Ραγδαίες οι εξελίξεις σχετικά με τη δολοφονία της Κουβανής τρανς στον Άγιο Παντελεήμονα. Σύμφωνα με πληροφορίες του iefimerida, πολλά αποτυπώματα και γενετικό υλικό έχουν εντοπίσει οι αστυνομικοί στο ισόγειο διαμέρισμα της 46χρονης διεμφυλικής Άννας Ιβάνκοβα.
Κάποια από αυτά τα αποτυπώματα έχουν εντοπιστεί σε επίμαχα σημεία, όπως σε ένα ψαλίδι που έχει βρεθεί στον χώρο και δεν αποκλείεται να είναι το όργανο του εγκλήματος όπως και στην κάσα του παραθύρου από το οποίο φέρεται να διέφυγε ο δολοφόνος.
Αν κάποια από αυτά τα γενετικά αποτυπώματα ταυτοποιηθούν με σεσημασμένους, τότε από τις φωτογραφίες τους θα επιχειρηθεί η σύγκρισή τους με τον βασικό ύποπτο που αποτυπώνεται σε κάμερα ασφαλείας να μπαίνει μαζί με το θύμα στην πολυκατοικία του Αγίου Παντελεήμονα, το μεσημέρι της περασμένης Δευτέρας.
Οι αστυνομικοί εκτιμούν ότι ο δράστης ήταν γνωστός του θύματος και τακτικός επισκέπτης του διαμερίσματος.
Οι αστυνομικοί δεν αποκλείουν θύμα και δράστης να είχαν και οικονομικές διάφορες, καθώς το σπίτι βρέθηκε άδειο από αντικείμενα.
Τη φρίκη έζησε η γυναίκα σε υπόγειο του Αγίου Παντελεήμονα – Άκουσαν τις φωνές της οι γειτόνες και για αυτό την απελευθέρωσαν οι δράστες
Φρίκη προκαλεί η υπόθεση ομαδικού βιασμού μιας 25χρονης εγκύου στον Άγιο Παντελεήμονα, τα ξημερώματα της Τετάρτης. Η νεαρή κοπέλα, η οποία βρίσκεται στον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης της και φέρεται να έχει νοητική στέρηση, κατήγγειλε στην αστυνομία το βιασμό της από τέσσερις αλλοδαπούς.
Σύμφωνα με τα όσα περιέγραψε στους αστυνομικούς, η 25χρονη είχε πάει το βράδυ της Τρίτης στην Ομόνοια προκειμένου να φτιάξει το κινητό της τηλέφωνο. Την προσέγγισε ένας νεαρός άντρας, αφγανικής καταγωγής, ο οποίος την οδήγησε σε ένα σκοτεινό σημείο και τη βίασε. Σοκαρισμένη η 25χρονη ζήτησε βοήθεια από τρεις Πακιστανούς οι οποίοι την έπεισαν να τους ακολουθήσει για να τη βοηθήσουν. Τη μετέφεραν με ταξί σε ένα υπόγειο διαμέρισμα στον Άγιο Παντελεήμονα όπου και τη βίασαν ομαδικά.
Οι γείτονες από τα διπλανά διαμερίσματα άκουσαν τις φωνές και τα ουρλιαχτά της κοπέλας και βγήκαν στα μπαλκόνια προκειμένου να καταλάβουν ποιος καλεί σε βοήθεια.
Οι δράστες φοβούμενοι ότι θα γίνουν αντιληπτοί από τους γείτονες κι από την αστυνομία, την άφησαν να φύγει από το διαμέρισμά τους.
Σοκαρισμένη η άτυχη κοπέλα με ένα μωρό στην κοιλιά της, κατέφυγε στην αστυνομία όπου και τους υπέδειξε το διαμέρισμα στο οποίο έζησε τις εφιαλτικές στιγμές στα χέρια των δραστών.
Στο διαμέρισμα, σύμφωνα με πληροφορίες βρέθηκε γενετικό υλικό της 25χρονης, το εσώρουχό της και κομμάτια από τα ρούχα της. Οι τρεις από τους τέσσερις συνελήφθησαν και σχηματίσθηκε σε βάρος τους ποινική δικογραφία για βιασμό κατά συναυτουργία ενώ ο τέταρτος συνεργός τους και κατηγορούμενος, αφγανικής καταγωγής διαφεύγει και αναζητείται.
Προσκυνητές καταφτάνουν από το χτες πρωί στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης προκειμένου να προσκυνήσουν στον τάφο του Αγίου Παϊσίου.
Σήμερα, 12 Ιουλίου, η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Γέροντα, του οποίου η αγιοκατάταξη έγινε τον Ιανουαρίου του 2015 με απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Στο Ησυχαστήριο, στο οποίο ο Γέροντας εκοιμήθη στις 12 Ιουλίου 1994, θα τελεστεί αργότερα Αγρυπνία. Οσο σουρουπώνει, τόσο το πλήθος αυξάνεται καταφθάνοντας από διάφορα σημεία της επικράτειας. Νωρίς το απόγευμα προσήλθε και προσκύνησε στον τάφο ο Μητροπολίτης Δράμας Παύλος.
