Τα μάτια του παιδιού και, συγκεκριμένα, ο τρόπος που παρακολουθούν τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις τρίτων, μπορούν να αποκαλύψουν τη νευροαναπτυξιακή διαταραχή
Ο αυτισμός μπορεί να διαγνωστεί έγκαιρα στο παιδί, σε ηλικία μόλις ενός έως δυόμισι ετών, ισχυρίζονται δύο νέες μελέτες, σύμφωνα με τις οποίες το πώς και πού εστιάζουν το βλέμμα τους τα παιδιά καθώς παρακολουθούν την κοινωνική αλληλεπίδραση τρίτων μπορεί να αποκαλύψει τις κοινωνικές και λεκτικές τους δεξιότητες.
Στην πρώτη μελέτη που δημοσιεύεται στο JAMA Network Open, οι ερευνητές εξέτασαν 1.089 παιδιά ενός έως 2,5 ετών από το Κέντρο Περίθαλψης Children’s Healthcare στην Ατλάντα, με συμπτώματα που προσιδίαζαν σε διαταραχές από το φάσμα του αυτισμού είτε γενετικούς παράγοντες που προδιαθέτουν για τη νευροαναπτυξιακή διαταραχή. Τα 519 ήταν ήδη διαγνωσμένα.
Το πείραμα περιλάμβανε την προβολή 14 βίντεο διάρκειας περίπου ενός λεπτού με διάφορες κοινωνικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ νηπίων. Ειδικές κάμερες παρακολουθούσαν τους βολβούς των ματιών στα παιδιά του πειράματος με ρυθμό 120 φορές ανά δευτερόλεπτο για να καταγράψουν μικροκινήσεις ενόσω παρακολουθούσαν τις ταινίες. Στη συνέχεια, τα δεδομένα μεταφορτώθηκαν σε υπολογιστή για να ελεγχθούν από ένα πρόγραμμα ειδικά διαμορφωμένο ώστε να εντοπίζει τις διαταραχές αυτισμού.
Σε σύγκριση με τις τυπικές διαγνώσεις από κλινικό γιατρό, η μέθοδος παρακολούθησης της οφθαλμικής κίνησης είχε 86% ακρίβεια στον εντοπισμό της διαταραχής.
Πρίν λίγες ημέρες πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 8ο Πανελλήνιο Συνέδριο Αυτισμού με πλούσιο πρόγραμμα και πολλά ερωτήματα σχετικά με το “τι είναι ο Αυτισμός”.
Στην τελετή έναρξης μίλησαν 3 άνθρωποι στο φάσμα του αυτισμού, ο καθένας με τον τρόπο του για την πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά.
Ο Φοίβος Βασάλιος είναι ένας απο αυτούς. Ενήλικας στο φάσμα του αυτισμού, απόφοιτος του Τμήματος Εφαρμοσμένων Μαθηματικών του ΕΜΠ και με μιά επιτυχημένη καριέρα. Η ομιλία του ήταν συγκινητική. Επιχείρησε να δημιουργήσει τις συνθήκες για να δουν οι παρευρισκόμενοι στο συνέδριο, τον κόσμο μέσα απο τα δικά του μάτια.
Η ομιλία του είναι η κάτωθι:
«Είμαι ο Φοίβος Βασάλιος, 36 χρονών, πτυχιούχος ΕΜΠ, μέλος του Ελληνικού Συλλόγου για το Σύνδρομο Άσπεργκερ. Δέχτηκα να μιλήσω σήμερα εδώ, να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σας, γιατί θεωρώ σημαντικό να ακούσετε από κάποιον που ζει στο φάσμα το προσωπικό του βίωμα.
Θυμάμαι καθαρά τον κόσμο από πολύ μικρός, ίσως καλύτερα από τους περισσότερους. Πολύ μικρός, στον Παιδικό Σταθμό, ενδιαφερόμουν για πράγματα που δεν ήταν για την ηλικία μου. Το σύμπαν, οι δεινόσαυροι… με απορροφούσαν. Λίγο αργότερα οι χάρτες και οι διαδρομές των λεωφορείων. Γνώριζα απ’ έξω όλες τις γραμμές, συγγενείς και φίλοι με ρωτούσαν όταν ήθελαν να πάνε κάπου.
