Φέρνει αγαλίασση, χαρά και ειρήνη στις ψυχές που τη χρησιμοποιούν. Η πιο δυνατή προσευχή με παρρησία στον Θεό.
Όπως διδάσκουν παλαιοί γέροντες του Αγίου Όρους κι ο γέροντας Παϊσιος, το ψαλτήρι του Δαυϊδ, αποτελεί πανίσχυρο όπλο κατά οποιουδήποτε κακού.
Παραθέτουμε λοιπόν έναν εκ των ισχυρών ψαλμών, κάθε πρωϊ όταν λέγεται αυτός ο ψαλμός δεν πλησιάζει τίποτα κακό, σύμφωνα με άγιους πατέρες,
Ψαλμός ΞΘ” (69)
Ο Θεός εις την βοήθειάν μου πρόσχες, Κύριε, εις το βοηθήσαι μοι σπεύσον. Αισχυνθήτωσαν και εντραπήτωσαν οι ζητούντες την ψυχήν μου. Αποστραφήτωσαν εις τα οπίσω, και καταισχυνθήτωσαν οι βουλόμενοί μοι κακά. Αποστραφήτωσαν παραυτίκα αισχυνόμενοι, οι λέγοντές μοι: Εύγε, εύγε.
Αγαλλιάσθωσαν και ευφρανθήτωσαν επί Σοί, πάντες οι ζητούντες σε, ο Θεός. Και λεγέτωσαν δια παντός. Μεγαλυνθήτω ο Κύριος, οι αγαπώντες το σωτήριόν Σου. Εγώ δε πτωχός ειμί και πένης, ο Θεός, βοήθησόν μοι. Βοηθός μου, και ρύστης μου ει Συ, κύριε, μη χρονίσης.
Μια υπαίθρια κουζίνα μόλις λίγα μέτρα μακριά από τα «σύνορα» του Αγίου Όρους έστησαν 20 σεφ. Άναψαν φωτιές τοποθετώντας ξύλα στη γη σε μικρές εστίες τις οποίες είχαν οριοθετήσει με τούβλα και όταν ετοιμάστηκαν τα κάρβουνα, έβαλαν επάνω τα σκεύη με το φαγητό.
Είναι άνθρωποι οι οποίοι στο παρελθόν μαγείρεψαν μαζί με τον γέροντα Επιφάνιο τον Μυλοποταμινό, τον μακαριστό αρχιμάγειρα μοναχό που έκανε γνωστή την κουζίνα του Αγίου Όρους. Χρησιμοποίησαν με ευλάβεια τις συνταγές του, με σκοπό να προσφέρουν μια αξέχαστη γευστική εμπειρία σε άντρες αλλά και… γυναίκες, στο περιβάλλον ενός Αθωνικού μοναστηριού.
«Απόψε κάνουμε προς τιμήν του τη δική του κουζίνα. Θα μαγειρέψουμε τα αγαπημένα του φαγητά στις ίδιες κατσαρόλες που μαγείρευε αυτός, με τον τρόπο που το έκανε, δηλαδή με την Αγιορείτικη φιλοσοφία, τη λιτή, τη γευστική, την αυθεντική», δήλωσε στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο executive chef Σωτήρης Ευαγγέλου, ο οποίος έδινε τις οργανωτικές οδηγίες στους σεφ που εργάζονταν πυρετωδώς στην υπαίθρια κουζίνα.
Το πρώτο πιάτο περιλαμβάνει τριών ειδών κεφτέδες, από ψάρι, από ταραμά και ρεβίθι, σερβιρισμένους με φάβα. «Τους κεφτέδες προετοίμασαν εστιατόρια της περιοχής. Εμείς εδώ επιτόπου θα φτιάξουμε χταπόδι γιουβέτσι με κριθαράκι και στη συνέχεια θα κάνουμε ψάρι με κολοκυθάκια στον ταβά, μαγειρεμένα με κρεμμυδόζουμο και με την Αγιορείτικη φιλοσοφία και τεχνική», συμπλήρωσε.
Το μενού ολοκληρώνεται με το επίσημο γλυκό – καλωσόρισμα των επισκεπτών του Αγίου Όρους, χαλβά σιμιγδαλένιο με αμύγδαλο, πετιμέζι και σταφύλια. Λευκό και ροζέ κρασί Μυλοποτάμου, συνοδεύουν τις γεύσεις καθ’ όλη τη διάρκεια του ιδιαίτερου δείπνου, ενώ ακούγονται ήχοι βυζαντινής μουσικής, που συνάδουν απόλυτα με το κλίμα.
Το «KOUZINA» κορυφαίο γαστρονομικό γεγονός της Ανατολικής Χαλκιδικής
Η μοναστηριακή κουζίνα είναι η μία από τις πέντε εβδομαδιαίες θεματικές ενότητες που εντάσσονται στο πρότζεκτ «KOUZINA» του δήμου Αριστοτέλη στη Χαλκιδική, στην οποία ανήκε η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε χθες βράδυ στη Μονή Ζυγού, στα σύνορα του Αγίου Όρους.
«Το «KOUZINA» είναι μία γαστρονομική γιορτή η οποία πραγματοποιείται κάθε χρόνο εδώ και 13 έτη, από τις 15 Μαΐου μέχρι τις 15 Ιουνίου. Φέτος περιλαμβάνει 32 κύριες και 202 παράλληλες εκδηλώσεις, τις οποίες καλύπτουν -εκ περιτροπής, Έλληνες και ξένοι δημοσιογράφοι τους οποίους φιλοξενούμε», δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Σύμβουλος τουρισμού στο δήμο Αριστοτέλη Μαρία Πάππα. «Προηγήθηκαν οι θεματικές της αρχαιοελληνικής και της θαλασσινής κουζίνας, ενώ θα ακολουθήσει η κουζίνα των αλησμόνητων πατρίδων -καθώς στην περιοχή μας έχουμε πολλούς Μικρασιάτες και Πόντιους και τελευταία είναι η θεματική με τη μεσογειακή κουζίνα, φέτος με τιμώμενη χώρα την Πορτογαλία», συμπλήρωσε.
Η γιορτή της μοναστηριακής κουζίνας στη μνήμη του Γέροντα Επιφάνιου, ήταν η κορυφαία της ενότητας «Μοναστηριακή Κουζίνα» και φιλοξενήθηκε στη Μονή Ζυγού, που για πρώτη φορά άνοιξε τις πύλες της για να υποδεχθεί μια εκδήλωση θρησκευτικού πολιτισμού και ανάδειξης της μοναστηριακής γαστρονομίας, μετά από αίτημα που κατέθεσε ο δήμαρχος της περιοχής στην τέως υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη.
