Προβληματισμό και ανησυχία προκαλούν τα στοιχεία που ανακοινώθηκαν. Ο καρκίνος χτυπάει όλο και περισσότερους.
Την επιτακτική ανάγκη στελέχωσης της Ογκολογικής Κλινικής του Μποδοσάκειου Νοσοκομείου με δύο ογκολόγους-παθολόγους, καθώς τα κρούσματα καρκίνου στη ευρύτερη περιοχή της Πτολεμαΐδας φτάνουν σήμερα το 30,5% του τοπικού πληθυσμού, υποστηρίζει σε επιστολή του προς την ηγεσία του υπουργείου Υγείας ο αντιπεριφερειάρχης Υγείας της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας (ΠΔΜ), Σταύρος Γιαννακίδης.
«Επτά στους δέκα θανάτους στην ευρύτερη περιοχή της Πτολεμαΐδας οφείλονται σήμερα σε καρκίνο ή σε θρομβοεμβολική νόσο (έμφραγμα, εγκεφαλικό, πνευμονική εμβολή) και μόλις τρεις στους δέκα αποδίδονται σε άλλες αιτίες. Τα κρούσματα καρκίνου είναι κατά 16% περισσότερα σε σχέση με το 1950 και ο αριθμός αυξάνεται κάθε δεκαετία με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου.
Σήμερα τα κρούσματα καρκίνου φτάνουν στο 30,5%. Επιπλέον, μειώνεται ο μέσος όρος ηλικίας θανάτου στην περιοχή. Η μεγαλύτερη αύξηση των κρουσμάτων καρκίνου παρατηρήθηκε στην ηλικιακή ομάδα 45 – 65 ετών, ενώ μικρότερη αύξηση παρατηρείται στην ομάδα άνω των 65» τονίζει ο κ. Γιαννακίδης. Επιπλέον, επισημαίνει ότι: «Αυτή η εκπληκτική και συνάμα τραγική διαπίστωση έρχεται να επιβεβαιώσει με τον χειρότερο τρόπο το τίμημα που πληρώνουμε, όλοι όσοι ανήκουμε στην ευρύτερη περιοχή της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας με την πρόσθετη επιβάρυνση των λιγνιτωρυχείων της ΔΕΗ».
Σε ό,τι αφορά την κατάσταση του Μποδοσάκειου, ο κ. Γιαννακίδης αναφέρει ότι η Παθολογική Κλινική με 37 κλίνες λειτουργεί με τρεις παθολόγους, ότι έχει διοριστεί και διευθυντής παθολόγος και από το 2008 λειτουργεί τμήμα Ογκολογίας – Χημειοθεραπείας με έναν επιμελητή Α’ παθολόγο – ογκολόγο και μια επικουρική παθολόγο. Τον Φεβρουάριο του 2017 διορίστηκε επικουρικός παθολόγος – ογκολόγος επιμελητής Β’. Ωστόσο, όπως εξηγεί ο κ. Γιαννακίδης, ο μόνιμος παθολόγος ογκολόγος και η επικουρική παθολόγος διορίστηκαν σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης και αυτό έχει τεράστιο αντίκτυπο στην εύρυθμη λειτουργία του ογκολογικού τμήματος.
«Στο μοναδικό Ογκολογικό Τμήμα της ΠΔΜ που έχει τη δυνατότητα να εξυπηρετεί ασθενείς από την ΠΔΜ και λόγω του αυξημένου αριθμού των περιστατικών παρουσιάζεται αδυναμία αντιμετώπισης τους. Μάλιστα νοσηλεύονται αρκετά από αυτά τα βαριά περιστατικά στην ήδη υποστελεχωμένη Παθολογική Κλινική με τους περίπου 10 νοσηλευτές, που και αυτοί αδυνατούν να καλύψουν τις ανάγκες της.
Zητούμε άμεσα την τοποθέτηση δύο ογκολόγων – παθολόγων και αιματολόγων ιατρών για την στελέχωση της Ογκολογικής Κλινικής έτσι ώστε με την ορθή και άρτια λειτουργία της να μην χρειάζεται οι ασθενείς να καταφεύγουν σε πλησιεστέρα νοσοκομεία, όπως της Θεσσαλονίκης και Ιωαννίνων. Είναι σαφές ότι το 80% περίπου τον περιστατικών πηγαίνει αναγκαστικά σε Κεντρικά Ογκολογικά κέντρα (Θεαγένειο, Παπαγεωργίου, Ιωαννίνων, ιδιωτικά θεραπευτήρια) με αποτέλεσμα την ταλαιπωρία τους αλλά και την πολύ μεγάλη συμφόρηση των παραπάνω κέντρων. Είναι επιτακτική ανάγκη η λειτουργία της Ογκολογικής Κλινικής Δυτικής Μακεδονίας στο Μποδοσάκειο Νοσοκομείο για τους λόγους που σας προανέφερα» τονίζει στην επιστολή του ο κ. Γιαννακίδης.
Το Τζαμί Ντεφτερντάρ, στην πλατεία Ελευθερίας της Κω ήταν ένα από τα πιο κλασικά και χαρακτηριστικά δείγματα ισλαμικής τέχνης στο νησί, αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Βρίσκεται στην κεντρική πλατεία του νησιού της Κω, σ’ ένα σταυροδρόμι πολιτισμών ανάμεσα σε κτίρια ιταλικά, όπως η Δημοτική Αγορά, η Αίγλη, το Αρχαιολογικό Μουσείο και την Αρχαία Ρωμαϊκή Αγορά.
Μέχρι και την Πέμπτη 20 Ιουλίου, οπότε και υπέστη σοβαρές ζημιές με κατάρρευση του μιναρέ του από τον ισχυρό σεισμό των 6,6 Ρίχτερ που έπληξε τα ξημερώματα της Παρασκευής το νησί, στο ισόγειο λειτουργούσαν καταστήματα και καφετέριες.
Το τέμενος Ντεφτερντάρ, που πήρε το όνομά του από τον Υπουργό Οικονομικών του Σουλτάνου Ιμπραχίμ Εφεντί ο οποίο το έκτισε την περίοδο κάπου στα 1786, είναι διώροφο.
Σύμφωνα με το photographybysophiakaragianni.blogspot.gr, δύο κιονοστήρικτες κλίμακες, μία στην ανατολική και μία στην δυτική πλευρά, οδηγούν στο τέμενος, που βρίσκεται στον όροφο. Το ιερό και ο χώρος προσευχής των πιστών βρίσκεται στον δεύτερο όροφο, στον οποίο οδηγούν δυο περίτεχνες σειρές σκαλοπατιών στηριγμένες σε κίονες. Στη δυτική πλευρά ανοίγεται η κόγχη του μιχράμπ.
Σειρά από μεγάλα ορθογώνια παράθυρα με ημικυκλικά τύμπανα στις τρεις πλευρές, στην βόρεια πλευρά ανά δύο επιστέφονται με ενιαίο ημικυκλικό τύμπανο. Στην ανωδομή έχουν χρησιμοποιηθεί μεγάλοι λαξευμένοι λίθοι κατά το ισόδομο σύστημα τοιχοποιΐας. Υπάρχει τρούλος που στηρίζεται σε 12 αψίδες.
Το Τζαμί Ντεφτερντάρ μέχρι και πριν από δυο 24ωρο λειτουργούσε κανονικά και ήταν το μοναδικό τζαμί που λειτουργούσε έως σήμερα μαζί με το Τζαμί Hasan Pasa στο Πλατάνι.
Η θέα από το παράθυρο του χώρου προσευχής προς την πλατεία Ελευθερίας και την κρήνη του τεμένους είναι μοναδική.
Κάθε Παρασκευή μεσημέρι λίγο πριν από τη μία που είναι η ώρα της λειτουργίας το τέμενος αλλά και ο μιναρές είναι επισκέψιμα αρκεί φυσικά να βγάλεις τα παπούτσια σου για να εισέλθεις στο χώρο της προσευχής.
Στο μιναρέ, ο οποίος κατέρρευσε από τον σεισμό, μπορούσε να μπεις από μία πολύ στενή και χαμηλή πόρτα με οθωμανική επιγραφή. Μέσα από μία πολύ στενή σκάλα έβγαινες σε πρώτο επίπεδο πάνω στη στέγη του τεμένους. Από εκει η θέα της πλατείας και του μιναρέ ήταν εντυπωσιακή.