Πριν αρχίσω να γράφω,με μάγευαν οι αριθμοί. 4 χρονών έκανα προσθέσεις με μεγάλους αριθμούς. Μου άρεσε να μετράω στο μυαλό μου, να κάνω πράξεις, αργότερα να δημιουργώ ασκήσεις, θεωρήματα, ολοκληρώματα. Πολέμησα τη δυσγραφία μου όταν χρειάστηκε να γράφω αριθμούς. Στο σπίτι μου υπάρχουν παντού χαρτιά με όλα αυτά. Είναι ο τρόπος μου να περνάω την ώρα μου, να συγκεντρώνομαι, να απομονώνομαι, να ξεαγχώνομαι…
Μόλις έμαθα να διαβάζω αναζητούσα βιβλία με γράμματα. «Αυτά είναι καλά», έλεγα. Με ενδιέφερε πολύ η κοσμογραφία, το σύμπαν. Αλλά και η χημεία, η γεωγραφία, οι χάρτες… Αργότερα η ιστορία, η πολιτική, η κοινωνιολογία.
Όμως δεν μπορούσα να γράψω, ούτε να ζωγραφίσω. Στην πρώτη δημοτικού, έσκιζα τα τετράδια των άλλων παιδιών, θύμωνα γιατί αυτοί μπορούσαν να γράφουν. Ρώτησα τη μητέρα μου «γιατί εγώ δεν μπορώ να γράψω; Είμαι καθυστερημένος;»
Στο σχολείο είχα ανάγκη να βγαίνω συχνά από την τάξη. Ειδικά όταν το μάθημα δεν με ενδιέφερε, ή όταν όλοι έγραφαν κι εγώ δεν μπορούσα. Στο προαύλιο, έκανα βόλτες, μιλούσα μόνος μου, επαναλάμβανα διαλόγους, για να επεξεργαστώ, να κατανοήσω όσα είχα ακούσει. Ακόμα και σήμερα λέω φωναχτά στον εαυτό μου τις σκέψεις μου. Με βοηθά να χαλαρώνω και να συγκεντρώνομαι. Μία φράση του Ντάνιελ Τάμετ από το βιβλίο του «Γεννημένος μια γαλάζια μέρα» εκφράζει απόλυτα αυτό που μου συμβαίνει όταν παραμιλώ. Λέει: «Μερικές φορές βρίσκω πολύ δύσκολο να σκέφτομαι σκέψεις και να μην τις λέω φωναχτά». Ευτυχώς στην εποχή μας, με τα κινητά τηλέφωνα οι άλλοι νομίζουν ότι μιλάω στο τηλέφωνο!
Στην πέμπτη Δημοτικού βρήκα ένα βιβλίο μαθηματικών της πρώτης Γυμνασίου, με δυνάμεις και ρίζες. Συνεπαρμένος, το μελετούσα κρυφά στην τάξη την ώρα των μαθηματικών, που βαριόμουν… Το αντιλήφθηκε ο δάσκαλος, με πήγε στον διευθυντή και εκείνος με «εξέτασε» στις ρίζες. Όταν είδε ότι απαντάω σωστά, με ρώτησε αν πιστεύω ότι θα πρέπει να πάω στο Γυμνάσιο. Φυσικά είπα όχι! Δεν τα κατάφερνα τόσο καλά στα υπόλοιπα μαθήματα…
Ήμουν μόνος, τα παιδιά έκαναν παρέες, είχαν δραστηριότητες, ποδόσφαιρο, μπάσκετ που εγώ δεν μπορούσα να ακολουθήσω. Ήμουν πολύ αδέξιος κινητικά και με δυσκόλευε πολύ να ακολουθήσω τους ρυθμούς και τους τρόπους, τις συνήθειες μιας παρέας. Προτιμούσα να διαβάζω ή να κάνω μαθηματικά.
Έπρεπε όμως να συνηθίσω να είμαι μόνος μου στην αυλή του σχολείου. Ήθελα να είμαι με τους άλλους, αλλά δεν ήξερα πώς να το κάνω. Δεν καταλάβαινα πότε πρέπει να μιλήσω, σιωπούσα, ενώ, όπως κατάλαβα αργότερα, θα έπρεπε να δείχνω ενδιαφέρον όταν οι άλλοι μου έλεγαν τον πόνο τους.