«Πρόκειται για μία εκδήλωση ενταγμένη στο ολοκληρωμένο πρόγραμμα τουριστικής προβολής και ανάπτυξης του δήμου Αριστοτέλη. Η γαστρονομία λειτουργεί ως όχημα για να δημιουργήσουμε ένα βιωματικό μοντέλο τουρισμού, όπως αυτό που θέλουν να ζήσουν οι τουρίστες και επισκέπτες που έρχονται στην περιοχή. Εκτιμούμε ότι όλο αυτό το προϊόν και η οικουμενικότητα που έχει ο δήμος Αριστοτέλη, η γενέτειρα του σπουδαίου φιλοσόφου και πύλη εισόδου για το Άγιο όρος, μαζί με όλα τα φυσικά και λαογραφικά στοιχεία του, μπορούν να αποτελέσουν το καλύτερο πακέτο για την προβολή αυτού του τόπου», τόνισε ο δήμαρχος της περιοχής Στέλιος Βαλιάνος.
Τον θετικό αντίκτυπο που έχουν οι σχετικές εκδηλώσεις στην τουριστική ανάπτυξη της περιοχής, επιβεβαίωσε ο γενικός γραμματέας του cluster που έχει δημιουργηθεί από επτά εταίρους από τους τομείς των ξενοδοχείων και των εστιατορίων της περιοχής και γενικός διευθυντής μεγάλης ξενοδοχειακής μονάδας της Ιερισσού, Πίτερ Ουζούνοφ. «Το «KOUZINA» προσφέρει πολλές διαφορετικές προτάσεις και προοπτικές στα ξενοδοχεία και προωθεί τη γαστρονομία της περιοχής με έναν διαφορετικό και μοντέρνο τρόπο, ο οποίος χαρίζει υπέροχες εμπειρίες στους πελάτες. Επιπλέον, δημιουργεί πολύ καλές σχέσεις συνεργασίας των ξενοδόχων μεταξύ τους αλλά και με τους παραγωγούς τοπικών προϊόντων, κάτι που υποστηρίζει όλη την οικονομία της περιοχής», τόνισε.
Την εκδήλωση άνοιξε η χορωδία «Άγιος Γεώργιος» Βελιγραδίου Σερβίας, ενώ κάθε λεπτομέρεια της βραδιάς ήταν μελετημένη από τον σκηνοθέτη Στέλιο Καλαϊτζή, που έχει αναλάβει την καλλιτεχνική επιμέλειά της. «Στήσαμε όλη τη βραδιά σ’ αυτόν τον υπέροχο χώρο και θεωρήσαμε ότι χορωδία της Σερβίας, που είναι καλεσμένη του δήμου, θα ταίριαζε απόλυτα -λόγω των τραγουδιών και της ποιότητάς της, σε μία απλή, λιτή βραδιά, που νομίζω αρμόζει στο Γέροντα», είπε ο κ. Καλαϊτζής και θύμισε μία φράση που έλεγε συχνά ο Γέροντας Επιφάνιος: «Ο καλύτερος τρόπος για να δείξεις στους ανθρώπους ότι τους αγαπάς, είναι να μαγειρεύεις για αυτούς».
Η Μονή Ζυγού το μοναδικό αγιορείτικο μοναστήρι που μπορούν να επισκεφτούν γυναίκες
Ο χώρος όπου πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση είναι στην πραγματικότητα η ανασκαφή της άλλοτε αγιορείτικης Μονής Ζυγού, που βρίσκεται μόλις 40 μέτρα έξω από τη σημερινή οριογραμμή του Αγίου Όρους. Είναι γνωστή ως το μοναδικό αγιορείτικο μοναστήρι που επισκέπτονται και γυναίκες.
«Η Μονή Ζυγού υπήρξε ένα από τα πρώτα μοναστήρια της Αθωνικής Πολιτείας. Ιδρύθηκε στα τέλη του δέκατου αιώνα και «έζησε» περίπου 200 χρόνια. Στη συνέχεια, κάπου στο 1.200, εγκαταλείφθηκε», είπε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο προϊστάμενος της Εφορείας Αρχαιοτήτων Χαλκιδικής και Αγίου Όρους Γιώργος Σκιαδαρέσης. Εξήγησε ότι στη δεκαετία του ’90 και του 2000 έγιναν μεγάλης κλίμακας ανασκαφικές και αναστηλωτικές εργασίες, στις οποίες οφείλεται η καλή κατάσταση στην οποία διατηρείται σήμερα.
«Η Μονή Ζυγού έχει όλους τους βασικούς χώρους ενός Μοναστηριού, όπως το καθολικό, που είναι ο κεντρικός ναός, η τράπεζα, οι αποθηκευτικοί και οι εργαστηριακοί χώροι, όπως και οι χώροι όπου έμεναν οι μοναχοί. Όλα αυτά απλώνονται στην ανασκαμμένη έκταση», συμπλήρωσε και σημείωσε ότι υπολείπονται κι άλλες ανασκαφές, αφού δεν έχει αποκαλυφθεί στο σύνολό της, αλλά -όπως είπε «σε γενικές γραμμές γνωρίζουμε τι περιμένουμε». Ο χώρος είναι επισκέψιμος καθημερινά (εκτός Τρίτης) 8:30 – 15:30.
Η Ιερά Μονή Αγίου Ραφαήλ βρίσκεται στα Β.Α. του νησιού και σε απόσταση 3 χλμ από τον οικισμό της Θερμής. Η σημερινή Μονή χτίστηκε στη θέση Παλαιοχριστιανικής βασιλικής.
Στη μοναστηριακή της ζωή διακρίνουμε τρεις περιόδους:
(α) από τον 10ο αιώνα έως το 1235, (β) από το 1433 έως το 1463 – έτος καταστροφής της από τους Τούρκους, με τελευταίο ηγούμενο τον Άγιο Ραφαήλ και (γ) από το 1962 έως σήμερα.
Πρώτη περίοδος
Την πρώτη περίοδο το 1235 ήταν γυναικεία Μονή με Ηγουμένη την Αγία Ολυμπία και 30 Μοναχές. Μαρτύρησαν όλες από τους Σαρακηνούς πειρατές.
Δεύτερη περίοδος
Τη δεύτερη περίοδο το 1463 η Μονή λειτούργησε σαν ανδρική με Ηγούμενο τον Άγιο Ραφαήλ. Ο Άγιος Ραφαήλ με τον Άγιο Νικόλαο μετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453 εγκαταστάθηκαν και έζησαν ειρηνικά για 9 περίπου χρόνια στην Μονή που ήταν αφιερωμένη στο Γενέσιο Της Θεοτόκου.
Το 1463 έγινε ένα κίνημα στη Θερμή και οι Χριστιανοί ανέβηκαν να κρυφτούν στο Μοναστήρι. Μαζί τους ήταν ο Δάσκαλος Θεόδωρος με τον Προεστό Βασίλειο (πατέρα της δωδεκάχρονης Αγίας Ειρήνης) και την οικογένειά του.
