“Φωτιά” στα θεμέλια των πολυκατοικιών βάζει απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου της Αθήνας η οποία κρίνει ότι η πιλοτή αποτελεί κοινόχρηστο χώρο που είναι εκμεταλλεύσιμος μόνο από τους ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων (και κατόπιν συμφωνίας) και απαγορεύεται να χρησιμοποιείται από τρίτους.

Σε περίπτωση, μάλιστα που οποιοσδήποτε μη ένοικος της πολυκατοικίας, ο οποίος έχει αποκτήσει θέση πάρκινγκ με συμβολαιογραφική πράξη,αφήνει το αυτοκίνητο του στους χώρους της πιλοτής, τότε απειλείται με χρηματικό πρόστιμο και κράτηση!

Συγκεκριμένα, το Πολυμελές Πρωτοδικείο της Αθήνας ( απόφαση υπ’ αριθμόν 255/2018) υποχρεώνει τρεις ιδιώτες, οι οποίοι χρησιμοποιούν τις θέσεις στάθμευσης σε πιλοτή πολυκατοικίας στο κέντρο της πρωτεύουσας, όπου διαμένει η ιδιώτης που προσέφυγε στη Δικαιοσύνη, να παύσουν να παρκάρουν τα οχήματα τους εκεί.

Η χρήση

Η απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθήνας είναι άμεσα εκτελεστή, ενώ σε αυτήν υπογραμμίζεται χαρακτηριστικά ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να παραχωρηθεί εγκύρως η αποκλειστική χρήση στάθμευσης αυτοκινήτου της πιλοτής, εφόσον η ίδια η προσφεύγουσα, αν και κάτοχος διαμερίσματος, στερείται χώρου για να παρκάρει το αυτοκίνητο της.

Μάλιστα, το δικαστήριο απειλεί τους τρεις εκ των τεσσάρων κατόχων θέσεων στάθμευσης (σε βάρος των οποίων στρέφονταν η αγωγή) με χρηματική ποινή 1000 ευρώ και προσωπική κράτηση ενός μηνός για κάθε παράβαση της απόφασης.

Σύμφωνα με το ιστορικό της υπόθεσης, στη Δικαιοσύνη προσέφυγε ιδιοκτήτρια διαμερίσματος και αποθήκης σε πολυκατοικία της Αθήνας, επικαλούμενη ότι με προγενέστερη δικαστική απόφαση είχε κριθεί ότι” οι θέσεις στάθμευσης της πιλοτής αποτελούν αυτοτελείς ορίζοντες ιδιοκτησίες, διότι ο χώρος της πιλοτής ή ανοικτά τμήματα του χώρου αυτού δεν είναι δυνατόν να αποτελέσουν αντικείμενο διαιρεμένης ιδιοκτησία και συνεπώς , οι χώροι της πιλοτής ανήκουν στα κοινόκτητα μέρη της οικοδομής”.

Επιπλέον, με την αγωγή της, η προσφεύγουσα επικαλούνταν ότι στην προκειμένη περίπτωση οι συμβολαιογραφικές πράξεις δεν μπορούν να ισχύσουν όσον αφορά την αποκλειστική χρήση των επίδικων θέσεων στάθμευσης στους εναγόμενους, διότι δεν έχουν στη κυριότητα τους άλλη οριζόντια ιδιοκτησία , διαμέρισμα ή αποθήκη για να έχουν δικαίωμα χρήσης στις κοινόκτητες θέσεις.

Όσον αφορά στο τέταρτο άτομο, σε βάρος του οποίου στρεφόταν η αγωγή,είχε στη κυριότητα του μόνο την αποθήκη του υπογείου , που αποτελεί βοηθητικό χώρο.

