Τα πρόσφατα στοιχεία του ΟΟΣΑ που δείχνουν ότι 7 στους 10 έλληνες ζουν στο όριο της φτώχειας, μεταξύ των οποίων και 500.000 παιδιά που στερούνται τα βασικά για την διαβίωση τους φαίνεται ότι συγκίνησαν τον Αντώνη Ρέμο. Έτσι, το νέο του τραγούδι, ειδικά όμως το βίντεοκλιπ που το συνοδεύει δίνει κουράγιο στους έλληνες που δεν έχουν να πληρώσουν τη Δ.Ε.Η., δείχνοντας κότερα, θαλαμηγούς, μοντέλα, σαμπάνιες, απίστευτη χλιδή που είχαμε να ζήσουμε από την εποχή του Κώστα Σημίτη.
Ενδιαφέρουσα προσθήκη και ο βιολιτζής που βαράει το βιολί, ως ένθετο στο τραγούδι. Δείτε το και πάρτε κουράγιο, υπάρχουν κάποιοι που περνάνε καλά σε αυτή τη χώρα. Αντώνης Ρέμος. Το φάρμακο στην πείνα.
Δεκαετία του 80: Μια εποχή τόσο κοντινή, όμως τόσο διαφορετική. Η τεχνολογία που υπήρχε ήταν αρκετά διαφορετική. Τα παιχνίδια και οι συνήθειες μας εξίσου. Αν ζήσατε την δεκαετία του 80, τότε σίγουρα θα θυμάστε μοναδικές εμπειρίες.
Δεκαετία του 80: Η καθημερινότητα μας ήταν πολύ διαφορετική
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή να μου λένε οι σοφοί μεγαλύτεροι πως “μεγαλύτερη ευλογία από το να εκτιμάς αυτά που έχεις, δεν υπάρχει”.
Προσπαθούσα με το παιδικό μου μυαλό να κατανοήσω αυτό που μου έλεγαν, με το βλέμμα μου όμως πάντα στραμμένο προς τις μεγαλουπόλεις (έτσι έβλεπαν τα παιδικά μου μάτια ακόμη και μία μικρή κωμόπολη) που ανυπομονούσα να μεγαλώσω και να πάω να ζήσω εκεί. Οπότε, πού προσοχή για να μπορέσω να καταλάβω την αξία αυτής της τόσο σοφής φράσης.
«Ευλογία να εκτιμάς όσα έχεις. Ακόμη και αν αυτά είναι λίγα». Έχοντας περάσει τα 40 μου χρόνια και μένοντας μακριά από το χωριό μου, το μυαλό μου όλο πηγαίνει σε αυτό και στα παιδικά μου χρόνια. Ίσως να φταίει που έχω γίνει μητέρα και καθώς μεγαλώνει το παιδί μου, βλέπω πόσο σαρωτικά έχει μπει η τεχνολογία (τα πράγματα του διαβόλου, όπως έλεγε η γιαγιά μου κάθε τι καινούργιο ερχόταν στο σπίτι) στη ζωή του. Και όσο και αν θέλω να το προστατεύσω από αυτό, μερικές φορές αισθάνομαι να κατεβάζω τα χέρια παραδομένη στον «εχθρό».
Και είναι αυτές οι φορές που μου έρχονται οι παιδικές θύμησες. Η νοσταλγία σε όλο της το μεγαλείο. Αλλά και η θλιβερή διαπίστωση πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα μέσα σε αυτά τα τριάντα και βάλε χρόνια. Πόσο μεγάλες είναι οι διαφορές. Εμείς ζήσαμε παιδικά χρόνια. Με την αθωότητά τους, την αγριότητά τους, την άγνοια, την απόλαυση, τη χαρά, την αφέλεια, την παιδικότητα. Και το κυριότερο; Είτε σε πόλη είτε σε χωριό, μεγαλώσαμε σε γειτονιές.
Σήμερα, οι γειτονιές είναι προνόμιο και τα περισσότερα παιδιά (ακόμη και σε πόλεις της επαρχίας) μεγαλώνουν στα διαμερίσματα. Άρα, ποιος μπορεί να τα κατηγορήσει που αποχαυνώνονται μπροστά από μία οθόνη τηλεόρασης, υπολογιστή ή τάμπλετ.
Δεκαετία του 80: Παιδικά χρόνια στο χωριό
Τότε δεν το εκτιμούσα όσο του άξιζε. Τώρα, ξέρω πόσο τυχερή ήμουν που μεγάλωσα σε χωριό. Σε χωριό τη δεκαετία του ’80. Άλλη αίσθηση, πραγματικά. Αν έχεις μεγαλώσει κι εσύ σε χωριό ή το επισκεπτόσουν τα καλοκαίρια, το Πάσχα ή τα Χριστούγεννα εκείνη την εποχή, έχεις τις ίδιες θύμησες. Και το κυριότερο, έχεις χορτάσει παιγνίδι.
Στο χωριό ξυπνούσαμε το πρωί, πίναμε το κατσικίσιο γάλα (αν και το δικό μου είχε ποτίσει όλες τις γλάστρες) ή το κλασικό εβαπορέ που μεγάλωσε γενιές και γενιές, ντυνόμασταν και φεύγαμε για το παιγνίδι.
Τηλέφωνα δεν παίρναμε ο ένας τον άλλον. Κι εννοείται ότι ποτέ δεν συνεννοούνταν οι μανάδες μας, αν θα έρθει ο ένας στο σπίτι του άλλου για να παίξουμε. Το ραντεβού κλεινόταν από εμάς τα ίδια τα παιδιά, από το προηγούμενο βράδυ που χωρίζαμε.