Για άλλη μια χρονιά, οι πιστοί μεταφέρονται στο Ησυχαστήριο με μικρά πουλμανάκια, παρκάροντας τα αυτοκίνητά τους έξω από το χώρο.
Οι γονείς πρέπει να προσέχουν πολύ να μη μαλώνουν τα παιδιά τους το βράδυ, γιατί το βράδυ τα παιδιά δεν έχουν με τι να διασκεδάσουν την στενοχώρια τους και η μαυρίλα της νύχτας την μαυρίζει πιο πολύ.
Αρχίζουν να σκέφτονται πώς να αντιδράσουν, ψάχνουν διάφορες λύσεις, μπαίνει στην μέση και ο διάβολος, και μπορεί να φθάσουν στην απελπισία… Την ημέρα, και να πουν τα παιδιά: «θα κάνω αυτό ή εκείνο», θα βγουν έξω, θα ξεχαστούν, οπότε διασκεδάζεται η στενοχώρια. –Γέροντα, το ξύλο βοηθάει τα παιδιά να διορθωθούν; –Όσο γίνεται, οι γονείς να το αποφεύγουν.
Να προσπαθούν με το καλό και με υπομονή να δώσουν στο παιδί να καταλάβει ότι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό. Μόνον όταν είναι μικρό το παιδί και δεν καταλαβαίνει ότι αυτό που κάνει είναι επικίνδυνο, βοηθιέται, αν φάη κανένα σκαμπίλι, για να προσέχει άλλη φορά.
Ο φόβος, μήπως φάη πάλι σκαμπίλι, γίνεται φρένο και το προστατεύει. Εγώ, όταν ήμουν μικρός, περισσότερο βοηθιόμουν από την μητέρα μου παρά από τον πατέρα μου. Και οι δυο με αγαπούσαν και ήθελαν το καλό μου. Καθένας όμως με βοηθούσε με το δικό του τρόπο. Ο πατέρας μου ήταν αυστηρός.
Όταν κάναμε καμιά αταξία, μας έδινε σκαμπίλια. Εγώ πονούσα λίγο από το ξύλο, μαζευόμουν, όταν όμως περνούσε ο πόνος, ξεχνούσα και τον πόνο και τις συμβουλές του. Όχι ότι δεν με αγαπούσε ο πατέρας μου. Από αγάπη με έδερνε.
Μια φορά, θυμάμαι – τριών ετών ήμουν – , που μου έδωσε ο πατέρας μου ένα σκαμπίλι, με τίναξε πέρα! Τι είχε γίνει; Δίπλα από το σπίτι μας ήταν ένα σπίτι εγκαταλελειμμένο. Οι ιδιοκτήτες είχαν φύγει στην Αμερική και είχε ρημάξει. Στην αυλή είχε μια συκιά που τα κλαδιά της έβγαιναν στον δρόμο.
Ήταν καλοκαίρι και ήταν γεμάτη σύκα. Εκεί που έπαιζα με τα άλλα παιδιά, ήρθε ένας γείτονας και με σήκωσε, για να του κόψω μερικά σύκα, γιατί δεν έφθανε μόνος του να τα κόψη. Του έκοψα πέντε έξι και μου έδωσε κι εμένα δύο. Όταν το έμαθε ο πατέρας μου, θύμωσε πάρα πολύ. Μου έδωσε ένα σκαμπίλι!…
Εγώ έβαλα τα κλάματα. Η μάνα μου που ήταν μπροστά, γύρισε και του είπε: «Τι το χτυπάς το παιδί; Τι ήξερε αυτό; μικρό παιδί είναι. Πως μπορείς να το ακούς να κλαίη;». «Άμα έκλαιγε τότε που το σήκωσε ο άλλος, για να κόψη τα σύκα, δεν θα έκλαιγε τώρα, είπε ο πατέρας μου. Αλλά, φαίνεται, ήθελε να φάη και αυτό σύκα. Ας κλαίη λοιπόν τώρα».
Που να τολμήσω να το ξανακάνω! Και η μητέρα μου έβλεπε τις αταξίες μου και στενοχωριόταν, αλλά είχε μια αρχοντιά. Όταν έκανα καμμιά αταξία, γύριζε το κεφάλι από την άλλη μεριά και έκανε πως δεν με βλέπει, για να μη με στενοχωρήση.
Εμένα όμως αυτή η συμπεριφορά μου ράγιζε την καρδιά. «Κοίταξε, έλεγα μέσα μου, εγώ έκανα τέτοια αταξία και η μητέρα όχι μονάχα δεν με δέρνει, αλλά κάνει και πως δεν με βλέπει! Άλλη φορά δεν θα το ξανακάνω! Πώς να την ξαναστενοχωρήσω;».
Με αυτήν την συμπεριφορά της η μητέρα μου με βοηθούσε περισσότερο, παρά αν μου έδινε ένα σκαμπίλι. Κι εγώ όμως δεν το εκμεταλλευόμουν, να πω: «Ε, τώρα δεν με βλέπει, ας κάνω μεγαλύτερη αταξία». Ενώ ο πατέρας μου, μόλις έκανα κάτι, τακ, σκαμπίλι. Βλέπεις, και οι δύο με αγαπούσαν, εκείνο όμως που με διόρθωνε περισσότερο ήταν η αρχοντική συμπεριφορά της μάνας μου.