Οι Τούρκοι έφτασαν στο Μοναστήρι τη Μεγάλη Παρασκευή, συνέλαβαν τον Ηγούμενο Ραφαήλ, τον Διάκονο Νικόλαο, την οικογένεια του Προεστού και τον Δάσκαλο. Άρχισαν να τους βασανίζουν για να ομολογήσουν πού κρύβονται οι άλλοι Χριστιανοί και για να αρνηθούν την Πίστη τους.
Την Αγία Ειρήνη αφού έκοψαν το χεράκι της μπροστά στους γονείς της την έβαλαν σ’ ένα πιθάρι και την έκαψαν. Στον Άγιο Ραφαήλ έκαναν πολλά μαρτύρια. Τον χτυπούσαν με τα ρόπαλα, Τον έσερναν από τα μαλλιά και την γενειάδα, Τον έδειραν με αγριότητα, Τον κεντούσαν με τις λόγχες και μετά Τον κρέμασαν ανάποδα σε μία καρυδιά, Τον πριόνισαν από το στόμα και απέκοψαν την σιαγόνα Του την Τρίτη ημέρα του Πάσχα, την Λαμπροτρίτη, που εορτάζεται η μνήμη τους.
Τον Άγιο Νικόλαο Τον είχαν δέσει σε μία καρυδιά, τον κεντούσαν με τις λόγχες και βλέποντας να πριονίζουν τον Αγαπημένο Του Ηγούμενο έπαθε συγκοπή. Ήταν 9 Απριλίου 1463. Κατόπιν έβαλαν φωτιά στο Μοναστήρι κι έφυγαν. Την άγνωστη μέχρι τότε ιστορία της Ι. Μονής την αποκάλυψε ο ίδιος ο Άγιος Ραφαήλ σε διάφορα πρόσωπα.
Η σκαπάνη και η αρχαιολογική έρευνα επαλήθευσαν όλα όσα είπε. Η μνήμη των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης εορτάζεται πανηγυρικά την Τρίτη ημέρα του Πάσχα (Λαμπροτρίτη). Για την ημέρα αυτή πλήθος πιστών καταφθάνουν από τα πέρατα του κόσμου.
Τρίτη περίοδος
Την τρίτη περίοδο το 1964 η Ηγουμένη Ευγενία Κλειδαρά έκτισε εκ του μηδενός τη Μονή των νεοφανών Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης. Η Ηγουμένη Ευγενία, κατά κόσμον Ειρήνη, κόρη του Φιλίππου Κλειδαρά, καταγόταν από το Πλωμάρι της Λέσβου. Εκάρη Μοναχή από τον Μητροπολίτη Χίου Παντελεήμονα Φωστίνη και τον Γέροντα Κορνήλιο Μαρμαρινό, οι οποίοι της ανέθεσαν την Ηγουμενία της Ι. Νέας Μονής και της Ι.Μ. Αγίας Σκέπης Χίου.
Αργότερα πήρε άδεια από τον Μητροπολίτη Χίου και πήγε στα Βριλήσσια των Αθηνών να κτίσει μία εκκλησία της Αγίας Μαγδαληνής που την είχε προστάτιδά της. Τότε παρουσιάστηκε ολοζώντανος ο Άγιος Ραφαήλ και της είπε. “Δεν θα πραγματοποιήσεις το σχέδιό σου τώρα, γιατί σε προορίζω Ηγουμένη για το Μοναστήρι μου”. Κατόπιν κατέφθαναν γράμματα από πολλά πρόσωπα και της βεβαίωναν το κάλεσμα του Αγίου.
Η επιστολή του τότε Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μυτιλήνης κ. Ιακώβου Κλεομβρότου επισφράγισε το θέλημα του Αγίου.
Στις 27 Μαρτίου 1964 πήρε τον επίσημο διορισμό της ως Ηγουμένη και ξεκίνησε την επίπονη ανηφορική της πορεία. Έκτισε το Μοναστήρι των Καρυών εκ του μηδενός ξεκινώντας από ένα αντίσκηνο. Η αφοσίωσή της στους Αγίους και η αυταπάρνηση της έκανε τον πατέρα της να της αγοράσει τα γύρω κτήματα.
Προικισμένη με εξαιρετικό λογοτεχνικό ταλέντο έγραψε 170 βιβλία, τα οποία μίλησαν στις καρδιές των ανθρώπων, έφτασαν σε όλα τα κράτη και μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες. Το συγγραφικό της έργο βραβεύτηκε διεθνώς. Με τα έσοδα από το συγγραφικό της έργο έκτισε το Μοναστήρι.
Η προσωπική της προσφορά στην κοινωνία ήταν απεριόριστη και πολυσήμαντη με υποτροφίες, κτίσιμο και εξοπλισμό σχολείων, νηπιαγωγείων, βιβλιοθηκών και Εκκλησιών. Στήριξε το Ορφανοτροφείο θηλέων Μυτιλήνης, το Γηροκομείο και πολλά άλλα.
Είναι γνωστό τι πέτυχαν η πίστη, η θυσιαστική αγάπη και η θέλησή της στον Λόφο των Καρυών, το πόσο κατανάλωσε τον εαυτό της για να δοξασθούν οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη στα πέρατα της γης και να γίνει το Μοναστήρι Παγκόσμιο Προσκύνημα. Η ίδια με τη βαθιά ταπεινοφροσύνη της έλεγε :
«Εδώ ηγουμενεύει ο Άγιος Ραφαήλ και με την καθοδήγηση και τη συμπαράστασή Του έγιναν όλα”.
Αγάπησε ειλικρινά τον άνθρωπο και έκανε τα πάντα για τη σωτηρία έστω και μιας ψυχής. Για την αδελφότητα της Ιεράς Μονής που η ίδια δημιούργησε υπήρξε η αξέχαστη Πνευματική Μητέρα της Αγάπης-πρότυπο ταπεινοφροσύνης και πνευματικού αγώνα.
Θα μείνει για τις επερχόμενες γενιές φωτεινό παράδειγμα αρετής και αγιότητος. Εκοιμήθη εν Κυρίω στις 4 Ιουλίου του 2013. Σήμερα το Μοναστήρι συνεχίζει την πορεία του με Ηγουμένη την Μοναχή Ταβιθά, την οποία η ίδια η Αγία Μητέρα υπέδειξε να αναλάβει τη θέση αυτή.
Η Ηγουμένη Ταβιθά κατάγεται από την Κύπρο και επί σειρά ετών μαθήτευσε κοντά της. Με τα πλούσια χαρίσματα που της έχει δώσει ο Θεός, συνεχίζει με πολλή αγάπη και επίγνωση να επιτελεί τα καθήκοντά της.
Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη
Νεοφανείς Άγιοι και μάλιστα από εκείνους που μαρτύρησαν σχεδόν αμέσως μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Η μνήμη τους τιμάται κάθε χρόνο την Τρίτη της Διακαινησίμου (26 Απριλίου 2022). Την ημέρα αυτή γιορτάζουν όσοι φέρουν το όνομα Ραφαήλ και Ραφαηλία.