Όπως τόνιζε η προσφεύγουσα, ούτε σε αυτήν την περίπτωση μπορούσε να παραχωρηθεί εγκύρως η αποκλειστική χρήση θέσης στάθμευσης αυτοκινήτου της πιλοτής, εφόσον η ίδια , αν και ιδιοκτήτρια διαμερίσματος , δεν διέθετε θέση στάθμευσης. Με αυτό το σκεπτικό , προηγούμενο δικαστήριο είχε ακυρώσει αμετάκλητα τα συμβόλαια μεταβίβασης των θέσεων στάθμευσης στους τρεις πρώτους εναγομένους.

Πηγή: Ελευθερία του Τύπου

Ο πρωθυπουργός φαίνεται να το έχει πάρει απόφαση.

Οι πληροφορίες του Star αναφέρουν ότι η συζήτηση έγινε σε εξαιρετικά ζεστό κλίμα και σε αυτή ο κ. Μητσοτάκης φέρεται να αποκάλυψε τις σκέψεις του για το ενδεχόμενο αλλαγής σκυτάλης στην Περιφέρεια Αττικής.

Το ζεϊμπέκικο του Γιώργου Πατούλη φαίνεται ότι δεν «καταπίνεται» εύκολα από το Μέγαρο Μαξίμου, παρά τη συγγνώμη του Περιφερειάρχη και πυροδοτεί εξελίξεις. 

Η δυσαρέσκεια του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι δεδομένη και μάλιστα ο ίδιος σκέφτεται πλέον σοβαρά να μην στηρίξει εκ νέου τον κ. Πατούλη για την Περιφέρεια Αττικής, όπως μετέδωσε στο μεσημβρινό δελτίο ειδήσεων του Star o Κώστας Συμεωνίδης.

Μάλιστα το πρωί πέρασε την πόρτα του Μεγάρου Μαξίμου ο δήμαρχος Γλυφάδας Γιώργος Παπανικολάου, που θεωρείται πετυχημένος στην αυτοδιοίκηση και συναντήθηκε με τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.

Οι πληροφορίες του Star αναφέρουν ότι η συζήτηση έγινε σε εξαιρετικά ζεστό κλίμα και σε αυτή ο κ. Μητσοτάκης φέρεται να αποκάλυψε τις σκέψεις του για το ενδεχόμενο αλλαγής σκυτάλης στην Περιφέρεια Αττικής. Δεν υπήρξε οριστική συμφωνία ή διαφωνία και οι δυο τους συμφώνησαν να περάσει το Σαββατοκύριακο για την οριστικοποίηση των όποιων εξελίξεων.

Η υπόθεση Πατούλη έρχεται σε συνέχεια της υπόθεσης Μηταράκη, στον οποίον το Μέγαρο Μαξίμου έδειξε την πόρτα της εξόδου από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, επειδή την ώρα που καιγόταν όλη η Ελλάδα, εκείνος έκανε διακοπές, προκαλώντας την έντονη δυσαρέσκεια του Πρωθυπουργού. Νέος υπουργός Προστασίας του Πολίτη ανέλαβε ο Γιάννης Οικονόμου.

Η σχετική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας αφορά όλα τα εμβόλια και ως φυσικό επακόλουθο -αφορά- και αυτά κατά του κορονοϊού

Στην κρίση ότι τυχόν βλάβες που μπορούν να δημιουργηθούν μετά από εμβολιασμό (συμπεριλαμβανομένου και των εμβολίων για τον COVID-19) και ανεξάρτητα από το εάν υπάρχει ιατρικό λάθος ή η παρτίδα του εμβολίου δεν αντιμετώπισε πρόβλημα, πρέπει οι παθόντες να αποζημιώνονται από το Ελληνικό Δημόσιο, κατέληξε το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Συγκεκριμένα, το ΣτΕ δέχθηκε με σημερινή απόφασή του, ότι η προκαλούμενη από την πραγματοποίηση του εμβολιασμού βλάβη συνιστά υπέρμετρη θυσία για τον παθόντα (βλάβη υγείας και προσβολή της προσωπικότητάς του), η οποία υπερβαίνει τα όρια της θυσίας, στην οποία είναι ανεκτό από την έννομη τάξη να υποβάλλονται οι πολίτες, χάριν του δημοσίου συμφέροντος και του κοινωνικού συνόλου. Για το λόγο αυτό, ο κάθε παθών ή παθούσα δικαιούται αποζημίωση από το Ελληνικό Δημόσιο.