Κι αν κάποιος αργούσε να έρθει, πηγαίναμε όλοι μαζί στο σπίτι του και τον παίρναμε. Συνήθως φωνάζαμε όλα μαζί από την αυλόπορτα.
Αγόρια και κορίτσια ήμασταν όλοι μία παρέα. Ένα τσούρμο. Και παίζαμε τα πάντα. Ακόμη και ποδόσφαιρο. Συνήθως, εμάς τα κορίτσια μάς έβαζαν τέρμα ή παίζαμε αγόρια εναντίον κοριτσιών όπου γινόταν το έλα να δεις. Για γήπεδο πηγαίναμε στα χωράφια, τα οποία μόλις είχαν θερίσει και είχαν ακόμη μικρές καλαμιές που μας γρατζούνιζαν παντού ή πηγαίναμε σε αλώνια.
Δεκαετία του 80: Τα πάντα μπορούσαν να γίνουν παιχνίδι
Όταν βαριόμασταν το ποδόσφαιρο, παίζαμε με τα ποδήλατα. Για να τα κάνουμε «αγωνιστικά» βάζαμε τσίγκινα κουτάκια από αναψυκτικό στο φτερό της πίσω ρόδας για να κάνουν τον απαραίτητο θόρυβο. Κόντρες, κολιές, ποδήλατο χωρίς να κρατάμε το τιμόνι, κατεβαίναμε τις κατηφόρες σαν σίφουνες, ματωμένα γόνατα. Η άγνοια κινδύνου σε όλο της το μεγαλείο.
Ακόμη και σήμερα έχω σημάδια από τα πεσίματα. Και όπως μας έλεγαν οι παλαιοί τότε, τα σημάδια δείχνουν ότι έπαιξες. Κι εμείς στα μικράτα μας στο χωριό, χορτάσαμε παιγνίδι.
Τρέξιμο, κρυφτό, κυνηγητό, χαμένος θησαυρός, χαλασμένο τηλέφωνο, μακριά γαϊδούρα, τα μήλα, κουτσό, σχοινάκι, βόλοι… Και σε κάθε παιγνίδι, κάναμε όλοι σαν μικροί Ούνοι.
Φεύγαμε το πρωί από το σπίτι, γυρίζαμε το μεσημέρι για φαγητό, με το ζόρι κρατιόμασταν για λίγη ώρα στο σπίτι και μετά επιστροφή στο δρόμο για παιγνίδι μέχρι να βραδιάσει.
Δεκαετία του 80: Αν έχεις περάσει τα παιδικά σου χρόνια στο χωριό…
Έχεις πάει με τη γιαγιά ή τον παππού να βοσκήσετε τις κατσίκες. Έτρεχες μέσα στα χωράφια, σε έχει τσιμπήσει τσουκνίδα και δάκρυζες από το τσούξιμο. Δεν λογάριαζες αν εκεί υπήρχαν φίδια. Μάζευες αγριολούλουδα, ξάπλωνες στο χωράφι και άκουγες τη γιαγιά ή τον παππού να σου λέει παλαιές ιστορίες.
Έχεις φάει χώμα. Έτρωγες με βρώμικα χέρια. Τα φρούτα απλά τα σκούπιζες στη βρώμικη από σκόνη μπλούζα και μετά τα έτρωγες.
Σκαρφάλωνες στα δέντρα. Έφτιαχνες με τα γειτονόπουλα αυτοσχέδιες κούνιες στο δέντρο. Άκρως επικίνδυνες, αλλά τότε ούτε που το λογάριαζες αυτό.
Τσακωνόσουν με τις φίλες σου ή τους φίλους σου και λύνατε το πρόβλημα μετά μόνοι με ένα «φίλοι; Φίλοι». Οι μαμάδες δεν ανακατεύονταν σε αυτό, όπως τώρα.
Έτρωγες γαριδάκια, όπως τα Φοφίκο, τα Φουντούνια, τα Δρακουλίνια. Έπινες γκαζόζα. Αγόραζες τις τσίχλες-τσιγάρα κι έκανες ότι κάπνιζες. Τρελαινόσουν για τις Κόκο καραμέλες, που σου έδινε ο μπακάλης αντί για ρέστα και με το δάχτυλο καθάριζες αυτή που είχε κολλήσει στον ουρανίσκο. Αηδιαστικό, έτσι; Τότε, όμως, δεν το υπολογίζαμε. Και σήμερα ως γονείς αν δούμε το παιδί να βάζει το χέρι στο στόμα, αρχίζουμε τις φωνές.
Δεκαετία του 80: Το καλοκαιράκι μετρούσαμε τα μπάνια
Μέτραγες τα παγωτά κι έτρωγες και δυο και τρία την ημέρα για να περάσεις τον άλλον. Εννοείται, ότι όλοι βάζαμε επιπλέον παγωτά στο μέτρημα. Αγαπημένα η Πατούσα, το Σικάγο και φυσικά το Τόνγκο. Η παγωτάρα. Ξύλινο με γεύση μπανάνα και σε σχήμα φάτσας.
Μέτραγες τα μπάνια. Αν ήσουν από τους τυχερούς που το χωριό ήταν παραθαλάσσιο, πέρναγες το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας στη θάλασσα. Σημείωση: χωρίς αντηλιακό με δείκτη προστασίας. Αν το χωριό (όπως το δικό μου) ήταν ορεινό, τότε κάθε μέρα όλα τα παιδιά της γειτονιάς ανεβαίναμε στην καρότσα του αγροτικού (τότε οι κούρσες στο χωριό δεν ήταν πολλές) και πηγαίναμε για μπάνιο.