Συνεχίζοντας την ανάβαση μπορούσεςνα βγεις στο δεύτερο επίπεδο, στο στενό μπαλκονάκι όπου κάποτε (ως τη δεκαετία του ’80) έβγαινε ο Χότζας για τη λειτουργία.
Έξω από το τέμενος, ανάμεσα στις δύο καφετέριες υπάρχει κυκλική επτάπλευρη κρήνη μαυριτανικής τεχνοτροπίας (μοιάζει πολύ με την κρήνη του Τζαμιού της Λότζιας στην Πλατεία Πλατάνου)από λευκό μάρμαρο, που καλύπτεται με θόλο στηριζόμενο σε έξι τόξα, τα οποία βαίνουν σε ισάριθμους κίονες σε δεύτερη χρήση. Και αυτή υπέστη μεγάλες ζημιές από τον σεισμό.
Τα έργα και οι ημέρες του Τάσου Αλιφέρη, που δεν ενδιαφερόταν για τις επόμενες εκλογές, αλλά για τις επόμενες γενιές.
Φλεβάρης του ’16, πρώτη φορά στο νησί. Δεν ήξερα καλά-καλά ούτε που πέφτει στον χάρτη. Μια κουκίδα στην άγονη γραμμή, κάπου ανάμεσα στη Ρόδο και την Κω. Φτάνοντας, το λιμάνι γκρίζο και έρημο – δυο, τρεις ντόπιοι έσερναν ράθυμα τα βήματά τους στην προβλήτα της Τήλου. Πήραμε το δρόμο για τα δωμάτια, ψυχή πουθενά. Βαδίζοντας κατά μήκος της παραλίας, μια τουριστική πινακίδα έγραφε «Παραλιακός πεζόδρομος Τάσος Αλιφέρης». Δεν έδωσα σημασία τότε, παρά μονάχα το επόμενο πρωί, στην προσπάθεια να πιάσω κουβέντα με ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. «Ποιος είναι ο Τάσος Αλιφέρης;», ρώτησα. «Πρώην δήμαρχος, σπουδαίος άνθρωπος, τον χάσαμε το ’12 δυστυχώς. Σε αυτόν οφείλει η Τήλος την αναγέννησή της», μου ‘πε κοφτά ο άνδρας, χωρίς πολλές εξηγήσεις.
Κατά το μεσημέρι ξεκινήσαμε με την υπόλοιπη ομάδα για την προγραμματισμένη επίσκεψή μας στο καμπ φιλοξενίας προσφύγων – είχε μόλις στηθεί στο σημείο που δέσποζε κάποτε ο στρατώνας του νησιού. Το καμπ ήταν υποδειγματικό. Καθαρό, οργανωμένο, ήσυχο, δεν θύμιζε σε τίποτα τα καμπ φιλοξενίας προσφύγων που είχε τύχει να επισκεφτώ σε άλλα σημεία της ελληνικής περιφέρειας. Οι εθελοντές, ζεστοί και εγκάρδιοι άνθρωποι. Πιάσαμε αμέσως συζήτηση.
Για το νησί, την ιστορία του, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι μακριά από την ηπειρωτική Ελλάδα, τις προσφυγικές ροές, τους νέους που φεύγουν και ερημώνουν οι τόποι, την τοπική κουζίνα. Κάθε τόσο ένα όνομα επαναλαμβανόταν μονότονα: Τάσος Αλιφέρης. Οποιο κι αν ήταν το θέμα της συζήτησης, η σκιά αυτού του ανθρώπου σκέπαζε κάθε λέξη. Καθένας τους είχε έναν καλό λόγο να πει, μια ιστορία να μοιραστεί. Μιλούσαν με τέτοια θέρμη για τον εκλιπόντα δήμαρχο και το πώς κατάφερε να σώσει το νησί από την ερήμωση, που αισθάνθηκα αίφνης ενοχές που δεν τον γνώριζα.
Ο Τάσος Αλιφέρης σπατάλησε το στεγαστικό του δάνειο στο πλοίο της γραμμής, τέλεσε τον πρώτο γάμο ομόφυλων ζευγαριών και ζούσε για τους ανθρώπους, όχι για την εξουσία.
Παρακολουθούσα σιωπηλός τις ιστορίες για το πώς ήρθε στο νησί αρχές του ’80 σαν αγροτικός γιατρός -και εν τέλει έμεινε μέχρι τον θάνατό του, τρεις δεκαετίες αργότερα-, πώς μοίραζε τα φάρμακα στους ηλικιωμένους πόρτα-πόρτα με ένα παλιό παπάκι, πώς συμμετείχε σε κάθε έργο του νησιού όπως και οι υπόλοιποι εργάτες, πώς κατέβασε μόνος του έναν τραυματισμένο τουρίστα που έκανε πεζοπορία στο βουνό, πόσο παθιασμένα πάλεψε για να δημιουργηθεί λύκειο, με πόση αξιοπρέπεια και ανθρωπισμό διαχειρίστηκε τις πρώτες προσφυγικές ροές που εμφανίστηκαν στην Τήλο, πώς έδωσε χαρακτήρα στο νησί απαγορεύοντας το κυνήγι, πώς σπατάλησε το στεγαστικό του δάνειο στο πλοίο της γραμμής, πώς τέλεσε τον πρώτο γάμο ομόφυλων ζευγαριών. Καθώς άκουγα τους ντόπιους να συνθέτουν το πορτρέτο ενός ξεχωριστού ανθρώπου, ένα παλιό σκίτσο του συχωρεμένου Wolinski μου ‘ρθε στο μυαλό, που έλεγε «Μόνον οι περιστάσεις μπορούν να φέρουν έναν καλό άνθρωπο στην εξουσία, ποτέ οι εκλογές».
Ο Τάσος Αλιφέρης στο γραφείο του.
Πράγματι, οι περιστάσεις ήταν που έφεραν τον Τάσο Αλιφέρη στην Τήλο το φθινόπωρο του ’83. Είναι η εποχή που ο Ανδρέας Παπανδρέου και το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, έχουν ως στόχο τον εκδημοκρατισμό του κράτους, την αναμόρφωση του οικογενειακού δικαίου, την ενίσχυση της κοινωνικής προστασίας, την αναδιανομή του εισοδήματος, ενώ στη συνθηματολογία εκείνων των χρόνων κυριαρχεί μία ακόμα λέξη: η αποκέντρωση. Για πολλούς δεν ήταν παρά μια βολική έννοια, μια ευκολία από αυτές που οι πολιτικοί ξεστομίζουν μηχανικά στους λόγους τους. Για τον Τάσο Αλιφέρη, όμως, ήταν επιλογή και στάση ζωής.
Σήμερα, η αναμόρφωση του νησιού είναι καθολική. Στα μέσα Ιουνίου, ο βρετανικός Guardian έκανε ένα μεγάλο αφιέρωμαστην Τήλο για το καινοτόμο ερευνητικό έργο TILOS – Horizon 2020, που καθιστά το νησί ως το πρώτο ενεργειακά αυτόνομοστη Μεσόγειο (έργο για το οποίο απέσπασε δύο ευρωπαϊκά βραβεία βιώσιμης ενέργειας). Ενώ, προ ημερών, το δίκτυο BBC πραγματοποίησε εκτενές ρεπορτάζ για την υποδειγματική φιλοξενία των προσφύγων και την ομαλή ενσωμάτωσή τους στην τοπική κοινωνία. Ο σπόρος για να ανθίσουν όλα αυτά, βέβαια, είχε πέσει δυο δεκαετίες νωρίτερα και συγκεκριμένα στα μέσα του ’90, όταν ο νεαρός γιατρός του νησιού αναλάμβανε το δημαρχιακό αξίωμα.