–Γέροντα, μερικά παιδιά όμως είναι πολύ άτακτα. Φωνάζουν, τρέχουν, κάνουν ζημιές. Πώς να αποφύγουν οι γονείς το ξύλο; –Κοίταξε, δεν φταίνε τα παιδιά. Τα παιδιά, για να μεγαλώσουν φυσιολογικά, θέλουν αυλή, για να μπορούν να παίξουν. Τώρα τα κακόμοιρα είναι κλεισμένα μέσα στις πολυκατοικίες και ζορίζονται.
Δεν μπορούν να τρέξουν ελεύθερα, να παίξουν, να χαρούν. Δεν πρέπει να στενοχωριούνται οι γονείς, όταν το παιδάκι είναι ζωηρό. Ένα ζωηρό παιδί έχει δυνάμεις μέσα του και μπορεί να προκόψη πολύ στην ζωή του, αν τις αξιοποιήση.
Από το βιβλίο: «Οικογενειακή ζωή» ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Δ´, ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2004.
Στην διαδρομή από Σταυρονικήτα προς Καρυές, λίγο μετά το προσκυνητάρι από τα αριστερά του δρόμου, ξεκινά ένα μονοπάτι.
Διασχίζει χαμηλό δάσος από κουμαριές, άρια και ρείκια, ανεβοκατεβαίνει σε ανώμαλο έδαφος και καταλήγει σε ένα Καλύβι περιφραγμένο με συρματόπλεγμα.
Δίπλα στην πόρτα υπήρχε ένα κουτί με σχισμή, σαν γραμματοκιβώτιο, και ένα σημείωμα που έγραφε περίπου τα εξής: «Σημειώστε στο χαρτί τι θέλετε να συζητήσουμε και βάλτε το μέσα στο κουτί. Περισσότερο θα ωφεληθείτε από την προσευχή παρά από την συζήτηση». Ένα σύρμα δεμένο πάνω στην περίφραξη χρησίμευε για να χτυπά το καμπανάκι και να ειδοποιείται ο Γέροντας.
Την ευρύχωρη αυλή κάλυπταν ελαιόδενδρα και λίγα κλήματα. Επάνω στο μονοπάτι δέσποζε ένας σωρός ξύλα. Τα είχε τοποθετήσει εκεί, για να μη φαίνεται όταν κυκλοφορούσε από το κελλί στο εργαστήριο. Κατηφορίζοντας προς το Κελλί δεξιά, κάτω από μια ελιά, ήταν ένα τραπεζάκι και δυό-τρία πρόχειρα καθίσματα, το θερινό Αρχονταρίκι του.
Αριστερά ήταν ο τάφος του παπα-Τύχωνα, οπού ο Γέροντας είχε φυτεύσει δενδρολίβανα για να μην πατιέται. Τρία-τέσσερα σκαλοπάτια οδηγούσαν σ’ ένα διάδρομο, πού υπήρχε πριν από την είσοδο, ανάμεσα στο σπίτι και σ’ ένα πεζούλι. Οι άκρες του διαδρόμου ήταν κλειστές με πόρτες, για να κόβεται το ρεύμα του αέρος.
Αριστερά ήταν ένα πρωτόγονο μαγειρείο, μια θέση στο πεζούλι, όσο να χωρά η κατσαρόλα, και από κάτω ένας χώρος για ν’ ανάβει φωτιά. Υπήρχε μικρό υπόστεγο πρίν από την είσοδο της Καλύβης και ο προσκυνητής, περνώντας την θύρα της εισόδου, βρισκόταν σε έναν προθάλαμο με ένα βήμα πλάτος και τρία μήκος, πού φωτιζόταν από ένα παραθυράκι. Κατ’ ευθείαν εμπρός ήταν το κελλί του Γέροντα και αριστερά το Εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού με τρεις-τέσσερις εικόνες στο τέμπλο, ένα στασίδι, ένα αναλόγιο και τίποτε άλλο.
Εντυπωσιακή απλότητα. Λίγα μέτρα δυτικότερα από την είσοδο άλλη εξωτερική πόρτα οδηγούσε στο εργαστήριο του και στο Αρχονταρίκι. ένα μικρό, φτωχό κελλάκι με χαμηλό ταβάνι από καλάμια και χώμα, και με δυο πολύ στενά κρεβάτια, που μεταξύ τους απείχαν ελάχιστα, μόλις χωρούσε να σταθεί ένας άνθρωπος.