Η αλήθεια είναι πως οι κανόνες ασφαλείας δεν τηρούνταν ούτε από τους ίδιους τους γονείς. Δε νοείται να αφήσω το παιδί στο αυτοκίνητο χωρίς να βάλει ζώνη ασφαλείας. Τότε, εμείς σε ένα αγροτικό με μονή καμπίνα μπαίναμε 2 ενήλικες και 4 παιδιά!
Δεκαετία του 80: Οι τηλεοπτικές εκπομπές ήταν τελείως διαφορετικές
Έβλεπες φανατικά Ντιούκς, έφτιαχνες αυτοσχέδια βουναλάκια και τα πηδούσες, με το ποδήλατο σε ρόλο General Lee ουρλιάζοντας «ΙΙΙΙΙχα». Ναι το κάναμε κι εμείς τα κορίτσια.
Έβλεπες Νιλς Χόλγκερσον και μετά όλοι μαζί τρέχατε σαν το κοπάδι με τις αγριόχηνες. Τι, δεν το κάνατε εσείς;
Τα κορίτσια ήμασταν κολλημένα με το Fame. Πόσο χορό είχαμε ρίξει, θυμάμαι.
Έκανες με την κολλητή ή τον κολλητό τηλεφωνικές φάρσες. Μέχρι που το έπαιρναν χαμπάρι οι δικοί και κλείδωναν το τηλέφωνο. Αλήθεια, τη θυμάσαι την κλειδαριά που την έβαζαν στο μηδέν;
Το βράδυ μαζευόμασταν τα παιδιά της γειτονιάς και λέγατε διάφορες ιστορίες, κυρίως τρόμου. Και αν φοβόσουν να πας σπίτι, σε πήγαιναν όλοι οι υπόλοιποι.
Είχατε κόντρα με τον άλλον μαχαλά.
Πηγαίνατε να πιάσετε βατράχια.
Δεκαετία του 80: Με τον παππού και την γιαγιά
Έχεις μεγαλώσει σε σπίτι όπου έμεναν μαζί και ο παππούς με τη γιαγιά. Εγώ είχα μόνο τη γιαγιά μου και πολλές φορές κοιμόμουνα μαζί της.
Το απόγευμα η γιαγιά σου έφτιαχνε να φας ψωμί με νερό και ζάχαρη. Καμιά φορά αντί για ζάχαρη έβαζε κακάο ή καφέ. Επίσης, μας έφτιαχνε χτυπητό αυγό. Τι είναι αυτό; Αυγό ωμό το οποίο χτυπούσε πολύ καλά με ζάχαρη. Και μετά απορώ γιατί την έχω βγάλει στην καρέκλα του οδοντίατρου.
Τα κορίτσια, όταν βαριόμασταν να παίξουμε, κεντάγαμε. Όπως έλεγαν και οι μανάδες μας, έπρεπε να φτιάξουμε την προίκα μας και να έχουμε να βάλουμε στους τοίχους του σπιτιού μας.
Αγοράζαμε τα κορίτσια Μανίνα και κόβαμε τα σιδερότυπα που είχε στο πίσω μέρος. Μία κούκλα με φορέματα.
Η αλήθεια είναι πως τώρα που τα σκέφτομαι όλα αυτά, απορώ για την άγνοια κινδύνου που είχαμε. Απορώ και με τη χαλαρότητα των γονιών μας. Ξέρω, όμως, πως ήταν ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια κι αισθάνομαι τυχερή που τα έζησα.
Βασικά γιατί και μόνο που τους βλέπουμε έτσι θέλουμε να τους κάνουμε μια τεράστια αγκαλιά
Μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες είναι να βλέπω ξανά τις πρώτες σεζόν της σειράς Grey’s Anatomy. Γιατί; Δεν έχει γιατί. Θυμάσαι φαντάζομαι τα επεισόδια όπου το δράμα μεταξύ Derek και Meredith είναι τόσο βασανιστικά καλό που σε κάνει να μιλάς στην οθόνη της τηλεόρασης. Ε, αυτό.
Μία από τις αξέχαστες στιγμές της σειράς είναι αυτή που η Meredith πνίγεται και παλεύει για τη ζωή της.
Η σκηνή λοιπόν που βλέπουμε τον Derek να περιμένει έξω από την αίθουσα και κλαίει σαν να μην υπάρχει αύριο είναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ και κάθε φορά που την βλέπω θέλω απλά να σηκωθώ από τον καναπέ και να τον κάνω μια τεράστια αγκαλιά.
Αυτή η σκηνή λοιπόν ήταν η αφορμή για να ψάξω και να συγκεντρώσω διάφορους αγαπημένους μας ηθοποιούς που έχουν κατά καιρούς κλάψει με μαύρο δάκρυ για τις ανάγκες ενός ρόλου.
Σύμμαχος σε αυτή την Μπεν Χουρ αναζήτηση ήταν το tumblr “Hot guys crying“. Για αυτό χωρίς πολλά πολλά ξεκίνα το scroll down και ετοιμάσου για πολλά “ΕΛΑΣΤΑΜΑΤΑΜΗΝΚΛΑΙΣΜΟΥΣΠΑΡΑΖΕΙΣΤΗΝΚΑΡΔΙΑ”.
