Μεγάλη γιορτή για την Ορθοδοξία σήμερα, 27 Μαΐου καθώς είναι του  Άγιου Ιωάννη του Ρώσου. Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, ζητάει από μόνος του να του αλλάξουμε τα άμφια. Τότε μπορούμε να ανοίξουμε και την λάρνακα. Η λάρνακα δεν ανοίγει όποτε εμείς θελήσουμε, αλλά μόνο όταν το θελήσεις και το αποφασίσει ο  Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος. Πως ειδοποιεί, όμως για την αλλαγή των αμφίων του ο Άγιος;

Έρχεται, όπως διηγείται ο πατέρας Ιωάννης, σε μια καλή ψυχή και λέει στον ύπνο (σέ διάφορα μέρη, στην Ν. Υόρκη, στην Αυστραλία, στην Θεσσαλονίκη), έλα να χαιρετήσεις, είμαι ο Ιωάννης από την Ρωσία’ έλα στην εκκλησία μου και να πης στον Ιερέα ήρθε ο καιρός να μου αλλάξουν τους χιτώνες.

Έτσι έγινε το 1937, το 1955, το 1977 που έγινα αποδέκτης εγώ. Επήρα εγώ τίς πληροφορίες από πιστούς. Το 2005 ξαναζήτησε ο Όσιος να γίνει αλλαγή αμφίων μετά 28 χρόνια που πέρασαν από το 1977.

Ο κ. Στυλιανός ξέρει ότι εδώ μαζί ξεκινήσαμε στον αγώνα. Μού είπε λευκανθήκαμε. Ο αγαπητός Στυλιανός είναι πολλά χρόνια στον αγώνα, και να προσεύχεσθε γι’ αυτόν. Εγώ είμαι εδώ 43 χρόνια κληρικός και τρία χρόνια πρίν ως λαίκός, συνολικά 46 χρόνια και έχουμε δεί χιλιάδες και εκατομμύρια πιστούς να περνουν μπροστά από τον Άγιο Ιωάννη.

Τί έχουμε να μαρτυρήσουμε; Τί είδαμε στις αλλαγές; Το συγκλονιστικό είπαμε είναι ότι είδοποιεί ο ίδιος! Ετσι σε μιά κοπέλα είπε:Να ‘ρθής να δής το μαξιλάρι μου που θα είναι γεμάτο δάκρυα. Κλαίμε για σας τους νέους. Προσευχόμαστε ιδιαίτερα γιά σας στο Θεό να σας στηρίξη.

Όταν το 1977 ανοίξαμε και είδαμε το μαξιλάρι όλο καθαρό ήταν, όμως εδώ δίπλα στούς οφθαλμούς ήταν βρεγμένο με μιά μεγάλη κηλίδα από δάκρυα. Είδαμε όλη την κεφαλή του Αγίου να κινείται, και ο Σεβασμιώτατος και οι ιερείς.

Συγκλονιστικό! Παίρνουμε την λάρνακα και ερχόμαστε σε δύο τραπέζια και βάζουμε τον Άγιο. Αυτό που σεβάστηκε ο ίδιος ο Θεός, ετίμησε και εχαρίτωσε και εδόξασε, που χάρισε το δώρο της αφθαρσίας ως την Β΄ Παρουσία…”

*Διηγήσεις του Πατρός Ιωάννου Βερνέζου, Προϊσταμένου Ιερέως στον Όσιο Ιωάννη το Ρώσο, στο Νέο Προκόπι της Εύβοιας.

Πως ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος γιάτρεψε άπιστο γιατρό!

Στην Λίμνη της Ευβοίας ζούσε και εργαζόταν ένας γιατρός που ονομαζόταν Μαντζώρος. Σαν γιατρός ήταν πολύ καλός, αλλά δεν πίστευε στο Χριστό και μάλιστα δεν ήθελε να ακούει συζητήσεις σχετικές με την θρησκεία και την ψυχή. Καταφερόταν εναντίον της θρησκείας και οι απόψεις του ήταν σκληροπυρηνικές στο θέμα του Χριστιανισμού.

Αρρώστησε λοιπόν και μάλιστα πολύ σοβαρά. Η επάρατος νόσος είχε πλησιάσει τον άπιστο γιατρό που με φρικτούς πόνους κατάλαβε την έλευσή του.