Δεν μπορούσα να σταματήσω να μιλάω για τα δικά μου ενδιαφέροντα και δεν καταλάβαινα γιατί είναι ενδιαφέρον το ποιος κέρδισε στο ποδόσφαιρο και όχι οι χάρτες ή ο περιοδικός πίνακας. Τα άλλα παιδιά δεν καταλάβαιναν τις αντιδράσεις μου κι εγώ δεν ήξερα τι άλλο να κάνω ή να πω.
Στην πρώτη Γυμνασίου η μαθηματικός με προτείνει για να συμμετάσχω σε διαγωνισμό της μαθηματικής εταιρείας. Ο διευθυντής αρνείται λέγοντας «θα μας κάνει ρεζίλι». Πήγα, μετά από παρέμβαση της μητέρας μου. Δεν τους έκανα ρεζίλι! Ως τότε δεν είχα διάγνωση Άσπεργκερ, αλλά για δυσκολίες στην αδρή και τη λεπτή κίνηση και προβλήματα όρασης.
Στο Λύκειο, συνειδητοποιώ ότι είμαι διαφορετικός. Κάνω τα πράγματα αλλιώς, δεν με ενδιαφέρουν αυτά που κάνουν οι συμμαθητές μου. Είμαι μόνος μου, δεν έχω παρέες, δεν καταλαβαίνω τι κάνουν και πώς επικοινωνούν μεταξύ τους τα άλλα παιδιά. Μία καθηγήτριά μου με βρίσκει να κλαίω στις σκάλες του σχολείου. Ζητάω από τους γονείς μου να μου πουν τι έχω «όχι οι ίδιοι αλλά κάποιος ειδικός».
Η διάγνωση Άσπεργκερ ήταν για μένα λυτρωτική. Θυμάμαι πως είπα: «Ευτυχώς, γιατί νόμιζα ότι είμαι τρελός».
Ένας πολύ υποστηρικτικός διευθυντής στο Λύκειο, γνωρίζοντας πια τη διάγνωσή μου, και ορισμένοι καθηγητές (ειδικά των θετικών επιστημών, όπου διέπρεπα) με συνοδεύουν και με στηρίζουν στα χρόνια του Λυκείου. Με ενθαρρύνουν να συμμετέχω στη θεατρική ομάδα του σχολείου και στην παράσταση που ανεβάσαμε στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Ήταν από τις λίγες φορές που συμμετείχα σε μια ομαδική δράση και ήμουν χαρούμενος και περήφανος γι’ αυτό.
Εξακολουθούν ωστόσο τα διαλείμματα να είναι μοναχικά. Τα περνάω στη βιβλιοθήκη, στο ιατρείο ή μιλώντας με τον επιβλέποντα καθηγητή (αν ήταν από εκείνους που ήθελαν να με ακούν). Ωστόσο, η γνώμη των άλλων δεν ήταν αρνητική για μένα, όπως μπορείτε να δείτε στα λόγια που γράφουν για μένα στο τεύχος αποφοίτησης.
Απόσπασμα από το λεύκωμα αποφοίτησης του λυκείου όπου φοίτησε ο Φοίβος Βασάλιος
Έχω υποστεί εκφοβισμό μερικές φορές, σε όλα τα σχολικά μου χρόνια. Δεν ξέρω όμως αν αυτό συμβαίνει συχνά και σε άλλα παιδιά.
Στο Πολυτεχνείο ξεκίνησα τις σπουδές μου με όρεξη και ενδιαφέρον. Η Σχολή των Εφαρμοσμένων Μαθηματικών, μου είπαν πως ήταν πολύ δύσκολη. Όμως, επιτέλους θα ασχολούμουν μόνο με τα μαθηματικά. Ο πρώτος χρόνος πήγε πολύ καλά, παρακολουθούσα τα μαθήματα, διάβαζα, πέρασα σχεδόν όλες τις εξετάσεις με επιτυχία. Μετά άρχισαν οι καταλήψεις και οι απεργίες. Αποσυντονίστηκα εντελώς!