Οι πρώτες πληροφορίες για την ύπαρξη των Αγίων ιστορούνται από το 1959. Από μία ανασκαφή που έγινε στη Θερμή της Λέσβου, ανακαλύφθηκε ο τάφος ενός αγνώστου προσώπου, που όπως αποκαλύφθηκε σε συνεχή οράματα, ανήκε στον Άγιο Ιερομάρτυρα Ραφαήλ, ο οποίος μαρτύρησε μαζί με τον Άγιο Οσιομάρτυρα Νικόλαο και την Αγία Ειρήνη την Τρίτη της Διακαινησίμου, 9 Απριλίου 1463. Ο τάφος και το λείψανο του Αγίου Νικολάου ανακαλύφθηκε στις 13 Ιουνίου 1960.
Ο Ραφαήλ καταγόταν από τους Μύλους της Ιθάκης και γεννήθηκε το έτος 1410. Το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος Λάσκαρης ή Λασκαρίδης και ο πατέρας του ονομαζόταν Διονύσιος. Προτού γίνει κληρικός είχε σταδιοδρομήσει στο βυζαντινό στρατό κι έφθασε μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Σε ηλικία τριάντα πέντε ετών γνώρισε ένα ασκητικό και σεβάσμιο γέροντα, τον Ιωάννη. Απαρνήθηκε τα εγκόσμια και τον ακολούθησε. Μετά την κουρά του σε μοναχό, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, αλλά τιμήθηκε και με το οφίκιο του αρχιμανδρίτη και του πρωτοσύγκελου.
Λίγα χρόνια πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, περί το έτος 1450, ο Ραφαήλ βρέθηκε μετά από περιπλανήσεις στην περιοχή της Μακεδονίας και μόναζε εκεί. Κοντά στον Ραφαήλ βρισκόταν εκείνο το διάστημα ως υποτακτικός του ο Νικόλαος, ο οποίος εκάρη μοναχός και στη συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος. Αναφέρεται ότι γεννήθηκε στους Ράγους της Μικράς Ασίας, αλλά μεγάλωσε και ανδρώθηκε στη Θεσσαλονίκη.
Μόλις έπεσε η Κωνσταντινούπολη στα χέρια των Τούρκων, ο φόβος για γενικούς διωγμούς κατά των Χριστιανών στάθηκε ως αφορμή να καταφύγει ο Ραφαήλ με τη συνοδεία του στη Μυτιλήνη. Εκεί εγκαταστάθηκε μαζί με άλλους μοναχούς στην παλαιά μονή του Γενεσίου της Θεοτόκου, η οποία στο παρελθόν ήταν γυναικεία και ήταν χτισμένη στο λόφο Καρυές, κοντά στο χωριό Θέρμη.
Όταν η Λέσβος έπεσε στα χέρια των Τούρκων το 1463, ο Ραφαήλ, που ήταν ηγούμενος της μονής, συνελήφθη μαζί με τον Νικόλαο τη Μεγάλη Πέμπτη του ιδίου χρόνου. Ακολούθησαν σκληρά και ανηλεή βασανιστήρια και ο Ραφαήλ μαρτύρησε με πολύ σκληρό τρόπο. Τον έσυραν βιαίως, τραβώντας τον από τα μαλλιά και τη γενειάδα, τον κρέμασαν από ένα δένδρο, τον χτύπησαν βάναυσα, τον τρύπησαν με τα πολεμικά τους όργανα, αφού προηγουμένως τα πυράκτωσαν σε δυνατή φωτιά και τελικά τον έσφαξαν, πριονίζοντάς τον από το στόμα.
Ο Νικόλαος πέθανε μετά από βασανισμούς, από ανακοπή καρδιάς, δεμένος σε ένα δέντρο. Μαζί με τους Αγίους μαρτύρησαν ο προεστός της Θέρμης Βασίλειος, η σύζυγός του Μαρία, τα δύο ανήλικα παιδιά τους Ειρήνη (12 ετών) και Ραφαήλ (5 ετών), η ανηψιά τους Ελένη, ο δάσκαλος Θεόδωρος και ο ιατρός Αλέξανδρος.
Τα λείψανα των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης εκτίθενται στο γυναικείο μοναστήρι, αφιερωμένο στο Γενέθλιο της Θεοτόκου, που είναι κτισμένο στην τοποθεσία Καρυές της Θέρμης Λέσβου. Είναι από τα δημοφιλέστερα μοναστήρια του ελλαδικού χώρου και κάθε χρόνο προσελκύει χιλιάδες προσκυνητές από κάθε γωνιά της Γης.
Στο νησί της Λέσβου βρίσκεται η ιερά μόνη αφιερωμένη στους Αγίους Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, ένα μοναστήρι με πλούσια ιστορία και παράδοση.
Λέσβος: Η ιστορία του μοναστηριού αφιερωμένο στους Αγίους
Στο νησί της Λέσβου βρίσκεται η ιερά μόνη αφιερωμένη στους Αγίους Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, ένα μοναστήρι με πλούσια ιστορία και παράδοση.
Η Ιερά Μονή Αγίου Ραφαήλ βρίσκεται στα Β.Α. του νησιού και σε απόσταση 3 χλμ από τον οικισμό της Θερμής. Η σημερινή Μονή χτίστηκε στη θέση Παλαιοχριστιανικής βασιλικής. Στη μοναστηριακή της ζωή διακρίνουμε τρεις περιόδους: (α) από τον 10ο αιώνα έως το 1235, (β) από το 1433 έως το 1463 – έτος καταστροφής της από τους Τούρκους, με τελευταίο ηγούμενο τον Άγιο Ραφαήλ και (γ) από το 1962 έως σήμερα.
Πρώτη περίοδος Την πρώτη περίοδο το 1235 ήταν γυναικεία Μονή με Ηγουμένη την Αγία Ολυμπία και 30 Μοναχές. Μαρτύρησαν όλες από τους Σαρακηνούς πειρατές. Δεύτερη περίοδος Τη δεύτερη περίοδο το 1463 η Μονή λειτούργησε σαν ανδρική με Ηγούμενο τον Άγιο Ραφαήλ.