Το μικρό Καλυβάκι του Τιμίου Σταυρού δεν είχε πολλές δυνατότητες φιλοξενίας και ο Γέροντας με το ησυχαστικό του τυπικό φιλοξενούσε με διάκριση, όταν έκρινε ότι υπήρχε ανάγκη. Γράφει σε επιστολή του (21-12-71): «…Έχω όλη την αγαθήν προαίρεσιν να σας φιλοξενώ με όλην την γύφτικήν μου φιλοξενία στην Καλύβη μου και να είμαι δικός σας όχι ο μισός Παΐσιος αλλά ολόκληρος. Όποτε θέλετε να μην διστάζετε, (διότι όταν θα καταλάβω ότι διστάζετε, θα στενοχωρηθώ). Μόνον τώρα τον χειμώνα, έναν μόνον δέχεται η Καλύβη. Δυστυχώς η Καλύβη μου δεν συμφωνεί με την καρδιά μου».
Ανατολικά του Κελλιού υπήρχε στέρνα με βρόχινο νερό πού συγκεντρωνόταν από την σκεπή με λούκια. Από αυτό έπινε και προσέφερε και στους επισκέπτες. Πιο πέρα υπήρχε άλλη ανοιχτή μεγαλύτερη στέρνα για άρδευση, πού ποτέ δεν χρησιμοποίησε, γιατί δεν καλλιεργούσε κήπο. Εξωτερικά η ζωή του Γέροντα στο Καλύβι του Τιμίου Σταυρού ήταν περίπου η εξής: Αποβραδίς κοιμόταν δυό-τρεις ώρες και ξυπνούσε κοντά στα μεσάνυχτα. Έκανε αγρυπνία και ξεκουραζόταν λίγο το πρωί, πρίν από το φώτισμα. Την ήμερα, αν δεν είχε επισκέπτες, έκανε εργόχειρο: Σταμπωτά εικονάκια και Σταυρούς στην πρέσσα. Τίς υπόλοιπες ώρες μελετούσε, προσευχόταν και απαντούσε στα πολλά γράμματα που ελάμβανε από πλήθος ανθρώπων και πού παρακαλούσαν για προσευχή ή ζητούσαν απάντηση σε σοβαρά προβλήματα. Έγραφε επί ώρες την ημέρα και όταν σκοτείνιαζε συνέχιζε με το κερί. Με την πάροδο των ετών οι επισκέπτες αυξήθηκαν κατά πολύ. Πολλές ώρες τον απασχολούσαν με τα προβλήματα τους.
Για ένα διάστημα, δύο ημέρες την εβδομάδα (Τετάρτη και Παρασκευή), παρέμενε έγκλειστος. Δεν άνοιγε σε κανένα. Νήστευε, προσευχόταν και έκανε λεπτή πνευματική εργασία στον εαυτό του. Είχε και ένα πολύ μικρό Καλυβάκι στο δάσος, προς το ρέμα, πρόχειρα φτιαγμένο, σκεπασμένο με λαμαρίνα, κοντά σε μια πηγούλα, και μερικές φορές αποσυρόταν σε αυτό για περισσότερη ησυχία. Μετά τόν εγκλεισμό ή την απουσία του, έπαιρνε τα σημειώματα των επισκεπτών και έκανε γι’ αυτούς προσευχή καρδιακή.
Συνήθως ελειτουργείτο και κοινωνούσε στο Μοναστήρι (Σταυρονικήτα). Έκανε όμως κατά διαστήματα και στο Εκκλησάκι του θεία Λειτουργία ή πήγαινε κάπου-κάπου και σε γνωστά του Κελλιά να λειτουργηθεί. Μάζευε ελιές και κάποιες φορές με ένα πρωτόγονο και πρωτότυπο ελαιοτριβείο δικής του επινοήσεως και κατασκευής, έβγαζε λίγο λάδι για τα καντήλια της Εκκλησίας. Έδινε ελιές σε πτωχούς ασκητές και γεροντάκια της Καψάλας. Τους επισκεπτόταν για να ωφελείται και να τους βοηθά σε ό,τι μπορούσε.
Με μαγειρεύματα δεν καταπιανόταν, εκτός αν, πολύ σπάνια, φιλοξενούσε κάποιον. Κάποτε φιλοξένησε γνωστό του νέο. Έβαλε να μαγειρέψει. Στούμπισε λίγες φακές, έβαλε και λίγο ρύζι στην κατσαρόλα, το ανάλογο νερό και άναψε την φωτιά με ένα δεματάκι φρύγανα από ρείκια και σουσούρια, πού αφθονούν στην περιοχή. Κάθησαν πιο πέρα και συνομιλούσαν. Ό νέος νόμισε ότι ο Γέροντας απορροφήθηκε από την συζήτηση και λησμόνησε το μαγείρευμα. Σέ λίγο όμως το φαγητό ήταν έτοιμο. Δεν χρειάσθηκε ούτε ανακάτεμα. Τόσο απλή ήταν η μαγειρική του.
Έκαναν τον Εσπερινό με κομποσχοίνι. Ο νέος στο Εκκλησάκι και ο Γέροντας στο κελλί του, οπού διάβασε και το Θεοτοκάριο. Ύστερα παρέθεσε τράπεζα και δεν έπαυε με αγάπη πατρική να συμβουλεύει και να νουθετεί τόν νέο. Το φαγητό ανέλαιο, αλλά πολύ γευστικό. Εντύπωση προξένησε η ήρεμη συντριβή του, όταν είπε την προσευχή της τραπέζης. Συγκεντρώθηκε στον εαυτό του σαν να αποσπάσθηκε από τα γήινα και σαν να μεταφέρθηκε μπροστά στον Χριστό. Μετά το δείπνο βγήκε να ταΐσει τα άγρια ζώα τα οποία καλούσε καθένα με το όνομά του. Κατά το ηλιοβασίλεμα έκαναν μια ώρα κομποσχοίνι στην αυλή χωριστά και ύστερα ο Γέροντας, αφού τακτοποίησε τόν επισκέπτη στο Αρχονταρίκι, αποσύρθηκε στο κελλί του.