Παρότι ενημερώθηκαν οι καθηγητές από την αρχή για τις δυσκολίες μου, και για τις διευκολύνσεις που θα με βοηθούσαν να παρακολουθήσω τα μαθήματα, δεν είχα πάντα κάποια υποστήριξη. Κάποιοι καθηγητές στήριξαν και με εξέταζαν όπως έπρεπε. Άλλοι όμως δεν δέχονταν να ακολουθήσουν τις οδηγίες των ειδικών, αλλά ούτε και τον νόμο. Θυμάμαι ότι ζήτησα από καθηγητή τις σημειώσεις του μαθήματός του και έλαβα την απάντηση: «όχι! Να έρχεσαι στα μαθήματα. Βρες από κάποιον συμφοιτητή σου». Πώς να του εξηγήσω ότι παρακολουθώ πάντα τα μαθήματα αλλά δυσκολεύομαι να κρατήσω σημειώσεις και δεν κάνω παρέα με τους συμφοιτητές μου, γιατί έχω Άσπεργκερ!
Με δυσκόλεψαν επίσης συχνά οι συνθήκες στον χώρο: πολυκοσμία, θόρυβοι. Θυμάμαι ότι έφυγα χωρίς να ολοκληρώσω μία εξέταση γιατί υπήρχε θόρυβος από επισκευές στη διπλανή αίθουσα.
Τα πρώτα χρόνια, η πρόεδρος της Σχολής με στήριξε πολύ. Λειτούργησε ως μέντορας και αυτό είχε πολύ καλά αποτελέσματα. Μετά όμως, οι καταλήψεις, η αποδιοργάνωση, η αποξένωση, η έλλειψη υποστηρικτικού περιβάλλοντος με αποθάρρυναν. Αν δεν είχα υποστήριξη από το οικογενειακό μου περιβάλλον θα είχα εγκαταλείψει τις σπουδές μου. Όπως κάνουν πολλοί άνθρωποι στο φάσμα.
Ο νέος νόμος, που δίνει τη δυνατότητα να μπαίνουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση άτομα που είναι στο φάσμα χωρίς εξετάσεις, έχει πολλά θετικά: μπορεί κάποιος να γραφτεί στη Σχολή που θέλει και όχι να βρεθεί τυχαία κάπου που δεν είναι το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του, μακριά από την οικογένειά του. Όμως δεν φτάνει αυτό. Το περιβάλλον της σχολής θα πρέπει να είναι υποστηρικτικό, οργανωμένο ώστε να είναι φιλικό προς τον αυτισμό. Να υπάρχει αισθητηριακός χάρτης για να ξέρουν τις περιοχές που πρέπει να αποφεύγουν και τους χώρους που είναι κατάλληλοι για να ηρεμήσει κανείς.
Το πιο σημαντικό πρόβλημα είναι η μοναξιά και η απαξίωση. Ξέρω ότι σε άλλες χώρες υπάρχουν ομάδες συμφοιτητών που αναλαμβάνουν, από την πρώτη μέρα, τα άτομα με αυτισμό. Τους κατευθύνουν και τους μυούν στις συνήθειες και τις δραστηριότητες που συμβαίνουν στον χώρο του Πανεπιστημίου.
Πριν ακόμη πάρω το πτυχίο μου άρχισα να εργάζομαι στην οικογενειακή επιχείρηση, στον τουρισμό. Στην αρχή, τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα: ερχόμουν σε επαφή με πολύ κόσμο, έπρεπε να αντιμετωπίσω ανθρώπους διαφορετικούς κάθε μέρα. Πελάτες συχνά πολύ απαιτητικούς. Να κάνω πολλά πράγματα συγχρόνως και γρήγορα. Πολύ αγχωτικό! Η συνεργασία με τους συναδέλφους, δύσκολη στην αρχή, είχε θετικά και αρνητικά. Σιγά σιγά με γνώρισαν και τους γνώρισα. Ένοιωθα μεγάλη ικανοποίηση όταν έβρισκα λύσεις σε δύσκολες περιπτώσεις.
Σήμερα, στα 36 μου, έχω λίγους φίλους. Είναι άνθρωποι που με γνωρίζουν χρόνια και με δέχονται όπως είμαι: διαφορετικός. Όμως συχνά νιώθω ότι δεν μπορώ να ακολουθήσω τους άλλους. Δυσκολεύομαι να τους παρακολουθήσω όταν μιλάνε μεταξύ τους. Συνήθως μένω βουβός και κάποτε έχω ανάγκη να φύγω.
