Μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του παραχώρησε ο Γιάννης Πάριος στον Τάσο Τρύφωνος και στο “Τετ α τετ”.
Πριν από μικρό διάστημα δόθηκε στη δημοσιότητα το trailer της συνέντευξης που θα προβληθεί στον Alpha Κύπρου αυτήν την Κυριακή.
“Πάντα πίστευα ότι θα κάνω αυτό που κάνω. Ήμουν τυχερός σε κάποια πράγματα, αλλά ήμουν και δουλευταράς, δεν περίμενα έρθει κάτι, πήγαινα εγώ. Δεν θυμάμαι να πέρασα άσχημα σε κάποια συνεργασία μου και δεν το λέω διπλωματικά. Θα σταματήσω να τραγουδάω όταν δω ότι δεν αρέσω” φαίνεται να λέει ο Γιάννης Πάριος.
Ο τραγουδιστής του έρωτα αναφέρεται επίσης στην προσωπική του ζωή: “Εγώ ευγνωμονώ τις γυναίκες που αγάπησα, γιατί με έκαναν και έγραψα μεγάλα τραγούδια. Η απιστία δεν συγχωρείται. Όταν συγχωρέσεις μια απιστία, δεν αγαπάς. Δεν επεμβαίνω αλλά ούτε παρεμβαίνω στις ζωές των παιδιών μου, αλλά είμαι τυχερός γιατί και τα τέσσερα παιδιά είναι πολύ καλά. Απέτυχα ως σύζυγος, αλλά πέτυχα ως πατέρας”.
Ο Γιάννης Πάριος είχε μια έντονη προσωπική ζωή πριν πάρει την απόφαση να αποχωρήσει από τα φώτα της δημοσιότητας και να αποσυρθεί στο σπίτι του στην Πάρο το οποίο όπως έχουμε δει από φωτογραφίες είναι πολύ εντυπωσιακό.
Ο κορυφαίος τραγουδιστής έχει παντρευτεί δυο φορές και έχει αποκτήσει τέσσερις γιους. Την πρώτη φορά με τη Ντίνα Μαρκοπούλου, με την οποία απέκτησε τον τραγουδιστή, συνθέτη, στιχουργό και παρουσιαστή Χάρη Βαρθακούρη και τον Θανάση Βαρθακούρη. Τη δεύτερη φορά, με την ηθοποιό Σοφία Αλιμπέρτη, με την οποία έχει τον Μιχαήλ-Άγγελο και τον Νικόλα Βαρθακούρη. Ωστόσο, πολύ πρόσφατα είχαν βγει φήμες πως ο καλλιτέχνης είναι ξανά σε σχέση.
Τόσο η εφημερίδα Espresso όσο και η Real life, είχαν αναφέρει σε δημοσιεύματα τους πως ο Πάριος είναι ξανά ερωτευμένος με ξανθιά καλλονή αεροσυνοδό με καταγωγή από την Θεσσαλονίκη.
Αυτή είναι η σύντροφος του Γιάννη Πάριου
Σύμφωνα με τα όσα είχε αναφέρει σε δημοσίευμά της η εφημερίδα Espresso η «μούσα» του Γιάννη Πάριου δεν ήταν συνέχεια μαζί του στην Πάρο το καλοκαίρι, λόγω του μεγάλου φόρτου εργασίας της στην αεροπορική εταιρεία. Βρέθηκε εκεί μόνο για ένα διήμερο και επέστρεψε στη δουλειά της έχοντας στο κινητό της φωτογραφίες από τις πιο όμορφες γωνιές του κυκλαδίτικου νησιού.
«Με τον Γιάννη Πάριο δεν συναντιούνται στην Αθήνα, αλλά στη Θεσσαλονίκη. Είναι επιλογή του, για να αποφεύγουν τους παπαράτσι. Τον χειμώνα η Στέλλα ήταν στην πρεμιέρα του αγαπημένου της και μάλιστα σε privé τραπέζι, παρέα με φίλες και συναδέλφους της, ενώ έχει βρεθεί και σε καλοκαιρινές συναυλίες του» είχε αναφερθεί στην εφημερίδα ίδια.
Ο Γιάννης Πάριος σπάνια κάνει αναρτήσεις στο Instagram και αυτές περιορίζονται στην κυκλοφορία ενός νέου τραγουδιού ή σε κάποια επικείμενη συναυλία του.
Ο κορυφαίος Έλληνας ερμηνευτής έκανε μία διαφορετική ανάρτηση, αναδημοσιεύοντας σε story του απόσπασμα συνέντευξης του Νίκου Οικονομόπουλου.