Μέσα σε αφόρητους πόνους μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο της Χαλκίδας. Εκεί, λόγω της σοβαρότητας της ασθένειάς του, δεν μπορούσαν να τον νοσηλεύσουν. Τον έστειλαν λοιπόν στην Αθήνα στη κλινική «Παντοκράτωρ», που βρίσκεται στην οδό Γ΄ Σεπτεμβρίου.

Εκεί υποβλήθηκε σε ακτινολογικές και χημικές εξετάσεις, οι οποίες έδειξαν ότι η επάρατος νόσος είχε προσβάλει το παχύ έντερο του γιατρού. Όταν όλη η ζωή του γιατρού ήταν στρωμένη κοινωνικά και μπορούσε να λέει και να κάνει με ευκολία ότι ήθελε ο γιατρός ήταν απόλυτος στον λόγο του για τον Χριστό και τους Αγίους. Όλα ήταν ένα καλοστημένο ψέμα για τον άπιστο γιατρό. Η μόνη αλήθεια ήταν η αμαρτία και η ασωτεία.

Εκεί κατέφευγε όταν εμφανίζονταν στη ζωή του μαύρα μικρά συννεφάκια. Αλλά τώρα, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Τα μαύρα σύννεφα που είχαν επισκιάσει για καιρό τώρα τη ζωή του δεν μπορούσε να τα διώξει με την προσφιλή του μέθοδο που δεν ήταν άλλη από την αμαρτία.

«Στο παντοδύναμο Θεό, να ελπίζεις μόνο συνάδελφε»

Αυτή ήταν η διάγνωση-έκκληση των συναδέλφων του, που του εξηγούσαν, με αυτό τον σκληρό λόγω επαγγέλματος λόγο. Και ο ίδιος όμως, λόγω του επαγγέλματός του είχε αντιληφθεί, ότι η φλόγα της ελπίδας κόντευε να σβήσει. Οι γιατροί λοιπόν του Νοσοκομείου του είπαν ότι αν συμφωνούσε και ο ίδιος θα μπορούσε να εγχειρισθεί την επόμενη μέρα. Συμφώνησε λοιπόν με γνώμονα την ιατρική γνώση που και ο ίδιος είχε.

Αλλά τα λόγια των συναδέλφων του: «Στον παντοδύναμο να ελπίζεις, συνάδελφε», τον οδήγησαν παραμονή της εγχείρησης, σε μια αυθόρμητη προσευχή, που έβγαινε μέσα από την ψυχή του. Παρακαλούσε τον Θεό, όχι μόνον να τον κάνει καλά, αλλά να τον συγχωρέσει κιόλας για την απιστία που είχε δείξει τόσα χρόνια.

Την ώρα της προσευχής κάποιος χτύπησε την πόρτα κι τον διέκοψε. Ήταν ένας όμορφος νεαρός, ο οποίος σπρώχνοντας με τα χέρια του την πόρτα μπήκε μέσα στο δωμάτιο του γιατρού και ακολούθησε ο πιο κάτω διάλογος:

• Τι έχεις;

• Είμαι πολύ άρρωστος.

• Δεν έχεις τίποτε.

• Μα τι λες, Χριστιανέ μου. Έχω καρκίνο στο έντερο στο τελευταίο στάδιο και αύριο εγχειρίζομαι. Καταλαβαίνεις τι μου συμβαίνει;

• Δεν έχεις τίποτα πια. Σ’ έκανα καλά.

• Μα καλά δεν ντρέπεσαι έναν άρρωστο; Με ειρωνεύεσαι κιόλας;

• Είμαι ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος. Αφού, επιμένεις, κάνε αύριο την εγχείρηση και θα πειστείς ότι δεν έχεις τίποτε.

Ο νεαρός εξαφανίστηκε. Ο γιατρός όμως γεμάτος αγωνία χτυπούσε το κουδούνι για να ρωτήσει τις νοσοκόμες μήπως και είδαν το νεαρό αυτό, που είχε βγει από το δωμάτιό του. Μάταια όμως γιατί καμία από τις νοσοκόμες δεν είδε τίποτα. Την επόμενη μέρα ο άρρωστος γιατρός εισήχθη στο χειρουργείο για την επέμβαση. Οι γιατροί έτοιμοι για την εγχείρηση ακούνε ξαφνικά τον γιατρό να τους λέει ότι δεν χρειάζεται εγχείρηση και ότι είναι καλά στην υγεία του.