Εξακολουθώ να διαβάζω πολύ (ένα βιβλίο είναι το καλύτερο δώρο για μένα) και να παρακολουθώ στο Ίντερνετ ό,τι με ενδιαφέρει. Θέλω να βρω δουλειά στο αντικείμενό μου, σε περιβάλλον εκτός οικογένειας. Φοβάμαι όμως τις αλλαγές. Η καθημερινή ρουτίνα είναι πολύ σημαντική για μένα. Ελπίζω ότι σε ένα καλό εργασιακό περιβάλλον, σε έναν χώρο εργασίας με λίγους συναδέλφους, με ατομικό ρυθμό εργασίας, χωρίς θόρυβο, θα μπορέσω να προσαρμοστώ. Ίσως και να αποκτήσω φίλους, παρέα από τη δουλειά.
Θα ήθελα στο μέλλον να έχω τη δυνατότητα να ζήσω μόνος μου, οικονομικά ανεξάρτητος, αλλά να είμαι ο εαυτός μου. Ξέρω ότι είναι δύσκολο αλλά θέλω να το παλέψω.
Στο Στέκι του Συλλόγου, όπου συναντιόμαστε άτομα στο φάσμα μαζί με νέους εθελοντές, γνώρισα πολλά παιδιά που, παρόλες τις σοβαρές σπουδές τους, ζουν κλεισμένα στα σπίτια τους, συχνά σε κατάθλιψη.
Οι άνθρωποι σαν εμένα συχνά δυσκολεύονται να βρουν μια θέση στον κόσμο. Ο κόσμος δεν είναι φιλικός προς τον αυτισμό».
Ο παρουσιαστής Γιώργος Αυτιάς, που είναι υποψήφιος Ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία, κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του ψηφοδελτίου αναφέρθηκε στην αφιέρωση του Κυριάκου Μητσοτάκη, στους νόμους που θα αλλάξουν για την Ελλάδα και στο ότι όλος ο Ελληνισμός ψηφίζει Νέα Δημοκρατία.
Το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας για τις Ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου παρουσιάζεται αυτή την ώρα στο Ωδείο Αθηνών.
«Αν αρχίσω να μιλάω, θα κρατήσει τέσσερις ώρες, για αυτό έβαλαν το 1 λεπτό. Κύριε πρόεδρε, μόλις επέστρεψα από την Αμερική. Εκεί έζησα τον πολιτισμό, εκεί ήταν ο υπουργός Αμύνης, ο Βαγγέλης Μειμαράκης και ο αντιπρόεδρος της Βουλής ο Γιάννης Πλακιωτάκης. Ο ελληνισμός της Αμερικής ψηφίζει Νέα Δημοκρατία, κύριε Πρόεδρε. Σας στέλνω ένα μεγάλο μήνυμα από την άκρη του Ατλαντικού» είπε αρχικά ο Γιώργος Αυτιάς, που είναι υποψήφιος Ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία.
Και συνέχισε λέγοντας: «Όλος ο πλανήτης ψηφίζει Νέα Δημοκρατία».
«Όταν ο κύριος πρόεδρος ανέλαβε την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας, μου έστειλε ένα βιβλίο. Η αφιέρωση έλεγε: “Γιώργο, αφιερωμένο σε εσένα, γιατί μπορεί να αλλάξεις τους νόμους της εκπομπής”. Θα τους αλλάξουμε τους νόμους στην Ευρώπη. Θα τους φτιάξουμε για την Ελλάδα. Το 90% των νόμων ψηφίζεται εκεί. Και πρέπει να γίνουν ελληνικοί νόμοι. Για την πατρίδα! Για την πατρίδα την γλυκιά! Για την οικογένεια του προέδρου. Και πάνω από όλα για το σύνθημα που τσάκισε τους πάντες: Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια! Πάμε όλοι μαζί! Για την Ελλάδα!» είπε με ενθουσιασμό ο παρουσιαστής.
«Μαζί για τη νοικοκυρά, μαζί για τον συνταξιούχο, μαζί για τον εργαζόμενο, μαζί ενάντια στα μνημόνια», ανέφερε ο υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία, Γιώργος Αυτιάς.