Ο ταλαντούχος τραγουδιστής στο βίντεο εκφράζει δημόσια τον θαυμασμό του για τον Γιάννη Πάριο και τη φωνή του. “Για εκείνον που δεν κρύβω ποτέ τον θαυμασμό μου και την αγάπη μου είναι ο Γιάννης Πάριος”, είπε ο Νίκος Οικονομόπουλος. Ο Γιάννης Πάριος αναρτώντας το απόσπασμα έγραψε: “Γεια σου ρε Νικόλα”.
Να θυμίσουμε ότι ο Νίκος Οικονομόπουλος τάχτηκε χτες κατά της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια.
Υπάρχουν νύχτες που θέλω να πω φωναχτά κάτι, που θέλω επιλεκτικά κάποιον, που ανοίγω όλες τις τηλεοράσεις για να ακούω θόρυβο. Προτιμώ, όμως, να είμαι μόνος από το να πληγώνω έναν άνθρωπο. Αυτό που με νοιάζει είναι πώς θα με θυμούνται τα παιδιά μου. Θέλω να λένε πως είχαν έναν καταπληκτικό πατέρα. Αυτό που λέω εγώ για τον δικό μου. Το μόνο που πέτυχα στη ζωή μου.
“Σύζυγος δεν είμαι καλός. Σύντροφος ήμουν καλός, όσο διαρκούσε. Αλλά καλός πατέρας δεν έπαψα να είμαι. Και δεν το κάνω επειδή πρέπει, αλλά επειδή πιστεύω ότι δεν έχω πολυτιμότερο πράγμα από τα παιδιά μου.
Σε μένα τα παιδικά χρόνια δεν επιστρέφουν, γιατί δεν έχουν φύγει ποτέ. Μου τα θυμίζει η Πάρο (σ.σ.: όχι “η Πάρος”) κάθε φορά που πηγαίνω και κάθε φορά που φεύγω.
Θυμάμαι τότε που ήμουν γύρω στα έντεκα και δεν είχα καλά παπούτσια. Επαιρνα πάντα αυτά που μου έδινε ο ξάδερφός μου, ο Γιαννάκης, που ζούσε στην Αθήνα. Δεν ήταν κι αυτός ο φουκαράς κανένας πλούσιος, τα έλιωνε, κι εγώ πήγαινα και τους έβαζα χαρτόνια για να μη βρέχονται τα πόδια μου. Μια μέρα, μου λέει ο μπαμπάς μου: “Τα Χριστούγεννα θα σου πάρω παπούτσια”. Εκεί κοντά στον φάρο του πατέρα μου, ένα φορτηγό έπεσε σε φουρτούνα, πέταξαν το φορτίο του, γέμισε η ακτή λάστιχα αυτοκινήτου. Τα μάζεψε ο πατέρας, τα έδωσε έναντι στον τσαγκάρη και του είπε: “Κάνε στον μικρό παπούτσια”. Το βράδυ που μου τα έφερε, παραμονή Χριστουγέννων, δεν κοιμήθηκα καθόλου. Είχα το κεφάλι στην άκρη του κρεβατιού και τα έβλεπα. Περίμενα να ξημερώσει, να τα βάλω στην εκκλησία. Μόλις τα φόρεσα, του είπα: “Eχω ένα παράπονο, ρε μπαμπά, δεν κάνουν γκζ-γκζ”. Μου λέει: “Ετσι κάνει το δέρμα, παιδί μου. Αυτά είναι από λάστιχο. Θα κρατήσουν περισσότερο όμως”».
Ο πατέρας μου, ήταν εκείνος που με πίστεψε και εκείνος που μου άφησε το καλύτερο κομμάτι σοφίας. Οταν αποφάσισα να γίνω τραγουδιστής, όλοι αντιδρούσαν. Μόνο η μάνα μου ήταν αμέτοχη, κάπου με πίστευε και εκείνη.
Αντιδρούσαν, όμως, οι αδελφές μου, οι γαμπροί μου: “Ελα, ρε Γιάννο, τραγουδιστής θα γίνεις; Χιλιάδες πάνε και δεν τα καταφέρνουν, εσύ θα πετύχεις;”.
Κι εγώ έλεγα: “Θα πάω να κάνω αυτό που μου αρέσει και θα πετύχω… Δεν θέλω σώνει και καλά να σπουδάσω!”. Ξέρεις, στα χωριά, στα νησιά ειδικά, ρωτούσαν: “Τι θα γίνει ο γιος σου, κυρα-Μαρουσώ;”. Και έπρεπε να πεις “ή γιατρός ή παπάς ή δάσκαλος, δικηγόρος”
Μια μέρα, γυρίζω στον καπετάν Χαραλάμπη: “Μπαμπά, εσύ τι λες;”. Μου απαντά: “Εγώ σου έχω τεράστια εμπιστοσύνη, παιδί μου, μόνο, ό,τι κι αν κάνεις στη ζωή σου, να ξεπεράσεις το μέτριο. Μη γίνεις μέτριος.