Ο Jon Snow με το μόνιμο puppy eyes, άξιος εκπρόσωπος των hot guys crying.
Ο Taylor Lautner όταν βλέπει την καριέρα του Robert Pattinson (ουχεχεχε)
Ο Zac Efron κλαίει γιατί δεν μπορεί να χωνέψει ακόμη το γεγονός ότι δεν έχει γίνει εξώφυλλο στο Cosmopolitan. Ένα δίκαιο το έχει.
Καλέ μου Justin ΤΙ ΕΓΙΝΕ;;
Τώρα αυτός είναι ο Dean ή ο Sam από το Supernatural;; Δεν θα τους ξεχωρίσω ποτέ.
Γλυκούλη “Seth” τσώπα, τσώπα.
ΑΧ TOM HARDY, ΑΑΑΑΧ.
Εδώ βλέπουμε τον Michael Fassbender
Και τον James Mc Avoy να κλαίνε μετά την ανακοίνωση της αποχώρησης της Jennifer Lawrence από τη σειρά ταινιών X- men.
Ο Harry Styles όταν έμαθε ότι αποχωρεί από τους One Direction ο Zayn Malik έβαλε τα κλάμματα 🙁
Ναι Jake και εγώ θα έκλαιγα αν δεν είχα κερδίσει υποψηφιότητα για το Nightcrawler.
Chris Pratt. Διαστημικά όμορφος (ωωω τι είπε τώρα).
Έλα Matthew, δεν πειράζει που δεν ήσουν υποψήφιος για το Interstellar ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ ΑΛΛΟ.
Η Google πρόσφατα παρουσίασε μία πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα της. Το όνομα αυτής; AutoDraw! Τι κάνει; Αυτό ακριβώς που λέει και το όνομά της, ζωγραφίζει για εσάς!
Λειτουργεί όπως η τεχνική νοημοσύνη του αλγορίθμου Quick, Draw!…σας δίνει μία λευκή σελίδα και σας επιτρέπει να φτιάξετε ένα απλό σκίτσο. Τι γίνεται μετά; Το πρόγραμμα προσπαθεί να αναγνωρίσει το σχέδιό σας και σας προτείνει μερικά σχέδια που θεωρεί πως μοιάζουν με το δικό σας. Τα σχέδια αυτά, έχουν δημιουργηθεί από καλλιτέχνες που δάνεισαν τα σκίτσα τους στην πλατφόρμα.
Μιλάμε για μια διαδικασία πολύ γρήγορη και ευχάριστη, αλλά πάνω απ’ όλα… δωρεάν! Μη χάνετε καιρό, μπείτε και διασκεδάστε και πάλι σαν παιδί!
Δείτε το βίντεο που ακολουθεί, για περισσότερες πληροφορίες.
Ξεκινώντας αυτό το άρθρο, θέλω να σας ξεκαθαρίσω πως δεν είμαι θαυμαστής του κωμικού ηθοποιού Μάρκου Σεφερλή. Δέν έχω παρακολουθήσει παραστάσεις του παρά μόνο μία φορά και γενικά δεν είμαι λάτρης του χιούμορ και της σάτιρας του, καθώς πολλές φορές μου φαίνεται πως αναπαράγει τις ίδιες ατάκες με διαφορετικά ρούχα και σε concepts.
Έχει βέβαια συγκεκριμένα σκετσάκια που με κάνουν να ξεκαρδίζομαι, αλλά πέραν αυτών, δεν μπορώ να πω ότι αγγίζει τα γούστα μου ως προϊόν και είδος διασκέδασης. Βέβαια, τούτη είναι απλά η άποψη μου και ούτε ενδιαφέρει κανέναν, ούτε σημαίνει κάτι, ούτε έχω το δικαίωμα να κρίνω όσους διαφωνούν με αυτή. Αυτό λοιπόν το δεδομένο, είναι και το κεντρικό ζήτημα που πραγματεύεται το παρόν κείμενο. Το δικαίωμα του Πρόδρομου να επιλέγει να διασκεδάσει με Μάρκο Σεφερλή ή Όπερα, χωρίς το ποιόν του να κρίνεται από αυτή την επιλογή.
Είναι πράγματι λυπηρή η Ελλάδα του 2018. Τα πάντα είναι προσβλητικά. Δεν μπορείς να ανοίξεις το στόμα σου και να πεις ούτε “καλημέρα”, γιατί είναι βέβαιο πως κάποιος θα προσβληθεί. Η πολιτική ορθότητα, προϊόν της παγκοσμιοποιημένης δυτικής κουλτούρας του φαίνεσθαι, έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Έχει καπελώσει το χιούμορ, την σάτιρα, την κριτική, τη ζωή μας ολόκληρη.
Πρέπει να προσέχουμε κάθε λεπτομέρεια του λόγου μας για να μην ενοχληθεί κανένας, πρέπει να συμπεριφερόμαστε με τρόπο συγκεκριμένο και να ακούμε, να διαβάζουμε και να βλέπουμε συγκεκριμένα πράγματα που ανταποκρίνονται στην “προχώ κουλτούρα” του 2018. Απαγορεύεται να είσαι λαϊκός. Απαγορεύεται να γελάσεις με ένα αστείο που θα περιέχει χιούμορ για την υπερβολή των γυναικών, την απλότητα και τη χαζομάρα των αντρών, για τη λαιμαργία ενός παχύ ανθρώπου και τα πιθανά κόμπλεξ ενός άλλου, πολύ κοντού. Απαγορεύεται να σου φανεί αστείο το γεγονός πως κάποιος θα κάνει χιούμορ με ανθρώπινα ελαττώματα ή λαϊκές κινήσεις. Και όποιος τολμά και γελά με τέτοιες βλακείες έχει “μυαλό κότας”, όπως ευθαρσώς εδήλωσε η έγκριτη και Politically correct Έλενα Ακρίτα.