• Με θεράπευσε ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος.
• Μα τι είναι αυτά που μας λες; Στον 20ο αιώνα είμαστε συνάδελφε τι είναι αυτά που λες;

Τα έχει χαμένα ο συνάδελφος μονολογούσαν οι γιατροί του Νοσοκομείου, ενώ επέμειναν να γίνει η εγχείρηση, λόγω μειωμένου καταλογισμού του ασθενούς. Τον νάρκωσαν λοιπόν για την επέμβαση και όταν τον άνοιξαν ο όγκος δεν υπήρχε. Είχε κάνει το θαύμα του ο Άγιος και οι γιατροί απορούσαν, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον. Ο γιατρός ήταν τελείως καλά. Αυτά τα διηγείται ο ίδιος ο γιατρός παντού, όπου κι αν βρίσκεται.

Πηγή: dorma.gr

Άγιος Εφραίμ: Είμαι μητέρα δύο παιδιών και πριν 16 χρόνια, ενώ ήμουν μια κοπέλα όλο ζωή (25), με έπιασε η καρδιά μου και έλεγα ότι η ζωή μου τελειώνει.

Ο άντρας μου αμέσως με πήγε στο Νοσοκομείο, μου έβγαλαν καρδιογράφημα και οι γιατροί μου είπαν ότι δεν είναι η καρδιά μου, αλλά τα νεύρα μου.

Από τότε δεν μπορούσα να βγω, γιατί φοβόμουν ότι κάτι θα μου συμβεί. Σε κλειστό χώρο φοβόμουν, σε λεωφορείο δεν ανέβαινα, γιατί κάτι με έπνιγε.

Η ζωή μου ήταν πολύ δύσκολη. Ένα να καταλάβετε, ότι ζούσα με ένα εφιάλτη ότι κάτι θα μου συμβεί.

Πήγα στον γιατρό ξανά και μου είπαν ότι έχω θυρεοειδή, ψυχρό όζο, και ότι όλα αυτά μου τα προκαλεί ο θυρεοειδής. Στις 23-9-1983 κάνω εγχείρηση θυρεοειδούς, όλα πήγαν καλά, εγώ όμως ήμουν όλο νεύρα και αυτό να με πνίγει στο λαιμό και το βάρος στο στήθος επί 24ώρου βάσεως το ένιωθα πολύ έντονα. Πάω ξανά στον παθολόγο, του το λέω. Μου λέει: «Θα σου δώσω ένα αγχολυτικό και θα σου περάσει».

Μου δίνει LEXOTANIL 3mg, έπινα μισό το πρωί, μισό το βράδυ, με αποτέλεσμα να νιώθω μεν μαζεμένη, πεσμένη η ενεργητικότητά μου, αλλά σιγά-σιγά μου έγινε απαραίτητο και, εάν δεν το έπινα, ένιωθα ότι χανόμουν και ότι αυτό το χάπι με στήριζε. Αλλά οι φοβίες ούτε που περνούσαν. Και πάλι σκεφτόμουν να κυκλοφορήσω μόνη μου και πάλι φοβόμουν τον κλειστό χώρο. Έτσι περνούσαν τα χρόνια με αυτόν το βραχνά.

Κάποια μέρα ένοιωθα τέτοιες ζαλάδες, που έλεγα χάνομαι. Πάω, κάνω εξετάσεις, μου βρίσκει ο μικροβιολόγος αναιμία πολλή, ο αιματοκρίτης μου κατεβασμένος στο 36. αμέσως πάω στον γιατρό, του δίνω τις εξετάσεις, μου δίνει σίδηρο(MICROFER), για να ανέβει ο αιματοκρίτης. Έπινα σίδηρο χρόνια, έκανα εξετάσεις, ίσα-ίσα που κρατούσε τον αιματοκρίτη εκεί, ώστε να μην πέσει στα χαμηλά όρια.

Επί δεκατρία χρόνια γινόταν αυτό το πράγμα, να ζω με φάρμακα και κάθε μέρα να είμαι άρρωστη. Να ξυπνώ το πρωί και η πρώτη μου δουλειά ήταν να πάρω τα φάρμακά μου, ένα για το θυρεοειδή, ένα LEXOTANIL, ένα MICROFER.