Σε αυτό το φτωχικό Καψαλιώτικο Καλυβάκι ασκείτο ο Γέροντας. «Εν λάκκω κατωτάτω», αλλά με πολιτεία υψηλή, με προσευχή αδιάλειπτη, μόνος με μόνο τόν Θεό και τρεφόμενος με την χάρι Του. Πάμπτωχος από υλικά και ανέσεις, αλλά πλούσιος από αρετές και θεία χάρι. Έλειωνε τον εαυτό του στην άσκηση και ανέπαυε πνευματικά κάθε άνθρωπο. Αλγούσε ο ίδιος για τον πόνο και τις αμαρτίες των ανθρώπων και ταυτοχρόνως τους μετάγγιζε χαρά και παρηγοριά. Πάλευε με δαίμονες, συνομιλούσε με Αγίους, συναναστρεφόταν με άγρια ζώα και βοηθούσε πνευματικά τους ανθρώπους.
από το βιβλίο «Βίος Ιερομονάχου Παϊσίου του Αγιορείτου» του Ιερομονάχου Ισαάκ Φωτογραφίες Κελλιού: keliotis (30 Ιουνίου 2010)
Το συγκλονιστικό φινάλε της σειράς του Mega, Άγιος Παΐσιος από τα Φάρασα στον Ουρανό, παρακολούθησαν οι τηλεθεατές το βράδυ της Κυριακής 13/4, και τα σχόλια στο Χ, για ακόμη μια φορά ήταν καταιγιστικά.
Οι ομοιότητες του Προκόπη Αγαθοκλέους με τον πατέρα Παΐσιος είναι συγκλονιστικές με τους τηλεθεατές να ζητούν να βραβευτεί ο ηθοποιός για το ταλέντο του αλλά κι αυτή την αγαλλίαση που προσέφερε μέσα από την ερμηνεία του.
Το τέλος μιας μοναδικής σειράς που δεν υπήρξε ποτέ ξανά στα χρονικά της ελλ. ΤV κάτι ανάλογο! Μακάρι να γίνει και κάτι παρόμοιο και σε άλλους Αγίους! Δείτε το ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΤΕΛΟΣ! Ο #AgiosPaisios να πρεσβεύει για όλους μας! Αμήν!🙏 pic.twitter.com/e69mVg3ksI
Θα μπορούσα να γράψω ένα εκατομμύριο εκθέσεις αλλά πραγματικά πρώτη φορά ισχύει ότι καμία λέξη δε είναι αντάξια να περιγράψει αυτο το αριστούργημα. Αυτά τα συναισθήματα και την γαλήνη που νιώσαμε όλον αυτόν τον καιρό. Να έχουμε την ευλογία του και να μας προσέχει ❤️#AgiosPaisiospic.twitter.com/275AzxpIFq
Η συγκινητική και καρδιακή προσευχή του Αγίου για όλους αλλά ιδιαιτέρως για τους καρκινοπαθείς! Τι μεγάλη καρδιά είχε ο #AgiosPaisios!!! pic.twitter.com/OQhQnIS9tG
Έπεσε στην αγκαλιά του Αγίου με δάκρυα στα μάτια η γυναίκα που σκεφτόταν να κάνει έκτρωση & κράτησε τελικά το παιδί με την παρότρυνση του αγίου & μετά απο χρόνια έκανε ένα λεβέντη όπως προέβλεψε με το προορατικό του χάρισμα ο #AgiosPaisios! pic.twitter.com/QpOy2WVg38
Όλοι όσοι χάθηκαν στη πορεία, ξανασυναντιούνται με τον Άγιο Παΐσιο και τον Χατζηεφεντή!