Λούστρος; Πρώτος λούστρος. Γιατρός; Πρώτος γιατρός. Τραγουδιστής; Πρώτος τραγουδιστής. Στους πρώτους να είσαι πάντα”. Αυτό το κουβαλάω συνέχεια από εκείνον…
Ηταν ένας γλυκύτατος άνθρωπος. Αν έκανε κάποιος από εμάς αταξία, έλεγε στη μάνα μου: “Ελα, βρε Μαρουσάκι μου, έλα, μικρά είναι, θα μεγαλώσουν, θα γίνουν καλοί άνθρωποι”.
Είναι το μεγάλο απωθημένο της ζωής μου που δεν είχα χρήματα για να τον πάρω, να τον σώσω όταν έπρεπε. Είχε κάνει μια εγχείριση και έπαθε σηψαιμία. Από αμέλεια γιατρού… Αλλά ήμουν στρατιώτης τότε, δεν είχα τα χρήματα. Δύσκολα χρόνια».
Έχω αυτογνωσία.
Αυτογνωσία είχα και τότε που χτύπησα το κεφάλι μου στον τοίχο, στη γωνία 3ης Σεπτεμβρίου και Μάρνη! Εκανα ράμματα, δες στο μέτωπό μου το σημάδι! Με είχε στείλει τότε ο Γιώργος ο Κατσαρός σε μια μπουάτ. Θυμάμαι που τραγούδησα και, αφού με ξέχασαν δύο-τρεις ώρες, μου έβαλε ένας τύπος ένα εικοσάρι στο χέρι και είπε: “Αντε στο καλό”.
Ξεκίνησα με τα πόδια για το σπίτι, το εικοσάρι δεν έφτανε, είχα και την κιθάρα στον ώμο. Και τότε βάρεσα το κεφάλι μου. Από πείσμα!
Την άλλη μέρα είπα ότι δεν θα ξαναπάω να τραγουδήσω εκεί, θα το ρισκάρω, θα πάω στον απέναντι. Ρίσκαρα και κέρδισα.
Το λέω και στα παιδιά μου. Η ζωή δεν χαρίζεται, κερδίζεται με αγώνα.
Στο σχολείο έγραφα καταπληκτικές εκθέσεις. Πάντα γράφω, στίχους.
Κάποιοι μένουν στο συρτάρι.
Θα μου βρουν πολλά οι γιοι μου. Γιατί από μένα αποκλείεται να βγουν έξω.
Δεν θέλω… Δεν ξέρω γιατί δεν θέλω, μπορεί να είμαι κομπλεξικός. Οχι ότι είναι πολύ προσωπικά. Μπορεί να είναι και υπερβατικά, ίσως είναι κάποια πράγματα που λες “αποκλείεται να τα έχει γράψει ο Πάριος”.
Ισως παίζει ρόλο ότι στον κόσμο συστήθηκα ως τραγουδιστής και δεν θέλω να εμφανιστώ ως κάτι άλλο…
Για μένα το ταλέντο δεν πρέπει να διαχέεται, αλλά να χαλιναγωγείται. Εκεί που είσαι ικανότερος, αυτό να δείχνεις».
Εχω διαβάσει, έχω μια παιδεία, ας πούμε εγκυκλοπαιδική, αλλά έχω πάρει και από το σπίτι μου, από τη μάνα μου και τον πατέρα μου. Ηταν απλοί άνθρωποι, με την έννοια του χαμόγελου και της αγάπης. Εζησα σε ένα περιβάλλον γεμάτο αγάπη. Ημουν, μάλιστα, το στερνοπούλι τους, ο τελευταίος που υποτίθεται ότι τους είχε μείνει, όταν οι άλλοι έψαχναν την τύχη τους, αλλά και το “μορφωμένο”.
Αμα γινόταν καμία κουβέντα και δεν βρίσκαμε λύση μέσα στην οικογένεια, η μάνα μου έλεγε “να ρωτήσουμε και το μορφωμένο”.
Και αργότερα, τότε που ήμουν φαντάρος στο Γενικό Επιτελείο και πηδούσα μάντρες για να τραγουδήσω κρυφά στην καλοκαιρινή “Νεράιδα”, διάβαζα. Οταν δεν τραγουδούσα, ήμουν ο τυπάκος της γωνίας, καθόμουν και διάβαζα Καζαντζάκη, Μαρξ, Λουντέμη, ό,τι θες, άκουγα και “έκλεβα” συνεχώς ό,τι μπορούσα.
Δεν είχαμε διαφορές με τους συναδέλφους μου. Ηξεραν ποιος είμαι, ήξεραν ότι είμαι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, αλλά ότι δεν είμαι και ηλίθιος. Ελεγαν “Εντάξει, ο Γιάννης δεν μας ενοχλεί…”.
H νύχτα μου έχει αφήσει κάτι κουσούρια στο σώμα μου, στο στομαχι μου, αλλά να με φθείρει ως άνθρωπο, όχι, καμία σχέση.
Αν δεν έκανα αυτή τη δουλειά, θα ήμουν ο χειρότερος πελάτης σε αυτά τα μαγαζιά.
Δεν πίνω, δεν καπνίζω, είμαι σπιτόγατος, βλέπω ασπρόμαυρες ελληνικές κωμωδίες, βουρκώνω πάντα με την τελευταία σκηνή στο “Δεσποινίς ετών 39”.
Στη δουλειά ήμουν πάντα στρατιώτης. Εχω δουλέψει πολύ περισσότερο από άλλους που μπορεί να έχουν χρήματα, έχω δουλέψει χρόνια ατελείωτα. Το έχω πληρώσει μάλιστα και με αίμα, στην κυριολεξία, έκοψα το στομάχι μου δύο φορές… Υπερευαισθησία, όπως θες πες το. Ποτέ, όμως, δεν προγραμμάτιζα. Δεν έλεγα “θα πάω έξω από την πόρτα του τάδε… ”
Το ωραιότερο πράγμα μου το είχε πει μια φορά ο Χατζιδάκις. Ημασταν στο παλιό αεροδρόμιο, αυτός πήγαινε Κρήτη με τους τραγουδιστές του, εγώ περίμενα να φύγω για Θεσσαλονίκη. Ηρθε κοντά μου.
Μου είπε: “Τι κάνετε, κύριε Πάριε;”. Εγώ τα είχα χαμένα. “Καλά, κύριε Χατζιδάκι” ψέλλισα. “Το εννοώ το ‘κύριε’ που σας λέω.
Είστε ο μοναδικός τραγουδιστής που δεν με έχει ενοχλήσει ποτέ, έστω και τηλεφωνικά. Και να ξέρατε πόσο το ήθελα! Καλό σας ταξίδι”.
Είχα μείνει “παγωτό” εγώ. Δεν μπορούσα να μιλήσω, σκεφτόμουν συνέχεια αυτή την κουβέντα. Ούτε το αεροπλάνο φοβήθηκα εκείνη την ημέρα!
Θυμάμαι, ότι έκανα παρέα με τον Λοΐζο. Ημασταν φίλοι, βγαίναμε έξω, πηγαίναμε γήπεδο. Ποτέ, όμως, δεν του είπα: “Ρε συ, εντάξει, κάνουμε παρέα και τα λοιπά, δεν κάνουμε και έναν δίσκο;”.
Είχα κι αυτό το κομπλεξικό: “Αν του μπει στο μυαλό ότι εγώ έκανα παρέα μαζί του για αυτό;”. Ετσι, δεν το είπα ποτέ».
Το θέλατε όμως; «Σαν τρελός! Αυτή είναι άλλη ιστορία. Είναι κάποια πράγματα που δεν λέγονται».
Γιατί δεν λέγονται; «Γιατί είμαι αξιοπρεπής. Εχω μάθει τις ευθύνες να τις αποδίδω κατευθείαν στον άνθρωπο που έχω απέναντί μου, όχι να τις δημοσιοποιώ».
Υπάρχουν νύχτες που θέλω να πω φωναχτά κάτι, που θέλω επιλεκτικά κάποιον, που ανοίγω όλες τις τηλεοράσεις για να ακούω θόρυβο. Προτιμώ, όμως, να είμαι μόνος από το να πληγώνω έναν άνθρωπο.
Αυτό που με νοιάζει είναι πώς θα με θυμούνται τα παιδιά μου. Θέλω να λένε πως είχαν έναν καταπληκτικό πατέρα. Αυτό που λέω εγώ για τον δικό μου. Το μόνο που πέτυχα στη ζωή μου.
Αυτό, όμως, που έχω πλέον ως μότο είναι ότι “είμαι κάτι γιατί ξέρω ότι δεν είμαι τίποτε”.
Υπάρχουν άνθρωποι καθημερινοί, με ζωή πολύ πιο δυνατή από τη δική μου. Αν κάνω μια βόλτα στην Πάρο και βρω έναν ψαρά, η ζωή του θα δώσει υλικό για ολόκληρο σίριαλ. Η δική μου δεν κάνει για τίποτε, απλώς έχει πάνω της “νέον”, φωτίζεται περισσότερο..”
Γιάννης Πάριος.
Γεννήθηκε σαν σήμερα.