Το Ά τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας δικαίωσε με απόφαση του μια μητέρα που έχασε την κόρη της η οποία ενώ ήταν 7 ετών μαθήτρια της Ε΄ Δημοτικού, εμβολιάστηκε κατά της ιλαράς, παρωτίτιδας και ερυθράς (τριδύναμο εμβόλιο MMR ΙΙ) και αφού έμεινε επί εννέα έτη χωρίς επαφή με το περιβάλλον, απεβίωσε μετά από πανεγκεφαλίτιδα.

Το κοριτσάκι σε ηλικία 7 ετών εμβολιάσθηκε με την πρώτη δόση του τριδύναμου εμβολίου ιλαράς, παρωτίτιδας και ερυθράς («MMR-II»), η δεύτερη δόση του οποίου της χορηγήθηκε στις 30-3-2006 στα Δημοτικά Ιατρεία Δήμου της Αττικής και ενώ φοιτούσε στην Ε΄ τάξη του Δημοτικού Σχολείου. Μετά τον εμβολιασμό, η ανήλικη εμφάνισε «διαρκώς επιδεινούμενα νευρολογικά συμπτώματα, συνιστάμενα σε αιφνίδιες πτώσεις στο έδαφος, αστάθεια στη βάδιση, κολλώδη ομιλία, σύγχυση, αδυναμία συγκέντρωσης και δυσκολία αντίληψης του περιβάλλοντος».

Κατόπιν αυτών, εισήχθη στο Γενικό Νοσοκομείο Παίδων «Παναγιώτη και Αγλαΐας Κυριακού» και υποβλήθηκε σε σωρεία εργαστηριακών και κλινικών εξετάσεων, από τις οποίες διαπιστώθηκε ότι έπασχε «από «υποξεία σκληρυντική πανεγκεφαλίτιδα μετά από ιλαρά (van Bogaert)» και στις 25-5-2006 τέθηκε υπό θεραπευτική αγωγή.

Σύμφωνα με την βεβαίωση αυτή του κρατικού νοσοκομείου: «Η νόσος αυτή προκαλεί εκφύλιση της λευκής φαιάς εγκεφαλικής ουσίας, σπασμούς, επιληψία, νοητική καθυστέρηση. Παρά την χορηγηθείσα αντιϊκή θεραπεία, η κατάστασή της είναι προοδευτικά επιδεινούμενη. Δεν δύναται να ορθοστατήσει, ούτε να περπατήσει. Δεν έχει ομιλία, ούτε χρήση χειρός και κάνει συνεχείς επιληπτικές κρίσεις. Ελάχιστη επικοινωνία με το περιβάλλον, μόνον βλεμματική». Τελικά, η κατάσταση της υγείας της ανήλικης η οποία επί εννέα χρόνια ήταν φυτό, ήταν μη αναστρέψιμη και η άτυχη μικρή, στις 23-9-2010, απεβίωσε. Σύμφωνα με την ληξιαρχική πράξη θανάτου αιτία θανάτου αναγράφεται: «Σκληρυντική παρεγκεφαλίτιδα, τετραπληγία, ανακοπή».

Ο δικαστικός αγώνας της μητέρας

Η μητέρα του κοριτσιού διεκδίκησε δικαστικά από το Δημόσιο και τον επίμαχο Δήμο το ποσό του 1.000.000 ευρώ, με το νόμιμο τόκο, ως χρηματική ικανοποίηση για την αποκατάσταση της ηθικής βλάβης που υπέστη η κόρη της εξ αιτίας της βλάβης της υγείας της, που προκλήθηκε ως παρενέργεια τουεμβολιασμού της, ο οποίος διενεργήθηκε στα Δημοτικά Ιατρεία του επίμαχου Δήμου.