«Ήρθε το ’83, σαν αγροτικός γιατρός. Πήγε στον Ανδρέα Παπανδρέου και του είπε: “Αφού μιλάμε για αποκέντρωση στο πρόγραμμά μας, πρόεδρε, θα πρέπει να την κάνουμε πράξη”» – Σπύρος Αλιφέρης, γιος του Τάσου Αλιφέρη
Αρχές Ιουλίου, βρέθηκα για δεύτερη φορά στην Τήλο. Από την πρώτη στιγμή επιδίωξα να συναντηθώ με τον γιο του Τάσου Αλιφέρη, Σπύρο, σε μια προσπάθεια να χαρτογραφήσω την πορεία ζωής ενός ανθρώπου που, ομολογώ, είχα φτάσει στο σημείο να θαυμάζω μέσα από τις διηγήσεις των ντόπιων. Συναντήθηκαμε το βραδάκι στην πλατεία. «Πώς σου ‘ρθε και θες να μάθεις για τον πατέρα μου;», με ρώτησε. Του εξήγησα πως με είχε συνεπάρει η ιστορία του, ο τρόπος που κατάφερε να ζωντανέψει ξανά αυτόν τον τόπο, με αποτέλεσμα σήμερα να ασχολούνται τα μεγαλύτερα δίκτυα του κόσμου με ένα μικρό νησί στη νοτιοανατολική άκρη της Ελλάδας. Μου έμοιαζε απίστευτο κατόρθωμα. «Αν τον είχες προλάβει, δεν θα σου έκανε εντύπωση. Ήταν ο πιο επίμονος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ», μου εξηγεί ο Σπύρος.
O Τάσος Αλιφέρης υπήρξε Δήμαρχος Τήλου από το 1995 έως το 2012, όταν και απεβίωσε.
«Αλήθεια, πώς επέλεξε το συγκεκριμένο νησί;», τον ρωτώ. «Ήρθε το ’83, σαν αγροτικός γιατρός. Ήταν οργανωμένος στο ΠΑΣΟΚ και είχε επισκεφτεί τότε τον Ανδρέα Παπανδρέου, με τον οποίο είχε προσωπική σχέση, λέγοντάς του “Αφού μιλάμε στο πρόγραμμά μας, για αποκέντρωση, πρόεδρε, θα πρέπει να την κάνουμε πράξη”. Του ζήτησε λοιπόν να σταλεί στο πιο απομακρυσμένο μέρος, εκεί που δεν ήθελε να πάει κανένας άλλος. για να γίνει ο ίδιος το παράδειγμα της αποκέντρωσης που ευαγγελιζόταν τότε το ΠΑΣΟΚ. Έτσι, βρέθηκε στην Τήλο».
«Πώς ήταν εκείνη την εποχή το νησί;», ρωτώ. «Η Τήλος τότε είχε λίγους κατοίκους, γύρω στους 250. Ήταν ένα τόπος που ερήμωνε, οι νέοι έφευγαν όπως-όπως, υποδομές δεν υπήρχαν – να φανταστείς η κεντρική αρτηρία που οδηγούσε στο Μεγάλο Χωριό ήταν ένας χωμάτινος δρόμος με ένα χαντάκι στη μέση, που έτσι και έπεφτε μέσα κανένα αυτοκίνητο, δεν υπήρχε σωτηρία. Γενικά, επικρατούσαν πολύ σκληρές συνθήκες διαβίωσης. Δεν υπήρχαν συγκοινωνίες, ενώ όποτε έφευγε ο αγροτικός γιατρός περίμεναν πέντε, έξι, επτά μήνες για να έρθει ο επόμενος – αν ερχόταν. Μιλάμε για πρωτόγνωρα πράγματα.
Ο πατέρας μου δέθηκε αμέσως με τον κόσμο. Μάλιστα, μετά το εξάμηνο που ολοκλήρωσε τη θητεία του ως αγροτικός, οι ντόπιοι φοβούμενοι μήπως φύγει και δεν γυρίσει ξανά, δεν τον άφηναν να πάει στη Ρόδο για να ορκιστεί. Τι κι αν τους υποσχόταν πως θα επιστρέψει, πως θα μείνει στο νησί, τίποτα. Έτσι έγινε ο πρώτος γιατρός που ορκίστηκε τηλεφωνικά, είχε το ένα χέρι στο Ευαγγέλιο και το άλλο στο ακουστικό».
«Ο πατέρας μου έλεγε στον κόσμο πως πρέπει να γίνει λύκειο στο νησί. Έγιναν καταλήψεις, κινητοποιήσεις, τα κατάφεραμε τελικά. Σήμερα, η Τήλος έχει από βρεφονηπιακό σταθμό μέχρι λύκειο και ένα σύνολο 80 παιδιών» – Σπύρος Αλιφέρης
«Ισχύει πως μοίραζε τα φάρμακα στους ηλικιωμένους με ένα παπί ο ίδιος;», ρωτώ τον Σπύρο. «Ναι, ισχύει. Γενικά, το ιατρείο του ήταν πάντα ανοιχτό, ανά πάσα ώρα και στιγμή. Να φανταστείς, σε μια εποχή που άλλα νησιά της άγονης γραμμής δεν είχαν ούτε τα βασικά, ο Τάσος έκανε τηλεϊατρική, συνεργαζομένος με πανεπιστήμια της Ιταλίας. Απίστευτες υπηρεσίες για την εποχή. Κι αυτό διότι ήταν της άποψης πως οι άνθρωποι των ακριτικών περιοχών δεν πρέπει να στερούνται καινοτόμων υπηρεσιών».
«Με την τοπική αυτοδιοίκηση, πώς έμπλεξε;», ρωτώ. «Κοίτα, ήταν πάντοτε δραστήριος, οργανωμένος στο ΠΑΣΟΚ όπως σου είπα, συμμετείχε ενεργά στα κοινά, επικοινωνούσε τις ιδέες του και είχε έναν μοναδικό τρόπο να ξεσηκώνει τον κόσμο. Ας πούμε, κάποια στιγμή, όταν ανέλαβε δήμαρχος το ’95, η Τήλος δεν είχε λύκειο. Υπήρχε μόνο ένα παιδί.
Ο πατέρας μου έλεγε στον κόσμο πως πρέπει να γίνει λύκειο στο νησί, καθώς πίστευε πως έτσι θα ζωντανέψει ξανά ο τόπος. Έγιναν καταλήψεις, κινητοποιήσεις, τα κατάφεραμε τελικά. Σήμερα η Τήλος έχει από βρεφονηπιακό σταθμό μέχρι λύκειο και ένα σύνολο 80 παιδιών. Μέχρι το 2000 είχε 15 ολόκληρα χρόνια να γίνει γάμος ή γέννηση στο νησί. Το 1991 η Τήλος είχε 270 κατοίκους, από τους οποίους το 70% ήταν άνω των 65 ετών και το 2011 έφτασε τους 890 με μέσο όρο ηλικίας τα 45 χρόνια. Αυτή είναι η κληρονομιά του Τάσου».
Ο Τάσος Αλιφέρης με την αγαπημένη του τραγουδίστρια, Χαρούλα Αλεξίου
Για να πραγματοποιηθεί αυτή η δημογραφική αύξηση, βέβαια, απαιτήθηκε ένα σχέδιο και συχνές ρήξεις. Μία από τις πιο πολυσυζητημένες ενέργειες του Τάσου Αλιφέρη ήταν η απαγόρευση του κυνηγιού στο νησί. Όπως μου εξηγεί ο Σπύρος, «Η Τήλος διαθέτει ένα πλούσιο οικοσύστημα, το οποίο όμως δεν είχε αξιοποιηθεί ποτέ σε τουριστικό επίπεδο. Για παράδειγμα, η Νίσυρος έχει το ηφαίστειο, η Ρόδος είναι νησιωτικό κέντρο, η Σύμη έχει τη γραφικότητα της χώρας. Η Τήλος δεν είχε ποτέ συγκεκριμένο χαρακτήρα και το κακό είναι πως ισαπέχει από Ρόδο και Κω. Δεν είναι, δηλαδή, κοντά για να προσελκύσει κόσμο.
Ο Τάσος το κατάλαβε από την πρώτη στιγμή αυτό και θέλησε να προσδώσει έναν εναλλακτικό χαρακτήρα στον τόπο. Έτσι, προσπάθησε να πείσει τους κατοίκους να επενδύσουν στον οικολογικό τουρισμό. Βέβαια, αν έλεγες στα μέσα του ’90 στην Τήλο για οικολογικό τουρισμό, δεν θα καταλάβαινε κανείς τίποτα.
Εκείνα τα χρόνια η τουριστική περίοδος του νησιού ήταν ένα 20ήμερο όλο κι όλο, που έρχονταν κυνηγοί από όλη την Ελλάδα και στην κυριολεξία ρήμαζαν τα πάντα. Ο Τάσος πίστευε πως αυτό πρέπει να σταματήσει και ότι τα οφέλη θα ήταν πολλαπλάσια αν επένδυαν στην οικολογία. Βέβαια, επικράτησε αναστάτωση στην αρχή, έγιναν συνελεύσεις, υπήρξαν αντιδράσεις καθώς ο κόσμος φοβόταν πως αν απαγορευτεί το κυνήγι θα καταστραφεί τουριστικά η Τήλος. Εν τέλει, τους έπεισε – είχε έναν μοναδικό τρόπο να σε κάνει να τον ακολουθείς.