Περισσότερες πληροφορίες για το μοναστήρι της Λέσβου
Ο Άγιος Ραφαήλ με τον Άγιο Νικόλαο μετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453 εγκαταστάθηκαν και έζησαν ειρηνικά για 9 περίπου χρόνια στην Μονή που ήταν αφιερωμένη στο Γενέσιο Της Θεοτόκου. Το 1463 έγινε ένα κίνημα στη Θερμή και οι Χριστιανοί ανέβηκαν να κρυφτούν στο Μοναστήρι. Μαζί τους ήταν ο Δάσκαλος Θεόδωρος με τον Προεστό Βασίλειο (πατέρα της δωδεκάχρονης Αγίας Ειρήνης) και την οικογένειά του. Οι Τούρκοι έφτασαν στο Μοναστήρι τη Μεγάλη Παρασκευή, συνέλαβαν τον Ηγούμενο Ραφαήλ, τον Διάκονο Νικόλαο, την οικογένεια του Προεστού και τον Δάσκαλο. Άρχισαν να τους βασανίζουν για να ομολογήσουν πού κρύβονται οι άλλοι Χριστιανοί και για να αρνηθούν την Πίστη τους. Την Αγία Ειρήνη αφού έκοψαν το χεράκι της μπροστά στους γονείς της την έβαλαν σ’ ένα πιθάρι και την έκαψαν.
Στον Άγιο Ραφαήλ έκαναν πολλά μαρτύρια. Τον χτυπούσαν με τα ρόπαλα, Τον έσερναν από τα μαλλιά και την γενειάδα, Τον έδειραν με αγριότητα, Τον κεντούσαν με τις λόγχες και μετά Τον κρέμασαν ανάποδα σε μία καρυδιά, Τον πριόνισαν από το στόμα και απέκοψαν την σιαγόνα Του την Τρίτη ημέρα του Πάσχα, την Λαμπροτρίτη, που εορτάζεται η μνήμη τους. Τον Άγιο Νικόλαο Τον είχαν δέσει σε μία καρυδιά, τον κεντούσαν με τις λόγχες και βλέποντας να πριονίζουν τον Αγαπημένο Του Ηγούμενο έπαθε συγκοπή. Ήταν 9 Απριλίου 1463. Κατόπιν έβαλαν φωτιά στο Μοναστήρι κι έφυγαν.
Την άγνωστη μέχρι τότε ιστορία της Ι. Μονής την αποκάλυψε ο ίδιος ο Άγιος Ραφαήλ σε διάφορα πρόσωπα. Η σκαπάνη και η αρχαιολογική έρευνα επαλήθευσαν όλα όσα είπε. Η μνήμη των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης εορτάζεται πανηγυρικά την Τρίτη ημέρα του Πάσχα (Λαμπροτρίτη). Για την ημέρα αυτή πλήθος πιστών καταφθάνουν από τα πέρατα του κόσμου. Τρίτη περίοδος Την τρίτη περίοδο το 1964 η Ηγουμένη Ευγενία Κλειδαρά έκτισε εκ του μηδενός τη Μονή των νεοφανών Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης.
Η Ηγουμένη Ευγενία, κατά κόσμον Ειρήνη, κόρη του Φιλίππου Κλειδαρά, καταγόταν από το Πλωμάρι της Λέσβου.
Εκάρη Μοναχή από τον Μητροπολίτη Χίου Παντελεήμονα Φωστίνη και τον Γέροντα Κορνήλιο Μαρμαρινό, οι οποίοι της ανέθεσαν την Ηγουμενία της Ι. Νέας Μονής και της Ι.Μ. Αγίας Σκέπης Χίου. Αργότερα πήρε άδεια από τον Μητροπολίτη Χίου και πήγε στα Βριλήσσια των Αθηνών να κτίσει μία εκκλησία της Αγίας Μαγδαληνής που την είχε προστάτιδά της. Τότε παρουσιάστηκε ολοζώντανος ο Άγιος Ραφαήλ και της είπε. “Δεν θα πραγματοποιήσεις το σχέδιό σου τώρα, γιατί σε προορίζω Ηγουμένη για το Μοναστήρι μου”. Κατόπιν κατέφθαναν γράμματα από πολλά πρόσωπα και της βεβαίωναν το κάλεσμα του Αγίου.
Η επιστολή του τότε Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μυτιλήνης κ. Ιακώβου Κλεομβρότου επισφράγισε το θέλημα του Αγίου. Στις 27 Μαρτίου 1964 πήρε τον επίσημο διορισμό της ως Ηγουμένη και ξεκίνησε την επίπονη ανηφορική της πορεία. Έκτισε το Μοναστήρι των Καρυών εκ του μηδενός ξεκινώντας από ένα αντίσκηνο. Η αφοσίωσή της στους Αγίους και η αυταπάρνηση της έκανε τον πατέρα της να της αγοράσει τα γύρω κτήματα. Προικισμένη με εξαιρετικό λογοτεχνικό ταλέντο έγραψε 170 βιβλία, τα οποία μίλησαν στις καρδιές των ανθρώπων, έφτασαν σε όλα τα κράτη και μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες. Το συγγραφικό της έργο βραβεύτηκε διεθνώς. Με τα έσοδα από το συγγραφικό της έργο έκτισε το Μοναστήρι.
Η προσωπική της προσφορά στην κοινωνία ήταν απεριόριστη και πολυσήμαντη με υποτροφίες, κτίσιμο και εξοπλισμό σχολείων, νηπιαγωγείων, βιβλιοθηκών και Εκκλησιών. Στήριξε το Ορφανοτροφείο θηλέων Μυτιλήνης, το Γηροκομείο και πολλά άλλα. Είναι γνωστό τι πέτυχαν η πίστη, η θυσιαστική αγάπη και η θέλησή της στον Λόφο των Καρυών, το πόσο κατανάλωσε τον εαυτό της για να δοξασθούν οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη στα πέρατα της γης και να γίνει το Μοναστήρι Παγκόσμιο Προσκύνημα.
https://www.youtube.com/watch?v=5wWVGiygRAs
Ιερά μόνη Λέσβου: “Εδώ ηγουμενεύει ο Άγιος Ραφαήλ”
Η ίδια με τη βαθιά ταπεινοφροσύνη της έλεγε : «Εδώ ηγουμενεύει ο Άγιος Ραφαήλ και με την καθοδήγηση και τη συμπαράστασή Του έγιναν όλα”. Αγάπησε ειλικρινά τον άνθρωπο και έκανε τα πάντα για τη σωτηρία έστω και μιας ψυχής. Για την αδελφότητα της Ιεράς Μονής που η ίδια δημιούργησε υπήρξε η αξέχαστη Πνευματική Μητέρα της Αγάπης-πρότυπο ταπεινοφροσύνης και πνευματικού αγώνα. Θα μείνει για τις επερχόμενες γενιές φωτεινό παράδειγμα αρετής και αγιότητος. Εκοιμήθη εν Κυρίω στις 4 Ιουλίου του 2013. Σήμερα το Μοναστήρι συνεχίζει την πορεία του με Ηγουμένη την Μοναχή Ταβιθά, την οποία η ίδια η Αγία Μητέρα υπέδειξε να αναλάβει τη θέση αυτή. Η Ηγουμένη Ταβιθά κατάγεται από την Κύπρο και επί σειρά ετών μαθήτευσε κοντά της. Με τα πλούσια χαρίσματα που της έχει δώσει ο Θεός, συνεχίζει με πολλή αγάπη και επίγνωση να επιτελεί τα καθήκοντά της.