Γιατί στην Ελλάδα της Έλενας Ακρίτα(ς), μόνο οι κουλτουρέ επιβιώνουν. Μονάχα αυτοί που γελάνε με τον ανανεωμένο υποκινούμενο Αρκά και ενημερώνονται μόνο από τα ενδεδειγμένα Protagon και LiFo. Οι υπόλοιποι είναι πλέμπα, πτχωχούληδες τω πνεύματι άξεστοι γραικύλλοι, που τους πετάει η Έλενα Ακρίτα λίγο καλαμπόκι να φάνε ως κότες που είναι, για να χορτάσουν, να σκάσουν και να μη λερώνουν την αισθητική της με λαϊκούρα.
Το χιούμορ του Μάρκου Σεφερλή δεν κάνει για την πανυψίστου επιπέδου ελληνική θεατρική σκηνή. Γιατί ο Μάρκος ο Σεφερλής είναι trash, είναι ανήθικος, είναι σεξιστής και ρατσιστής. Από την άλλη, η κριτής των πάντων Ελενα Ακρίτα, που ονοματίζει τους θαυμαστές ενός είδους διασκέδασης που δεν κατανοεί ως “κότες”, είναι ανθρωπίστρια από τις λίγες. Αξιοθαύμαστη φιλόσοφος και ρήτωρ μέσα σε μία χώρα αμόρφωτων και ακαλλιέργητων, που γεμίζουν τα θέατρα σε παραστάσεις για τα σκουπίδια. Όχι, η Έλενα Ακρίτα δεν είναι τίποτα από όλα αυτά.
Είναι μια γραφική ηλικιωμένη που πολεμάει λυσσαλέα να παραμείνει στην επικαιρότητα, καθώς ο παραγωγικός της χρόνος έχει παρέλθει, το όνομα της στις νέες γενιές δεν θυμίζει τίποτα περισσότερο από την συνωνυμία με τον Διγενή Ακρίτα, και η κοινή γνώμη έχει αρχίσει να ξεχνάει την ύπαρξή της πάλαι ποτέ επιτυχημένης δημοσιογράφου και άλλοτε πολυπράγμωνος επαγγελματία του χώρου.
Από την άλλη, ο κάφρος και ανήθικος Σεφερλής, στην Ελλάδα της βαθιάς ύφεσης, στα χρόνια της κρίσης χρημάτων και αξιών, γεμίζει τα θέατρα ανελλιπώς με κόσμο, 5 από τις 7 μέρες της εβδομάδας. Προσφέρει άφθονο γέλιο, δεν ενοχλεί κανέναν, δεν γλείφει κανέναν και πάνω απ’όλα δεν φτύνει κανέναν. Η Έλενα, από την άλλη, προσφέρει μόνο πικρό, θλιβερό και γεμάτο κόμπλεξ δηλητήριο.
Δεν είναι για όλους το προϊόν του Μάρκου Σεφερλή. Είναι όμως, όπως φαίνεται, για πολλούς. Και για να το πω όσο πιο λαϊκά γίνεται, δεν μπορώ να κατανοήσω τι ζόρι τραβάει η κάθε Ακρίτα για το γεγονός πως ο Σεφερλής θα ανέβαζε έργο στο Παλλάς, στο Περοκέ, στο Δελφινάριο ή στο μπαλκόνι του σπιτιού του. Όπου θέλει θα ανεβάσει έργο και ο μοναδικός έγκριτος κριτής, το κοινό, θα καθορίσει το αν η επιλογή είναι σωστή και ανταποκρίνεται στις ανάγκες διασκέδασης μιας ταλαιπωρημένης κοινωνίας.
Η Έλενα Ακρίτα και η άστοχη κριτική της περισσεύουν στην εικόνα των sold out παραστάσεων ενός αν μη τι άλλο απλού και εύπεπτου προϊόντος. Το κοινό που κάνει αυτά τα sold out δεν είναι ούτε κότες, ούτε λιοντάρια, ούτε πίθηκοι. Απλοί άνθρωποι είναι που θέλουν να βγούν ένα βράδυ έξω, να γελάσουν και μετά να γυρίσουν στα σπίτια τους.
Για αυτό λοιπόν, και πριν χάσει όλη της την υστεροφημία η Έλενα Ακρίτα -μιας και βρίσκεται στα ύστερα της καριέρας της-, καλό θα ήταν να προσέχει τι λέει και πως εκφράζεται για μια κοινωνία που κάποτε την αγκάλιασε, την έκανε διάσημη και τρανή (άξια), και τώρα πληρώνει το γεγονός πως τολμά να την ξεχάσει και να προχωρήσει σε άλλες επιλογές για να περνάει καλά.
Airbnb: Κινέζος φέσωσε με 3.500 ευρώ ιδιοκτήτη ακινήτου για τηλεφωνικές κλήσεις μέσω internet
Νέος πονοκέφαλος για τους ιδιοκτήτες ακινήτων – Το κόλπο να συνδέουν τηλέφωνα σε router και να καλούν στο εξωτερικό – Τι συστήνουν ΠΟΜΙΔΑ και ΠΑΣΥΔΑ
Με έναν απίστευτο τηλεφωνικό λογαριασμό ύψους… 3.500 ευρώ «φεσώθηκε», εν αγνοία του, ιδιοκτήτης ακινήτου με μίσθωση τύπου Airbnb, που το νοίκιασε σε ένα Κινέζο για μία εβδομάδα.