Συγκινητική η παρουσία του αειμνήστου Δημήτρη Ήμελλου, που έμελλε αυτή να είναι η τελευταία τηλεοπτική του εμφάνιση. Μακάρι να βρήκε τη γαλήνη εκεί όπου βρίσκεται!#AgiosPaisiospic.twitter.com/kuPblDwxEI
Το συγκλονιστικό μαρτυρικό τέλος και η αναχώρηση του αγίου στον ουρανό! Τα τελευταία λόγια του "Μαρτύριο…μαρτύριο… μαρτύριο!" Δεν ήταν απλός Άγιος αλλά μάρτυρας υποφέροντας αγόγγυστα τον αβάσταχτο πόνο του καρκίνου! Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ υμών! #AgiosPaisiospic.twitter.com/AUN0ztpN9L
Εκτός απο μεγάλες αρετές κι αγιότητα ο #AgiosPaisios φημιζόταν και για το ευρηματικό χιούμορ του! "-Γέροντα θα μας κάνετε ένα θαύμα; -Ναι θα σας κόψω τα κεφάλια και μετά θα σας τα ξανακολλήσω…Το τσίρκο έκλεισε αν θέλετε την μαϊμού εδώ είμαι" 😂 pic.twitter.com/fVAQVzFzH0
Οι αναγνώστες μας μπορούν να στέλνουν τα άρθρα και τα σχόλια τους για δημοσίευση. Οι δημοσιεύσεις είναι δωρεάν. Άγιος ΠΑΪΣΙΟΣ: Αυτό θα κάνετε όταν ο Θεός Αργεί να σας Εισακούσει! Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΜΑΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΙ
«Όταν τα μικρά παιδάκια περνούν με τους γονείς τους έξω από κάποια βιτρίνα και θέλουν κάτι που τους αρέσει, τότε κρατούν την μητέρα τους από το φουστάνι και την τραβάνε και κλαίνε και κτυπιούνται μέχρι να την εξαναγκάσουν να τους το αγοράσει. Έτσι και εμείς με επιμονή και υπομονή παραμένουμε στην προσευχή μέχρι να μας ακούσει ο Θεός.
Έτσι και εσείς, κατά το Ευαγγέλιο, που λέει να επιμένετε στην προσευχή και να μην αποκάμνετε, πρέπει να προσεύχεσθε συνεχώς και ασταμάτητα μέχρι να κερδίσετε αυτό που θέλετε, ενώ ταυτοχρόνως μαθαίνετε να προσεύχεσθε και να επικοινωνήτε με τον Θεόν.
Από την επίμονη προσευχή έχουμε οφέλη, γιατί μας παραχωρεί ο Θεός αυτό που ζητούμε, ενώ ταυτοχρόνως μαθαίνουμε να προσευχόμαστε. Γι’ αυτό ας μην απελπιζόμαστε, όταν ο Θεός αργεί να μας εισακούσει. Πολλά καλά πηγάζουν από την αργοπορία αυτή.» ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Aς μην Απελπιζόμαστε Όταν ο Θεός Αργεί να μας Εισακούσει!
Το τελευταίο λαδάκι Παναγία μου το βάζω στο καντήλι σου! (Μία αληθινή ιστορία.
Η Παναγία βοηθούσε πάντα τα παιδιά της σε περιόδους πείνας. Έτσι και σήμερα εμπιστευόμαστε στην χάρη της μανούλας μας! Ήταν παραμονή του Ευαγγελισμού, 24 Μαρτίου του 1942 και ήμασταν στη Δράμα, στην ιδιαιτέρα μου πατρίδα, η ξένη κατοχή ήταν Βουλγάρικη. Οι στερήσεις, οι αρρώστιες και η πείνα είχαν πάρει τρομακτικές διαστάσεις και ο Θάνατος θέριζε κάθε μέρα μικρούς και μεγάλους και ιδιαιτέρως τα παιδιά.
Μεταξύ των συγγενών μου είχα και μία μακρινή θεία, χήρα με πέντε παιδιά. Τον άνδρα της τον είχαν σκοτώσει οι κατακτητές πριν από έξι μήνες στις σφαγές της 29ης Σεπτεμβρίου του 1941. Από τρόφιμα της είχαν απομείνει ένα δάκτυλο ελαιόλαδο και μία “χούφτα” καλαμποκάλευρο. Εκείνο λοιπόν το απόγευμα, σκέφθηκε ότι αύριο, του Ευαγγελισμού, είχε έστω και κάτι λίγο για τροφή στα παιδιά: εκατό δράμια αλευράκι κι ένα δάκτυλο λαδάκι.
Ξαφνικά τα μάτια της έπεσαν πάνω στο σβησμένο κανδήλι, που ήταν κρεμασμένο μπροστά στο εικονοστάσι. Καί τότε μπήκε στο δίλημμα: Το λαδάκι στα νηστικά παιδιά της, η στο εικονοστάσι με την εικόνα του Ευαγγελισμού;
Αποφασιστικά όμως έκαμε τον Σταυρό της και είπε στην Παναγία: “Παναγία μου! Εγώ θα Σού ανάψω το καντήλι, γιατί η μέρα που ξημερώνει είναι πολύ μεγάλη για την πίστη μας, αλλά και Συ όμως ανάλαβε να μου θρέψης τα παιδιά”.
Πήρε το λιγοστό λαδάκι και μ’ αυτό άναψε το καντήλι της Παναγίας. Το ιλαρό του φως φώτισε το φτωχικό σπίτι και η καρδιά της γέμισε από γαλήνη. Αυτό τους συνόδευσε στη…βραδινή τους προσευχή και στον ύπνο τους όλο εκείνο το αξέχαστο βράδυ. Την άλλη μέρα, μετά τη Θεία Λειτουργία, η θεία μου άνοιξε το ντουλάπι, για να πάρει το λιγοστό αλεύρι, και έμεινε άφωνη. Τι βλέπει; Το “λαδερό” γεμάτο λάδι μέχρι πάνω, και δύο σακούλες γεμάτες αλεύρι και μακαρόνια!…
Σταυροκοπήθηκε η γυναίκα πολλές φορές, δοξάζοντας και ευχαριστώντας τον Θεό και την Παναγία για το μεγάλο θαύμα, αλλά δεν είπε σε κανένα τίποτα. Γιά δύο χρόνια ούτε το λάδι άδειαζε από το μπουκάλι, ούτε και το αλεύρι “σώθηκε” ποτέ, παρά την καθημερινή τους χρήση για έξι στόματα, για ανταλλαγή με άλλα τρόφιμα και για κρυφή ελεημοσύνη. Άλλα και το κανδήλι παρέμεινε από τότε μέρα – νύχτα αναμμένο, μαρτυρώντας με το άσβεστο φως του τη ζωντανή πίστη αυτής της ευλογημένης γυναίκας.
Από το βιβλίο «Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία» του πρωτ. Πατρός Στεφάνου Αναγνωστοπούλου
Aγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Καύση των νεκρών ώστε να ξεχάσουν την άλλη ζωή. Τους καίνε τους νεκρούς, γιατί θέλουν οι μηδενιστές να τα διαλύσουν όλα, ακόμη και τον άνθρωπο. Να μη μείνει τίποτε που να θυμίζει στους ανθρώπους τους γονείς, τους παππούδες, την ζωή των προγόνων τους.
Καύση των νεκρών ώστε να ξεχάσουν την άλλη ζωή Μόλυναν την ατμόσφαιρα, τα οστά τους πείραξαν – Γέροντα, σκέφτονται να αρχίσουν να καίνε τους νεκρούς για λόγους υγιεινής και για εξοικονόμηση χώρου. – Για λόγους υγιεινής; Ακούς κουβέντα! Δεν ντρέπονται που το λένε; Όλη την ατμόσφαιρα την έχουν μολύνει, τα οστά τους πείραξαν; Τα οστά στο κάτω-κάτω είναι και πλυμένα! Και για εξοικονόμηση χώρου; Ολόκληρη Ελλάδα με τόσα ρουμάνια και δεν βρίσκουν χώρο; Έβαλα τις φωνές σε έναν καθηγητή του Πανεπιστημίου γι’ αυτό το θέμα.
Πως για τα σκουπίδια βρίσκουν τόσο τόπο και για τα οστά που είναι ιερά δεν βρίσκουν; Χάθηκε ο τόπος; Και πόσα οστά Αγίων μπορεί να είναι ανάμεσα σ’ αυτά! Το σκέφτονται αυτό; Στην Ευρώπη καίνε τους νεκρούς, όχι γιατί δεν υπάρχει χώρος να τους θάψουν, αλλά γιατί θεωρούν πρόοδο την καύση των νεκρών. Δεν ανοίγουν κανένα δάσος, για να κάνουν χώρο, αλλά καίνε τους νεκρούς, τους κάνουν σκόνη, για να ανοίξουν χώρο…
Βάζουν την σκόνη σε ένα τόσο δα κουτάκι για περισσότερη ευκολία και αυτό το θεωρούν πρόοδο. Τους καίνε τους νεκρούς, γιατί θέλουν οι μηδενιστές να τα διαλύσουν όλα, ακόμη και τον άνθρωπο. Να μη μείνει τίποτε που να θυμίζει στους ανθρώπους τους γονείς, τους παππούδες, την ζωή των προγόνων τους. Να ξεκόψουν τους ανθρώπους από την παράδοσή τους.
Να τους κάνουν να ξεχάσουν την άλλη ζωή και να τους δέσουν σ’ αυτή. – Λένε όμως, Γέροντα, ότι έχει δημιουργηθεί θέμα σε ορισμένους Δήμους της Αθήνας για το που θα θάβουν τους νεκρούς. – Τόσος τόπος υπάρχει! Χάθηκε λίγο μέρος; Ένα σωρό εκτάσεις υπάρχουν έξω από την Αθήνα και είναι του Δημοσίου. Εγώ ξέρω μεγάλους που έχουν ένα σωρό εκτάσεις εκεί πέρα. Δεν μπορούν να κάνουν εκεί ένα νεκροταφείο; Και μετά οι περισσότεροι είναι από τις επαρχίες.
Γιατί δεν τους πάνε στον τόπο τους; Να πάνε να τον θάψουν τον καθένα στον τόπο του. Εκεί δεν θα έχουν και έξοδα πολλά μόνο για την μεταφορά. Να πούνε ότι όσοι είναι από τις επαρχίες και ήλθαν τώρα τελευταία στην Αθήνα, όταν πεθαίνουν, να θάβωνται στην επαρχία. Και είναι και καλύτερα. Γι’ αυτούς που είναι τρεις γενεές στην Αθήνα, να βρουν μια λύση εκεί.
Ύστερα, μετά την εκταφή να κάνουν λάκκους πιο βαθείς και εκεί να βάζουν τα οστά. Δύσκολο είναι; Εδώ κατεβαίνουν τόσο βαθιά μέσα στην γη, για να βγάλουν πετροκάρβουνα. Ας κάνουν για τα οστά μια μεγάλη δεξαμενή και να τα έχουν όλα μαζεμένα. Έλειψε τελείως ο σεβασμός. Και βλέπεις τώρα τι γίνεται!
Πετάνε και τους γονείς στα γηροκομεία. Παλιά και τα βόδια ακόμη τα γηροκομούσαν, δεν τα έσφαζαν, γιατί έλεγαν: «Φάγαμε ψωμί από αυτά». Και τι σεβασμό είχαν στους νεκρούς! Θυμάμαι με τι κίνδυνο πηγαίναμε να τους θάψουμε στον πόλεμο! Καλά, ο παπάς ήταν υποχρεωμένος να πάη, αλλά και αυτοί που τους μετέφεραν μέσα στα χιόνια, μέσα στην παγωνιά, και από πάνω να πέφτουν ριπές συνέχεια!
Το 1945, στον ανταρτοπόλεμο, πριν πάω στρατιώτης, με τον νεωκόρο κουβαλούσα τους νεκρούς. Μπροστά πήγαινε με το θυμιατό ο παπάς. Μόλις σφύριζε βλήμα, πέφταμε κάτω. Άντε μετά να σηκωθούμε. Μόλις ακούγαμε άλλο, πέφταμε πάλι κάτω. Αργότερα στον στρατό, στον πόλεμο, ξυπόλυτοι ήμασταν μέσα στα χιόνια και μας είπαν να πάμε να πάρουμε, αν θέλουμε, αρβύλες από τους νεκρούς. Κανένας δεν κουνήθηκε. Αχ, πάνε εκείνα τα καλά τα χρόνια!
Το κακό είναι ότι δεν φωνάζουν μερικοί που έχουν κάποια θέση, αλλά συμφωνούν για την καύση των νεκρών. Η Εκκλησία, από την στιγμή που παρουσιάστηκε αυτό το πρόβλημα, πρέπει να πάρει θέση, για να λυθεί. Γιατί έτσι αφήνει στους κοσμικούς να χειρίζονται πνευματικά θέματα και να λένε ότι θέλουν. Είναι ασέβεια αυτό. Πως να έχει την ευλογία από τον Θεό ο κόσμος σήμερα;
Α, χαμένα πράγματα! Πάνε σιγά-σιγά τον άνθρωπο να τον εξευτελίσουν. Αχ, γι’ αυτό θα βρεθεί πολύς τόπος τώρα!… Θα βρεθεί πάρα πολύς τόπος…
Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Α, σελ. 136-138
Συνεχίζεται η διαμάχη με αφορμή ανάρτηση του Πέτρου Τατσόπουλου στο Facebook, για τη νέα σειρά του Mega «Αγιος Παΐσιος – Από τα Φάρασα στον ουρανό». Ποια είναι η νέα απάντηση που δίνει ο συγγραφέας και πρώην βουλευτής στην αγωγή 200.000 ευρώ και στις «βολές» εναντίον του
Οσυγγραφέας και πρώην βουλευτής, Πέτρος Τατσόπουλος, δέχεται επίθεση από ιεράρχες και εκκλησιαστικούς κύκλους, καθώς έχει προχωρήσει σε καυστικά σχόλια για τη νέα σειρά του MEGA «Αγιος Παΐσιος – Από τα Φάρασα στον ουρανό» ενώ του έχει κατατεθεί αγωγή ύψους 200.000 ευρώ από εκκλησιαστική ιστοσελίδα.
Ο Πέτρος Τατσόπουλος μετά τις «φωτιές» που άναψε γύρω από τη θέση του για τη σειρά «Αγιος Παΐσιος», σε συνέντευξή του στον ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης Status 107.7, ανέφερε μεταξύ άλλων ότι το πρόβλημα που έχει με τη συγκεκριμένη σειρά είναι ότι προσφέρεται στο κοινό ως ιστορική σειρά, κάτι που το χαρακτηρίζει απαράδεκτο. Χαρακτήρισε «παραμύθι» τα θαύματα του Παϊσίου και υπογράμμισε ότι «ο Μεσαίωνας δεν θα περάσει». Μάλιστα, εξαπέλυσε βολές και κατά της Μονής Βατοπεδίου Αγίου Ορους, που όπως είπε, βρίσκεται πίσω από την παραγωγή.
Την παραγωγή της σειράς του Mega έχει αναλάβει το Ινστιτούτο Άγιος Μάξιμος ο Γραικός, το οποίο ο Πέτρος Τατσόπουλος αποκάλεσε «βιτρίνα» της Μονής Βατοπεδίου, που -όπως είπε- υπήρξε συμπαραγωγός και στην ταινία για τον Άγιο Νεκτάριο “Ο Άνθρωπος του Θεού” με τον Άρη Σερβετάλη. Παρότι διευκρίνισε ότι σε μια δημοκρατική κοινωνία ο καθένας μπορεί να κάνει όποια παραγωγή θέλει, εντούτοις αναρωτήθηκε: «Γιατί κρύβεται η Μονή Βατοπεδίου; Γιατί δεν βγαίνει να το πει φωναχτά (ότι κάνει την παραγωγή) όπως έκανε με τον “Άνθρωπο του Θεού”;.