Νεοφανείς Άγιοι και μάλιστα από εκείνους που μαρτύρησαν σχεδόν αμέσως μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Η μνήμη τους τιμάται κάθε χρόνο την Τρίτη της Διακαινησίμου (26 Απριλίου 2022). Την ημέρα αυτή γιορτάζουν όσοι φέρουν το όνομα Ραφαήλ και Ραφαηλία. Οι πρώτες πληροφορίες για την ύπαρξη των Αγίων ιστορούνται από το 1959. Από μία ανασκαφή που έγινε στη Θερμή της Λέσβου, ανακαλύφθηκε ο τάφος ενός αγνώστου προσώπου, που όπως αποκαλύφθηκε σε συνεχή οράματα, ανήκε στον Άγιο Ιερομάρτυρα Ραφαήλ, ο οποίος μαρτύρησε μαζί με τον Άγιο Οσιομάρτυρα Νικόλαο και την Αγία Ειρήνη την Τρίτη της Διακαινησίμου, 9 Απριλίου 1463. Ο τάφος και το λείψανο του Αγίου Νικολάου ανακαλύφθηκε στις 13 Ιουνίου 1960. Ο Ραφαήλ καταγόταν από τους Μύλους της Ιθάκης και γεννήθηκε το έτος 1410.
Το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος Λάσκαρης ή Λασκαρίδης και ο πατέρας του ονομαζόταν Διονύσιος. Προτού γίνει κληρικός είχε σταδιοδρομήσει στο βυζαντινό στρατό κι έφθασε μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Σε ηλικία τριάντα πέντε ετών γνώρισε ένα ασκητικό και σεβάσμιο γέροντα, τον Ιωάννη. Απαρνήθηκε τα εγκόσμια και τον ακολούθησε. Μετά την κουρά του σε μοναχό, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, αλλά τιμήθηκε και με το οφίκιο του αρχιμανδρίτη και του πρωτοσύγκελου. Λίγα χρόνια πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, περί το έτος 1450, ο Ραφαήλ βρέθηκε μετά από περιπλανήσεις στην περιοχή της Μακεδονίας και μόναζε εκεί. Κοντά στον Ραφαήλ βρισκόταν εκείνο το διάστημα ως υποτακτικός του ο Νικόλαος, ο οποίος εκάρη μοναχός και στη συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος.
Αναφέρεται ότι γεννήθηκε στους Ράγους της Μικράς Ασίας, αλλά μεγάλωσε και ανδρώθηκε στη Θεσσαλονίκη. Μόλις έπεσε η Κωνσταντινούπολη στα χέρια των Τούρκων, ο φόβος για γενικούς διωγμούς κατά των Χριστιανών στάθηκε ως αφορμή να καταφύγει ο Ραφαήλ με τη συνοδεία του στη Μυτιλήνη. Εκεί εγκαταστάθηκε μαζί με άλλους μοναχούς στην παλαιά μονή του Γενεσίου της Θεοτόκου, η οποία στο παρελθόν ήταν γυναικεία και ήταν χτισμένη στο λόφο Καρυές, κοντά στο χωριό Θέρμη. Όταν η Λέσβος έπεσε στα χέρια των Τούρκων το 1463, ο Ραφαήλ, που ήταν ηγούμενος της μονής, συνελήφθη μαζί με τον Νικόλαο τη Μεγάλη Πέμπτη του ιδίου χρόνου. Ακολούθησαν σκληρά και ανηλεή βασανιστήρια και ο Ραφαήλ μαρτύρησε με πολύ σκληρό τρόπο.
Τον έσυραν βιαίως, τραβώντας τον από τα μαλλιά και τη γενειάδα, τον κρέμασαν από ένα δένδρο, τον χτύπησαν βάναυσα, τον τρύπησαν με τα πολεμικά τους όργανα, αφού προηγουμένως τα πυράκτωσαν σε δυνατή φωτιά και τελικά τον έσφαξαν, πριονίζοντάς τον από το στόμα. Ο Νικόλαος πέθανε μετά από βασανισμούς, από ανακοπή καρδιάς, δεμένος σε ένα δέντρο. Μαζί με τους Αγίους μαρτύρησαν ο προεστός της Θέρμης Βασίλειος, η σύζυγός του Μαρία, τα δύο ανήλικα παιδιά τους Ειρήνη (12 ετών) και Ραφαήλ (5 ετών), η ανηψιά τους Ελένη, ο δάσκαλος Θεόδωρος και ο ιατρός Αλέξανδρος. Τα λείψανα των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης εκτίθενται στο γυναικείο μοναστήρι, αφιερωμένο στο Γενέθλιο της Θεοτόκου, που είναι κτισμένο στην τοποθεσία Καρυές της Θέρμης Λέσβου. Είναι από τα δημοφιλέστερα μοναστήρια του ελλαδικού χώρου και κάθε χρόνο προσελκύει χιλιάδες προσκυνητές από κάθε γωνιά της Γης.
Η Ιερά Μονή Αγ. Ραφαήλ βρίσκεται 14 χιλιόμετρα βόρεια της Μυτιλήνης και 3 χιλιόμετρα από τον οικισμό της Θερμής, στο λόφο των Καρυών, μέσα στους ελαιώνες. Η σημερινή γυναικεία μονή ιδρύθηκε το 1963 και εγκαινιάσθηκε το 1969.
Αποτελείται από 2 ναούς που είχαν χτιστεί ο ένας επάνω στον άλλον για να περιλάβουν τους τάφους των αγίων. Στον επάνω ναό, που είναι αφιερωμένος στον Αγ. Ραφαήλ, βρίσκεται ο τάφος του, ενώ στον κάτω ναό, που είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου, βρίσκονται οι τάφοι του Αγ. Νικολάου, της Αγ. Ειρήνης και του πατέρα της.
Υπάρχει επίσης μεγάλος ναός της Αγ. Μαγδαληνής, παρεκκλήσια και πινακοθήκη. Στον αύλειο χώρο του ναού, υπάρχει το θαυματουργό αγίασμα.
Σύμφωνα με την τοπική παράδοση οι θαυματουργοί Αγ. Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη είναι γνωστοί για τα θαύματά τους μέχρι και σήμερα. Εμφανίζονται ολοζώντανοι σε πιστούς είτε με τη μορφή καλόγερου, είτε ζητιάνου και τους δίνουν κουράγιο ή τους υποδεικνύουν να προσκυνήσουν και να επισκεφτούν το μοναστήρι.