Ένα φαρμακείο είχε γίνει το στομάχι μου και, όταν ήθελα να πάω κάπου, πρώτα σκεπτόμουν να βάλω τα φάρμακά μου στην τσάντα μου και μετά όλα τα άλλα. Περνούσαν τα χρόνια και εγώ στεναχωριόμουν για όλη την κατάσταση, τα παιδιά μου μου έλεγαν «πέταξε τα, μαμά, τα φάρμακα», εγώ όμως και με την ιδέα ότι δεν θα πιω τα φάρμακά μου, αρρώσταινα.

Το Φεβρουάριο του 1996 παρακαλούσα το γιατρό μας, τον Άγιο Εφραίμ, να με βοηθήσει να σταματήσω πια το LEXOTANIL που μου είχε γίνει συνήθεια, αλλά και με κατέστρεφε.

Παρακαλούσα και έλεγα στον Άγιό μας να με βοηθήσει και να έλθω να Τον προσκυνήσω και, την ώρα που θα φεύγω, να πετάξω και ένα χάπι και να μην ξαναπάρω. Έκλαιγα και παρακαλούσα. Μία ημέρα του ίδιου μήνα είπαμε με τους γονείς μου και την αδελφή μου, να έρθουμε να προσκυνήσουμε.

Όπως είχα τάξει, έβαλα ένα χάπι LEXOTANIL σε αλουμινόχαρτο στην τσάντα μου. Ήλθαμε, προσκυνήσαμε με ευλάβεια, μας δεχτήκατε με αγάπη, Αγία Μητέρα, μας σταυρώσατε με το Άγιο λείψανο του πολυαγαπημένου μας Αγίου και την ώρα που με σταυρώνατε, ώ! τι θεία ευωδία! Σας κοιτώ και ξαναπροσκυνώ.

Η ευωδία έντονη και γλυκειά. Σας λέω: «Αγία μητέρα, τι ευωδία είναι αυτή;» «Ο Άγιος» μου λέτε. Με κλάματα, με χαρά προσκυνούσα και παρακαλούσα να έχουμε την υγεία μας και να βοηθήσει τη μικρή μου κόρη στις Πανελλήνιες που δίνει φέτος. Η χαρά μου, η αγαλλίαση μου δεν περιγράφεται.

Με χαρά φύγαμε από τον Άγιο τόπο για το σπίτι μας. Εγώ ξέχασα να πετάξω το χάπι και την επιστροφή το θυμήθηκα και λέω μόνη μου: «Άσε, δεν πειράζει». Όποτε όμως έπαιρνα το χάπι(το LEXOTANIL), μου ερχόταν αναγούλα. Ωστόσο εξακολουθούσα να παίρνω τα χάπια μου, όπως πριν.

Ένα βράδυ στον ύπνο μου βλέπω ένα παλληκάρι να μου λέει: «Σταμάτα πια τα χάπια! Δεν σου είπα ότι θα σε βοηθήσω εγώ; Σταμάτα!». Το πρωί ξυπνώ και λέω το όνειρό μου στα παιδιά μου.

Από εκείνη την ημέρα έκοψα σαν με μαχαίρι τα χάπια, ούτε που ξαναπήρα LEXOTANIL, που εγώ, για να ξυπνήσω, έστω και στην αυλή που έβγαινα, έπρεπε το χάπι να πιω πρώτα.

Δοξασμένο το όνομά του, Τον δοξάζω και Τον ευχαριστώ. Πέταξα και LEXOTANIL και MICROFER, έκανα εξετάσεις αίματος και ο αιματοκρίτης μου 45. δοξασμένο να είναι το όνομά Του, δεν θέλω να τα βλέπω τα φάρμακα, νιώθω, όπως πριν με πιάσουν τα νεύρα μου, όλο ζωή, λες και δεν έχω πάρει ποτέ στη ζωή μου φάρμακο.

Τον δοξάζω και Τον ευχαριστώ, γιατί το LEXOTANIL μου κατέβαζε τον αιματοκρίτη και τώρα ζω μια καινούργια ζωή, γεμάτη ενέργεια, χωρίς φόβους ούτε ζαλάδες, χάρη στη βοήθεια του Αγίου μας.

Δοξασμένο να είναι το όνομά Του, χίλιες δόξες να έχει. Σε ευχαριστώ, Αγιέ μου, Σε ευχαριστώ και Σε δοξάζω.