Τα ακίνητα που ενοικιάζονται μέσω από πλατφόρμες βραχυχρόνιας μίσθωσης παρέχουν και Internet μέσω WiFi προκειμένου να είναι πιο ελκυστικά. Οι δε εταιρείες συμβουλεύουν τους «οικοδεσπότες» -με συγκεκριμένες οδηγίες- πώς να ασφαλίσουν την παροχή του internet. Λίγοι, όμως, δίνουν σημασία στο τι γίνεται με την παροχή σταθερής τηλεφωνίας που συνοδεύει την συνδρομή του ιδιοκτήτη και παρέχεται μέσω του router.
Έτσι λοιπόν ο «χακερας» ενοικιαστής που ήξερε καλά τα κόλπα συνέδεσε ένα σταθερό τηλέφωνο στο router και τηλεφωνούσε παρανόμως στην Κίνα για μια εβδομάδα αφήνοντας τον λογαριασμό στον ανυποψίαστο ιδιοκτήτη.
Τα φαινόμενα πληθαίνουν διαρκώς ενόψει και της καλοκαιρινής περιόδου με θύματα ιδιοκτήτες που τρέχουν να βγάλουν άκρη με τις εταιρίες που διαχειρίζονται τις πλατφόρμες βραχυχρόνιας μίσθωσης ακίνητων και τους παρόχους τηλεφωνίας – internet!
Τουρίστες από την Ιαπωνία. την Κίνα, το Χονγκ Κονγκ, τα Αραβικά Εμιράτα κλπ καταφθάνουν στην Ελλάδα με σταθερά τηλέφωνα στις βαλίτσες τους. Πηγαινουν στο Airbnb της αρεσκείας τους συνδέουν την τηλεφωνική συσκευή, είτε μέσω splitter ειτε απευθείας στο router, και αρχίζουν τα τηλέφωνα στο εξωτερικό μέσω της σταθερής τηλεφωνίας. Και όλα αυτά έν άγνοια των ιδιοκτητών και των όρων της βραχυχρόνιας μίσθωσης. Τα, δε, φέσια που αφήνουν στους ιδιοκτήτες εξαρτώνται από την περίοδο διαμονής και μπορεί να ξεκινούν από κάποιες εκατοντάδες και να φθάνουν μέχρι και πολλές χιλιάδες ευρώ!
Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ιδιοκτητών Ακινήτων (ΠΟΜΙΔΑ) και ο Πανελλήνιος Σύλλογος Διαχειριστών Ακινήτων (ΠΑΣΥΔΑ) έχουν γίνει λήπτες πολλών τέτοιων καταγγελιών από θύματα- ιδιοκτήτες που δεν ξέρουν τι να κάνουν με τα θηριώδη «φέσια» που τους έχουν αφήσει οι φιλοξενούμενοι τους.
Οι δυο φορείς συστήνουν στους ιδιοκτήτες προσοχή στις παροχές Internet και προτείνουν συγκεκριμένα μέτρα προστασίας. H ΠΟΜΙΔΑ παραπέμπει σε πακέτα internet μέσω κινητής τηλεφωνίας (5G και 4G). Έχει δε προχωρήσει σε συμφωνία με ιδιώτη πάροχο για να προσφέρει ασφαλές ίντερνετ, σε αυτην την λογική, όχι μόνον για τα μέλη των σωματείων της, αλλά και για τα μέλη των άλλων οργανώσεων ιδιοκτητών και διαχειριστών βραχυχρονίων μισθώσεων.
Η ΠΑΣΥΔΑ από την πλευρά της συστήνει τους ιδιοκτήτες ακίνητων να απενεργοποιήσουν από το router την χρήση σταθερής τηλεφωνίας ή να ενεργοποιήσουν την φραγή των εξερχομένων κλήσεων.
Σε κάθε περίπτωση οι ιδιοκτήτες ακινήτων μπορούν και από μόνοι τους να αναζητήσουν στην αγορά ένα πακέτο σύνδεσης παροχής Internet σε διαμονές βραχυχρόνιας μίσθωσης η οποία θα διασφαλίζει τους ιδιοκτήτες/διαχειριστές ότι οι φιλοξενούμενοι δεν θα έχουν τη δυνατότητα διενέργειας τηλεφωνικών κλήσεων.
Σε 20 χρόνια φυλάκισης καταδικάστηκε μία τοξικομανής μητέρα για τον θάνατο του γιου της, που έπασχε από άσθμα, καθώς χρησιμοποίησε τη συσκευή για εισπνοές του παιδιού της για να κάνει κρακ ενώ ο 7χρονος «ψυχορραγούσε» στον κήπο.
Η μητέρα, Λόρα Χιθ, «έθεσε σε προτεραιότητα τον εθισμό της στην ηρωίνη και την κοκαΐνη» παρά στον 7χρονο γιο της, τον Χακίμ Χουσεΐν, ο οποίος πέθανε από κρίση άσθματος, την Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017, σύμφωνα με το δικαστήριο του Κόβεντρι.
Η 40χρονη καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία από βαριά αμέλεια, αφού ο «αδύναμος» γιος της πέθανε στο σπίτι ενός φίλου τους όπου διέμεναν, αναφέρει το Sky News.