«Σιγά-σιγά, με προσεκτικά βήματα και σεβόμενοι το φυσικό περιβάλλον, ήρθε και η ανάπτυξη. Από 150 κλίνες που είχε η Τήλος, φτάσαμε με σταθερά βήματα στις 1.700» – Σπύρος Αλιφέρης
“Θυμάμαι δε το πρώτο καλοκαίρι, παιδάκι ήμουν τότε, είχε γίνει πόλεμος στο λιμάνι – όλο το νησί στο πόδι για να μην ανοίξει η μπουκαπόρτα του πλοίου και βγουν οι κυνηγοί. Μέσα στο βαπόρι, πάλι χαλασμός, οι κυνηγοί με τις καραμπίνες πάλευαν να βγουν, χάος. Τελικά τα καταφέραμε. Αργότερα ήρθαν και κάποια σχέδια νόμου για καθολική απαγόρευση του κυνηγιού. Ήταν μια δύσκολη απόφαση, αλλά -όπως αποδείχθηκε- σωτήρια για τον τόπο. Διότι έκτοτε η Τήλος απέκτησε χαρακτήρα, καθώς μετά την απαγόρευση του κυνηγιού, καταφέραμε και αποτυπώσαμε 70 χιλιόμετρα περιπατητικά μονοπάτια πάνω στα βουνά, δημιουργήσαμε οδηγούς, ενώ με τα χρόνια -λόγω της απαγόρευσης- αναπτύχθηκε ξανά το οικοσύστημα, με αποτέλεσμα το 2000 να μπει όλο το νησί στο δίκτυο Natura. Σήμερα μπορεί να συναντήσει κανείς στην Τήλο σπάνια είδη αετών, από τα τελευταία ζευγάρια στην Ευρώπη”.
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του νησιού, όμως, περέμενε η προσβασιμότητα – για να φτάσεις στην Τήλο απαιτούνταν πολλές ώρες και μεγάλη ταλαιπωρία. Τι έκανε ο Τάσος Αλιφέρης; «Εξήγησε στους ντόπιους πως πρέπει να δημιουργήσουμε μια εταιρία λαϊκής βάσης με μεγαλομέτοχο όλο το νησί, ώστε να αγοραστεί ένα καράβι, πράγμα που έγινε. Πήραμε ένα καταμαράν, τύπου χόβερκραφτ με μπαλόνια, που πήγαινε Ρόδο σε μια ώρα. Έτσι αρχίσαμε να δελεάζουμε μεγάλα τουριστικά πρακτορεία του εξωτερικού. Εκεί που η τουριστική σεζόν ήταν ένας μήνας με το ζόρι, άρχισε να έρχεται κόσμος στο νησί από τα τέλη Απριλίου έως τα μέσα Οκτωβρίου. Σιγά-σιγά, με προσεκτικά βήματα και σεβόμενοι το φυσικό περιβάλλον, ήρθε και η ανάπτυξη. Από 150 κλίνες που είχε η Τήλος, φτάσαμε με σταθερά βήματα στις 1.700».
«Κάποιος μου ‘πε πως όταν κάποια στιγμή χάλασε το πλοίο, ο πατέρας σου το έφτιαξε με δικά του λεφτά», παρεμβαίνω. Κουνά το κεφάλι καταφατικά. «Ναι, κοίτα, είχε πάρει ένα στεγαστικό δάνειο για να αγοράσει μια κατοικία στο νησί, καθώς έμενε μια ζωή στο σπιτάκι του ιατρείου. Εν τέλει, δεν αξιώθηκε ποτέ να πάρει σπίτι, καθώς όντως εκείνο το στεγαστικό δάνειο πήγε όλο για να διορθωθούν οι βλάβες του πλοίου. Για τον πατέρα μου ήταν σημαντικότερο να υλοποιήσει το όραμά του για την Τήλο. Ήθελε να δει το νησί να προοδεύει, να μεγαλώνει. Δεν σταματούσε ποτέ να δουλεύει. Ξόδευε όλο τον ελεύθερο χρόνο του στα πιο απλά πράγματα. Πήγαινε κότες στις κορυφές για να ‘χουν να φάνε οι αετοί. Κάποια στιγμή, λόγω της ανάπτυξης στο νησί, κάποιοι κάτοικοι παράτησαν τα γαϊδούρια τους – πήγε και τα πήρε και τα περιποιούνταν ο ίδιος. Τα τάιζε, τα φρόντιζε, μαζί του και εγώ. “Κι αυτά κομμάτι του νησιού είναι, δεν μπορούμε να τα αφήσουμε έτσι”, μου ‘λεγε. Επίσης, όταν αυξήθηκε ο τουρισμός δεν ήθελε να χαλάμε λεφτά σε διαφημίσεις, φυλλάδια και τέτοια πράγματα. Πίστευε πως η καλύτερη διαφήμιση είναι από στόμα σε στόμα. Προτιμούσε να βάλει καύσιμα στο πλοίο για ένα δρομολόγιο παραπάνω ή να φτιάξει το λεωφορείο, απ’ το να ξοδέψει χρήματα σε τέτοιου τύπου επικοινωνία».
Ο Τάσος Αλιφέρης αγκαλιάζει το νεογέννητο εγγόνι του. Αυτή θα ‘ναι η τελευταία τους συνάντηση, καθώς λίγο καιρό αργότερα θα φύγει από τη ζωή.
Η Τήλος βρέθηκε για τα καλά στο επίκεντρο της εγχώριας ειδησεογραφίας το καλοκαίρι του 2008 – ήταν η εποχή που ο Τάσος Αλιφέρης προχωρά σε μια εξόχως προοδευτική κίνηση. Στη σύναψη πολιτικού γάμου μεταξύ δύο ομόφυλων ζευγαριών, εκμεταλλευόμενος την απουσία διευκρίνισης του φύλου των μελλονύμφων στον Αστικό Κώδικα για έναν πολιτικό γάμο. Μια κίνηση που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, με τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης, Σωτήρη Χατζηγάκη, να χαρακτηρίζει τους γάμους ανυπόστατους, προβαίνοντας στην ακύρωσή τους, σε συνεργασία με τους εισαγγελείς Πλημμελειοδικών Ρόδου και Αρείου Πάγου. «Με πήρε αναστατωμένος τηλέφωνο το βράδυ», λέει σήμερα ο Σπύρος. «Είχε εκνευριστεί διότι υπήρχε μια τάση εκμετάλλευσης από κάποιους άλλους δήμους προς ομόφυλα ζευγάρια που ήθελαν συνάψουν πολιτικό γάμο. Τους έλεγαν “Nαι, ελάτε θα το κάνουμε”, κι ενώ εκείνοι οργανώνονταν, στο τέλος έκαναν πίσω με θλιβερές δικαιολογίες. “Σπύρο, θα το κάνουμε εμείς εδώ, στο νησί. Είσαι μέσα;”, με ρώτησε. Απάντησα ναι χωρίς καν να το σκεφτώ.