‘Έχουν γίνει πολλά θαύματα υγείας μετά από την επάλειψη του ιερού λαδιού των αγίων πάνω σε ασθενείς. Δεν θεραπεύουν μόνο τις σωματικές ασθένειες, αλλά πάνω απ’ όλα βοηθούν την αθάνατη ψυχή να βρει τη σωτηρία της. Παράλυτοι σηκώνονται, κωφάλαλοι ακούνε, τυφλοί βλέπουνε, όγκους εξαφανίζει, ψυχολογικά θεραπεύει. Τα θαύματά τους είναι αμέτρητα. Οι εμφανίσεις τους είναι τόσο αισθητές που πολλοί ομολογούν πως τους είδαν, τους άκουσαν και τους θεράπευσαν.
Το 1235, ήταν γυναικεία Μονή και το 1463 λειτούργησε σαν ανδρική. Εκείνη την εποχή οι Τούρκοι κυνηγούσαν τους Χριστιανούς και εκείνοι κρύβονταν στο Μοναστήρι. Οι Τούρκοι έφτασαν στο Μοναστήρι και συνέλαβαν τον Ηγούμενο Ραφαήλ, τον Διάκονο Νικόλαο και τον πατέρα της 12 χρονης Ειρήνης, Προεστό Βασίλειο. Τους βασάνιζαν για να ομολογήσουν που κρύβονταν οι Χριστιανοί.
Ο Άγιος Ραφαήλ είχε κρύψει νωρίτερα σε κρύπτη μία θαυματουργή εικόνα της Παναγίας και ιερά σκεύη για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Μόλις έφθασε ο Τουρκικός στρατός στο προαύλιο της μονής βασάνισαν τους Αγίους με πολλούς τρόπους…
Τον Άγιο Ραφαήλ τραβώντας απ’ τα μαλλιά και τα γένια τον έσερναν κάτω σε ένα κακοτράχαλο μονοπάτι . Μετά τον έφεραν πίσω στην αυλή του μοναστηριού και τον έδεσαν σε μια καρυδιά ανάποδα (με το κεφάλι προς τα κάτω) και συνέχιζαν να τον χτυπούνε με ραβδιά. Απέναντί του σε άλλη καρυδιά, έδεσαν και τον Άγιο Νικόλαο και τον βασάνιζαν και εκείνον. Ο Άγιος Νικόλαος αδύναμος σωματικά όπως ήταν δεν άντεξε για πολύ και παρέδωσε την ψυχή του.
Τον Άγιο Ραφαήλ τον βασάνιζαν απ’ τη Μεγάλη Πέμπτη μέχρι τη Τρίτη μετά το Πάσχα οπότε τον σκότωσαν δυο Τούρκοι πριονίζοντας από το στόμα. Την Αγ. Ειρήνη, της έκοψαν το χεράκι της, την έβαλαν σ’ ένα πυθάρι και την έκαψαν μπροστά στους γονείς της. Στη Μονή σήμερα υπάρχει το πυθάρι όπου έκαψαν την Αγ. Ειρήνη και τα οστά από το χέρι της.
Μετά τη σφαγή οι Τούρκοι, έκαψαν το μοναστήρι και έφυγαν. Ένας μοναχός ονόματι Σταύρος που γλίτωσε προσωρινά απ’ τη σφαγή, έθαψε τα σώματα των μαρτύρων. Στη συνέχεια θα μαρτυρήσει και αυτός.
Οι ώρες λειτουργίας του μοναστηρίου είναι από τις 07:00 π.μ. ως την δύση του ηλίου.
Κάθε χρόνο στις 21 Μαΐου η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Ρωμαίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Α’ του Μεγάλου και της μητέρας του Ελένης.
Τους ονομάζει Ισαποστόλους για τις μεγάλες υπηρεσίες που πρόσφεραν στον Χριστιανισμό. Την ημέρα αυτή γιορτάζουν όσοι φέρουν το όνομα Κωνσταντίνος, Κωνσταντίνα, Ελένη και Έλενος.
Ο Κωνσταντίνος (272-337) βασίλεψε από το 306 έως τον θάνατό του. Με το διάταγμά του περί ανεξιθρησκείας (313) έπαψε τους διωγμούς κατά των χριστιανών, βοηθώντας έτσι την ακώλυτη άσκηση της λατρείας και την εξάπλωση της νέας θρησκείας.
Το 325 συνεκάλεσε την Α’ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια της Μικράς Ασίας και την προσφώνησε αυτοπροσώπως.
Η σύνοδος αυτή είναι βασική στην πορεία του Χριστιανισμού, αφού καταδίκασε την αίρεση του Αρειανισμού και διαμόρφωσε το δόγμα του («Σύμβολο της Πίστεως»). Λίγο πριν από τον θάνατό του βαπτίστηκε χριστιανός.
Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν τον έχει εντάξει στο Αγιολόγιό της, επειδή η ιστορική έρευνα του χρεώνει τη διαταγή για τη δολοφονία του γιου του Κρίσπου (από την πρώτη του γυναίκα Μινερβίνη) και της δεύτερης γυναίκας του Φαύστας (Κρίσπος και Φαύστα πρέπει να είχαν ερωτική σχέση, σύμφωνα τα νεώτερα ιστορικά δεδομένα).
Αντίθετα, τιμούν τη μνήμη του, εκτός από την Ορθόδοξη Εκκλησία, η Αγγλικανική Εκκλησία και διάφορες Λουθηρανικές ομολογίες.
Η βασιλομήτωρ Ελένη (246/250 – 327/330) βρήκε τον Τίμιο Σταυρό στους Αγίους Τόπους και χρηματοδότησε την ανέγερση χριστιανικών ναών σε πολλά μέρη της αυτοκρατορίας. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία τιμά τη μνήμη της στις 18 Αυγούστου.
Απολυτίκιο
Του Σταυρού σου τον τύπον εν ουρανώ θεασάμενος, και ως ο Παύλος την κλήσιν ουκ εξ ανθρώπων δεξάμενος, ο εν βασιλεύσιν, Απόστολός σου Κύριε, Βασιλεύουσαν πόλιν τη χειρί σου παρέθετο· ην περίσωζε δια παντός εν ειρήνη, πρεσβείαις της Θεοτόκου, μόνε Φιλάνθρωπε.
Πλήθη λαού προσήλθαν σήμερα Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2022 παραμονή της μεγάλης εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου στην Εκκλησία των Αγίων Ισιδώρων στον λόφο του Λυκαβηττού.
Στη Θεία Λειτουργία χοροστάτησε ο π Δημήτριος, φίλος και συνεργάτης του π Δημητρίου Λουπασάκη, ο οποίος ούτε σήμερα Κυριακή επέστρεψε απογοητεύοντας τους πιστούς που προσήλθαν από πολλά μέρη της Ελλάδος για να τον συναντήσουν ξανά.
Αγανακτισμένοι πιστοί από την Κρήτη, στην έξοδό τους από το προσκύνημα των Αγίων Ισιδώρων τόνισαν στο ΕΚΚΛΗΣΙΑ ONLINE: «Ντροπή τους φέρτε πίσω τον παπα Δημήτρη, τι σας έφταιξε ένας Άγιος άνθρωπος, ας μαζέψουν τις πομπές τους κάποιοι που εθελοτυφλούν, δεν βλέπετε τι γίνεται, καταστρέφουν την Εκκλησία.»
