τρίτο, καθώς αλληλοαναιρεί το πρώτο και το δεύτερο. Όπως έδειξε και στη Φυσική εντελώς πρόσφατα η αρχή της Απροσδιοριστίας. Στο tertium non datur ο Φάουστ θα απαντήσει: tertium datur, “τρίτον χωρεί”. Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη πρέπει να παράπεσε η αληθινή σου μέρα, που είπε ο Ελύτης προτού γεράσει. Και τα χάσει.
Εάν είμαι άνθρωπος, κατά την έννοια ότι έχω συνείδηση των ορίων μου και επίγνωση του πόσο βαθύ είναι το πρόβλημα του όντος, δεν είναι δυνατό να δώσω άλλη απόκριση στην ερώτηση της Μαργαρίτας.
Όταν στην ερώτηση αποκριθώ, ναί! Πιστεύω στο θεό, γίνομαι αυτοστιγμεί μωρός. Γιατί δέχομαι στενόκαρδα και στενόμυαλα, κάτι που δεν το ξέρω, σαν αληθινό. Καταντώ δογματικός. Και η επιστήμη θα με πετάξει αυτόματα έξω από τα όρια της με την παρατήρηση: διότι λες ανοησίες.
Όταν στην ερώτηση αποκριθώ, όχι! Δεν πιστεύω στο θεό, γίνομαι αυτοστιγμεί μωρός. Γιατί δέχομαι στενόκαρδα και στενόμυαλα, κάτι που δεν το ξέρω, σαν αληθινό. Καταντώ δογματικός. Και η επιστήμη θα με πετάξει αυτόματα έξω από τα όρια της με την παρατήρηση: διότι λες ανοησίες.
Τι απομένει να αποκριθώ; Αυτό ακριβώς είναι το λεπτό σημείο, που γεννά την ανεξάντλητη γονιμότητα του προβλήματος.
Το πνεύμα και το νεύμα του Γκαίτε είναι το εξής. Ό,τι σου μένει και ό,τι σου δίνεται είναι εκείνο το σημείο, το άπειρα ελάχιστο ανάμεσα στο όχι και το ναι, να το ευρύνεις, να το πλατύνεις, να το βαθύνεις, να το εκτείνεις. Να το μεταχειριστείς μ’ έναν τέτοιο τρόπο απόπειρας, και δοκιμασίας, και βασανισμού, και αγωνίας, ώστε από το απειροελάχιστο σημείο να δημιουργήσεις διάσταση, και έκταση, και διάρκεια, χώρο και χρόνο.
Να πλάσεις, δηλαδή, από το ανάμεσα στο ναι και στο όχι ζωή, αλήθεια, και ύπαρξη.
Είναι χρεία το σημείο το ελάχιστο της αδυνατότητας και της ουτοπίας ανάμεσα στο ναι και στο όχι να το κοιτάξουμε έτσι, ώστε να απορροφήσει σε όλη τη ζωή τη ζωή μας. Τη βιοτική μας μέριμνα, δηλαδή, την πνευματική ορμή, την υπαρκτική ετοιμότητα, την ηθική πράξη.
Σ’ ένα επίπεδο σημάνσεων μυθικών, το πνεύμα και το νεύμα του Γκαίτε θα το μεταγλώττιζα ως εξής:
Είσαι μέσα στις Συμπληγάδες πέτρες της αναζήτησης σου, που ανοιγοκλείνουν ακατάπαυστα. Κάμε να μη σε συντρίψουν. Μαζί με τους Αργοναύτες.
Ανεβάζεις το βράχο της απορίας σου από τη βάση του όρους στην κορυφή, και γκρεμίζεται ακατάπαυστα. Κάμε να μην παραιτηθείς. Μαζί με το Σίσυφο.
Δεμένος πιστάγκωνα σκύβεις στη λίμνη να πιείς, και κάτωθέ σου το νερό υποχωρεί ακατάπαυστα. Κάμε να μην πεθάνεις από τη δίψα σου. Μαζί με τον Τάνταλο.
Και σ’ ένα πλαίσιο καταλογισμού ευθυνών αναφορικά με την ατομική μας προαίρεση, στην ερώτηση της Μαργαρίτας η απόκριση του Φάουστ θα είχε να μας ειπεί:
Όποιος πιστεύει στο θεό, έχει μέσα του ένα νεκρό θεό. Όποιος δεν πιστεύει στο θεό, έχει μέσα του ένα νεκρό άνθρωπο.
Όποιος πιστεύει αλλά και δεν πιστεύει στο θεό, έχει μέσα του ζωντανό το νόμο της φύσης. Απλά, καταληπτά, και στα μέτρα του ανθρώπου ζει το θαύμα του κόσμου.
Το κρίνω απλό και αυτονόητο, πως εκείνος ο θεός, στην αναζήτηση του οποίου μας προάγει η Ερώτηση της Μαργαρίτας, δεν έχει καμία σχέση με τους θεούς φαντάσματα, που κατά καιρούς έπλασαν οι ποικίλες ιστορικές θρησκείες.
Οι πολυώνυμοι, δηλαδή, όπως ο Δίας στους έλληνες και ο διάβολος στους ινδούς, εκείνοι Μωυσής, και Μωάμεθ, και Βούδας και Κομφούκιος, και Μαρδούκ και Κυβέλη και Μίθρας, και Βάαλ και Αστάρτη και Λούθηρος. Οι βραχμάνες, οι ραββίνοι, οι μουφτήδες, οι μουλάδες, ο πατριάρχης κι ο πάπας. Ο Πετράκης κι ο Παυλάρας, μ’ ένα λόγο. Εκείνοι οι γυρολόγοι με τη λατέρνα.
Το άρωμα του ζητούμενου θεού, που αναδίνεται από το λουλούδι της Μαργαρίτας, απευθύνεται στο δίκαιο άνθρωπο. Στο φρόνιμο, δηλαδή, το λογικό και τον πάσχοντα.
Εάν η υπαρκτική μας εφόπλιση, η λογική δηλαδή το βίωμα η φαντασία η διαίσθηση το συναίσθημα και τα πάθη μας, δεν υπερβαίνει τη χωρητικότητα των φυσικών μας ορίων* εάν γνωρίζει και καταφέρνει να μας συγκρατεί στα μέτρα της φυσικής μας κατασκευής* εάν δε διαχέεται στο χάος της υπερβολής, σ’ εκείνη την τύφλα που οι έλληνες τραγικοί την είπανε Ύβρι, τότε δεν υπάρχει άλλος δρόμος, παρά να παραδεχτεί την απόκριση που έδωκε ο Φάουστ στη Μαργαρίτα:
Ζήτα το άγνωστο. Χτύπα να σου ανοίξει να περάσεις ο τοίχος που δεν έχει πόρτα. Κάμε να μεταλλάξεις την απορία σου σε δημιουργία, και το ανθρωπινό σου σε λύτρωση.
Γιατί ο θεός για τα μέτρα του ανθρώπου είναι και δεν είναι να υπάρχει, που λέει ο Φάουστ. Έχει και δεν έχει όνομα***, που είπε ο Ηράκλειτος. Βρίσκεται άγνωστος, και τέτοιος θα παραμένει, όπως μας παρακινεί η επιγραφή στη βάση του βωμού στην Αγορά της αρχαίας Αθήνας: τῷ Ἀγνώστῳ.
Για το δίκαιο άνθρωπο ο θεός, το υπέρτατο ον, θα μένει ανάμεσα στο ναι και στο όχι. Θα δηλώνει το σημείο της αιώνιας αναζήτησης, και της αιώνιας απορίας. Θα είναι το ον, τό ἀεὶ ζητούμενον καί ἀεὶ ἀπορούμενον****, που γράφει ο Αριστοτέλης στα “Μετά τά Φυσικά” του.
Αυτόν το δίκαιο, που στέκεται στο χαλεπό μεταίχμιο του ναι και του όχι, οι άλλοι άνθρωποι του καιρού του και του τόπου του, άνθρωποι μικρόνοες και μίζεροι, χαμοζωήδες και θελωζήσηδες στη γλώσσα του Λασκαράτου*****, θα τον δικάζουνε για άθεο. Όπως δικάσανε το δίκαιο Σωκράτη, και το δίκαιο Αριστοτέλη, και το δίκαιο Τζορντάνο Μπρούνο.
Δύο γενεές μετά το Γκαίτε, που χάραξε στην πέτρα του μόνιμου την Ερώτηση της Μαργαρίτας, ένας άλλος ευρωπαίος ποιητής, ίδιο μπόι και ίδιο σθένος, θα επαναλάβει στερεότυπα την ερώτηση, τραβώντας τον ιδικό του κακοτράχαλο δρόμο.
Ο σλάβος Ντοστογιέβσκι στην ερώτηση της Μαργαρίτας θα δώσει την ίδια απόκριση που έδωσε και ο Γκαίτε:
Εάν ο Σταυρόγκιν πιστεύει, δεν πιστεύει ότι πιστεύει•
εάν ο Σταυρόγκιν δεν πιστεύει, δεν πιστεύει ότι δεν πιστεύει.******
Ο Σταυρόγκιν, λοιπόν, ο πρίγκιπας Νικολάι Σταυρόγκιν. Ο Σταυρόγκιν με το καθαρό ήθος. Ο Σταυρόγκιν, που νέος τριάντα χρονώ αρπάζει με το χέρι το ηλεκτροφόρο καλώδιο της αυτοκτονίας του, πιστεύει, ή δεν πιστεύει;
Μιλάμε για το Σταυρόγκιν, την ώρα που κοιτάει στα μάτια έναν άλλο δαίμονα. Τον αριστογείτονα Κυρίλωφ, το μηχανικό.
Αλλά δεν ενεούργησαν ούτε ο Γκαίτε, ούτε ο Ντοστογιέβσκι. Και οι δύο στο ερώτημα των ερωτημάτων διάβηκαν πύλες ανοιχτές.
Είκοσι αιώνες παλαιότερα και τους δύο τους είχε προφτάξει ένας μεγάλος έλληνας. Την Ερώτηση της Μαργαρίτας την απάγγειλε πρώτος σε ιαμβικά μέτρα ο Ευριπίδης ο αθηναίος στην τραγωδία του Ελένη:
Τί είναι θεός, και τί μη θεός, και τί ανάμεσα τους;
Ποιος άνθρωπος τό ‘ψαξε, και βρήκε μακρυνότερο τέλος;*******
Ο θεός του Ευριπίδη είναι το “πιστεύω” του Φάουστ και του Σταυρόγκιν.Ο μη θεός του Ευριπίδη είναι το “δεν πιστεύω” του Φάουστ και του Σταυρόγκιν. Και το ανάμεσα στο θεός και μη θεός του Ευριπίδη είναι το ανάμεσα στο ναι και στο όχι του Φάουστ και του Σταυρόγκιν. Είναι ο άνθρωπος της γης που, καθώς βρίσκεται ανάμεσα σε ζωή και σε θάνατο, αγωνίζεται να κατανοήσει το νόημα της ύπαρξής του μέσα στο σύμπαν.»
Δημήτρης Λιαντίνης – “Γκέμμα”.
________________________
* Βλ. Goethe, Faust Ι, 3426.
** Βλ. οππ. 3432-36:
*** Βλ. Ηράκλειτος Frg. 32 (Diels – Kranz)
**** Βλ. Αριστoτ., Μετά τα Φυσικά, 1028b.
***** Ένα βράδυ πού γύριζε στο σπίτι του ο Λασκαράτος κάποιος πέταξε από το παράθυρό του πεντ’ έξι κέρατα. Καθώς τα είδε να πέφτουν μπροστά στα πόδια του ο Λασκαράτος, σήκωσε το κεφάλι ψηλά και είπε: – Ασημάκη, χτενίζεσαι;
Έτερο απόσπασμα από το τελευταίο του βιβλίο, Γκέμμα:
”Γιατί η διαφορά η τρομερή εστάθηκε ότι οι ποιητές, που μοιάζαν την αλήθεια, είπανε ψέματα. Εγώ όμως, που μοιάζει με τα ψέματα, έζησα την αλήθεια.
Θα πεθάνω, Θάνατε, όχι όταν θελήσεις εσύ, αλλά όταν εγώ θα θελήσω. Σε τούτη την έσχατη ολική πράξη , δεν θα γίνει το δικό σου, αλλά το δικό μου. Παλεύω τη θέλησή σου. Παλεύω τη δύναμή σου. Σε καταπαλεύω ολόκληρον.Μπαίνω μέσα στη γη, όταν εγώ αποφασίσω, όχι όταν αποφασίσεις εσύ. Και σένα σε αφήνω ρέστο και ταπί. Με βλέπεις κατεβασμένο στον Άδη αφ’εαυτού μου και αυτοθέλητα. Και ανατριχιάζεις εσύ και το βασίλειό σου. Ο τάφος, η ταφόπλακα, το σκοτάδι, το “ποτέ πια” και όλα σου τα υπάρχοντα μπροστά στην πράξη μου και στην επιλογή μου μένουν εμβρόντητα και χάσκουν.
Ο έρωτας είναι γνώση. Ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά.Είναι το μειδίαμα της σπατάλης ενός φρόνιμου Άσωτου, Πως η φύση ορίζει το αρσενικό να γίνεται ατέλειωτη προσφορά και θεία στέρηση για το θηλυκό.Το θηλυκό να κυνηγάει τις τύψεις του. Στον έρωτα όλα γίνονται για το θηλυκό. Η μάχη και η σφαγή του έρωτα έχει το νόημα να πεθάνεις το θηλυκό, και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπρά ερείπια των ημερών σου. Πάντα σου μελαγχολικός και ακατάδεχτος…
Στη σωστή ερωτική ομιλία, το θηλυκό δίνει το ύφος της σάρκας και το αρσενικό τη σύνεση της δύναμης. Μιλώ για τα καράτια κοντά στα εικοσιτέσσερα. Για στήσιμο πολύ μεταξωτό. Και το μετάξι μόνο ζωικό παρακαλώ. …
Το πρώτο λοιπόν είναι πως όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη την έχει ο άντρας.Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας. Να το γράψετε να μείνει στον αστικό κώδικα.
Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του.
Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova. Έτσι , από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής.
Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το Ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το “είναι” και το “μηδέν” του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του. Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.
Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου. Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου.”
H βικτωριανή εποχή στη βρετανική ιστορία ήταν η περίοδος βασιλείας της βασίλισσας Βικτωρίας από τις 20 Ιουνίου 1837 έως τον θάνατό της, στις 22 Ιανουαρίου 1901. Ήταν μακρά περίοδος ευημερίας και εθνικής αυτοπεποίθησης για τη Βρετανία.
Αν έχετε δει ποτέ φωτογραφίες από τη Βικτωριανή εποχή, θα έχετε παρατηρήσει πως κανείς δεν χαμογελά. Όλοι μοιάζουν τόσο σοβαροί που φαίνεται πως οι άνθρωποι του 1800 απλά δεν ήξεραν πώς να διασκεδάζουν. Ωστόσο όπως δείχνουν κάποιες σπάνιες φωτογραφίες, αυτό δεν ήταν πάντα το θέμα.
Υπάρχουν πολλές θεωρίες σχετικά με το γιατί οι Βικτωριανοί δείχνουν πάντα σοβαροί στις εικόνες. Ο πολύς χρόνος αναμονής έκανε το χαμόγελο δύσκολο (και εννοούμε πολλές ώρες χαμόγελου. Πραγματικά, έχετε δοκιμάσει να χαμογελάτε για αρκετές ώρες; Πονάει.) και σε συνδυασμό με το υψηλό κόστος των πορτρέτων, έδιναν στους ανθρώπους ελάχιστα κίνητρα για να χαμογελάσουν.
Η φτωχή στοματική υγιεινή έκανε τους ανθρώπους να διστάζουν να δείξουν τα δόντια τους (ή ότι δόντια τους είχαν απομείνει) και ας μην ξεχνάμε πως πολλοί Βικτωριανοί είχαν περάσει δύσκολα. Ωστόσο, όπως μπορείτε να δείτε από τις παρακάτω φωτογραφίες, μερικοί άνθρωποι βρήκαν κάτι αστείο για να γελάσουν.
#1 Ένα Βικτωριανό ζευγάρι προσπαθεί να μην γελάσει καθώς τους κάνουν το πορτρέτο, 1980
#2 Ένα μοναδικό σερβίτσιο τσαγιού για δύο άτομα
#3 Χορός Cakewalk
#4 Μια κυρία από χιόνι, 1892
#5 Η ασυνήθιστη φωτογραφία μιας Βικτωριανής κυρίας, 1840
#6 Τρείς μοντέρνοι νέοι άνδρες στο Yale, 1883
#7 Μια παράξενη οικογενειακή φωτογραφία, Βικτωριανή έκδοση
#8 Ο Τσάρος Νικόλαoς II διασκεδάζει, 1899
#9 Χιούμορ παλαιάς εποχής
#10 Μύτη γουρουνιού
#11 Άγνωστη γυναίκα χοροπηδά
#12 Άνδρες και γυναίκες με φορέματα σε μια περίεργη βικτωριανή λήψη,. 1880-1900
#13 Πες το πάλι και θα σε βουτήξω στο νερό, 1897
#14 Αθλήματα διακοπών στη θάλασσα
#15 Ο Richard Freiherr Von Krafft-Ebing
#16 Αυτή η βικτωριανή φωτογραφία είναι κοντά σε αυτό που έγινε selfie
#17 Οι Βικτωριανοί της Γαλλία
#18 Χαμογελαστοί Βικτωριανοί
#19 Ο Τσάρος Νικόλαoς II κάνει πλάκα, 1899
#20 Φλερτάρισμα το 1800, ποτέ δεν ήταν καλύτερο
#21 Χαμογελαστά μικρά κορίτσια
#22 Τραβηγμένο πρόσωπο Βικτωριανής, 1900
#23 Βικτωριανοί, 1800
#24 Χαμογελαστές Βικτωριανές, 1900
#25 Τσάρος Νικόλoας II, 1899
#26 Η χαμογελαστή Βασίλισσα Βικτώρια σε μια ανοιχτή άμαξα, 1892
#27 Η Δεσποινίς Barton ντυμένη με ένα τελευταίο βικτωριανό μοντέλο του τένις
#28 Άνδρας ντυμένος με φόρεμα της Βικτωριανής εποχής
#29 Μια γυναίκα οδηγεί ένα «scorcher», Βικτωριανό ποδήλατο στο πάρκο St James του Λονδίνου
#30 Γυναικεία Βικτωριανή Μόδα, 19ος αιώνας
#31 Χαμογελαστή Βικτωριανή, 1800
#32 Άνδρας κάνει ένα αστείο πρόσωπο
#33 Χαμογελαστοί Βικτωριανοί Υπάλληλοι
#34 Ένα παιδί κάνοντας αστείο πρόσωπο
#35 Μια ομάδα χαμογελαστών Εδουαρδινών
#36 Άνδρας κάνει ένα κωμικό πρόσωπο, 1900
#37 Βικτωριανός άνδρας του 20ού αιώνα με μια γυναίκα
Ο μίμος με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Tape Face κατάφερε να ενθουσιάσει κοινό και κριτική επιτροπή στο America’s Got Talent με το πιο παράξενο και πρωτότυπο τρόπο.
Ο μίμος εμφανίστηκε στη σκηνή φορώντας μια μονωτική ταινία στο στόμα του. Στην αρχή οι κριτές νόμιζαν ότι θα δουν κάτι αστείο, αλλά τελικά ενθουσιάστηκαν με κάτι τόσο απλό όσο δύο γάντια κουζίνας.
Βγήκε στη σκηνή με μια λωρίδα κολλητικής ταινίας στο στόμα του και eyeliner στα μάτια του. Δεν απάντησε σε καμία από τις ερωτήσεις που του έκαναν οι κριτές. Πως να το κάνει με κλειστό στόμα άλλωστε.
«Είμαι λίγο φοβισμένη τώρα. Δεν ξέρω τι πρόκειται να συμβεί», είπε μια γυναίκα από το κοινό την ώρα που όλοι τον κοιτούσαν τουλάχιστον επιφυλακτικά.
Το πρώτο κοινωνικό πείραμα στην Ελλάδα που έχει να κάνει με την κακοποίηση γυναικών.
Το πείραμα έγινε σε 50 άτομα, αντέδρασαν δυστυχώς μόνο 4. Σε κάθε λήψη ακουγόντουσαν χαστούκια, φράσεις του στιλ “θα σε στείλω στο νοσοκομείο” κλπ.
Ο Κωνσταντίνος Τσάχαλος μοιράστηκε μας με το tilestwra.com το κοινωνικό πείραμα που βιντεοσκόπησε στην Αθήνα με το ψευδώνυμο Tsach. στο Youtube.
Σ’ αυτό το πρωτότυπο κοινωνικό πείραμα βλέπουμε πόσοι τόλμησαν να παρέμβουν για να προστατεύσουν τη γυναίκα που θα δείτε στο βίντεο που πέφτει θύμα κακοποίησης.
Όπως θα παρατηρήσετε και στο βίντεο που ακολουθεί ελάχιστοι έτρεξαν να βοηθήσουν το αβοήθητο κορίτσι.
Οι παράγοντες για το ότι πολλοί δεν έτρεξαν να βοηθήσουν ποικίλουν και μπορείτε να τους αναλύσετε στα σχόλια κάτω από το βίντεο.
Σίγουρα γνωρίζετε ότι οι μέλισσες εκτός του ότι μας δίνουν το μέλι, βοηθούν και στην γονιμοποίηση των φυτών. Νέες επιστημονικές έρευνες αποκαλύπτουν οτι οι μέλισσες έχουν την ικανότητα να εκτελούν πολύπλοκες διεργασίεςπου δεν θα φανταζόμασταν μέχρι σήμερα!
1. Το κεντρί και τα οφέλη του στην υγεία.
Μια τοξίνη στο δηλητήριο της μέλισσας που ονομάζεται μελιττίνη παρέχει προστασία απο τον ιό HIV. Επιστήμονες απο το Πανεπιστήμιο Ουάσινγκτον στο Σεντ Λούις πειραματίζονται στην εφαρμογή της τοξίνης σε διάφορα τζέλ. Το τσίμπημα της μέλισσας μπορεί να απαλύνει αποτελεσματικά τον πόνο που προκαλείται απο την ρευματοειδή αρθρίτιδα.
2. Εργάζονται σκληρότερα απο εσένα.
Το φθινόπωρο και τον χειμώνα μια μέλισσα μπορεί να ζήσει μέχρι και 6 μήνες ενώ την άνοιξη και το καλοκαίρι ζεί το πολύ 7 εβδομάδες. Εργάζονται κυριολεκτικά μέχρι θανάτου!
3. Όταν αλλάζουν θέσεις εργασίας, αλλάζει και η χημεία του εγκεφάλου τους.
Στις μέλισσες παρατηρείται μια κατανομή εργασίας η οποία συνδέεται με την ηλικία τους. Μόλις γεννηθεί μια μέλισσα αναλαμβάνει τον καθαρισμό τον κελιών της. Καθώς προχωράει σε ηλικία περνάει απο διάφορες εργασίες, όπως να φροντίζει τον γόνο και την βασίλισσα, να χτίζει κελιά, να φρουρεί την κυψέλη και σε πιο μεγάλη ηλικία να συλλέγει τροφή. Είναι ικανή να εκτελεί πολλαπλές εργασίες κατά την διάρκεια της ζωής της αλλάζοντας την χημεία του εγκεφάλου της.
4. Η εναλλακτική ιατρική.
Οι μέλισσες χρησιμοποιούν μια κολλώδες ρητίνη που ονομάζεται πρόπολη. Παρά το γεγονός ότι οι μέλισσες την χρησιμοποιούν για να κλείνουν τρύπες, χαραμάδες και να απολυμαίνουν την κυψέλη τους, η πρόπολη χρησιμοποιείτε απο τους ανθρώπους για να καταπολεμήσουν βακτήρια, ιούς και μύκητες. Πολλές έρευνες μας φανερώνουν ότι η πρόπολη μπορεί να χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά στην θεραπεία του αναπνευστικού συστήματος, μπορεί να ανακουφίσει απο ωτίτιδες, έχει αντιοξειδωτικές ιδιότητες και αντικαρκινική δράση.
5. Έχουν προσωπικότητες.
Ακόμη και στις κυψέλες υπάρχουν οι εργασιομανείς και οι κοπανατζήδες σαν τους κηφήνες. Ερευνητές απο το Πανεπιστήμιο του Ιλινόις διαπίστωσαν άλλες μέλισσες να είναι πιο τολμηρές και άλλες λιγότερο. Μια μελέτη του 2011 διαπίστωσε ότι οι ταραγμένες μέλισσες μπορεί να είναι λίγο απαισιόδοξες, δείχνοντας σε κάποιο βαθμό ότι μπορούν να έχουν κάποια συναισθήματα.
6. Έχουν πολύ καλή μνήμη.
Πολλοί νομίζουν ότι μόνο τα πρωτεύοντα είναι έξυπνα, όμως κάνουν λάθος, λέει η Γαλλίδα Ορόρ Αβαργκέ-Ουεμπέρ, ερευνήτρια του Πανεπιστημίου Επιστημών της Τουλούζης όπου διαπίστωσε ότι όταν τοποθετούσε τις μέλισσες σε έναν λαβύρινθο, αυτές εντόπιζαν τα διαφορετικά σημάδια, τα κατανοούσαν αρκετά γρήγορα και αμέσως μετά επέλεγαν να ακολουθήσουν το σημάδι που θα τις οδηγούσε στην έξοδο όπου τις περίμενε η ανταμοιβή τους. Αν και ο εγκέφαλός τους έχει το μέγεθος κεφαλιού καρφίτσας, οι μέλισσες έχουν άριστη όραση και πολύ καλή μνήμη, ενώ δε κατευθύνονται μόνο απο το ένστικτό τους.
7. Οι πιο οικονομικοί οικοδόμοι της φύσης.
Το 36 π.Χ. ο Μάρκος Τερέντιος Βάρρων υποστήριξε ότι οι κηρήθρες αποτελούν τις πιο πρακτικές δομές της φύσης. Σχεδόν 2000 χρόνια αργότερα ο Τόμας Χέιλς έγραψε 19 σελίδας μαθηματικών αποδείξεων που δείχνουν ότι απ όλες τις πιθανές δομές, οι κηρήθρες χρησιμοποιούν το ελάχιστο ποσοστό σε κερί απεικονίζοντας ένα τέλειο εξάγωνο.
8. Μπορούν να βοηθήσουν στον εντοπισμό των κατά συρροή δολοφόνων.
Η συμπεριφορά τον κατά συρροή δολοφόνων μοιάζει με τις μέλισσες. Διαπράττουν τα εγκλήματά τους κοντά στο σπίτι τους, αλλά αρκετά μακριά απο τους γείτονες ώστε να μην τους υποπτεύονται. Ομοίως, οι μέλισσες συλλέγουν γύρη κοντά στην κυψέλη τους, αλλά αρκετά μακριά απο τα αρπακτικά ζώα ώστε να μην μπορούν να βρουν την κυψέλη τους. Για να καταλάβουμε πως λειτουργεί αυτή η νεκρή ζώνη, οι επιστήμονες μελέτησαν την συμπεριφορά των μελισσών καταγράφοντας μερικούς αλγόριθμους. Τα ευρήματά τους έχουν προσαρμοστεί στα σύγχρονα μοντέλα υπολογιστών που χρησιμοποιεί η αστυνομία για να εντοπίσει τους εγκληματίες.
9. Είναι οι ίδιες δημιουργοί θέσεων εργασίας.
Οι Αμερικάνοι καταναλώνουν περίπου 285 εκατομμύρια λίτρα μελιού κάθε χρόνο. Το Υπουργείο Γεωργίας των ΗΠΑ εκτιμά ότι οι μέλισσες γονιμοποιούν το 80% των καλλιεργειών που επικονιάζονται απο τα έντομα, δηλαδή γονιμοποιούν καλλιέργειες αξίας πάνω απο 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων κάθε χρόνο.