«Ο ευρωβουλευτής είναι για την πατρίδα, πηγαίνεις μόνο για αυτήν φορώντας τη φανέλα της εθνικής. Το μεγαλύτερο… TikTok είναι να πας στους δρόμους και να σφίξεις τα χέρια πολιτών, σήμερα φεύγω για Αμερική ώστε να συναντηθώ με ομογενείς. Τα προβλήματα της κοινωνίας δεν σταματούν και ο κόσμος μού λέει πως θέλει να βοηθήσω όσο μπορώ. Πάω στο Ευρωκοινοβούλιο με το σύνθημα “Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια”», υπογράμμισε μεταξύ άλλων ο δημοσιογράφος και υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία, Γιώργος Αυτιάς.
Για πρώτη φορά μετά την απόφαση να φύγει από το πλευρό του Γιώργου Παπαδάκη στην εκπομπή «Καλημέρα Ελλάδα» του ΑΝΤ1 και να παρουσιάσει τη δική του εκπομπή, ο Γιώργος Αυτιάς παραχώρησε την πρώτη του τηλεοπτική συνέντευξη μετά την ανακοίνωση πως θα συμπεριληφθεί στα ευρωψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας.
«Σημασία δεν έχει σε ποια σειρά είναι στο ψηφοδέλτιο το όνομά σου, αλλά αν βρίσκεσαι στην καρδιά του κόσμου», επεσήμανε ακόμη ο κ. Αυτιάς.
Αφορμή για την τοποθέτηση του δημοσιογράφου στάθηκε, η συζήτηση γύρω από το άνοιγμα της αγοράς όπου ο γιατρός είπε ότι «δεν πρέπει να ανοίξουμε. Είναι μεγάλο το ρίσκο, βλέπετε όλη η Ευρώπη κλείνει».
Στο στόχαστρο του Γιώργου Αυτιά βρέθηκαν οι γιατροί που αγωνίζονται στις εντατικές κατά της Covid. Συγκεκριμένα ο δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ επιτέθηκε κατά του Νίκου Καπραβέλου, Διευθυντή ΜΕΘ στο νοσοκομείο «Παπανικολάου» στη Θεσσαλονίκη.
Αφορμή στάθηκε, σύμφωνα με το zoornalistas η συζήτηση γύρω από το άνοιγμα της αγοράς όπου ο γιατρός είπε ότι «δεν πρέπει να ανοίξουμε. Είναι μεγάλο το ρίσκο, βλέπετε όλη η Ευρώπη κλείνει».
Για να του απαντήσει ο Γιώργος Αυτιάς με ύφος: «Δεν θα κρατάμε κλειστή την αγορά επειδή εσείς (οι γιατροί) θέλετε να είσαστε σίγουροι κι ωραίοι κι αραχτοί». Μετά προσπάθησε να το σώσει συμπληρώνοντας: «Λέμε αραχτοί με την έννοια να μην έχετε αυτή την αγωνία, αυτό εννοώ. Καταλάβατε;». [καταλάβαμε, και πολύ καλά, κύριε Αυτιά…]
Από την πλευρά του ο Γιώργος Καπραβέλος απάντησε: «Είμαστε λογικοί άνθρωποι και βλέπουμε τις παρενέργειες της οικονομίας οι οποίες αποτιμώνται σε ευρώ. Όμως, κ. Αυτιά οι υγειονομικοί μετράνε θανάτους. Οι θάνατοι δεν αποτιμώνται κύριοι» υπογράμμισε με νόημα ο Διευθυντής της ΜΕΘ στο νοσοκομείο «Παπανικολάου».
Η ομοιότητα της υπόθεσης με αυτήν της Ειρήνης Μουρτζούκου είναι τρομακτική. Σχεδόν όσο η ομοιότητα στα χαρακτηριστικά των προσώπων τους.