Σύμφωνα με πληροφορίες του ΕΚΚΛΗΣΙΑ ONLINE ο π Δημήτριος βρίσκεται ακόμη στα Χανιά, η κατάσταση υγείας της μητέρας του είναι σταθερή και δεν έχει χειροτερέψει ενώ όπως αναφέρει το περιβάλλον του η επιστροφή του στον Λυκαβηττό είναι βέβαιη και θα γίνει πολύ σύντομα.
Ιεράρχες πάντως σήμερα σε κηρύγματά τους, άφησαν αιχμές, διαδίδοντα ψευδώς πως είναι πρόσχημα όλη αυτή η ιστορία με την ασθένεια της μητέρας του εκφράζοντας την πεποίθηση πως ο π Δημήτριος δεν θα επιστρέψει ξανά στους Αγίους Ισιδώρους Λυκαβηττού.
Επέστρεψε στους Αγίου Ισιδώρους Λυκαβυτού ο παπά-Δημήτρης Λουπασάκης κάνοντας κήρυγμα το πρωί της Κυριακής.
Όπως αναφέρει το protothema, στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο παπά-Δημήτρης απευθύνθηκε στους πιστούς ευχαριστώντας τους για την στήριξή τους και καλώντας τους να προσεύχονται και να αγαπούν τον Σταυρό.
«Ένα πράγμα έχω μόνο να σας πω – σας αγαπώ, σας ευχαριστώ– Ο Σταυρός είναι η ζωή μου, η ταφή μου, η ανάστασή μου, στη γιορτή του Αγίου Νεκταρίου θα τεθεί για προσκύνημα», είπε, χωρίς ωστόσο να σχολιάσει τις τελευταίες εξελίξεις γύρω από την υπόθεσή του και το τελεσίγραφο λίγων ημερών που είχε δώσει ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, Ιερώνυμος, το οποίο έχει ωστόσο λήξει, χωρίς περαιτέρω εξελίξεις.
Θαυμαστά γεγονότα λαμβάνουν χώρα στους Αγίους Ισιδώρους στο λόφο του Λυκαβηττού. Κατά εκατοντάδες σπεύδουν οι πιστοί για να διαβαστούν με το θαυματουργό Σταυρό που κρατά στα χέρια του ο χαρισματούχος Ιερέας π.Δημήτριος.
Σύμφωνα με μαρτυρίες πιστών που μιλούν στο ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ κι οι οποίοι σταυρώθηκαν με τον εν λόγω Σταυρό, θεραπεύτηκαν από βαριές ασθένειες ακόμη κι από καρκίνο.
Η ουρά για να φτάσει η στιγμή να σταυρωθεί κάποιος είναι δεκάδες μέτρων κι όσοι έχουν σκοπό να επισκεφθούν τον Ναό θα πρέπει να επιστρατευτούν την καρτερική υπομονή!
Ο π.Δημήτριος με την ιδιαίτερη χάρη που του έδωσε ο Θεός, και κυρίως με τον χαρισματούχο Σταυρό , θεραπεύει κάθε ασθένεια και δυσκολία της ζωής. Άνθρωποι με χρόνια προβλήματα υγείας δηλώνουν στην κάμερα του ΒΗΜΑΤΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ότι βρίσκουν ίαση ψυχής και σώματος. Άνεργοι, επιστήμονες, και άνθρωποι από κάθε κοινωνική τάξη περιμένουν να πάρουν την Χάρη του Σταυρού και να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της ζωής.
«Ένας άνδρας έπεσε μεγάλη με πάνω της και άρχισε να την χτυπάει με το μαχαίρι. Αιφνιδιάστηκα. Άρχισα να φωνάζω και θυμάμαι έναν αστυνομικό που ήρθε και κλώτσησε το χέρι του να μην κρατάει το μαχαίρι».
Με αυτά τα λόγια ο φίλος της 28χρονης που σφαγιάστηκε άγρια έξω από το τμήμα των Αγίων Αναργύρων, περιγράφει το σκηνικό του τρόμου.
Λεπτό προς λεπτό, από τη στιγμή που ο ίδιος πέρασε το κατώφλι του τμήματος με το θύμα αναφέρει πως η κοπέλα αφού ενημέρωσε τους αστυνομικούς στο αστυνομικό τμήμα των Αγίων Αναργύρων ότι την παρακολουθούσε ο πρώην σύντροφός της, δέχθηκε την προτροπή να του κάνει μήνυση, έτσι ώστε να ενεργοποιηθεί το αυτόφωρο, όμως εκείνη τους είπε ότι δεν ήθελε γιατί όπως είπε δεν τον φοβάται.
Συγκεκριμένα αναφέρει τα εξής: «Μόλις βγήκε από το γραφείο η Κυριακή μου είπε ότι της είπαν οι αστυνομικοί να κάνει μήνυση πλην όμως αυτή δεν ήθελε και ότι θα έπαιρνε τηλέφωνο το 100 για να την συνοδέψουν αστυνομικοί στο σπίτι της».
«Όσο βρισκόταν στο γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας όπου μίλαγε με κάποιες γυναίκες αστυνομικούς, εγώ δεν άκουσα όλη την συζήτηση, αλλά κατάλαβα ότι οι αστυνομικοί την προέτρεπαν να κάνει μήνυση αλλά η Κυριακή έλεγε ότι δεν τον φοβάται και δεν ήθελε να κάνει μήνυση».
Τα επόμενα λεπτά, όπως περιγράφει είναι δραματικά. Η κοπέλα μόλις έχει βγει από το Τμήμα και καλεί από το τηλέφωνο της την Άμεσο Δράση: «Όταν κατεβήκαμε κάτω στο δρόμο πήρε το 100 τηλέφωνο και έλεγε το περιστατικό δηλαδή ότι ο πρώην φίλος της είναι έξω από το σπίτι και που βρισκόμαστε ακριβώς». Όμως δεν πρόλαβε. Ο δράστης πάνω στο λευκό scooter την πλησίασε και με πέντε μαχαιριές της «πήρε» τη ζωή.
«Όταν φτάσαμε σε ένα σημείο ένας άνδρας έπεσε μεγάλη με πάνω της και άρχισε να την χτυπάει με το μαχαίρι εγώ αιφνιδιάστικα και άρχισα να φωνάζω και θυμάμαι έναν αστυνομικό που ήρθε και κλώτσησε το χέρι του να μην κρατάει το μαχαίρι». Στη συνέχεια οι αστυνομικοί τον ρωτάνε αν κατάλαβαν ότι τους παρακολουθούσε ο 39χρονος και εκείνος είπε ότι δεν κατάλαβε τίποτα.