Υποστήριξε δε, ότι ο υποχρεωτικός εμβολιασμός όχι μόνον δεν την προστάτευσε, αλλά, αντίθετα, μία παρενέργεια αυτού της προκάλεσε αρχικώς ιλαρά, η οποία ραγδαία και ταχύτατα επεπλάκη με την ανίατη πάθηση της σκληρυντικής πανεγκεφαλίτιδας, η οποία, τελικώς, την οδήγησε στο θάνατο. Επιπλέον, υποστήριξε ότι συνέτρεχε ευθύνη του Ελληνικού Δημοσίου και του επίμαχου Δήμου, στα ιατρεία του οποίου έγινε ο εμβολιασμός, λόγω παρανόμων πράξεων των οργάνων τους.

Παράλληλα, η προσφεύγουσα υποστήριξε ότι η αξίωση προς χρηματική ικανοποίηση εστηρίζετο στην ευθύνη του Δημοσίου προς αποκατάσταση ζημίας προελθούσης από νόμιμη πράξη, λόγω της επελεύσεως, εξ αιτίας του εμβολιασμού, ζημίας της κόρης της εναγούσης, «η οποία υπερέβαινε τα όρια της θυσίας, στην οποία είναι ανεκτό από την έννομη τάξη να υποβάλλονται οι πολίτες χάριν του δημοσίου συμφέροντος».

200.000 αποζημίωση σε πρώτο βαθμό

Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο επιδίκασε στην μητέρα της άτυχης κοπέλας αποζημίωση 200.000 ευρώ, όμως ασκήθηκε έφεση κατά της πρωτόδικής απόφαση η οποία απορρίφθηκε από το Διοικητικό Εφετείο.

Η υπόθεση έφτασε στο Α΄ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας, το οποίο αναφέρει το ΣτΕ στην απόφασή του:

«Σε περίπτωση, που επέλθει ευθέως βλάβη της υγείας προσώπου συνεπεία της συνταγματικώς θεμιτής και νομίμου πραγματοποιήσεως εμβολιασμού (δηλαδή εμβολιασμού διενεργούμενου με σκοπό την προστασία της δημόσιας υγείας συλλογικώς και ατομικώς και προβλεπόμενου από ειδική νομοθεσία, υιοθετούσα έγκυρα και τεκμηριωμένα επιστημονικά, ιατρικά και επιδημιολογικά πορίσματα στον αντίστοιχο τομέα, με δυνατότητα εξαιρέσεως από αυτόν σε ειδικές ατομικές περιπτώσεις, για τις οποίες αυτός αντενδείκνυται), ήτοι βλάβη, μη οφειλομένη σε παρεμβαλλομένη παράνομη πράξη ή παράλειψη (όπως πχ χορήγηση ελαττωματικού ή ακαταλλήλου σκευάσματος ή πλημμέλειες κατά την διενέργεια του εμβολιασμού), ανακύπτει ευθέως ευθύνη του κράτους προς εύλογη αποκατάσταση της ζημίας του παθόντος, υπό την έννοια της αποκαταστάσεως τόσο της τυχόν υλικής όσον και, κατ΄ ανάλογη εφαρμογή του άρθρου 932 ΑΚ, της ηθικής βλάβης του».

Μάλιστα, κατά τους συμβούλους Επικρατείας «στις περιπτώσεις αυτές, η προκαλούμενη από την πραγματοποίηση του εμβολιασμού βλάβη συνιστά υπέρμετρη θυσία για τον παθόντα (βλάβη υγείας και προσβολή προσωπικότητος), χάριν του συμφέροντος του κοινωνικού συνόλου».