Ανάμεσα στον Φεβρουάριο και τον Απρίλιο του 1991, σε μια επαρχιακή παιδιατρική κλινική του βρετανικού ΕΣΥ, εκτυλίχθηκε ένα από τα πιο σκοτεινά κεφάλαια στην ιστορία του βρετανικού συστήματος υγείας που φέρει περίεργες και… τρομακτικές ομοιότητες με την υπόθεση της Ειρήνης Μουρτζούκου. Αυτό όμως που πραγματικά τρομάζει είναι η ομοιότητα των χαρακτηριστικών της τότε νεαρής Αγγλίδας δολοφόνου με την καθ’ομολογία δολοφόνο τεσσάρων παιδιών στην Αμαλιάδα.
Η Beverley Allitt:
Η Ειρήνη Μουρτζούκου:
Η Beverley Allitt, μια φαινομενικά ευγενική και αφοσιωμένη νοσηλεύτρια, κατάφερε να δολοφονήσει τέσσερα μικρά παιδιά και αποπειράθηκε να αφαιρέσει τη ζωή ακόμη εννέα ανηλίκων. Εκμεταλλευόμενη την εμπιστοσύνη των γονέων και τα σοβαρά κενά ασφαλείας σε ένα υποστελεχωμένο νοσοκομείο, μετέτρεψε τη νοσηλευτική της βάρδια σε θέατρο φρίκης, κρύβοντας την παθολογική της ανάγκη για προσοχή πίσω από τη μάσκα της επαγγελματικής φροντίδας.
Η ιστορία της Beverley Allitt
Στις 21 Φεβρουαρίου 1991, ο 7 μηνών Liam Taylor εισήχθη στο νοσοκομείο Grantham & Kesteven με αναπνευστική λοίμωξη. Η νοσοκόμα Beverley Allit, εμφανώς ευγενική και καθησυχαστική, έπεισε τους γονείς του να πάνε σπίτι για να ξεκουραστούν. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, το παιδί παρουσίασε δύο κρίσεις. Η δεύτερη ήταν μοιραία: η Allitt ήταν μόνη μαζί του όταν σταμάτησε να αναπνέει και κάλεσε καθυστερημένα βοήθεια. Οι συνάδελφοί της δεν κατάλαβαν γιατί δεν χτύπησαν τα μηχανήματα συναγερμού. Ο Liam υπέστη εγκεφαλική βλάβη και αποσωληνώθηκε λίγο αργότερα. Αιτία θανάτου καταχωρήθηκε ως καρδιακή ανεπάρκεια. Κανείς δεν υποψιάστηκε τότε τη νοσοκόμα.
Η δολοφονία του Timothy Hardwick
Μόλις δύο εβδομάδες αργότερα, στις 5 Μαρτίου, ο 11χρονος Timothy Hardwick, παιδί με εγκεφαλική παράλυση και ιστορικό επιληψίας, εισήχθη στο ίδιο τμήμα. Η Allitt ανέλαβε τη φροντίδα του και αργότερα βρέθηκε δίπλα του όταν υπέστη καρδιακή ανακοπή. Η ανάνηψη απέτυχε. Παρότι το ιατρικό προσωπικό απέτυχε να βρει συγκεκριμένη αιτία θανάτου, ως αιτία του θανάτου καθορίστηκε η… επιληψία– κάτι που θα αποδεικνυόταν λάθος εκ των υστέρων.
Η Kayley Desmond και οι πρώτες υποψίες
Στις 3 Μαρτίου, η μόλις ενός έτους Kayley Desmond μπήκε στην κλινική με λοίμωξη του αναπνευστικού. Πέντε ημέρες μετά, με την Allitt παρούσα, υπέστη καρδιακή ανακοπή στο ίδιο ακριβώς κρεβάτι που είχε πεθάνει ο Liam Taylor. Οι γιατροί κατάφεραν να τη σώσουν και μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο του Νότιγχαμ. Εκεί βρέθηκε τρύπημα στη μασχάλη της και φυσαλίδα αέρα, που όμως αποδόθηκε σε πιθανό ιατρικό λάθος. Δεν έγινε έρευνα.