Αποσπάσματα από
BHMAgazino tovima
“Παπαδημητρίου Λένα”
Γεννήθηκα στην Πάρο, εξού και Πάριος, από σπουδαίους γονείς. Ο μπαμπάς μου ήταν φαροφύλακας και η μάνα μου νοικοκυρά. Είχα καλά παιδικά χρόνια, φτωχικά, αλλά όχι μίζερα. Δεν πείνασα ‒ βέβαια, δεν ήξερα τι θα πει χορτάτος, για να ξέρω ότι πεινάω. Οι γονείς μου μπορούσαν να κόψουν και την αναπνοή τους στη μέση και να σου δώσουν τη μισή για να χορτάσεις. Η μητέρα μου ήταν μια γυναίκα που από το τίποτα μπορούσε να κάνει ένα τραπέζι για δέκα άτομα.
• Στην Αθήνα ήρθα για να σπουδάσω. Στο νησί ρώταγαν: «Τι θα γίνει ο γιος σου, κυρα-Μαρουσώ;». «Γιατρός, δικηγόρος, παπάς…» Ο μπαμπάς μου έλεγε «κάτω απ’ το κράτος παιδί μου, να παίρνεις μισθό». Ήθελαν να καμαρώσουν οι άνθρωποι και, τελικά, παραλίγο να τους απογοητεύσω που έγινα τραγουδιστής. Θεωρούσαν ότι είναι μια δουλειά η οποία δεν συμβάδιζε με τον χαρακτήρα μου. Κι όμως, αυτό ονειρευόμουν από παιδί, αυτό που είμαι τώρα.
• Με το τραγούδι ασχολήθηκα πολύ απλά. Ήμουν υπάλληλος τις νύχτες σε ένα ξενοδοχείο απέναντι από τη «Νεράιδα», όπου τότε δούλευε ο Κώστας ο Κλάββας, ο μέγας συνθέτης και σπουδαίος ενορχηστρωτής. Έμενε στο ξενοδοχείο και μια φορά που ήρθε να πάρει το κλειδί εγώ ήμουν πίσω από την είσοδο, δεν φαινόμουνα ‒ ήμουν με μια κιθάρα, έπαιζα και τραγούδαγα. Με άκουσε, περίμενε να τελειώσω και μετά χτύπησε το κουδούνι. Όταν βγήκα, με ρωτάει «εσύ τραγούδαγες;». Του λέω «μάλιστα». «Το ξέρεις ότι έχεις ωραία φωνή;» «Το ξέρω» του είπα ο θρασύτατος. «Αύριο θα σε πάρω από δω», μου λέει, «να σε πάω κάπου».
Αγάπησα και αγαπήθηκα πολύ, αλλά ως σύζυγος δεν υπήρξα καλός. Ήμουν καλύτερος ως σύντροφος στις συζύγους μου, αλλά πέτυχα ως πατέρας κι αυτό μου αρέσει. Τα παιδιά μου είναι η ζωή μου.
Έτσι έγινε και η μοίρα μου η καλή ήταν η συνάντηση που είχα εκεί με τον Γιώργο τον Κατσαρό. Ήταν μια σχολή όπου δίδασκαν ο Μίμης ο Πλέσσας, ο Κατσαρός, ο Κλάββας, ο Ξαρχάκος. ΕΜΕ λεγόταν, δηλαδή Ελληνική Μουσική Εταιρεία, και ήταν στη Σόλωνος. Έπαιρναν μόνο ταλέντα. Την πρώτη μέρα στη σχολή μάς παίζει ο Κατσαρός ένα τραγούδι που μόλις είχε γράψει και μας λέει: «Θα το παίξω δυο-τρεις φορές και όποιος νομίζει ότι μπορεί να το πει, να σηκώσει το χέρι». Τη δεύτερη φορά, το είχα μάθει. Σηκώνω το χέρι, με βάζει να το τραγουδήσω και μου λέει: «Κάθισε, και όταν τελειώσουμε μη φύγεις, σε θέλω». Τελειώνει το μάθημα και μου το ξεκαθάρισε: «Εσύ θα φύγεις απ’ τη σχολή, είσαι έτοιμος, δεν χρειάζεσαι μαθήματα. Την Κυριακή θα έρθεις στο σπίτι μου».
Θυμάμαι, είχα τα εισιτήρια να πάω ‒έμενα με την αδερφή μου στην Αγίου Μελετίου‒, αλλά όχι για να γυρίσω, έτσι πήγα μέχρι το σπίτι του με τα πόδια. Με πέρασε από ιερά εξέταση, με έβαζε κι έλεγα τραγούδια: «Πες ένα λαϊκό, πες ένα ρεμπέτικο, πες ένα δημοτικό». Αριστερά μου ήταν δυο άνθρωποι, καθιστοί, που ακούγανε. Αφού τελείωσα, λέει: «Να σου συστήσω τον κύριο Μάτσα και τον Πυθαγόρα». Κάγκελο εγώ.
Την επόμενη μέρα πήγαμε με τον Γιώργο στην ΕΜΙ, στην Κάνιγγος, με ακούει ξανά στο πιανάκι κι εκεί έγιναν και τα «βαφτίσια». «Από πού είσαι;» «Απ’ την Πάρο». «Πώς σε λένε;» «Βαρθακούρη». «Δύσκολο επίθετο, πού να το πει ο άλλος; Θα το αλλάξουμε, θα το κάνουμε Παριανός». Του λέω: «Γιάννης Παριανός υπάρχει, είναι άλλος τραγουδιστής». Έτσι, είπαν Πάριος. Ποιος απ’ τους τρεις το είπε δεν θυμάμαι, αλλά εκεί βαφτίστηκα.
Στην Πάρο είναι το σπίτι μου, από κει κατάγομαι και εκεί ψηφίζω. Η ταυτότητά μου δεν λέει Αθήνα, λέει Πάρο.
• Μετά εξαφανίστηκα γιατί πήγα φαντάρος. Στο πεζικό, μέσα στη χούντα. Ήμουν στρατιώτης στη Σύρο και παίρνω μια μετάθεση κι έρχομαι στην Αθήνα. Είχα τρελαθεί στη σκοπιά, ενώ ήμουν και σε ένα γραφείο κι έγραφα όλη μέρα. Έμαθα ότι ο διοικητής μου λεγόταν Αντώνης Κατσαρός και έναν χρόνο από τότε που είχα κάνει τη συνάντηση με τον Γιώργο Κατσαρό παίρνω τηλέφωνο για να τον ρωτήσω αν έχει καμία συγγένεια με τον διοικητή. Εκεί να δεις τι άκουσα! «Δεν ντρέπεσαι, που σε υποστήριξα, να εξαφανιστείς χωρίς να πεις λέξη». Του λέω: «Ήμουν στρατιώτης». «Και γιατί δεν μου το είπες;» «Ντράπηκα». Όντως ντράπηκα. Και συνεχίζω: «Εξακολουθώ να είμαι στον στρατό και υπάρχει κάποιος κύριος που είναι διοικητής μου, που λέγεται Κατσαρός Αντώνιος». Απαντάει: «Ο θείος μου είναι». Τον παίρνει τηλέφωνο κι εκείνος με κάλεσε στο γραφείο και με κατσάδιασε. Ήταν να γίνω έφεδρος αξιωματικός, αλλά κόπηκα λόγω έλκους. Με έστειλε πίσω, στη μονάδα μου, αλλά το μέσο δούλεψε και μου ήρθε ένα μπουγιουρντί που έλεγε ότι θα έκανα σκοπιές, αλλά ημερήσιες, όχι γερμανικά νούμερα και τέτοια.
Ο Γιάννης Πάριος δώρισε δυο κλίνες ΜΕΘ στο νοσοκομείο Μεταξά
Έτσι βρέθηκα πάλι με τον Γιώργο, που με έβαλε να τραγουδάω σε μπουάτ. Κρυφά, βέβαια, την κοπάναγα τη νύχτα, γιατί έτσι και με έπιαναν θα πέρναγα στρατοδικείο. Τραγούδαγα κάθε βράδυ στην «Κατακόμβη». Μετά από λίγο καιρό με φώναξε ο Γιώργος και με πήγε στη «Νεράιδα», στην Παμέλα. Με είδε αυτή κουρεμένο γουλί, κάτι αδιανόητο για κάποιον που έβγαινε να τραγουδήσει, και λέει του Γιώργου: «Καλός είναι, αλλά πώς θα τον βγάλουμε έτσι να τραγουδήσει;». Ο Κατσαρός ‒θυμάμαι τα λόγια του‒ της πρότεινε: «Δοκίμασέ τον και όλη την εβδομάδα θα τον πληρώνω εγώ. Εάν δεν σου κάνει, στο τέλος της εβδομάδας θα φύγει». Έτσι κι έγινε, τραγούδησα και στο μέσο της εβδομάδας με φώναξε η Παμέλα να μου δώσει αύξηση. Της είχα πει ότι στην μπουάτ έπαιρνα 400 δραχμές την ημέρα, αλλά ήταν ψέματα, 100 έπαιρνα, κι εκείνη μου έδωσε 300. Στα μισά της εβδομάδας μου έδωσε 550. Της άρεσα, δεν είχε διαμαρτυρηθεί και κανένας πελάτη που ήμουν κουρεμένος. Έτσι έμεινα στη «Νεράιδα» επτά σεζόν.