Τελικά, το ΣτΕ αναίρεσε την απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών.

Απόφαση σταθμός: Το δικαίωμα για Ευθανασία κέρδισε η 44χρονη ψυχολόγος Άννα Εστράδα Μια 44χρονη ψυχολόγος η Άννα Εστράδα από το Περού κέρδισε μια μεγάλη μάχη στο δικαίωμα του αξιοπρεπούς θανάτου.

Πρόκειται για μια ιστορική απόφαση, σε μια κυρίως Ρωμαιοκαθολική χώρα όπου η ευθανασία δεν επιτρέπεται, που της δίνει τη δυνατότητα να “φύγει” από τη ζωή με υποβοήθηση. Από την ηλικία των 12 ετών υπέφερε από ανίατη και προοδευτική πολιομυελίτιδα.

Τα περισσότερα χρόνια της ζωής της ήταν καθηλωμένη σε ένα κρεβάτι, ενώ η αναπνοή της υποστηριζόταν από αναπνευστήρα.

Τα Υπουργεία Υγείας και Δικαιοσύνης ανακοίνωσαν την Τρίτη ότι δεν θα ασκήσουν έφεση και δήλωσαν ότι δίνεται η δυνατότητα να της παρασχεθούν τα μέσα που απαιτούνται για την ευθανασία.

«Είμαι ελεύθερη. Σήμερα μου δόθηκε το δικαίωμα να επιλέξω πότε θα πεθάνω» τόνισε συγκινημένη.

Η διαδικασία πρέπει να πραγματοποιηθεί εντός 10 εργάσιμων ημερών από την ημερομηνία που επιλέξει τον υποβοηθούμενο θάνατό της.

Το Μονομελές Πρωτοδικείου Σύρου με απόφασή του αποφάνθηκε ότι δεν επιτρέπεται ο χτύπος καμπάνας εκκλησίας σε ώρες κοινής ησυχίας, ούτε για λατρευτικούς σκοπούς

Στη Δικαιοσύνη προσέφυγε κάτοικος της Μήλου, το σπίτι της οποίας βρίσκεται δίπλα σε ενοριακό ναό και η οποία, όπως αναφέρεται στη δικαστική απόφαση, υποστήριξε ότι «εξαιτίας των εκπομπών ήχου το κωδωνοστασίου έχει υποστεί βλάβη η ψυχική της υγεία, με αποτέλεσμα να προσβάλλεται παράνομα η προσωπικότητά της».

Όπως αποδείχτηκε, ο συγκεκριμένος ενοριακός ναός διατηρεί κωδωνοστάσιο και «έχει ρυθμίσει με αυτοματοποιημένο τρόπο να χτυπούν οι καμπάνες ακόμα και τις ώρες κοινής ησυχίας, όχι μόνο για να ειδοποιούν τους πιστούς για τις τελούμενες ακολουθίες αλλά και για τη σήμανση ωρών και ημιώρων, σε τέτοια ένταση ώστε να εκπέμπονται θόρυβοι πέρα από τα ανεκτά όρια».

Η ενάγουσα προσκόμισε ιατρική βεβαίωση αποδεικνύοντας ότι ο θόρυβος της καμπάνας επιδεινώνει διαρκώς την υγεία της σε σημείο πια που δυσκολεύεται ακόμα και ουσιωδώς στην εκπλήρωση των εργασιακών της υποχρεώσεων ως ελεύθερης επαγγελματία.