Ιουλίου 23, 2014
Ειρήνη Οικονόμου – Αγία Βαρβάρα

Η μοναχή Μακαρία Δεσύπρη εξιστορεί πώς βρήκε τα άγια λείψανα του Αγίου Εφραίμ…

«Καθισμένη πάνω στά ερείπια τού παλιού Μοναστηριού, όπου ή θεία Πρόνοια οδήγησε τά βήματά μου, έφερνα τόν στοχασμό μου σέ χρόνια περασμένα, σέ παλιούς καιρούς, όταν σκορπισμένα ήταν παντού τά κόκκαλα τών Αγίων μαρτύρων…».

«Καί καθώς καταγινόμουν στό καθάρισμα τών χαλασμάτων, αναλογιζόμουνα ότι βρισκόμουνα σέ τόπο ιερό καί έλεγα»:

– Θεέ μου, αξίωσέ με τήν ανάξια, νά ιδώ κι΄ εγώ έναν από τούς παλιούς πατέρες πού εδώ έζησαν…

«Καί ενώ περνούσε ό καιρός έχοντας πάντα εσωτερικά τήν ίδια επιθυμία, ένοιωθα μιά φωνή μέσα μου νά μού λέει:»

– Σκάψε, καί εκείνο πού ζητάς θά τό βρείς!

«Καί μ΄ έναν τρόπο θαυμαστό, ή μυστική αυτή φωνή, μού υπέδειξε τό κομμάτι γής στήν αυλή τού μοναστηριού, πού έπρεπε νά ψάξω».

«Ό καιρός περνούσε, καί ή φωνή αυτή, κάθε φορά πιό δυνατή μέ προέτρεπε ν΄ αρχίσω…».

«Έδειξα τό σημείο στόν εργάτη πού φώναξα γιά μιά άλλη επισκευή, στό παλιό Ηγουμενείο, καί τού είπα νά σκάψει. Αυτός, απρόθυμος άρχισε αλλού τό σκάψιμο. Καί αφού είδα ότι δέν μέ άκουγε νά πάει εκεί πού τού έδειχνα, τόν άφησα νά κάνει τό θέλημά του χτυπώντας τούς άγονους βράχους. Τελικά, κατάλαβε τό λάθος του καί γύρισε στό σημείο…».

«…καί φθάνοντας, έπειτα από ώρες, στό 1,70 βάθος, έφερε ό κασμάς στήν επιφάνεια τήν κεφαλή τού ανθρώπου τού Θεού. Τήν ίδια στιγμή, γέμισε άρωμα ή ατμόσφαιρα!».

«Ό εργάτης χλώμιασε, δέθηκε ή γλώσα του, καί κόπηκε ή μιλιά του».

– Άφησέ με μόνη, τόν παρακάλεσα…

«Γονάτισα μέ ευλάβεια καί ασπάσθηκα τό σκήνωμα τού Αγίου συλλογιζόμενη τήν έκταση οδύνης καί πόνου τού τότε μαρτυρίου του…».

Καί αλλού, ή μοναχή Μακαρία Δεσύπρη, εξιστορεί πώς είδε ολοζώντανο τόν Άγιο Εφραίμ…

«Ήταν βράδυ, καί διάβαζα μόνη μου τόν Εσπερινό στό ερειπωμένο μοναστήρι, όταν ξαφνικά άκουσα βήματα…Ξεκινούσαν από τό βάθος τού τάφου προχώρησαν στήν αυλή κι΄ έφθασαν στήν πόρτα τής Εκκλησίας. Τά βήματα ακούγονταν δυνατά καί σταθερά καθώς πλησίαζαν. Γιά πρώτη φορά στήν ζωή μου μέσα σ΄ εκείνη τήν ερημιά φοβήθηκα…Δέν γύρισα ούτε πού νά κοιτάξω ώσπου άκουσα τήν φωνή του νά λέει»:

– Ώς πότε θά μ΄έχεις εκεί πέρα; Κι΄αυτός (ό εργάτης), πώς πέταξε τό κεφάλι μου έτσι;

«Γύρισα τότε τρομαγμένη καί τόν είδα!».

«Ήταν ψηλός, μέ μάτια μικρά στρογγυλά πού τρεμόπαιζαν στίς κόγχες τους. Έβλεπα τίς ρυτίδες του, καί τά γένια του πού έφθαναν μέχρι τόν λαιμό του. Τό μαύρο ράσο του μαύρο μέ πτυχώσεις, καί στό αριστερό του χέρι κρατούσε ένα φώς υπέρλαμπρο ενώ μέ τό δεξί ευλογούσε!…».