«Κάποιοι δεν του συγχώρεσαν ποτέ αυτήν την κίνηση. Έφτασαν στο σημείο να λένε πως τον καταράστηκε ο μητροπολίτης, για αυτό έπαθε καρκίνο στη γλώσσα»
Λίγες μέρες αργότερα το ανακοίνωσε και έγινε ο κακός χαμός. Είχε κλείσει το τηλέφωνό του για να μην τον παίρνουν και τον πιέζουν – ήταν αποφασισμένος να το κάνει. Θυμάμαι, πήρε κάποια στιγμή εμένα ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, κ. Γ. Σανιδάς, για να τον βρει. Του τον έδωσα και απειλούσε θεούς και δαίμονες, του ‘λεγε πως αυτό που κάνει είναι παράβαση καθήκοντος και θα τον παύσει από δήμαρχο, όμως ο πατέρας μου δεν λογάριαζε τίποτα. “Βρες μου έναν νόμο να το απαγορεύει και δεν θα το κάνω”, του απαντούσε. Στο μεταξύ, τα δελτία ειδήσεων είχαν πάρει φωτιά, όλοι περίμεναν να δουν τι θα συμβεί. Δημοσιογράφοι έρχονταν όπως-όπως για να καλύψουν το γεγονός, με ελικόπτερα, πλοία. Ο πατέρας μου, για να αποφύγει όλη αυτήν τη βαβούρα, αποφάσισε να υπογραφεί η διοικητική πράξη στις επτά η ώρα, όποτε μας έστειλε για καραούλι στις πόρτες του δημαρχείου από τις έξι. Ήρθαν τα δύο ζευγάρια -δυο άνδρες, δυο γυναίκες- κι εμείς οι υπόλοιποι ήμασταν μάρτυρες. Ήταν εξόχως συγκινητική στιγμή. Ο πατέρας μου, θυμάμαι, είπε λίγα λόγια, σαν άδειασμα ψυχής. “Απαιτούμε να είστε ευτυχισμένοι”, ψέλλισε κάποια στιγμή. Βέβαια, κάποιοι δεν του συγχώρεσαν ποτέ αυτήν την κίνηση. Έφτασαν στο σημείο να λένε πως τον καταράστηκε ο μητροπολίτης, για αυτό έπαθε καρκίνο στη γλώσσα. Απίθανα πράγματα. Πολεμήθηκε έντονα σε όλη του τη ζωή, σε κάθε του βήμα. Ακόμα και από τον χώρο που προερχόταν, το ΠΑΣΟΚ».
Η ιστορική ομιλία και το μήνυμα του δημάρχου, Τάσου Αλιφέρη, στα δύο ομόφυλα ζευγάρια.
Λίγο προτού ολοκληρώσουμε την κουβέντα με τον Σπύρο, περνά από το τραπέζι η νυν δήμαρχος της Τήλου, Μαρία Καμμά, μια ιδιαιτέρως δυναμική και δραστήρια γυναίκα. Ο Σπύρος, της λέει πως «έχουμε πιάσει κουβέντα για τον Τάσο». Στρέφεται προς την πλευρά μου και μου λέει: «Μέχρι να έρθει ο Τάσος στο νησί, αισθανόμασταν μειονεκτικά, σαν τα παιδιά ενός κατώτερου θεού, αποκομμένοι από τις εξελίξεις, ξεχασμένοι. Αυτός ο άνθρωπος μας έκανε να δούμε το νησί μέσα από τα δικά του μάτια, να το αγαπήσουμε ξανά, να διεκδικήσουμε καλύτερες μέρες. Η κληρονομιά του είναι ανεκτίμητη».
Ο Τάσος Αλιφέρης απεβίωσε στις 5 Μαρτίου του 2012, σε ηλικία 61 ετών. Έζησε με αξιοπρέπεια σε μια εποχή ανοικονόμητων υποσχέσεων, πολιτικού κυνισμού, τηλεοπτικής φλυαρίας και κοστουμαρισμένων τενεκέδων που λαφυραγωγούν αναιδώς τη δημόσια ζωή – εκείνος επέλεξε να απομονωθεί στο νησί του και να κυνηγήσει μια ουτοπία. Έχασε, κέρδισε; Το μέλλον θα το δείξει. Το σίγουρο είναι πως ανήκε σε εκείνους τους πολιτικούς άνδρες που δεν ενδιαφέρονται για τις επόμενες εκλογές, αλλά για τις επόμενες γενιές.
Το βράδυ θέλουμε να κοιμόμαστε ήσυχα και να ανακτούμε την ενέργειά μας. Ωστόσο, είναι δύσκολο να βρούμε έναν άνθρωπο που δεν έχει βιώσει μερικές περίεργες και άβολες καταστάσεις κατά την διάρκεια του ύπνου.
Δείτε παρακάτω 11 μυστήρια πράγματα που συμβαίνουν, όταν κοιμόμαστε και παραμένουν άλυτα μέχρι σήμερα.
Ποια είναι η αίσθηση: Ο άνθρωπος ξυπνάει στην μέση της νύχτας και δεν μπορεί να κουνηθεί. Επίσης, υπάρχουν τρομακτικές ψευδαισθήσεις και η αίσθηση ότι υπάρχει κάποιος άλλος στο δωμάτιο. Στην αρχαιότητα, αυτή η κατάσταση συνδεόταν με κακόβουλα πνεύματα.
Γιατί συμβαίνει: Κανονικά όταν κοιμόμαστε είμαστε παραλυμένοι για να μην υπνοβατούμε. Στην παράλυση του ύπνου οι μύες μας κοιμούνται, ενώ ο εγκέφαλος είναι ξύπνιος.
Περίπου το 7% του πληθυσμού έχει παρουσιάσει παράλυση ύπνου τουλάχιστον μία φορά (πηγή).
Ποια είναι η αίσθηση: Όταν ένας άνθρωπος είναι έτοιμος να κοιμηθεί, αλλά είναι ακόμα ξύπνιος, βλέπει περίεργες εικόνες μπροστά του. Συνήθως, βλέπει τρομακτικά πρόσωπα και φανταστικά πλάσματα.
Γιατί συμβαίνει: Αυτό είναι ένα από τα είδη των ψευδαισθήσεων που μπορεί να έχουν οι ψυχικά υγιείς άνθρωποι. Τα παιδιά τις έχουν πιο συχνά (πηγή) και ίσως γι’ αυτό δεν θέλουν να κοιμούνται. Αυτές οι ψευδαισθήσεις μπορεί να οφείλονται στο άγχος ή στην πολύ ζωηρή φαντασία.
Ποια είναι η αίσθηση: Συνήθως, οι άνθρωπο που μιλάνε στον ύπνο τους δεν το καταλαβαίνουν καθόλου. Αυτή η κατάσταση δεν είναι καθόλου επικίνδυνη ψυχολογικά.
Γιατί συμβαίνει: Οι άντρες και τα παιδιά είναι πιο επιρρεπείς σε αυτό (πηγή) και ο λόγος είναι το στρες. Η ψυχή του ανθρώπου προσπαθεί να αντισταθεί σε ό,τι δεν συμφωνεί με την πραγματικότητα.
Ποια είναι η αίσθηση: Ένας άνθρωπος βλέπει ένα όνειρο, ξυπνάει, αλλά συνεχίζουν να του συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Φαίνεται, ότι απλά ονειρευόταν πως ξύπνησε. Αυτό αναλύθηκε στην ταινία Inception
Γιατί συμβαίνει: Οι εσωτεριστές πιστεύουν ότι αν δείτε ένα τέτοιο όνειρο, έχετε προδιάθεση στις πνευματικές πρακτικές. Η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί συμβαίνει αυτό.
Ποια είναι η αίσθηση: Σε αυτή την κατάσταση το συνειδητό κοιμάται, αλλά δεν είμαστε παραλυμένοι. Στον ύπνο τους οι άνθρωποι μπορούν να περπατήσουν, να καθαρίσουν ή ακόμα και να φύγουν από το σπίτι. Το πρωί δεν θυμούνται τίποτα.
Γιατί συμβαίνει: Ο σομαλισμός εμφανίζεται περίπου στο 4,6-10,3% του πληθυσμού, ενώ τα παιδιά επηρεάζονται πιο συχνά (πηγή). Η αιτία είναι ακόμα άγνωστη, όπως και οι μέθοδοι θεραπείας.
Ποια είναι η αίσθηση: Ο άνθρωπος ξυπνάει εξαιτίας μιας δυνατής έκρηξης ή ενός χτυπήματος. Μερικές φορές, ο ήχος μπορεί να είναι εκκωφαντικός. Το φαινόμενο δεν είναι επικίνδυνο, αλλά μπορεί να είναι τρομακτικό.
Γιατί συμβαίνει: Αυτό συμβαίνει όταν, για κάποιο λόγο, υπάρχει μια αύξηση της νευρικής δραστηριότητας στις περιοχές του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνες για την επεξεργασία του ήχου (πηγή). Μερικές φορές το σύνδρομο συνδέεται με την αϋπνία ή το τζετ λαγκ.
Ποια είναι η αίσθηση: Η άπνοια ύπνου είναι η ξαφνική διακοπή της αναπνοής σε ένα όνειρο. Κατά συνέπεια, ο άνθρωπος ξυπνάει. Η ποιότητα του ύπνου μειώνεται, ο εγκέφαλος βιώνει την έλλειψη οξυγόνου και είναι δύσκολο να κοιμηθούμε αρκετά.