Ο «άσκοπος και πρόωρος» θάνατος του 7χρονου παιδιού ήταν το αποτέλεσμα της «καταστροφικής και αξιοθρήνητης» ανατροφής του, αναφέρθηκε στο δικαστήριο.
Ο δικαστής είπε στην 40χρονη πως «όταν ο Χακίμ Χουσεΐν πέθανε τις πρώτες πρωινές ώρες εκείνης της ημέρας, ήταν μόλις επτά ετών. Είναι σαφές ότι στην τραγικά σύντομη ζωή του αποτελούσε έμπνευση ευτυχίας και στοργής για τους ανθρώπους που τον γνώριζαν.
Όλη αυτή η δυνατότητα για μια υπέροχη και γεμάτη ζωή κόπηκε απότομα, έσβησε καθώς κατέρρευσε μόνος του ασφυκτιώντας, κρατώντας ένα φύλλο στον κήπο».
Ο δικαστής πρόσθεσε ότι «η αλήθεια είναι ότι ο Χακίμ πέθανε ως αποτέλεσμα της αξιοθρήνητης αμέλειάς σου. Η κοκαΐνη και η ηρωίνη είχαν καταλάβει όλη σου τη ζωή. Ο θάνατός του ήταν περιττός, τραγικός και ήταν αποτέλεσμα της άθλιας αποτυχίας σου ως μητέρα του».
Η ίδια είχε παραδεχτεί την ενοχή της για τέσσερις περιπτώσεις αμέλειας του παιδιού πριν από τη δίκη, συμπεριλαμβανομένης της αποτυχίας παροχής μιας κατάλληλης ιατρικής επίβλεψης και της έκθεσης του παιδιού σε παράγοντες που προκαλούσαν άσθμα, όπως καπνό, ναρκωτικά και τσιγάρα.
Αυτή είναι μια αληθινή ιστορία ενός που μωρού που βρέθηκε μέσα σε ένα εγκαταλελειμμένο…
Οι κάτοικοι της ρωσικής πόλης Yaroslav βόρεια της Μόσχας ποτέ δεν θα ξεχάσουν αυτή την ιστορία: μια μέρα ένας περαστικός άκουσε ένα μωρό να κλαίει μέσα σε ένα σπίτι. Αρχικά δεν του έδωσε και πολύ σημασία – τα μωρά κλαίνε.
Αλλά όταν το κλάμα συνεχίστηκε όχι απλά για ώρες, αλλά για μέρες και αφού δεν έβλεπε φώτα στο σπίτι, αποφάσισε να καλέσει την αστυνομία.
Όταν η αστυνομία έφτασε στο σπίτι, ανακάλυψε κάτι σοκαριστικό: ένα μωρό που έμοιαζε να είναι ενός έτους καθόταν σε ένα σκοτεινό σαλόνι, ολομόναχο. Το κοριτσάκι ήταν ξαπλωμένο στο βρόμικο πάτωμα και το υπόλοιπο σπίτι γύρω της ήταν άδειο. Φαινόταν λες και οι ιδιοκτήτες είχαν μετακομίσει και είχαν πάρει τα πάντα… εκτός από το μωρό τους!
Το κοριτσάκι μεταφέρθηκε γρήγορα στο νοσοκομείο όπου οι γιατροί ανακάλυψαν ότι είχε σπάσει τον γοφό της, πεινούσε και ήταν φανερά εξαντλημένo. Είχε περάσει σχεδόν μια βδομάδα στο σπίτι ολομόναχο.
Το όνομα της ήταν Liza Verbitskaya, αλλά όταν η αστυνομία έψαξε τους γονείς της, δεν βρήκε τίποτα. Η οικογένεια είχε απλά εξαφανιστεί. Μετά την διαμονή της στο νοσοκομείο, η Liza θα πήγαινε σε ορφανοτροφείο όπου θα την έδιναν για υιοθεσία
Τότε μπήκε στην ιστορία η Inna Nika. Εκείνη ακριβώς την στιγμή, η Inna είχε πάει να επισκεφτεί τον γιο της στο νοσοκομείο. Όταν άκουσε ένα μωρό να κλαίει από το διπλανό δωμάτιο, ένιωσε την ανάγκη να πάει να δει αν είναι καλά και τελικά γνώρισε την Liza και έμαθε όλη την θλιβερή της ιστορία. Από τότε η Inna της έφερνε πάνες και παιχνίδια.
Η Inna είχε ήδη δύο γιους και μέχρι τότε δεν είχε σκεφτεί την υιοθεσία. Αλλά όταν έφτασε η μέρα που έφυγε η Liza από το νοσοκομείο, η Inna συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς εκείνη. “Ζήτησα την διεύθυνση του μέρους που την είχαν πάει και πήγα εκεί όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Δεν ξέρω καν πώς έφτασα!”
Μερικούς μήνες αργότερα ολοκληρώθηκε η διαδικασία της υιοθεσίας και η Liza μετακόμισε στο σπίτι μαζί με την Inna και την νέα της οικογένεια. Ήταν σχεδόν δύο ετών, αλλά δεν μπορούσε να φάει στερεή τροφή και φοβόταν πολύ τους δυνατούς θορύβους.
Έναν χρόνο αργότερα δεν μπορούσε καν να περπατήσει σωστά. Η Inna αποφάσισε να την γράψει σε μαθήματα χορού με την ελπίδα ότι η μουσική θα την βοηθούσε και θα την ενέπνεε να μάθει να διαχειρίζεται το σώμα της καλύτερα.
Και έπιασε. Χάρη στον χορό σε συνδυασμό με την αγάπη και την φροντίδα της θετής της μητέρας, η Liza σύντομα έγινε ένα υγιές, χαρούμενο παιδί. Όταν ξεκίνησε το σχολείο, κανείς δεν πίστευε ότι αυτό ήταν το ίδιο παιδί που είχαν εγκαταλείψει οι γονείς του σε ένα άδειο σπίτι.
Λόγω της “εξωτικής” της εμφάνισης, τραβούσε πολύ την προσοχή. Κάποια παιδιά την πείραζαν και την αποκαλούσαν “τσιγγάνα” και “σοκολάτα”. Αλλά η Liza είχε την ικανότητα να διώχνει την κακία από πάνω της. “Δεν ντρέπεται γι’αυτό που είναι”, είπε η Inna. “Όταν ήταν μικρή, της είπα: “Ο κόσμος πάντα θα σε κοιτάει – να είσαι προετοιμασμένη γι’αυτό!’”
Στο μεταξύ, το 12χρονο κορίτσι έχει κερδίσει πολλούς διαγωνισμούς ταλέντου και επιδείξεις ομορφιάς – ξεκίνησε ακόμα και την πρώτη της δουλειά σαν μοντέλο.
Λίγο μετά την νίκη της Liza σε έναν τέτοιο διαγωνισμό μέσα από τον οποίο έγινε γνωστή σαν “το πιο όμορφο κορίτσι της χώρας”, η βιολογική της μητέρα φάνηκε να συνειδητοποιεί ξαφνικά ότι αυτό ήταν το μωρό που είχε εγκαταλείψει 11 χρόνια πριν.
Έψαξε την Liza και επέμεινε ότι είχε το δικαίωμα να δει το παιδί της ξανά. Της το αρνήθηκαν – στην τελική, δεν είχε καν εξηγήσει γιατί την εγκατέλειψε. Είχε χάσει κάθε δικαίωμα επικοινωνίας. Τώρα η Liza θα μπορέσει να αποφασίσει μόνη της αν θέλει να δει ποτέ την βιολογική της μητέρα ξανά.
Η αγάπη πραγματικά έσωσε αυτό το κορίτσι. Είναι υπέροχο το τι μπορεί να κάνει η αγάπη και η αφοσίωση.
Τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές της απολαμβάνει και η Κατερίνα Στεφανίδη η οποία αποφάσισε να φτιάξει τα παραδοσιακά μελομακάρονα όμως το υψόμετρο της… χάλασε τη συνταγή.
Τα μελομακάρονα δεν φούσκωσαν όσο θα ήθελε και έτσι η Ελληνίδα πρωταθλήτρια ήθελε να μοιραστεί με την δική της συμβουλή σε όλους όσους επιλέξουν να φτιάξουν το παραδοσιακό ελληνικό χριστουγεννιάτικο γλυκό αλλά ζουν σε υψόμετρο, όπως η ίδια!
Η Κατερίνα Στεφανίδη με ανάρτησή της δημοσίευσε τα ταψιά με τα μελομακάρονα που έφτιαξε και έγραψε χαρακτηριστικά:
«Φιλική συμβουλή. Αν ζείτε σε υψόμετρο και δεν έχετε ξανακάνει baking εκεί ρώτησε κάποιον που ξέρει πως να αλλάξετε την συνταγή και το ψήσιμο γιατί θα λέτε ότι φτιάξατε μελομακάρονα και δεν θα σας πιστεύει κανείς»!
Αυτή η σκηνή λοιπόν ήταν η αφορμή για να ψάξω και να συγκεντρώσω διάφορους αγαπημένους μας ηθοποιούς που έχουν κατά καιρούς κλάψει με μαύρο δάκρυ για τις ανάγκες ενός ρόλου.
Ο Jon Snow με το μόνιμο puppy eyes, άξιος εκπρόσωπος των hot guys crying.
Ο Taylor Lautner όταν βλέπει την καριέρα του Robert Pattinson (ουχεχεχε)
Ο Zac Efron κλαίει γιατί δεν μπορεί να χωνέψει ακόμη το γεγονός ότι δεν έχει γίνει εξώφυλλο στο Cosmopolitan. Ένα δίκαιο το έχει.
Καλέ μου Justin ΤΙ ΕΓΙΝΕ;;
Τώρα αυτός είναι ο Dean ή ο Sam από το Supernatural;; Δεν θα τους ξεχωρίσω ποτέ.
Γλυκούλη “Seth” τσώπα, τσώπα.
ΑΧ TOM HARDY, ΑΑΑΑΧ.
Εδώ βλέπουμε τον Michael Fassbender
Και τον James Mc Avoy να κλαίνε μετά την ανακοίνωση της αποχώρησης της Jennifer Lawrence από τη σειρά ταινιών X- men.
Ο Harry Styles όταν έμαθε ότι αποχωρεί από τους One Direction ο Zayn Malik έβαλε τα κλάμματα 🙁
Ναι Jake και εγώ θα έκλαιγα αν δεν είχα κερδίσει υποψηφιότητα για το Nightcrawler.
Chris Pratt. Διαστημικά όμορφος (ωωω τι είπε τώρα).
Έλα Matthew, δεν πειράζει που δεν ήσουν υποψήφιος για το Interstellar ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ ΑΛΛΟ.
Chunning ποιος σε πείραξε; ΠΕΣ ΜΟΥ