• Μετά συνέβησαν τα γεγονότα με τον πατέρα μου. Αρρώστησε και πέθανε όταν ήμουν στρατιώτης, το ’71. Το πρώτο τραγούδι που κυκλοφόρησα ήταν η «Θάλασσα του Πειραιά», του Μητσάκη. Ο Μάτσας έδινε τραγούδι του Μητσάκη για πρώτο σε όσους πίστευε ότι θα γίνουν κάτι. Το θεωρούσε γούρι. Κι ο Γιάννης Καλατζής είπε ένα τραγούδι του Μητσάκη, η Διαμάντη είπε το «Συννεφιές», ο Νταλάρας είχε πει το «Στην εποχή του Πάγκαλου» κι εγώ είπα τη «Θάλασσα του Πειραιά», αυτό που λέει «Περαία μου, Περαία μου, με τον Σαρωνικό σου, που έχεις για καμάρι σου τον Ολυμπιακό σου». Με ρώταγαν: «Καλά, εσύ, ένας Παναθηναϊκός, τραγουδάς για τον Ολυμπιακό;» «Μα γιατί να μην το πω; Με προσβάλλει; Μεγάλη ομάδα είναι». Μου έφερε και γούρι. Ήταν το μοναδικό τραγούδι που πρόλαβε να ακούσει ο πατέρας μου πριν πεθάνει, μαζί με το «Ράκος» του Καλδάρα.
• Η πρώτη μου εμφάνιση στη δισκογραφία ήταν τo 1969, σε έναν μεγάλο δίσκο με τίτλο «Συνάντηση», σε μουσική του Άγγελου Σέμπου και στίχους του Κώστα Κινδύνη. Είπα το «Ράγισε ο καθρέφτης». Στον δίσκο συμμετείχαν επίσης ο Νταλάρας, ο Καλατζής και η Λίτσα Διαμάντη. Οι «Θαλασσογραφίες» του Λοΐζου ήταν μετά, κι εκεί συμμετείχα με ένα κομμάτι. Είχα ηχογραφήσει τέσσερα, αλλά κάτι έγινε και μπήκε μόνο ένα στον δίσκο. Πριν από τις θαλασσογραφίες είχα τραγουδήσει Καλδάρα, «Καθισμένος στο απέναντι παγκάκι», «Το ράκος». Η δεύτερη σημαντική συνάντηση που είχα στη ζωή μου, μετά τον Κατσαρό, ήταν ο Απόστολος Καλδάρας. Οριακή για την καριέρα μου. Ο Πυθαγόρας ήρθε μετά, με το «Τώρα πια». Με το «Έρχονται στιγμές» του Στέλιου του Ζαφειρίου, του σπουδαίου μπουζουκτσή.
• Το πρώτο άλμπουμ μου, κανονικό άλμπουμ, όχι παίρνουμε τραγούδια αποδώ και αποκεί ‒γιατί έγινε κι έτσι‒, ήταν το «Έρχονται στιγμές». Και ήταν και ο πρώτος μου χρυσός δίσκος. Εκείνη την ημέρα έγινε η απονομή τριών χρυσών, της Χαρούλας Αλεξίου, του Γιώργου του Νταλάρα και του δικού μου. Μας τους έδωσε ο Μάτσας. Είχε καθιερωθεί τότε στις 50.000 πωλήσεις και στις 100.000 ο πλατινένιος. Έχω πάρει τόσους χρυσούς και πλατινένιους από τότε, που δεν έχω πού να τους βάλω.
• Το αγαπάω τόσο πολύ αυτό που κάνω, ακόμα και τώρα, που ούτε καν σκέφτηκα πού θα έφτανα. Ποτέ. Πού έφτασα; Η διαφορά μας είναι ότι εγώ τραγουδάω καλύτερα από σένα. Το ότι με ξέρει όλος ο κόσμος είναι αναγνώριση της δουλειάς μου, διαφορετικά δεν σημαίνει τίποτα, επώνυμος μπορεί να γίνεις και με έναν φόνο. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγματα από το να αγαπάς αυτό που κάνεις και να δουλεύεις, γιατί, χωρίς δουλειά, τίποτα δεν σου χαρίζεται. Κι ας σε ακουμπήσει ο Θεός και ας σου πει «εγώ σου χαρίζω μια φωνή». Η διαχείριση είναι δική σου. Είναι δική σου υπόθεση το τι θα κάνεις το δώρο, πρέπει να τρέξεις, να είσαι συνεπής σε όλα, γιατί δεν είναι εύκολη δουλειά το να είσαι τραγουδιστής. Και μάλιστα με διάρκεια. Δεν μπορείς να κάτσεις στ’ αυγά σου και να λες «τα κατάφερα, εντάξει, παίρνω καλό μεροκάματο τώρα, δουλεύω τη νύχτα να μαζέψω λεφτά να πάρω μια Πόρσε». Δεν το έκανα ποτέ αυτό, εγώ τα λεφτά τα έδινα στην κυρα-Μαρουσώ για να πάρει πετρογκάζ.