Γιατί συμβαίνει: Κατά τη διάρκεια του ύπνου, οι μύες του φάρυγγα χαλαρώνουν κάτι που μερικές φορές οδηγεί σε απόφραξη των αεραγωγών. Η παχυσαρκία, το κάπνισμα και η γήρανση αυξάνουν τον κίνδυνο (πηγή).
Ποια είναι η αίσθηση: Πιθανόν όλοι έχουμε δει επαναλαμβανόμενα όνειρα, που αναπαράγουν συνεχώς το ίδιο σενάριο.
Γιατί συμβαίνει: Οι ψυχολόγοι πιστεύουν, ότι ο εγκέφαλός μας χρησιμοποιεί αυτά τα όνειρα για να μας τραβήξει την προσοχή σε κάτι που δεν έχουμε παρατηρήσει στην καθημερινότητά μας. Τα όνειρα θα συνεχιστούν μέχρι να επιλυθεί το πρόβλημα (πηγή).
Ποια είναι η αίσθηση: Μερικές φορές, νιώθουμε ότι πέφτουμε στο κρεβάτι μας. Πολλές φορές προηγείται ένα όνειρο στο οποίο βλέπουμε, ότι πετάμε.
Γιατί συμβαίνει: Ο ύπνος μοιάζει με τον θάνατο- οι χτύποι της καρδιάς και η αναπνοή μειώνονται και ο μυϊκός τόνος μειώνεται. Ο εγκέφαλος τρομάζει, επειδή πιστεύει, ότι βιώνει κανονικό θάνατο και ελέγχει, αν ο άνθρωπος είναι ζωντανός.
Ποια είναι η αίσθηση: Σε αυτό είναι ένα νευροψυχολογικό φαινόμενο ο άνθρωπος είναι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου και βλέπει τον εαυτό του έξω από το σώμα του. Για τους μυστικιστές και τους αποκρυφιστές, αυτό επιβεβαιώνει την ύπαρξη της ψυχής.
Γιατί συμβαίνει: Η μελέτη αυτού του φαινομένου είναι πολύ δύσκολη. Παρόλο που οι επιστήμονες ξέρουν, ότι υπάρχουν αυτές οι ψευδαισθήσεις, δεν είναι ξεκάθαρο γιατί συμβαίνουν και πως λειτουργούν. Βέβαια, κάποιοι έχουν καταφέρει να μπουν σε αυτή την κατάσταση σκόπιμα με σκοπό να διευρύνουν τις γνωστικές τους δυνατότητες.
Ποια είναι η αίσθηση: Μερικές φορές, προσπαθούμε να βρούμε για πολύ καιρό λύση σε ένα πρόβλημα και δεν μπορούμε. Μετά, στον ύπνο μας βρίσκουμε ένα στοιχείο σε ένα όνειρο. Τώρα το πιο σημαντικό κομμάτι είναι να το θυμηθείτε.
Ο Ντμίτρι Μεντελέγιεφ, ένας Ρώσος χημικός, είχε πάθει εμμονή με την δημιουργία του περιοδικού πίνακα- και μετά τον είδε σε ένα όνειρο. Κάτι παρόμοιο συνέβη με τον χημικό Αουγκούστ Κέκουλε, όταν ονειρεύτηκε την φόρμουλα για το βενζόλιο.
Γιατί συμβαίνει: Μερικές φορές, το υποσυνείδητό μας γνωρίζει ήδη την απάντηση, η οποία δεν έχει φτάσει ακόμα στην συνείδησή μας. Κατά την διάρκεια του ύπνου, το υποσυνείδητο είναι πιο ενεργό και μπορεί να προσφέρει αυτή την αναλαμπή.
Το κείμενο μια μάνας που έχει προκαλέσει σωρεία αντιδράσεων στο facebook:
Μου έγινε τόσο έμμονη ιδέα να κάνω ένα παιδί, που πραγματικά δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. Από τις αρχές του γάμου μου, ένιωσα την ανάγκη να γίνω μαμά. Στο μυαλό μου είχα αργήσει κιόλας.
Κάθε ταινία που έβλεπα μου έδειχνε τις οικογενειακές αξίες που ήθελα να έχω σαν κίνητρο στη ζωή μου. Γάμος, ένα σπίτι, και ήσυχα απογεύματα στη βεράντα του σπιτιού μου με τα παιδιά να παίζουν χαρούμενα.
Ικέτευα τον σύζυγο μου για ένα παιδί, έκλαιγα, τσίριζα, έφυγα από το σπίτι μια φορά οργισμένη χτυπώντας τους τοίχους και τις πόρτες. Ένιωθε ότι δεν ήμασταν έτοιμοι οικονομικά, για να φέρουμε μια ζωή στον κόσμο. Κατά κάποιο τρόπο είχε δίκιο. Αλλά το να κάνω ένα παιδί μου έγινε τόσο μεγάλη εμμονή, που δεν μπορούσα να δω τίποτα πέρα από αυτό.
Εκείνη την περίοδο ζούσαμε σε ένα διαμέρισμα, όπου η κουζίνα μοιραζόταν το χώρο με το σαλόνι, και το υπνοδωμάτιο μας ήταν τόσο μικρό που αν σηκωνόσουν απότομα, μπορεί να κουτουλούσες στο ταβάνι.
Εκείνος θεωρούσε ότι το σπίτι δεν ήταν κατάλληλο μέρος, για να κάνουμε οικογένεια. Όταν επιτέλους μετακομίσαμε σε ένα σπίτι με αρκετό χώρο, και δύο ξεχωριστά υπνοδωμάτια, ενέδωσε και αρχίσαμε να προσπαθούμε για παιδί. Πριν καλά καλά τελειώσει την πρόταση του, είχα αρχίσει ήδη να υπολογίζω τις ημέρες της ωορρηξίας μου και να καταστρώνω το πλάνο με τις ημερομηνίες.
Για να είμαι όμως ειλικρινής, η ανάγκη μου για ένα παιδί ήταν τελείως επιφανειακή. Ήθελα να ανεβάσω τις φωτογραφίες του, στα κοινωνικά δίκτυα. Ήθελα να το ντύσω με χαριτωμένα ρούχα και στολές.
Γιατί; Επειδή ένιωθα ότι αυτό είναι το επόμενο στάδιο στο παιχνίδι της ζωής. Ένιωσα μια πολύ μεγάλη ανάγκη να γίνω «φυσιολογική», και να ακολουθήσω την ρουτίνα όλων των υπολοίπων. Ποτέ δεν σκέφτηκα, ότι δεν ήθελα πραγματικά να κάνω ένα παιδί.
Μήνες μετά τις προσπάθειες, η περίοδος μου συνέχιζε να εμφανίζεται και είχα αρχίσει να πιστεύω ότι τελικά δεν ήταν να γίνει. Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι αν δεν έκανα παιδί, δεν θα ήταν το χειρότερο πράγμα στον κόσμο και τότε σταματήσαμε να προσπαθούμε. Κάναμε σεξ χωρίς να προσέχουμε, γιατί θεωρούσαμε ότι δεν μπορούσα να μείνω έγκυος.
Και τότε συνέβη.
Ο γιός μου είναι σχεδόν έξι ετών, και με έχει φέρει στο σημείο να σκέφτομαι όλες τις κλισέ ατάκες μιας μητέρας : Τον αγαπώ περισσότερο από την ζωή μου, θα πέθαινα για εκείνον, είναι ο κόσμος μου ολόκληρος και μπλά μπλά μπλά.
Ωραία, τώρα που έκανα τις παραπάνω δηλώσεις, ήρθε η ώρα να πούμε την αλήθεια: Η ζωή μου είναι σκατά! Πάντα ήμουν εγωίστρια (εξάλλου με το να πιέσω τον σύζυγο μου να κάνουμε παιδί με το έτσι θέλω , το λες και εγωισμό, σωστά;) και επίσης λατρεύω να κοιμάμαι. Μου αρέσει να πηγαίνω βόλτες στην πόλη, και να πηγαίνω στο θέατρο.
Μου αρέσει να ξοδεύω χρήματα μόνο για εμένα. Μου αρέσει να γράφω, να κάνω ότι θέλω χωρίς να χρειάζεται να βάλω προτεραιότητα στη ζωή μου, αν θα έχει ο γιός μου αμαξάκια να παίξει. Σας το ξαναείπα ότι μου αρέσει ο ύπνος;
Δεν θα το ομολογούσα ποτέ και σε κανέναν στην ζωή μου, αλλά μετανιώνω που έκανα αυτό το παιδί. Έχασα πέντε χρόνια από τη ζωή μου, όπου θα μπορούσα να έχω κάνει πολύ καλύτερα πράγματα.