«Ήταν ένα πλάσμα, 500 ετών, καί βρισκόταν μέ τήν δύναμι τού Χριστού ολοζώντανο, ακριβώς δίπλα μου!!».

– Συγχώρεσέ με, τού είπα, καί αύριο μόλις ξημερώσει ό Θεός τήν ημέρα του, θά σέ φροντίσω…

«Καί αμέσως έγινε άφαντος!»

«Συνέχισα ειρηνικά τόν Εσπερινό μου, καί τό πρωϊ καθάρισα τά άγια λείψανα, τά έπλυνα, καί άναψα ένα μικρό καντηλάκι».

«Τό ίδιο βράδυ είδα τόν Άγιο στόν ύπνο μου. Στεκόταν όρθιος καί κατάφωτος μέσα στήν Εκκλησία. Κρατούσε τήν εικόνα του στά χέρια του καί μέ κοίταζε…».

«Άκουσα τήν φωνή του πεντακάθαρα…».

– Σ΄ ευχαριστώ πολύ, μού είπε. Ονομάζομαι Εφραίμ…

«Πέρασε αρκετός καιρός απ΄ αυτό τό περιστατικό καί πάντα μέσα μου είχα μιά απορία…».

«Ώσπου μιά μέρα, μετά τό τέλος τού Εσπερινού, καθώς μέ τό χέρι μου έκλεινα τήν πόρτα τής Εκκλησίας, ακούω τρία χτυπήματα, σάν από κεχριμπαρένιο κομπολόϊ. Κατάλαβα ότι ήταν ό Άγιος, μπήκα στό ιερό πού βρίσκονταν τά άγια λείψανά του, άναψα ένα κερί καί ευλαβικά τά προσκύνησα».

«Αλλά τί νά ειπώ καί τί νά λαλήσω, όταν τήν ίδια ακριβώς στιγμή σάν χείμαρος πλημμύρησε όλος ό τόπος από τήν Παραδεισένια εκείνη ευωδία πού τά άγια λείψανα έβγαζαν…».

Η αείμνηστος ηγουμένη Μακαρία Δεσύπρη περιγράφει την εμφάνιση του Αγίου Εφραίμ

Έτσι περιγράφει ή αείμνηστος ηγουμένη Μακαρία Δεσύπρη τήν εμφάνιση τού αγίου, σάν μία σφραγίδα – πρόλογο σέ κάθε ένα από τά βιβλία γιά τόν Άγιο Εφραίμ, πού μέχρι σήμερα τό μοναστήρι έχει κυκλοφορήσει, μέ τόν γενικό τίτλο «ΟΠΤΑΣΙΑΙ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ τού Αγίου Μεγαλομάρτυρος Εφραίμ τού θαυματουργού» – Αθήναι, 1998.

Νά σημειώσουμε εδώ, ότι τά περιγραφόμενα θαύματα είναι πάντα επώνυμα, μέ στοιχεία καί διευθύνσεις, καί αφορούν ανθρώπους διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων καί επαγγελμάτων. Εργάτες, επαγγελματίες, υπάλληλοι, γιατροί, αξιωματικοί, καί δικηγόροι, είναι οί άνθρωποι πού μέ τό χέρι στήν καρδιά ομολογούν θαυματουργικές επεμβάσεις τού Αγίου Εφραίμ, αλλά καί εμφανίσεις πρόσωπο με πρόσωπο σέ περιστατικά περίεργα καί παράδοξα…

Περιστατικά πού συνέβησαν εδώ καί τώρα, στήν εποχή μας, μιά εποχή μέ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά καί επικινδυνότητες, γι΄ αυτό καί ό Άγιος Εφραίμ από τίς πρώτες κι΄ όλας εμφανίσεις του στήν τότε ηγουμένη Μακαρία, είχε πεί:

«Θά κάνω πολλά θαύματα, γιά νά πιστέψει ό κόσμος καί νά σωθεί (νά σώσει δηλαδή τήν ψυχή του), πριν έλθουν τα μεγάλα δεινά…».

Το αρχαίο ιστορικό Μοναστήρι τού Αγίου Εφραίμ τής Νέας Μάκρης, που είναι καί ο τόπος μαρτυρίου του…