Ο Γιάννης Πάριος με τον Πυθαγόρα.
• Κάποτε άκουγαν τη φωνή πρώτα και μετά σε κοίταγαν, τώρα σε κοιτάνε πρώτα και μετά σε ακούνε. Ήμουν τυχερός, όπως και πολλοί άλλοι από τη γενιά μου, γιατί μας άκουγαν, έλεγαν «ωραία φωνή, να του εμπιστευτούμε τραγούδια», κι έτσι έγινε όλο αυτό που έγινε. Αλλά ήθελε και τρέξιμο, να μην επαναπαύεσαι ποτέ. Ας πούμε, το «Τώρα πια», τεράστια επιτυχία, ήταν ένα γαλλικό τραγούδι του Alain Barrière που έλεγε «Tu t’en vas». Το είχα ακούσει από μια φίλη της Λίτσας της Διαμάντη, που της το είχε στείλει ο αδερφός της από τη Γαλλία. Καθόμασταν στο σπίτι της, το άκουσα και της ζήτησα να μου το δώσει. Το πήγα στον Πυθαγόρα σε μια κασέτα και του είπα «εκεί που λέει “tu t’en vas”, βάλε “τώρα πια”, στα υπόλοιπα γράψε ό,τι θέλεις».
Εκείνη την εποχή οι 100.000 δίσκοι ήταν σαν να λες σήμερα ένα εκατομμύριο. Δεν ήμουν ο πρώτος που το έκανε, φυσικά, και δεν ήμουν ο μόνος. Το είχαν κάνει πολλοί πριν, ο Νταλάρας με τον «Μέτοικο» του Μουστακί π.χ. Το τραγούδι δεν έχει πατρίδα, αν είναι καλό. Έτσι άρχισε η ανοδική πορεία μου. Είχαν προηγηθεί το «Έρχονται στιγμές» και το «Ποτέ δεν σε ξεχνώ», μια παραγγελιά του Μάτσα ‒ γιατί δεν ήθελα να το πω. Του είχα πει «είναι πολύ τραλαλά», και μου απάντησε «παρ’ το, θα γίνει επιτυχία, πες το για μένα» ‒ και είχε δίκιο, βέβαια, ο άνθρωπος.
Σε αυτόν τον δρόμο συνάντησα ανθρώπους όπως ο Σταύρος ο Ξαρχάκος ‒ο μέγας Σταύρος‒, με τον οποίο κάναμε τη μοναδική δισκογραφική του δουλειά. Ο Σταύρος δεν έκανε δίσκους, μάζευε τα τραγούδια του, όσα έγραφε, και έκανε ένα άλμπουμ με τραγουδιστές. Μ’ εμένα έκανε ολόκληρο δίσκο επί τούτου. Θυμάμαι ότι δούλευα στη Θεσσαλονίκη και ερχόμουν κάθε πρωί με το αεροπλάνο και τραγούδαγα live: μέσα στο στούντιο η ορχήστρα και ο τραγουδιστής, ενώ ο ίδιος διηύθυνε. Ήταν από τις πιο ωραίες εμπειρίες. Ο Σπανουδάκης έχει άλλου είδους τρέλα: αυτός ηχογραφεί στο σπίτι του, σε αφήνει μπροστά στο μικρόφωνο να τραγουδάς, ενώ έχει πάει στην κουζίνα. Ήμουν τυχερός γιατί συνάντησα ταλαντούχους ανθρώπους. Με τον Γιώργο τον Χατζηνάσιο έχω κάνει πολύ καλή δουλειά, το τραγούδι «Τι θέλεις να κάνω» είναι από κείνα που κάνει την αρχή ο τραγουδιστής και το φινάλε όλος ο κόσμος. Όποτε και να το πω, αυτό συμβαίνει. Με τον Πολυκανδριώτη έχουμε γράψει πολλά τραγούδια και έχουμε δώσει και σε άλλους. Δώσαμε στον Στράτο Διονυσίου το «Τα πήρες όλα κι έφυγες», που έγινε τεράστια επιτυχία.
• Δεν θυμάμαι να αδίκησα κανέναν. Δεν έχω κανένα παράπονο από τον Θεό ούτε από τη ζωή μου, όλα μου τα έδωσε, περισσότερο απ’ όλα τα παιδιά μου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από τα παιδιά, όταν σε αγαπάνε και σε σέβονται. Γιατί έχει σημασία αυτό. Δεν θα άλλαζα τίποτα. Ίσως να ήθελα να έχω ένα γερό στομάχι, να αντέχει, γιατί έχω ταλαιπωρηθεί με το έλκος ