Ο χειμώνας πλησιάζει γρήγορα και είναι ήδη η ώρα να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τρόπους για να κρατήσουμε το σώμα μας ζεστό τις μεγάλες σκοτεινές νύχτες μέχρι την άνοιξη. Τι καλύτερος τρόπος για να αισθάνεστε άνετα από το να φοράτε αυτά τα υπέροχα, σαν αληθινά, κασκόλ ζώων που σχεδιάστηκαν από τις Celina και Maja Debowska.
Με έδρα την Κρακοβία της Πολωνίας, οι αδελφές δημιούργησαν μια ανεξάρτητη ετικέτα μόδας που ονομάζεται Celapiu. Τα κασκόλ τους διατίθενται σε μια ποικιλία διαφορετικών ζώων, συμπεριλαμβανομένων αλεπούδων, κύκνων, κουνελιών και γατιών.
Είναι όλα χειροποίητα και χρησιμοποιούνται υλικά τοπικής προέλευσης. ‘Θέλω να πιστεύω ότι τα προϊόντα μου είναι ‘σουρεαλιστικά’, λέει η Celina στη σελίδα της στο Etsy. ‘Παιχνιδιάρικα, γεμάτα έμπνευση και ασυνήθιστα, είναι μερικές λέξεις- κλειδιά για να καταλάβετε το πνεύμα της celapiu.
Παίζουν με το στυλ και σειρές κινουμένων σχεδίων. Στο Etsy, μπορείτε να βρείτε την πλήρη γκάμα!
Οι επιχρωματισμένες φωτοφραφίες που ακολοθούν απεικονίζουν την Κωνσταντινούπολη του 1890 την πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που τότε ζούσε τις ημέρες της παρακμής της.
Είχε μόλις βγει χαμένη από τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο έχοντας χάσει ένα πολύ σημαντικό μέρος των Βαλκανικών εδαφών της, η οικονομία της γινόταν όλο και πιο εξαρτημένη από τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις που την αντιμετώπιζαν πλέον ως τον μεγάλο ασθενή, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσε να αντισταθεί στις διασπαστικές τάσεις που επικρατούσαν στο εσωτερικό της. Παρ’ όλα αυτά η ομορφιά της Πόλης μοιάζει αλώβητη.
Το λιμάνι της Κωνσταντινούπολης.
Η κρήνη του Σουλτάν Αχμέτ
Δρόμος στην αγορά.
Πλατεία Beyazit.
Κυπαρίσσια στο δρόμο του νεκροταφείου.
Ο Κεράτειος κόλπος
Δρόμος στο Σκουτάρι.
Υπαίθριο μαγειρείο σε δρόμο της Πόλης.
Γενική άποψη της πόλης. Στο βάθος διακρίνεται η Αγιά Σοφιά.
Η γέφυρα του Γαλατά και η θέα στη συνοικία του Πέραν
Στη γειτονιά Φερενμπαχτσέ
Η γέφυρα του Γαλατά.
Ο Βόσπορος και οι φάροι Ρούμελι Φενέρι και Αναντολού Φενέρι.
Η εικόνα του ελεύθερου σκοπευτή έχαιρε ανέκαθεν ιδιαίτερης, σχεδόν θανατηφόρας, εκτίμησης στις τάξεις των ενόπλων δυνάμεων διεθνώς, μαγνητίζοντας ταυτοχρόνως το φαντασιακό του πολίτη.
Ιδιαίτερα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, μορφές όπως ο Ζάιτσεφ και ο Χάτσκοκ έχουν μείνει θρυλικές, υπερβαίνοντας τα στενά όρια της στρατιωτικής ιστορίας.
Η φιγούρα του μοναχικού και θανάσιμου «άσου», στο σώμα του οποίου κυλά παγωμένο υγρό παρά αίμα και σπέρνει τον θάνατο στον ανυποψίαστο εχθρό από κάπου μακριά και αποστασιοποιημένα, πουθενά δεν βρήκε ιδανικότερη ενσάρκωση από τον ανεπανάληπτο σκοπευτή και λαϊκό ήρωα της Φινλανδίας, Σίμο Χέιχε, ο οποίος σκότωσε 505 Σοβιετικούς με το τουφέκι του (και άλλους 200 με υποπολυβόλο) και έγινε ο Νο 1 κίνδυνος για τον Κόκκινο Στρατό κατά τον Χειμερινό Πόλεμο μεταξύ Φινλανδίας και ΕΣΣΔ.
Ο «Λευκός Θάνατος», όπως τον ονόμασαν οι Σοβιετικοί, τριγυρνούσε μόνος στα χαρακώματα του πολέμου και καραδοκούσε για εχθρική σάρκα σαν αρπακτικό που περιμένει τον θάνατο της λείας του.
Μέσα σε 100 μόλις μέρες της ρωσο-φινλανδικής διένεξης του 1939-1940, ο Χέιχε με το ηρωικό φινλανδικό τουφέκι M91στα χέρια του (μετατροπή μάλιστα του ρωσικού Mosin-Nagant, πόσο ειρωνικό!) μετατράπηκε σε φονικό αγρίμι που μόνο ο ήλιος ήταν ουσιαστικά ο εχθρός του. Από το εν λόγω τουφέκι, 505 επιβεβαιωμένοι σοβιετικοί στρατιώτες έπεσαν άδοξα στο πεδίο της μάχης, καθώς τον Σίμο κανείς δεν μπορούσε να τον δει.
Με την ολόλευκη στολή του, γινόταν κυριολεκτικά ένα με το χιόνι και η μαεστρία του στο «καρτέρι» τον έκανε αόρατο: ο Χέιχε έθαβε τμηματικά το όπλο του για να μη φαίνεται, γευόταν πάγο για να μην τον προδίδουν τα αχνίζοντα χνώτα του, φρόντιζε να περιορίζει τις αντανακλάσεις των μεταλλικών στοιχείων που θα μπορούσαν να φανερώσουν τη θέση του, ακόμα και για το «κλότσημα» του όπλου είχε βρει λύση ώστε να περνά όσο το δυνατόν πιο απαρατήρητος. Και περνούσε, είναι η αλήθεια.
Ο δεινός σκοπευτής ήταν μάλιστα τόσο σίγουρος για τις ικανότητές του που δεν χρησιμοποιούσε την τηλεσκοπική διόπτρα των συναδέλφων του, βασιζόμενος κυρίως στο αλάνθαστο φονικό του ένστικτο (και το μεταλλικό σκόπευτρο). Οι Σοβιετικοί δεν είχαν απάντηση για τον Χέιχε και ισοπέδωναν απλώς τις πιθανές θέσεις του με το πυροβολικό τους ή έβαζαν στρατιές από ελεύθερους σκοπευτές ως αντίμετρο.
Ένας τέτοιος θα του ανατίναζε το πρόσωπο στον αέρα, δίνοντας τέλος στο δολοφονικό του γαϊτανάκι, αν και ο Σίμο ήταν πολύ σκληρός για να πεθάνει. Παρά τον πυροβολισμό του στο σαγόνι από σοβιετικό ελεύθερο σκοπευτή στις 6 Μαρτίου 1940, φέρνοντας πια ευδιάκριτα «παράσημα» στο πρόσωπό του, ο Χέιχε ανέκαμψε και έζησε μέχρι τα βαθιά γεράματα ως ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες του Ρωσο-Φινλανδικού Πολέμου.
Οι μάχες τερματίστηκαν λίγες μέρες αργότερα και ο ανταρτοπόλεμος της Φινλανδίας κατά του πανίσχυρου εχθρού είχε αποδώσει καρπούς. Ο Χέιχε είχε συμβάλει τα μέγιστα, τόσο σε απώλειες όσο και σε όρους σακατεμένου σοβιετικού ηθικού…
Πρώτα χρόνια
Ο Σίμο «Σιμούνα» Χέιχε γεννιέται στις 17 Δεκεμβρίου 1905 στην κωμόπολη Ραουτγιέρβι, πολύ κοντά στα ρωσο-φινλανδικά σύνορα. Μεγάλωσε μέσα σε αγροτικό σπιτικό και συνήθιζε να βοηθά τους γονείς του στα κτήματα ήδη από πολύ μικρός. Με τον πατέρα του πήγαιναν συχνά για κυνήγι, κι έτσι ήρθε σε επαφή με το όπλο από ιδιαιτέρως τρυφερή ηλικία.
Ο Σίμο έδειξε την έφεσή του στο σημάδι και πριν καταταγεί ακόμα στον στρατό το δωμάτιό του ήταν γεμάτο με τρόπαια από σκοπευτικούς αγώνες. Σε ηλικία 20 ετών θα ξεκινήσει τη στρατιωτική του καριέρα, όταν κατατάσσεται στην Εθνοφυλακή της Φινλανδίας.
Στον ελεύθερο χρόνο του κυνηγά ελάφια και όλοι μιλούν πια για τις εξαίρετες σκοπευτικές του επιδόσεις. Τις οποίες θα μάθαιναν σύντομα και οι Σοβιετικοί το 1939. Μέχρι τότε ο Σίμο θα μετρούσε ήδη 14 χρόνια στον στρατό και θα ήταν πραγματικός άσος στη σκοποβολή. Αν και την πλήρη έκταση των ικανοτήτων του θα τη συνειδητοποιούσαν όλοι μόνο όταν θα ξεσπούσε ο πόλεμος…
Ο «Λευκός Θάνατος» βρυχάται
Ήταν Απρίλιος του 1938 όταν οι αντιπρόσωποι της ΕΣΣΔ εξέφρασαν στην κυβέρνηση της Φινλανδίας τις ανησυχίες του Κρεμλίνου για επικείμενη επίθεση του Χίτλερ στη Μόσχα. Οι σοβιετικοί επιτελείς ανησυχούσαν ιδιαιτέρως ότι οι ναζί θα έρχονταν από την αποδυναμωμένη Φινλανδία και δεν έμοιαζαν να καθησυχάζονται από τις διαβεβαιώσεις της ουδέτερης Φινλανδίας ότι θα ήταν εκεί για να αποκρούσει οποιαδήποτε εισβολή του Αδόλφου.
Ο Κόκκινος Στρατός ήταν αποφασισμένος να προωθηθεί στα εδάφη της χώρας για να προϋπαντήσει τον εχθρό και δεν δεχόταν τα «όχι» της μικρότερης γείτονος. Οι διαπραγματεύσεις συνεχίστηκαν μέχρι τον Νοέμβριο του 1939, με τους Σοβιετικούς να προτείνουν ακόμα και τμηματική παραχώρηση εδαφών εκ μέρους των Φινλανδών που θα λειτουργούσαν ως ανάχωμα στη χιτλερική προέλαση στο Λένινγκραντ.
Το αδιέξοδο πήρε τέλος στις 30 Νοεμβρίου 1939, όταν όλες οι συνομιλίες διακόπηκαν μονομιάς και ο Κόκκινος Στρατός εισέβαλε στη Φινλανδία. Ο μικρός συνοριακός δήμος του Ραουτγιέρβι βρέθηκε στη δίνη του πολέμου και τον 34χρονο Σίμο ήρθε το κακό και τον βρήκε στα ξαφνικά.
Μαθαίνοντας για τις εχθροπραξίες με τους Σοβιετικούς, πήρε τροφή, νερό, το λευκό καμουφλάζ και τη φινλανδική εκδοχή του φοβερού ρωσικού τουφεκιού Mosin-Nagant και πήγε να υπερασπιστεί τη χώρα του. Πριν πάρει τέλος ο πόλεμος των τεσσάρων μηνών, ο ταπεινός Χέιχε θα γινόταν φόβος και τρόμος στις τάξεις του «κόκκινου» εχθρού.
Μέχρι τότε είχε εξάλλου τη φήμη του να προηγείται, αφού παρέμενε ο μόνος που μπορούσε να χτυπήσει στόχο στα 150 μέτρα κάπου 16 φορές το λεπτό! Ο υποδεκανέας του φινλανδικού στρατού είχε κάνει τη θητεία του στο στράτευμα, είχε υπηρετήσει για πολλά χρόνια στην Πολιτοφυλακή και κλήθηκε τώρα εσπευσμένα πίσω στον στρατό.
Τον στρατό μιας χώρας τριών εκατομμυρίων που είχε να αντιμετωπίσει τις ένοπλες δυνάμεις της κραταιής Σοβιετικής Ένωσης των 171 εκατομμυρίων! Όσο για την κατανομή δυνάμεων, υπολείπονταν κατά πολύ των Σοβιετικών, καθώς η αναλογία του πολέμου αποκρυσταλλώθηκε στο 1/100! Οι Σοβιετικοί διέθεταν επίσης 3.500 περισσότερα αεροπλάνα και εκατονταπλάσια άρματα μάχης.
Ο μόνος τρόπος ήταν λοιπόν αναγκαστικά ο ανταρτοπόλεμος και οι ελεύθεροι σκοπευτές επιστρατεύτηκαν ως αιχμή του δόρατος του ανορθόδοξου πολέμου. Ο Χειμερινός Πόλεμος του 1939-1940 ήταν εξαιρετικά δριμύς σε όρους παγωνιάς, καθώς σημειώθηκαν θερμοκρασίες-ρεκόρ εκείνο τον χειμώνα.
Ο Χέιχε φόρεσε ό,τι είχε και δεν είχε, κάλυψε τα ρούχα του με τη λευκή στολή, φόρεσε τα γάντια και τη μάσκα του, στρίμωξε μερικές κονσέρβες στον σάκο του και χώρεσε 50-70 σφαίρες στην παλάσκα του και έφυγε για το μέτωπο. Μαζί του είχε το τουφέκι και ένα υποπολυβόλο.
Κρυβόταν συνήθως στα χαμόκλαδα και περίμενε, πολλές φορές για μέρες και νύχτες, μέχρι να εμφανιστεί ο εχθρός. Οι Σοβιετικοί έτειναν να χρησιμοποιούν τους δρόμους κατά την επέλασή τους, κάτι που διευκόλυνε το έργο του ελεύθερου σκοπευτή, ο οποίος επέλεγε κρυψώνες που να βλέπουν στη δημοσιά.
Ο ικανότατος θηρευτής σκότωνε τον ένα Σοβιετικό πίσω από τον άλλο. Ο εισβολέας δεν είχε τρόπο να αντιπαρατεθεί με το φονικό καρτέρι του Χέιχε, γι’ αυτό και ισοπέδωνε συνήθως με το πυροβολικό τον χώρο τριγύρω, τόσο σε τυφλά όσο και στοχευμένα χτυπήματα, μπας και απαλλαγεί από τον βραχνά του Χέιχε.
Οι σοβιετικοί ελεύθεροι σκοπευτές είχαν ρητές εντολές να ξετρυπώσουν τον ενοχλητικό Φινλανδό με το Mosin-Nagant M91. Ένας μάλιστα σοβιετικός είχε καθαρίσει μπόλικους φινλανδούς στρατιώτες με το σκόπευτρό του, αλλά και τρεις αξιωματικούς. Εκείνη τη μέρα είχε φάει άλλον έναν, προδίδοντας τη θέση του στον Χέιχε που καραδοκούσε. Με τον ήλιο να δύει σιγά σιγά, ο Σοβιετικός πίστεψε ότι η μέρα είχε τελειώσει και σηκώθηκε στα γόνατά του. Με μια βολή από τα 450 μέτρα, η σφαίρα του Σίμο καρφώθηκε στο κεφάλι του.
Παρά την επιτυχία όμως του Χέιχε, οι Σοβιετικοί κέρδιζαν αργά και σταθερά τον πόλεμο. Οι Φινλανδοί είχαν οπισθοχωρήσει τουλάχιστον 40 χιλιόμετρα και η μονάδα των ελεύθερων σκοπευτών του 34ου Συντάγματος είχε τώρα να υπερασπιστεί έναν στρατηγικής σημασίας λόφο.
Και οι δύο πλευρές ήξεραν ότι οι Φινλανδοί ήταν αποδυναμωμένοι, χωρίς εφόδια και διαθέσιμες ενισχύσεις. Παρά ταύτα, οι λιγοστοί στρατιώτες υπερασπίζονταν πετυχημένα το πέρασμα για βδομάδες, πονοκεφαλιάζοντας τους Σοβιετικούς για το ακατανόητο του πράγματος. Είμαστε πια στην 21η Δεκεμβρίου 1939, όταν ο Χέιχε έγραψε νέο ρεκόρ εκείνη τη μέρα με 25 επιβεβαιωμένους θανάτους Σοβιετικών.
Μέχρι τότε ο προσωπικός απολογισμός του έφτανε τους 500 άντρες, τόσο με το τουφέκι όσο και το πολυβόλο. Και μέχρι τότε οι Σοβιετικοί είχαν καταλάβει καλά ότι ήταν ένας ελεύθερος σκοπευτής αυτός που έσπερνε όλεθρο και τρόμο στις δυνάμεις τους, αναγκάζοντας τον προελαύνοντα Κόκκινο Στρατό να τον ονομάσει «Λευκό Θάνατο».
Μέχρι τα μέσα Ιανουαρίου, οι Σοβιετικοί πάλευαν ακόμα να καταλάβουν το ύψωμα, παρά την τεράστια αριθμητική υπεροχή και τον βαρύ οπλισμό τους. Σε μια μάχη μόνο, για παράδειγμα, 32 Φινλανδοί αντιμετώπισαν κάπου 4.000 Σοβιετικούς. Μόλις 4 έμειναν ζωντανοί για να δουν τη μεγαλειώδη νίκη τους!
Την ώρα που Άγγλοι και Γάλλοι έστελναν προσφορές για βοήθεια στους Φινλανδούς, οι Σοβιετικοί εντατικοποιούσαν τις προσπάθειές τους. Στις 6 Μαρτίου 1940, ο υποδεκανέας Σίμο Χέιχε καραδοκούσε σαν όλες τις άλλες μέρες για Σοβιετικούς. Τώρα είχε 505 επιβεβαιωμένους θανάτους με το τουφέκι του, περισσότερους από κάθε άλλο ελεύθερο σκοπευτή σε εμπόλεμη σύρραξη! Το σερί του δεν έλεγε μάλιστα να κοπάσει, αφού πριν το μεσημέρι είχε ήδη 40 σκοτωμούς στη φαρέτρα του. Η τύχη του έμελλε όμως να αλλάξει.
Μια σφαίρα καρφώθηκε στο δεξί πάνω μέρος του σαγονιού του. «Το μισό του πρόσωπο λείπει», είπαν στον ασύρματο οι άντρες που τον μετέφεραν στα μετόπισθεν. Ο ελεύθερος σκοπευτής παρέμεινε σε κωματώδη κατάσταση αρκετές μέρες και ξύπνησε με θρυμματισμένο σαγόνι μεν, αλλά την ίδια δίψα για μάχη.
Τη μέρα που ξαναβρήκε ωστόσο τις αισθήσεις του, στις 13 Μαρτίου, είχε μόλις υπογραφεί η Συνθήκη της Μόσχας, που έδινε τέλος στον Χειμερινό Πόλεμο αναγνωρίζοντας τον γενναίο αγώνα των Φινλανδών. Οι Σοβιετικοί έπαιρναν στην κατοχή τους ένα καλό μέρος των φινλανδικών εδαφών, περιλαμβανομένης της γενέτειρας του Χέιχε, Ραουτγιέρβι. Κάπου 422.000 Φινλανδοί αναγκάστηκαν να ξεσπιτωθούν στον απόηχο του συμφώνου ειρήνης.
Όπως δήλωσε όμως σοβιετικός στρατηγός: «Κερδίσαμε αρκετά εδάφη για να θάψουμε τους νεκρούς μας». Οι Φινλανδοί είχαν πολεμήσει λυσσαλέα και διατήρησαν την ανεξαρτησία τους, επιφέροντας βαριές απώλειες στους υπέρτερους στρατιωτικά Σοβιετικούς. Αν και έχασαν το 11% των εδαφών τους, έδωσαν ένα γερό μάθημα στον Στάλιν, που στόχευε εξάλλου στην πλήρη κατάκτηση των γειτόνων του. Οι απώλειες των Σοβιετικών ήταν πενταπλάσιες σε νεκρούς και τετραπλάσιες σε τραυματίες σε σχέση με τον σκανδιναβικό στρατό.
Όσο για τον Χέιχε, τον τίμησαν με πέντε μετάλλια μετά τον Χειμερινό Πόλεμο και μια προαγωγή από υποδεκανέα σε υπολοχαγό! Τώρα εξάλλου τον καλούσαν παντού να μιλήσει για τον άθλο-ρεκόρ του. Αφού έγραψε κι ένα βιβλίο για τα πολεμικά του κατορθώματα, έζησε μια ήρεμη και μακρά ζωή μακριά από την ενεργό δράση.
Μπορεί να είχε στείλει μέσα σε λίγο λιγότερο από 100 μέρες στον άλλο κόσμο 705 ρώσους στρατιώτες, προκαλώντας χάος στον Κόκκινο Στρατό, για το γεγονός δεν μιλούσε όμως ποτέ ούτε δημοσίως ούτε ιδιωτικώς! Ούτε περηφανευόταν πως δεν χρησιμοποίησε ποτέ σκοπευτική διόπτρα όπως όλοι οι συνάδελφοί του. Γιατί ήξερε ότι αυτά είναι πράγματα του πολέμου που δεν ανήκουν στην ειρήνη και καλό είναι η ανθρωπότητα να μην καταφεύγει στον πόλεμο.
Στη χώρα του λατρευόταν ως εθνικός ήρωας, ο ίδιος περιοριζόταν ωστόσο σε σαφώς πιο ταπεινούς ρόλους. Πέρασε την υπόλοιπη ζωή του δουλεύοντας ως ελαφοκυνηγός και εκτροφέας σκύλων αργότερα, συνεχίζοντας τη δύσκολη αποθεραπεία του για πολλά ακόμα χρόνια, ως μια διαρκή υπόμνηση λες στις αιματοβαμμένες μέρες που τόσο ήθελε να αφήσει πίσω του.
Όταν τον ρώτησαν πώς κατάφερε να εξοντώσει 505 εχθρούς με το τουφέκι του ελεύθερου σκοπευτή, χαμογέλασε και απάντησε λακωνικά: «Με εξάσκηση». Είχε όμως τύψεις για τους τόσους θανάτους που προκάλεσε; «Απλά έκανα το καθήκον μου», απαντούσε εκείνος ξερά.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Χέιχε έδρασε σε πολικές θερμοκρασίες -20 και -40 βαθμών Κελσίου (μέχρι -43 έφτασε το θερμόμετρο εκείνον τον χειμώνα!). Φορώντας την ολόλευκη στολή παραλλαγής, σκότωσε 505 σοβιετικούς στρατιώτες ως ελεύθερος σκοπευτής, ενώ του πιστώνονται και άλλοι 200 επιβεβαιωμένοι θάνατοι με το υποπολυβόλο Suomi KP/-31, ανεβάζοντας τα συνολικά επιβεβαιωμένα θύματά του σε 705 άντρες.
Όταν ο στρατάρχης Καρλ Γκούσταφ Έμιλ Μάνερχαιμ τον έκανε ανθυπολοχαγό, έγινε ο πρώτος ποτέ φινλανδός στρατιώτης που προήχθη τόσο γρήγορα! Ο Χέιχε έζησε παρόλα αυτά εν ειρήνη μέχρι τα βαθιά του γεράματα και ευτύχησε να μην ξαναδεί πόλεμο στη ζωή του. Για κυνήγι ταράνδου πήγαινε μάλιστα με τον καλό του φίλο, τον πρόεδρο της χώρας Ούρχο Κέκονεν.
Άφησε την τελευταία του πνοή την 1η Απριλίου 2002, λίγα χρόνια πριν συμπληρώσει τον έναν αιώνα ζωής. «Ο θάνατος πήρε τον Λευκό Θάνατο», έγραψαν λιτά οι τοπικές εφημερίδες
Γνωρίστε την Mieps, ένα ινδικό χοιρίδιο που του αρέσει να το φωτογραφίζουν. Έχει μεγάλη φωτογένεια και οι φωτογραφίες του είναι απίστευτες.
Ο ιδιοκτήτης της περνά ώρες για να δημιουργήσει αυτές τις φωτογραφίες που θα δείτε παρακάτω, στην αυλή του και με λίγο Photoshop.
Τα στηρίγματα που χρησιμοποιούνται στις φωτογραφίες τα βρίσκει στις υπαίθριες αγορές ή στα καταστήματα μεταχειρισμένων κάθε Κυριακή.
Μερικές φορές έρχεται σπίτι με τίποτα, τις περισσότερες φορές όμως,βρίσκει καταπληκτικά πράγματα όπως όμορφα βιβλία ή φλιτζάνια τσαγιού.
Αν θέλετε να φωτογραφίζετε το κατοικίδιο σας πρέπει να είστε υπομονετικοί μαζί του. Απλά πηγαίνετε με τα νερά του, δεν μπορεί να ξέρει τι θέλετε από αυτό. Κερδίστε την εμπιστοσύνη του.
Πιστεύω ότι αυτό είναι που λάμπει και στις φωτογραφίες παρακάτω. Η εμπιστοσύνη προς τον ιδιοκτήτη του.
H Μαίρη Κατράντζου, το Σάββατο, στην επίδειξη της ανοιξιάτικης – καλοκαιρινής συλλογής της στην εβδομάδα μόδας του Λονδίνου, ξεπέρασε τον εαυτό της και έκανε τη διαφορά. Η Ελληνίδα σχεδιάστρια μόδας, για ακόμη μία φορά, διαφημίζει τη χώρα μας κάνοντας μια αναδρομή στα παιδικά της χρόνια και στις διακοπές της στην Κρήτη.
Η βασίλισσα των prints μετέτρεψε τα μοντέλα της σε ιέρειες και Ελληνίδες θεές, έπαιξε με τα μοτίβα, τις κρητικές τοιχογραφίες, τα μινωικά αγγεία, και τα σκιαγραφημένα έργα τέχνης «τοποθετώντας» τα σε παντελόνες, σακάκια, φορέματα και αξεσουάρ.
«Ποτέ δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω την ελληνική τέχνη στη συλλογή μου, γιατί θα ήταν κάτι πολύ προβλεπόμενο, αλλά μετά ξανασκέφτηκα… γιατί όχι»; τόνισε η Μαίρη Κατράντζου
Η βασίλισσα των prints φαίνεται πως ξεπέρασε τον εαυτό της σε αυτό το runway, κάνοντας μία αναδρομή στα παιδικά της χρόνια και στις διακοπές της στην Κρήτη.
Μετατρέποντας τα μοντέλα της σε ιέρειες και Ελληνίδες θεές, η Μαίρη Κατράντζου έπαιξε με τα μοτίβα, τις κρητικές τοιχογραφίες, τα μινωικά αγγεία, και τα σκιαγραφημένα έργα τέχνης «τοποθετώντας» τα σε παντελόνες, σακάκια, φορέματα και αξεσουάρ.
Με τα ψυχεδελικά μοτίβα να είναι το ατού της, η Μαίρη Κατράντζου αποφάσισε να δώσει μία καθαρά ελληνική ταυτότητα στις δημιουργίες της, επαναφέροντας στο προσκήνιο την αρχαία ελληνική κουλτούρα.
«Ήταν μια πραγματικά προσωπική συλλογή. Συνήθως ακολουθώ πιο αφηρημένη προσέγγιση, αλλά αυτή τη φορά ήθελα να ερευνήσω τις ρίζες μου. – Και να στρεβλώσω τις εικόνες με κάτι op-art και ψυχεδελικό», είπε η σχεδιάστρια
Με την αμερικάνικη Vogue να αποθεώνει τις δημιουργίες της, μετά από αναφορές περί κρίσης ως προς την ταυτότητα του brand της, η ανοιξιάτικη συλλογή της ήταν κάτι που ναι μεν περίμεναν μερικοί να δουν (ως προς την θεματική), αλλά δεν είχαν φανταστεί πως θα ήταν τόσο μοναδικό στην πράξη.
Σε είδος πολυτελείας φαίνεται ότι έχουν μετατραπεί τα τελευταία χρόνια τα λεμόνια. Ιδίως κατά τους θερινούς μήνες και έως τον Οκτώβριο.
Σε είδος πολυτελείας φαίνεται ότι έχουν μετατραπεί τα τελευταία χρόνια τα λεμόνια. Ιδίως κατά τους θερινούς μήνες και έως τον Οκτώβριο, οπότε δεν υπάρχει ελληνική παραγωγή, οι τιμές αυξάνονται σημαντικά, καθώς τα εισαγόμενα Αργεντινής κοστίζουν ως και 3,30 ευρώ/κιλό, ενώ αυτά της Ισπανίας κυμαίνονται περίπου στα τρία ευρώ/κιλό επίσης.
“Από τα μέσα Ιουνίου μέχρι και τον Οκτώβριο δεν υπάρχει ελληνική παραγωγή λεμονιού”, επισήμανε μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πρόεδρος της Παναιγιάλειου Ένωσης Συνεταιρισμών, Θανάσης Σωτηρόπουλος και εξήγησε ότι η παραγωγή λεμονιού στην Ελλάδα είναι σημαντικά μειωμένη συγκριτικά με το 2004, οπότε και “γκρεμίστηκε το μαγαζί” λόγω παγετού. Παρότι στη συνέχεια έγιναν κάποιες προσπάθειες, ώστε η καλλιέργεια είχε μπει εκ νέου σε τροχιά ανάπτυξης, η θετική της πορεία ανεκόπη και πάλι το 2008, λόγω παγετού επίσης.
Στο πλαίσιο αυτό, ενώ η παραγωγή λεμονιού στην Ελλάδα έφθανε τους 100.000 τόνους λίγο πριν από το 2004, σήμερα στην “καλή των περιπτώσεων ανέρχεται το πολύ στους 40.000 τόνους” υπογράμμισε ο κ. Σωτηρόπουλος. Κι αυτό ενώ η εσωτερική αγορά απορροφά 40.000-50.000 τόνους. Στη χώρα μας καλλιεργούνται περίπου 4,5 εκατ. λεμονιές, σε 100.000 στρέμματα (κυρίως σε Πελοπόννησο, Χανιά, Άρτα και Χίο).
Μετά το 2004, υπογράμμισε, έγιναν μεν κάποιες “γενναίες” προσπάθειες για την ανάκτηση του χαμένου εδάφους και για να γίνει ανασύσταση των κτημάτων, ωστόσο τα μέτρα στήριξης δεν ήταν επαρκή. Επίσης, σε πολλές περιπτώσεις έγιναν αλλαγές χρήσης γης για την υλοποίηση έργων υποδομής στις μεταφορές κυρίως, με αποτέλεσμα να “χαθούν” στρέμματα καλλιεργειών λεμονιάς. Για να αλλάξει η κατάσταση, “θα πρέπει οι παραγωγοί λεμονιού να τυγχάνουν γενναίας στήριξης από την πολιτεία και αυτό δεν συνάδει αποκλειστικά και μόνο σε οικονομική βοήθεια”, υπογράμμισε ο κ.Σωτηρόπουλος.
Αναφορικά με τις τιμές διάθεσης του προϊόντος από τους παραγωγούς, ο κ. Σωτηρόπουλος επισήμανε ότι φέτος αναμένεται μεν ότι θα είναι ικανοποιητικές, αλλά όπως συμπλήρωσε “αυτό που δυσκολεύει τους λεμονοπαραγωγούς, είναι ότι ότι ενώ η τιμή εκκίνησης οριοθετείται στα 70-80 λεπτά/κιλό, τα Χριστούγεννα πέφτει έως και τα 25 λεπτά/κιλό. Μετά τις 20 Ιανουαρίου ανεβαίνει εκ νέου, στα 45-45 λεπτά/κιλό, ενώ το κόστος παραγωγής, ξεκινά από 40 λεπτά/κιλό.
Εισάγουν λεμόνια από τη Θεσσαλονίκη σε καλές τιμές
Κατά τον κ.Σωτηρόπουλο, Ρουμανία, Βουλγαρία και πΓΔΜ ζητάνε λεμόνια, τα οποία και αγοράζουν από τη Θεσσαλονίκη. “Εξάγουμε μεγάλες ποσότητες της παραγωγής μας, ως αποτέλεσμα των καλών τιμών που λαμβάνουμε κι […] αυτός είναι ένας βασικός λόγος που το καλοκαίρι έχουμε έλλειψη στην εσωτερική αγορά και έτσι φέρνουμε από άλλες αγορές, όπως Τουρκία και Αργεντινή”.
Μάλιστα, ο κ. Σωτηρόπουλος συνιστά στους Έλληνες καταναλωτές, όταν αγοράζουν λεμόνια εκτός εποχής να προτιμούν πάντα αυτά που πρασινίζουν, γιατί εκείνα που είναι κίτρινα, αποκτούν το συγκεκριμένο χρώμα με τεχνητά μέσα. “Νοέμβριο με Ιούνιο, τα λεμόνια είναι από μόνα τους κίτρινα, όλες τις άλλες εποχές, το πολυπόθητο αυτό χρώμα που χαρακτηρίζει τα λεμόνια, δεν είναι φυσικό”, υπογράμμισε.
Ακολουθήστε μας, σε μια βόλτα στα μυστικά και τις ιστορίες μιας από τις πιο όμορφες γειτονιές της Αθήνας, από τον 18ο αιώνα μέχρι σήμερα.
Είναι μια από τις αγαπημένες μας βόλτες αυτή που ξεκινά μπροστά από τον σταθμό του Θησείου και ανηφορίζει τον πανέμορφο πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου μέχρι τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου.
Πόσα, όμως, ξέρουμε πραγματικά για τη γειτονιά που σήμερα αποκαλούμε Θησείο; Δε λεγόταν πάντα Θησείο. Μέχρι και τα πρώτα χρόνια της ανεξάρτητης Αθήνας –τότε που εκπονήθηκε το πρώτο σχέδιο πόλης, από τους Κλεάνθη και Σάουμπερτ– η περιοχή ονομαζόταν Αλώνια. Υπήρχαν όντως αλώνια στην πλατεία έξω από τον σταθμό του ηλεκτρικού, τα οποία μάλιστα σημειώνονται στα σχέδια των Κλεάνθη και Σάουμπερτ.
Θησείο δεν είναι αυτό που νομίζετε. Ο Ναός του Ηφαίστου, μέσα στην Αρχαία Αγορά, δεν είναι αυτός που έδωσε το όνομά του στην περιοχή –και δεν είχε και καμία σχέση με θυσίες, παρά την ευρύτατα διαδεδομένη παρανόηση. «Θησείο» ήταν ένα ιερό, κι αυτό μέσα στην Αρχαία Αγορά, που κτίσθηκε το 471-468 π.Χ. (18 χρόνια πριν από τον Ναό του Ηφαίστου) για να ταφούν τα οστά του θρυλικού βασιλιά της πόλης Θησέα που ο Κίμων έφερε από τη Σκύρο.
Η Αρχαία Αγορά δεν ήταν καθόλου αυτό που είναι σήμερα. Για την ακρίβεια, μέχρι το 1851 που ξεκίνησαν οι ανασκαφές, σχεδόν τίποτα απ’ όσα βλέπουμε σήμερα δεν ήταν ορατό με γυμνό μάτι. Για τις ανάγκες των ανασκαφών, χρειάστηκε να κατεδαφιστούν κατοικίες και κτίρια όπως ο θερινός κινηματογράφος Ζέφυρος, που βρισκόταν στην πλατεία του Θησείου, προς μεγάλη θλίψη των Αθηναίων της εποχής.
Η πλατεία του Θησείου ήταν σημείο συνάντησης. Οι Αθηναίοι των μετεπαναστατικών χρόνων σύχναζαν εκεί τις Κυριακές, μετά τον περίπατό τους στην οδό Αδριανού. Στην πλατεία βρίσκονταν κινηματογράφοι (ο Ζέφυρος και το Εκράν) και θέατρα (το Έντεν και το Θέατρο Θησείου) καθώς και το Καφενείο του Πετσάλη, στο οποίο λειτουργούσε για κάποια χρόνια υπαίθριος βωβός κινηματογράφος.
Θα μπορούσατε να είχατε μάθει μπάνιο εδώ. Αν μεγαλώνατε στην Αθήνα τη δεκαετία του ’30, θα μαθαίνατε να κολυμπάτε στη Στέρνα του Θησείου, όπως όλα τα παιδιά της γειτονιάς.
Επίσης, θα κάνατε Πάσχα εδώ. Στις αρχές του 20ου αιώνα, οι Αθηναίοι γιόρταζαν το Πάσχα στο “Περβολάκι του Θησείου”, ή “Κήπο του Λαού”, όπως ήταν επίσης γνωστή η σημερινή πλατεία.
Ο κήπος φτιάχτηκε όταν οι πρόξενοι Αυστρίας και Ρωσσίας, Γ. Γκρόπιους και Ι. Παπαρρηγόπουλος, ζήτησαν αποζημιώσεις από το ελληνικό δημόσιο, γιατί δεν συμπεριέλαβε στο σχέδιο πόλης τα κτήματα που είχαν αγοράσει από τους Οθωμανούς όταν εκείνοι έφυγαν. Η δικαστική διαμάχη κράτησε χρόνια, το ελληνικό κράτος τελικά έχασε και αναγκάστηκε να τους αποζημιώσει, και οι εκτάσεις τους παραχωρήθηκαν στον Δήμο Αθηναίων που τις έκανε κήπο το 1862.
Μία από τις δημοφιλέστερες βρύσες της Αθήνας βρισκόταν εδώ. Ήταν η Βρύση του Θησείου, ή Βρύση του Αχμέτ Αγά, μία από τις 15 τουλάχιστον βρύσες που έφτιαξαν οι Οθωμανοί στην Αθήνα. Μετά την Επανάσταση δεν έμεινε παρά μόνο μία, που επιβιώνει μέχρι σήμερα μέσα στον Βοτανικό Κήπο (συγκεκριμένα, έξω από το Κτίριο Κριμπά της Γεωπονικής Σχολής). «Έπρεπε να έχει μεγάλη δύναμη αναισθησίας και απονιάς ένας άνθρωπος για να καταστρέψει μια παλαιά βρύση» έγραψε σχετικά, στις αρχές του 20ου αιώνα, ο λογοτέχνης Δημήτρης Καμπούρογλου.
Η πλατεία του Θησείου υπήρξε, για κάποιους, σπίτι. Πολλοί πρόσφυγες στεγάστηκαν εδώ, σε ξύλινες καλύβες, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή το 1922. Τα σπιτάκια κατεδαφίστηκαν μετά από λίγο καιρό.
Το Πιλ-Πουλ ήταν το μεγαλύτερο εργοστάσιο παραγωγής καπέλων στα Βαλκάνια. Το χαριτωμένο όνομά του το πήρε από τα αρχικά των λέξεων Πιλοποιία Πουλόπουλου. Το εργοστάσιο στο χαρακτηριστικό κτίριο στη γωνία Ηρακλειδών και Θεσσαλονίκης λειτούργησε από το 1850 έως το 1930, απασχολώντας χιλιάδες εργαζόμενους. Σήμερα στεγάζει το Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων Μελίνα Μερκούρη. Στους τοίχους του, έχει εμφανή σημάδια από τις σφαίρες των Δεκεμβριανών.
Ο καθηγητής Hirotaka Hamasaki από την Ιαπωνία έχει έναν ξεχωριστό τρόπο για να τραβάει την προσοχή των μαθητών του: Αναπαράγει αριστουργήματα παγκοσμίου φήμης στον μαυροπίνακα του! Από τον «Μυστικό Δείπνο» του Λεονάρντο Ντα Βίντσι μέχρι την «Γκουέρνικα» του Πάμπλο Πικάσο, οι δημιουργίες του Hamacream (όπως είναι επίσης γνωστός), είναι πράγματι εντυπωσιακές.
Οι περισσότεροι από εμάς προτιμούμε να αγοράζουμε κάτι online και να μας το φέρουν στο σπίτι μας χωρίς να χρειαστεί να πάμε εμείς οι ίδιοι στο κατάστημα. Όμως μπορείς να είσαι σίγουρος ότι το κούριερ θα προσέξει το δέμα σου;
Δείτε 22 υπάλληλους κούριερ που σε κάνουν να μετανιώνεις που δεν παρέλαβες από το κατάστημα!
Παρά το γεγονός πως οι παρακάτω ταινίες διαρκούν αρκετές ώρες, μπορεί κάποιος να τις παρακολουθήσει εύκολα. Αυτό συμβαίνει χάρις στις εκπληκτικές ερμηνείες των ηθοποιών και την σκηνοθεσία τους.
Αν δεν έχετε δει κάποιες από αυτές, σας συνιστούμε να τις παρακολουθήσετε σύντομα. Πιστέψτε μας, είμαστε σίγουροι πως δεν θα το μετανιώσετε.
Πρόκειται για μια καλτ ταινία που βασίζεται στο βιβλίο του Στίβεν Κίνγκ και μας παρουσιάζει την ιστορία ενός ξεχωριστού τρόφιμου φυλακής που πρόκειται να εκτίσει θανατική ποινή. Ο τρόφιμος ονομάζεται Τζον Κόφι και αμέσως προσελκύει την προσοχή του κοινού. Ταυτόχρονα η ταινία έγινε υποψήφια για αμέτρητα βραβεία: 4 υποψηφιότητες για Όσκαρ και 3 βραβεία Saturn είναι μερικά από αυτά. Το Πράσινο Μίλι είναι σίγουρα μια από τις σπάνιες ταινίες που λατρεύονται από το κοινό και τους κριτές. Ωστόσο, το πιο σημαντικό της κατόρθωμα είναι πως κάνει τον θεατή να πιστεύει στα θαύματα, κάτι που δεν μπορεί να αγνοήσει ή να ξεχάσει.
Είναι μια από τις πιο επικές ταινίες όπου όλα είναι μεγάλα και βάρβαρα: η θέα της πόλης και οι φρικιαστικές μάχες ανάμεσα στις οποίες λαμβάνει μέρος ο πρωταγωνιστής Ράσελ Κρόου γεμάτος εκδίκηση. Σύμφωνα με την υπόθεση, ένας απλός και ευθύς Ρωμαίος με το όνομα Μάξιμος πιάνετε στα δίχτυα της δικαστικής ίντριγκας. Από καθαρή τύχη δραπετεύει και γλυτώνει τον θάνατο απλά για να συνειδητοποιήσει πως τον περιμένει μια πιο δύσκολη μοίρα: πρέπει να γίνει μονομάχος. Από τότε, η μόνη διέξοδός του είναι τα όνειρά του στα οποία εξακολουθεί να τρέχει ελεύθερα στα χωράφια με το σιτάρι, χωρίς να φοβάται για τη ζωή του.
Καμιά από τις υπάρχουσες ταινίες γουέστερν που δημιουργήθηκαν πριν και μετά από τη συγκεκριμένη δεν μπορεί να την πλησιάσει. Είναι ένα απαράμιλλο αριστούργημα που δημιουργήθηκε από τις αξιοσημείωτες προσπάθειες του σκηνοθέτη Σέρτζιο Λεόνε, του συνθέτη Έννιο Μορικόνε και τον απίθανο Κλιντ Ίστγουντ. Κάθε φράση είναι ένα στολίδι και κάθε σκηνή ένα κόσμημα στο στέμμα του κλασσικού κινηματογράφου. Πρόκειται για ένα πραγματικό αριστούργημα.
Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών είναι ένα πραγματικά μνημειώδες έργο του σύγχρονου κινηματογράφου. Οι ταινίες του Πίτερ Τζάκσον θα σας κάνουν να θέλετε να ενταχθείτε στις τάξεις του Tolkienists ακόμη κι αν δεν έχετε ανοίξει ποτέ βιβλίο. Οι εκπληκτικές ερμηνείες των ηθοποιών, τα λεπτομερή κοστούμια και η μαγική μουσική του Χάουαρντ Σορ θα σας μεταφέρει σε άλλους κόσμους σε ελάχιστο χρόνο.
Είναι η ιστορία του Όσκαρ Σίντλερ, ενός επιτυχημένου επιχειρηματία και μέλους του ναζιστικού κόμματος που έσωσε πάνω από 1.000 Εβραίους κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτή η ταινία είναι φόρος τιμής σε μια τέτοια ηρωική πράξη. Μια εξαιρετική κινηματογραφική ταινία η οποία θα σας αναστατώσει με τον ρεαλισμό και την έντασή της.
Αναρωτιόμασταν αν κάποιος μπορεί να δημιουργήσει την ιδανική ταινία, που θα μπορεί να συνδυάσει με επιτυχία ένα ζωντανό υλικό και μια ουσιαστική αλλά συναρπαστική πλοκή. Προφανώς έχει δημιουργηθεί μια τέτοια ταινία. Ο Τζέιμς Κάμερον δεν γύρισε απλώς το «Άβαταρ». Έδωσε ζωή σε έναν ολόκληρο νέο κόσμο με τη μοναδική χλωρίδα και πανίδα του, προσκαλώντας τους θεατές να εξερευνήσουν σε βάθος κάθε γωνία του μαγευτικού μέρους. Με απλά λόγια, μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις.
Είναι μια από τις ταινίες που πρέπει να δείτε. Είναι μοναδική στο είδος της, ταινία φαντασίας που έγινε καλτ από τη στιγμή που εμφανίστηκε στη μεγάλη οθόνη. Οι λάτρεις της αυξάνονται καθημερινά. Έδωσε αφορμή για μια πληθώρα νέων ιδεών, διατηρώντας κάτι το παλιό. Πρόκειται για ένα αξιοσημείωτο αριστούργημα που κάθε σκηνή αποτυπώνεται στην καρδία και τη μνήμη του θεατή.
Γυρίστηκε με τις καλύτερες παραδώσεις των ασπρόμαυρων ταινιών. Οι Επτά Σαμουράι μεταφέρουν αυθεντικά την ατμόσφαιρα της μεσαιωνικής Ιαπωνίας. Δεν θα δείτε καθόλου τη λάμψη του Χόλιγουντ, αντιθέτως, θα νιώσετε πως είστε στη μέση των γεγονότων που λαμβάνουν χώρα στην Ιαπωνία της εποχής. Ατρόμητοι αλλά ανθρώπινοι Σαμουράι, μια όμορφη ιστορία αγάπης και εντυπωσιακές σκηνές μάχης. Η ταινία πραγματεύεται επίσης κοινωνικά και ψυχολογικά θέματα αφήνοντας μια γεύση από όλα τα παραπάνω στον θεατή.
Αυτή η ταινία θα μπορούσε να φτάσει στο κοινό μερικές δεκαετίες νωρίτερα αν δεν υπήρχαν οι παραγωγοί. Υπάρχει όμως μια φωτεινή πλευρά στην ιστορία: κατά τη διάρκεια των 20 ετών που καλλιεργούνταν η ιδέα, ο Σέρτζιο Λεόνε είχε τον χρόνο να σκεφτεί όλες τις πιθανές λεπτομέρειες και ατέλειες. Το πολυαναμενόμενο αποτέλεσμα είναι απόλυτα ιδανικό, με την τελειότητα μιας κινηματογραφικής ταινίας και στερείται ελαττωμάτων.
Είναι μια από τις πολύ λίγες ταινίες με το θέμα του πολέμου όπως δεν υπάρχει ηρωισμός ή πάθος. Η ταινία δείχνει τον πόλεμο όπως είναι με όλη τη σκληρότητα, τον παραλογισμό και τη φρίκη. Δείχνει ένα πόλεμο όπου η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία. Ως αποτέλεσμα, η δουλειά του Φράνσις Φορντ Κόπολα εντάχθηκε στη λίστα με τις απόλυτα κλασσικές ταινίες που πέρασαν την δοκιμασία του χρόνου. Επιπλέον, οι αιχμηροί διάλογοι και οι συγκλονίστηκες σκηνές θα μείνουν στη μνήμη του θεατή για πάντα.
Η σκηνοθετική ερμηνεία του Σεργκέι Μπονταρτσούκ στην ταινία «Πόλεμος και Ειρήνη» την έκανε να γίνει η πρώτη ρώσικη ταινία που έλαβε βραβείο Όσκαρ στις υποψηφιότητες «καλύτερης ξένης ταινίας». Η ταινία ξεχειλίζει από τον αριθμό των κορυφαίων χορευτών που αγωνίζονται σε όλες τις σκηνές της απίθανης τετραλογίας. Χρειάστηκαν 6 χρόνια για να δημιουργηθεί, συμπεριλαμβανομένων των χιλιάδων ανθρώπων που δούλευαν πίσω από τις κάμερες. Χρησιμοποιήθηκαν πραγματικές λεγεώνες στρατιωτών ντυμένες με τις στολές της εποχής του Ναπολέοντα για να δημιουργηθεί πιο πραγματική αίσθηση.
Ο Άντονι Χόπκινς και ο Μπραντ Πιτ δημιουργούν την τέλεια συνταγή για μια τέλεια ταινία. Η συγκεκριμένη, δεν ζωγραφίζει μόνο μια όμορφη εικόνα για να τη θαυμάσει το κοινό αλλά αξίζει κάτι περισσότερο. Συνυφαίνει με δεξιοτεχνία το καλό και το κακό, την αρετή και την ατιμία, τον φόβο και το θάρρος, την αγάπη και τον θάνατο. Εγγυόμαστε για θυελλώδεις επευφημίες.
Μια ακόμη μεγάλη ταινία από τον σκηνοθέτη Μάικλ Μπέι. Οι μάχες στον αέρα κόβουν την ανάσα, οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι πειστικές και η θαυμάσια κινηματογραφική μουσική συμβάλει σημαντικά. Από κάθε άποψη είναι μια ταινία που αξίζει να δει κανείς. Το Περλ Χάρμπορ είναι αδιαμφισβήτητα αξιοσημείωτο και έχετε το λόγο μας για αυτό.
Η ταινία δείχνει πως τα όρια είναι μόνο στο μυαλό μας ενώ οι δυνατότητες πραγματικά απεριόριστες. Στο πέρασμα των αιώνων, οι άνθρωποι κάνουν τα ίδια απρόσεκτα λάθη, έχουν ακόμη πιο ελαττωματικές κρίσεις, αποτυχίες και απώλειες. Όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την επιλογή ανάμεσα στην ελευθερία και την αιχμαλωσία πρέπει να θυμόμαστε πως αλλάζοντας ένα πράγμα, αναπόφευκτα αλλάζουμε και το άλλο. Τα πάντα αλληλοσυνδέονται.
Δημιουργώντας αυτή την ταινία, ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Φίντσερ έδωσε δεύτερη ζωή στην ιδέα του Φιτζέραλντ, κάνοντας την πιο έντονη από το αρχικό ομότιτλο βιβλίο. Αν έχετε διαβάσει το βιβλίο, θα παρατηρήσετε πως η ταινία είναι ο βασικός σκελετός, ικανός να ανοίξει πόρτες σε κελάρια που δεν είχε εξερευνήσει ούτε ο ίδιος ο Φιτζέραλντ.
Η κρήνη του Σουλτάν Αχμέτ
Δρόμος στην αγορά.
Πλατεία Beyazit.
Κυπαρίσσια στο δρόμο του νεκροταφείου.
Ο Κεράτειος κόλπος
Δρόμος στο Σκουτάρι.
Υπαίθριο μαγειρείο σε δρόμο της Πόλης.
Γενική άποψη της πόλης. Στο βάθος διακρίνεται η Αγιά Σοφιά.
Η γέφυρα του Γαλατά και η θέα στη συνοικία του Πέραν
Στη γειτονιά Φερενμπαχτσέ
Η γέφυρα του Γαλατά.
Ο Βόσπορος και οι φάροι Ρούμελι Φενέρι και Αναντολού Φενέρι.
Μπαρμπέρηδες στην Seraskerat
Παζάρι
Πλατεία στη Κωνσταντινούπολη