Σίγουρα κάποιος από εσάς θα πεί, ότι κάθε παιδί είναι ευτυχία. Εγώ όμως όχι. Θεωρώ ότι χάλασα τη ζωή μου, με το να ακολουθώ ένα παιδί και να προσπαθώ να ταιριάξω σε ένα μοτίβο, που θεωρούσα ότι ήταν σωστό.
Και αυτό το λάθος είναι μόνο δικό μου.
Είμαι σχεδόν 35 ετών, και πέρα από τις τύψεις μου για το παιδί, ακόμα έχω την τάση να σκέφτομαι τι είναι φυσιολογικό πριν κάνω το οτιδήποτε. Δεν είναι υγιής τρόπος για να ζείς, αλλά θέλω να ακούω την καρδιά μου, και όχι ότι προστάζει η καθημερινότητα για εμένα. Θέλω να ζήσω την ζωή μου με τον καλύτερο τρόπο για εμένα.
Στο ενδιάμεσο, έχω ένα αξιαγάπητο παιδί το οποίο αγαπώ πάρα πολύ. Και αν αυτό είναι το «χειρότερο» που μου συνέβη, νομίζω ότι δεν τα πάω τόσο άσχημα όσο νόμιζα.
Tο Καβούρι και η μικρή χερσόνησος του, σε απόσταση σχεδόν 16 χιλιομέτρων από το κέντρο της Αθήνας και λίγο πριν την Βουλιαγμένη, αποτελεί μία από τις πιο όμορφες αλλά και πιο ακριβές «γωνιές» της Αττικής.
Πρόκειται για μια αρκετά μεγάλη σε έκταση πυκνόφυτη περιοχή, με εξαιρετικό οδικό δίκτυο, πολυτελείς κατοικίες, πολλούς χώρους για περιπάτους και άθληση, με tennis club και όλα αυτά μία ανάσα από τη θάλασσα.
Επιπλέον, η μικρή απόσταση από την χερσόνησο του Λαιμού και τη Βουλιαγμένη, καθιστά το Καβούρι ιδανικό τόπο τόσο για στιγμές χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς όσο και για μόνιμη κατοικία.
Το Καβούρι αλλά και η ευρύτερη περιοχή της Βουλιαγμένης αποτέλεσαν από τις αρχές του αιώνα ως τα τέλη της δεκαετίας του ’70 τόπο καλοκαιρινών διακοπών για τους κατοίκους της Αττικής και μάλιστα στην περιοχή υπάρχει ακόμα παιδική κατασκήνωση, ενώ πολλές από τις παλιές εξοχικές κατοικίες έχουν ανακαινιστεί και μετατραπεί σε εξαιρετικά όμορφες βίλες.
Παράλληλα, στο Καβούρι έχουν ανεγερθεί τα τελευταία χρόνια πολυτελείς κατασκευές, πολλές από τις οποίες ανήκουν σε εύπορους επιχειρηματίες και εφοπλιστές.
Μία από αυτές, που κατασκευάστηκε το 2008 σε ένα μικρό λόφο του Καβουρίου, βρίσκεται τους τελευταίους μήνες ψηλά στη λίστα «προς πώληση», φημισμένων μεσιτικών γραφείων, μεταξύ των οποίων και του Christie’s International Real Estate, με τη τιμή που φτάνει τα 17 εκατ. ευρώ.
Αν και δεν είναι γνωστό για ποιον χτίστηκε ή σε ποιον ανήκε στο ξεκίνημα της κατασκευής της, η έπαυλη του Καβουρίου ξενίζει για την luxurious αρχιτεκτονική και την υπερβολική πολυτέλεια τόσο στους εξωτερικούς όσο και στους πολυάριθμους εσωτερικούς της χώρους.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια κατοικία 4 υπνοδωματίων και ενός ξεχωριστού διαμερίσματος για το προσωπικό, με ένα τεράστιο σαλόνι που διαθέτει επιβλητικό τζάκι, με μεγάλη τραπεζαρία στην οποία κυριαρχούν οι κολώνες και μια μαρμάρινη εσωτερική σκάλα και με ένα ιδιαίτερα ευρύχωρο καθιστικό.
Στον δεύτερο όροφο, είναι οι κρεβατοκάμαρες με τα δικά τους, μεγάλα μπάνια και όλες με ιδιωτικά μπαλκόνια απίστευτης θέας, οι οποίες επικοινωνούν μέσω ενός καθιστικού με γραφείο. Την εσωτερική διαρρύθμηση συμπληρώνει μια μεγάλη κουζίνα, γυμναστήριο με play room, σάουνα, τζακούζι και δωμάτιο ατμού.
Βέβαια, οι εξωτερικοί χώροι είναι εκείνοι που περισσότερο κόβουν την ανάσα καθώς κυριαρχούνται από μια μεγάλη πισίνα, η οποία περιτριγυρίζεται από πανέμορφα καθιστικά για χαλάρωση ή και ηλιοθεραπεία, ενώ στο ισόγειο υπάρχει επίσης μια κλειστή τραπεζαρία, με μεγάλες όμως τζαμαρίες που οδηγεί απευθείας στο… νερό.
Εντύπωση επίσης προκαλούν οι δύο μεγάλες μαρμάρινες σκάλες που οδηγούν στον πρώτο όροφο της κατοικίας, στον εξωτερικό χώρο της οποίας υπάρχει μια μεγάλη βεράντα, ενώ όπου γυρίσει το μάτι βλέπει μεγάλους φοίνικες, πολύ πράσινο και βέβαια στο βάθος το γαλάζιο του Σαρωνικού με τα εκπληκτικά ηλιοβασιλέματα.
Ένα μικρό τσοπανόσκυλο έχει συγκινήσει εκατοντάδες χρήστες στο facebook με την τραγική του ιστορία που ζει ανάμεσα στους τάφους εδώ και καιρό στο Νεκροταφείο των Άνω Λιοσίων.
Η χρήστης που ανέβασε τις φωτογραφίες του στο facebook γράφει για το πόσο τρομοκρατημένο από την επιθέσεις που δέχεται επειδή κοιμάται πάνω σε τάφους.
Συγκεκριμένα γράφει η γυναίκα που το ανακάλυψε:
ΤΟ ΤΣΟΠΑΝΑΚΙ ΤΩΝ ΤΑΦΩΝ!!!!!
Αυτό το μικρό τσοπανάκι 5-6 μηνών,εγκαταλήφθηκε στο παλιό νεκροταφείο των Άνω Λιοσίων από κάποιο ακόμη άχρηστο συνάνθρωπό μας.Τον κυνηγάνε συνέχεια επειδή κοιμάται στα μνήματα.Μάλλον εμπιστοσύνη έχει μόνο στους νεκρούς που δεν μπορούν να τον βλάψουν τον δύστυχο.Χτυπημένος ευτυχώς ελαφριά,δεύτερη φορά από αυτοκίνητο,αφού τον τρομάζουν συνέχεια.Μου έκαναν παράπονα σήμερα που πήγα να δω αν είναι καλά,ξέρετε ενοχλεί,θα φωνάξουμε τον Δήμο,φωνάζει ο κόσμος!Τους απάντησα κατάλληλα,αλλά πρέπει να βρεθεί γρήγορα υιοθεσία να τον πάρουμε από εκεί,δεν θα την γλυτώνει συνέχεια.Αν κάποιος ενδιαφέρετε για τον μικρούλη ας επικοινωνήσει μαζί μου. 6977027909 Μαρία.
19/07/2017 Σήμερα πήγα πρωί πρωί στον μικρό,κοιμάτε πάνω σε ένα συγκεκριμένο μνήμα που μάλλον δεν πηγαίνει κάποιος,τον αποπαρασίτωσα μέσα έξω,του πήγα ρυζάκι με κιμά και έκανε σαν τρελός του γέμισα έναν μεγάλο κουβά καθαρό νεράκι κάπου απόμερα μην ενοχληθούν και άφησα ξηρά τροφή στον φύλακα να τον ταΐζει.Σε δυο ημέρες θα του κάνω και τα εμβόλια. Τρόμαξα να φύγω,παίζαμε κρυφτό κανένα τέταρτο με κίνδυνο στον δρόμο και τελικά του ξεγλίστρησα και σιγουρεύτηκα ότι γύρισε.Έχει ένα πράγμα σαν κύστη κοντά στο πουλάκι του,ομφαλοκήλη,από το πρώτο ατύχημα με το αυτοκίνητο?δεν έδειξε να πονάει πάντως.Κοινοποιούμε να τον σώσουμε.
Δείτε όλες τις φωτογραφίες στην αρχική ανάρτηση στο facebook:
Λίγες ώρες μετά τον ισχυρό σεισμό που ταρακούνησε την Κω, ο DJ που εργάζεται στο μπαρ του οποίου κατέρρευσε η οροφή, με ανάρτηση του στο Facebook, δηλώνει σοκαρισμένος από το περιστατικό επισημαίνοντας ότι οι περισσότεροι γλίτωσαν από θαύμα.
“Είμαι καλά, σοκαρισμένος αλλά καλά. Ήρθε κι αυτό όμως και μας αποτελείωσε. Γλιτώσαμε οι περισσότεροι σαν από θαύμα. 18 χρόνια σ’ αυτό το μαγαζί. Μια ζωή ολόκληρη. Κρίμα στις ψυχές που έφυγαν άδικα. Δυστυχώς αρκεί μια στιγμή να αλλάξει εντελώς την ζωή σου. Κρίμα. Πολύ κρίμα! Υ.Γ: Ευχαριστώ όλους τους φίλους για τους ενδιαφέρον!” έγραψε ο Κώστας Αλεξίου δημοσιεύοντας και φωτογραφίες από το μαγαζί μετά τον σεισμό.
Σπουδαία επιτυχία για τον 19χρονο Έλληνα πρωταθλητή ο οποίος στον τελικό του μήκους με άλμα στα 8,07 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο χτες Παρασκευή 21 Ιουλίου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.
Δίχως αμφιβολίας αποτελεί έναν από τους ανερχόμενους άλτες του μήκους της Ευρώπης. Στα 19 του χρόνια ο Μίλτος Τεντόγλου παρουσιάζει την βελτίωση, την εξέλιξη και την πρόοδο που θα πρέπει να έχεις ένας αθλητής με το ταλέντο του.
Η νίκη του σήμερα στον τελικό του μήκους στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα με άλμα στα 8,07 μ. ήρθε απόλυτα φυσιολογικά, δεδομένο του ότι ήταν μακράν ο καλύτερος από τους μετέχοντες. Ο άλτης του Γιώργου Πομάσκι” προσγειώθηκε” δύο φορές στα 8,07 μ. στο πρώτο και δεύτερο άλμα του, ήταν άκυρος στο τρίτο και το πέμπτο και πέτυχε 7,91 μ. στο τέταρτο, ενώ στο έκτο και τελευταίο σημείωσε 7,78 μέτρα .
Η νίκη του Τεντόγλου έχει και σημειολογική αξία δεδομένο του ότι στην ίδια διοργάνωση, στην ίδια πόλη ένας άλλος σπουδαίος Ελληνας άλτης του μήκους κέρδισε το χρυσό μετάλλιο. Το 2001 ο Λούης Τσάτουμας “προσγειώθηκε” στα 7,98 μέτρα στην αντίστοιχη διοργάνωση και πανηγύρισε την πρώτη μεγάλη διάκριση της καριέρας του.
Ο Τεντόγλου κατέκτησε το 24 ελληνικό μετάλλιο στην ιστορία του θεσμού και το έκτο χρυσό. Παράλληλα ο νεαρός έκλεισε τον κύκλο του στην κατηγορία των εφήβων με ένα χρυσό μετάλλιο σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και ένα χάλκινο σε Παγκόσμιο, από πέρυσι στο Μπίντγκοζ.
Εξαιρετικό αγώνα έκανε και ο Παναγιώτης Μαντζουρογιάννης, που κατέκτησε την όγδοη θέση με 7,74 μέτρα. Ο αθλητής βελτίωσε δύο φορές στη διάρκεια του τελικού το ατομικό του ρεκόρ, αφού πριν το 7,74 μ. στην έκτη προσπάθεια είχε πετύχει 7,72 μ. στην τρίτη προσπάθεια, επίδοση που τον έβαλε στην οχτάδα.
Ο αθλητής του Παύλου Σκορδίλη ξεκίνησε την προετοιμασία του μετά το χειμώνα, εξαιτίας σοβαρού τραυματισμού, ωστόσο κατάφερε να βρει το δρόμο προς τις καλές επιδόσεις. Το ασημένιο μετάλλιο κατέκτησε ο Γιάκουμπ Αντεζάκ με 8,02 μ. και νέο ατομικό ρεκόρ και το χάλκινο ο Σάντος με 7,96 μέτρα.
Στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου μεταφέρθηκε και νοσηλεύεται διασωληνωμένος ο 23χρονος τουρίστας που τραυματίστηκε σοβαρότατα, κατά τη διάρκεια του φονικού σεισμού των 6,6 Ρίχτερ στην Κω.
Σύμφωνα με την επίσημη ενημέρωση από τη διοίκηση του νοσηλευτικού ιδρύματος, ο άτυχος νεαρός έφθασε το πρωί στο Ηράκλειο με ακρωτηριασμένο το ένα του πόδι και πολλαπλά κατάγματα στο άλλο, με αποτέλεσμα να μπει άμεσα στο χειρουργείο.
Ωστόσο, η κατάσταση της υγείας του ήταν τέτοια που τελικά χρειάστηκε να ακρωτηριαστεί και το άλλο άκρο. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των γιατρών οι επόμενες ώρες θεωρούνται κρίσιμες.
Εξάλλου, σε κρίσιμη κατάσταση νοσηλεύεται επίσης στη ΜΕΘ και ο 21χρονος Σουηδός ο οποίος αναμένεται να υποβληθεί επίσης σε ορθοπεδικά χειρουργεία τις επόμενες ώρες.
Σαφώς καλύτερη είναι η γενική εικόνα που παρουσιάζει η κατάσταση της υγείας των δύο Ελλήνων τραυματιών, του 37χρονου άνδρα και τις 28χρονης γυναίκας.
Σύμφωνα με την αναλυτική ενημέρωση της διοίκησης του ΠΑΓΝΗ:
«Από τις πρώτες πρωινές ώρες τα δύο νοσοκομεία της πόλης μας ήταν σε ετοιμότητα για να αντιμετωπιστούν περιστατικά που ενδεχομένως να μεταφερόταν σε αυτά από την Κω.
Στις 10:30 στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ) του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείο Ηρακλείου (ΠαΓΝΗ) διακομίστηκαν τέσσερις τραυματίες, 2 Έλληνες και 2 Αλλοδαποί, η εικόνα που παρουσιάζουν έχει ως εξής:
Άνδρας, 21 ετών, Σουηδικής υπηκοότητας νοσηλεύεται στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) σε καταστολή διασωληνωμένος, με πολλαπλά κατάγματα και υπαραχνοειδή αιμορραγία. Προετοιμάζεται να υποβληθεί σε ορθοπεδικά χειρουργεία τις επόμενες ώρες. Είναι σταθερός αιμοδυναμικά. Η κατάσταση του με τα ως τώρα δεδομένα κρίνεται κρίσιμη.
Άνδρας, 23 ετών, Νορβηγικής υπηκοότητας μετά το χειρουργείο νοσηλεύεται σε καταστολή διασωληνωμένος στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) και έχει άμφω ακρωτηριασμένα τα δύο κάτω άκρα (κνημιαίος και άκρας ποδός). Είναι σταθερός αιμοδυναμικά. Η κατάσταση του με τα ως τώρα δεδομένα κρίνεται κρίσιμη.
Άνδρας, 37 ετών, Ελληνικής υπηκοότητας με τραύμα στον δεξί οφθαλμικό κόγχο από τις 17.15 υποβάλλεται σε χειρουργική επέμβαση που δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί.
Γυναίκα, 28 ετών, Ελληνικής υπηκοότητας με κάταγμα στο δεξί πόδι στο ύψος της κνήμης και κάταγμα στο μετατάρσιο του αριστερού ποδιού, νοσηλεύεται στην ορθοπεδική κλινική.
Το προσωπικό του νοσοκομείου συνεχίζει να καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για την επιτυχή αντιμετώπιση των παραπάνω περιστατικών.