Σύμφωνα με τη δικαστική απόφαση, «η κατάσταση που δημιουργείται με τη χρήση της καμπάνας του ναού ως ρολογιού επιδεινώνει τα προβλήματα της υγείας της αιτούσας και δεν είναι υποχρεωμένη να το ανέχεται, ενώ η σύνδεση της καμπάνας με το ρολόι δεν εξυπηρετεί στην πραγματικότητα κανένα ουσιώδη σκοπό. Η λατρευτική αποστολή της καμπάνας είναι ένα καλεί τους πιστούς στη Θεία Λειτουργία, πράγμα που η αιτούσα δεν το αμφισβητεί καθόλου. Ζητάει να υποχρεωθεί προσωρινά η παύση του κωδωνοστασίου του ναού ως ρολογιού με παραγωγή ήχου και να επιτρέπεται χρήση του κωδωνοστασίου μόνο για την εξυπηρέτηση των θρησκευτικών και λειτουργικών αναγκών που προστατεύονται από άρθρο του Συντάγματος με εξαίρεση της ώρες κοινής ησυχίας. Η εξαίρεση αυτή δεν ισχύει για τις δεσποτικές και θεομητορικές εορτές».

Σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου, «για κάθε παράνομο χτύπημα της καμπάνας, ο ιερός ναός θα καταβάλει στην αιτούσα ως χρηματική ποινή το ποσό των 200 ευρώ».

Από τις απαγορεύσεις εν ώρα κοινής ησυχίας το δικαστήριο εξαίρεσε τις εξής μεγάλες γιορτές: Περιτομή, Θεοφάνεια, Υπαπαντή, Βαΐων, Άγια Πάθη, Ανάσταση, Ανάληψη, Πεντηκοστή, Αγ. Πνεύματος, Μεταμόρφωση, Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, Χριστούγεννα, Ευαγγελισμός, Ζωοδόχος Πηγή, Κατάθεση της Τιμίας Εσθήτος της Θεοτόκου, Κοίμηση της Θεοτόκου, Κατάθεση της Τιμίας Ζώνης, Γέννηση της Θεοτόκου, Αγία Σκέπη της Θεοτόκου, Εισόδια της Θεοτόκου και Σύναξις της Θεοτόκου.

Σύμφωνα με το Συμβούλιο της Επικρατείας οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, τους ΟΤΑ, τα ΝΠΔΔ και στους φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα οι οποίοι καθημερινά χειρίζονται ηλεκτρονικούς υπολογιστές και είναι μπροστά από οθόνες, ανά δύο ώρες πρέπει να διακόπτουν την εργασία τους, είτε για διάλειμμα 15 λεπτών, είτε για να ασχοληθούν σε εργασία εκτός υπολογιστή.

Ειδικότερα, το ΣΤ΄ Τμήμα του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου (πρόεδρος ο αντιπρόεδρος Ιωάννης Γράβαρης και εισηγήτρια η σύμβουλος Επικρατείας Κωνσταντίνα Φιλοπούλου) με την υπ΄ αριθμ. 540/2021 απόφασή του έκρινε ότι οι επικεφαλής των Δημοσίων, κ.λπ. φορέων, υποχρεούνται -και όχι απλά έχουν την ευχέρεια- να σχεδιάζουν τη δραστηριότητα των εργαζομένων σε υπολογιστές, με τέτοιο τρόπο, ώστε να λαμβάνουν ανά δύο ώρες διάλειμμα.

Με το σκεπτικό αυτό το ΣτΕ δικαίωσε εργαζόμενο διοικητικό υπάλληλο σε κρατικό νοσοκομείο της Αττικής. Ο υπάλληλος διορίστηκε τον Ιανουάριο του 2008 στο νοσοκομείο και εργαζόταν «πλήρως και αποκλειστικά ενώπιον οθόνης ηλεκτρονικού υπολογιστή» στο λογιστήριο του νοσοκομείου. Μετά την αποχώρησή του προσέφυγε στα Διοικητικά Δικαστήρια υποστηρίζοντας ότι η διοίκηση τού νοσοκομείου όλα αυτά τα χρόνια που εργαζόταν σε αυτό, δεν τήρησε την ευρωπαϊκή και ελληνική νομοθεσία (οδηγία 90/270/ΕΟΚ, και Π.Δ. 398/1994) για «την ασφάλεια στην εργασία και την προστασία της υγείας των εργαζομένων» και ουδέποτε του χορηγήθηκε προβλεπόμενο ανά δίωρο διάλειμμα, αλλά ούτε ανά δύο ώρες εναλλακτικά απασχολήθηκε σε καθήκοντα χωρίς χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή. Ακόμα, υποστήριξε ότι κάθε μέρα έχανε 60 λεπτά διαλείμματα, δηλαδή έχανε ημερησίως χρόνο κατά τον οποίο θα έπρεπε να αναπαύεται. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να του οφείλεται αποζημίωση, το ποσό που θα ελάμβανε κάποιος άλλος υπάλληλος ο οποίος θα τον αντικαθιστούσε το χρόνο των διαλειμμάτων. Παράλληλα, αξίωσε και χρηματική ικανοποίηση λόγω της ηθικής βλάβης που υπέστη «εξαιτίας της παράνομης συμπεριφοράς του νοσοκομείου, συνεπεία της παροχής της εργασίας του υπό συνθήκες έκθεσης της υγείας του σε κίνδυνο».

Το ΣτΕ αναφέρει ότι η διοίκηση του νοσοκομείου, με την ιδιότητα του εργοδότη, παρέλειψε, να συμμορφωθεί προς τις διατάξεις του Π.Δ. 398/1994 για τις προδιαγραφές ασφάλειας και υγείας των εργαζομένων και δεν τήρησε την υποχρέωση «να προβεί σε ανάλυση και να αξιολογήσει τις θέσεις εργασίας και, μετά από διαβουλεύσεις με τους εργαζομένους ή και τους εκπροσώπους τους, να προβεί στο σχεδιασμό της δραστηριότητας των εργαζομένων, της κατηγορίας του ενάγοντος, ο οποίος χρησιμοποιούσε επί καθημερινής βάσεως πλήρως και αποκλειστικά οθόνη ηλεκτρονικού υπολογιστή, με τρόπο ώστε να εναλλάσσεται ανά δίωρο και για διάστημα μέχρι 15 λεπτών η εργασία αυτού ενώπιον της οθόνης, ανάλογα με τις ειδικότερες συνθήκες απασχόλησής του, είτε με ανάθεση σε αυτόν άλλης δραστηριότητας είτε με τη χορήγηση διαλείμματος».

Στη συνέχεια το ΣτΕ αναφέρει ότι «ο χρόνος αυτός των ολιγόλεπτων διακοπών αποτελεί χρόνο εργασίας, εντός του νόμιμου ωραρίου του εργαζομένου, και όχι χρόνο ανάπαυσης αυτού, επιπλέον του ωραρίου απασχόλησής του, για τον οποίο ο εργαζόμενος, εφόσον μη νομίμως δεν του έχει χορηγηθεί ολιγόλεπτο διάλειμμα εργασίας, θα εδικαιούτο πρόσθετης αμοιβής». Η παράνομη παράλειψη του νοσοκομείου να ρυθμίσει το θέμα των διαλειμμάτων και τη λήψη των προβλεπόμενων αναγκαίων προστατευτικών και προληπτικών μέτρων για τους εργαζόμενους (εξέταση ματιών και όρασης κατά τακτά χρονικά διαστήματα, χρήση ειδικών γυαλιών, κ.λπ.), συνιστά έκθεση της υγείας των εργαζομένων σε κίνδυνο, για «την οποία αυτός θα εδικαιούτο εύλογης χρηματικής ικανοποίησης», αναφέρει το ΣτΕ.

Κατόπιν αυτών, το ΣτΕ ανέπεμψε την υπόθεση στα Διοικητικά Δικαστήρια για να προσδιορίσουν το ύψος της χρηματικής ικανοποίησης για την ηθική βλάβη που υπέστη ο εργαζόμενος και απέρριψε όλους τους άλλους ισχυρισμούς του.

Πηγή: ANT1