Ο Paul Crampton και οι ανεξήγητες υπερβολικές δόσεις ινσουλίνης
Ο πέντε μηνών Paul Crampton εισήχθη με ήπια βρογχίτιδα στις 20 Μαρτίου. Λίγο πριν λάβει εξιτήριο, παρουσίασε τρεις διαδοχικές κρίσεις υπογλυκαιμίας, σχεδόν σε κώμα. Κάθε φορά η Allitt ήταν παρούσα και φώναζε τους γιατρούς όταν η κατάσταση είχε ήδη επιδεινωθεί. Η μεταφορά του βρέφους σε άλλο νοσοκομείο αποκάλυψε ότι έφερε υπερβολικά επίπεδα ινσουλίνης στο αίμα — χωρίς να έχει διαβήτη. Η Allitt όμως επέμεινε να συνοδεύσει το παιδί με το ασθενοφόρο, κάτι που φανερώνει την παθολογική της ανάγκη να είναι παρούσα ως «σωτήρας».
Ο Bradley Gibson: Από την πνευμονία στη σχεδόν δολοφονία
Την επόμενη ημέρα, ο 5χρονος Bradley Gibson, με πνευμονία, υπέστη δύο καρδιακές ανακοπές: Μία το πρωί και μία το βράδυ — και τις δύο φορές με την Allitt κοντά του. Οι εξετάσεις έδειξαν ασυνήθιστα υψηλά επίπεδα ινσουλίνης, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν διαβητικός. Και όμως, η Allitt παρέμεινε στη θέση της.
Φωτογραφία από το σχολείο την στιγμή που ψήφιζε ο Ζάεφ χτες και πίσω τι βλέπουμε; Έναν χάρτη με την μεγάλη Μακεδονία που ονειρεύονται οι σλαβοσκοπιανοί με την Θεσσαλονίκη και την Χαλκιδική.
Δεν το κρύβουν τα παλικάρια ότι θέλουν την Θεσσαλονίκη, αφού το έχουν φόρα παρτίδα παντού. Η κυβέρνηση άραγε το ήξερε ότι θέλουν την Θεσσαλονίκη και την Χαλκιδική αλλά ακόμη και την Λάρισα;
Και για όσους δεν είδαν καλά ή δεν πιστεύουν ας δουν καλύτερα στο βίντεο στο 3:10 λεπτό:
H άνοιξη έφτασε νωρίς στην πόλη Kawazu στην ανατολική Ιαπωνία. Η μικρή πόλη, που βρίσκεται λίγο έξω από το Τόκιο, είναι διάσημη για τις 8000 κερασιές της που ανθίζουν νωρίς κάθε χρόνο. Τα εντυπωσιακά τοπία που δέχονται χιλιάδες επισκέπτες κάθε Φεβρουάριο συνθέτουν ένα πολύ ρομαντικό σκηνικό.
Τα δέντρα που είναι γνωστά ως Sakura στα Ιαπωνικά ανθίζουν στα τέλη Μαρτίου με αρχές Απριλίου, αλλά τα δέντρα Kawazu ανήκουν σε μια μοναδική ποικιλία που τα λουλούδια τους ανθίζουν πριν των άλλων δέντρων. Ένα μικρό τρένο μεταφέρει τους επισκέπτες μέσα από ευωδιαστά αρώματα και σκηνικά γεμάτα με ροζ αποχρώσεις.
Τα άνθη κερασιάς έχουν σημαντικό συμβολισμό στην πολιτιστική κουλτούρα της Ιαπωνίας. Η παροδική φύση της ομορφιάς τους ταυτίζεται με την συντομία της ζωής, έτσι ώστε να μην αποτελούν μόνο αποδοχή του πεπρωμένου, αλλά και τον επερχόμενο καλοδεχούμενο θάνατο. Για τους λόγους αυτούς εμφανίζονται συχνά στις ιαπωνικές τέχνες και έχουν ταυτιστεί με την εικόνα της χώρας.
H άνοιξη έφτασε νωρίς στην πόλη Kawazu στην ανατολική Ιαπωνία, λίγο πιο έξω από το Τόκιο.
Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.
Δόξα σοι ο Θεός ημών, δόξα σοι. Βασιλεύ ουράνιε, παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν, και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος, και σώσον, Αγαθέ, τας ψυχάς ημών.
Δόξα Πατρί, και Υιώ και αγίω Πνεύματι. Καί νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Δόξα Πατρί, και Υιώ και αγίω Πνεύματι. Καί νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου, έλθετω η βασιλεία σου, γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ και επί της γης. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον, και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών, και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού.
Δι’ ευχών των άγιων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Αμήν.
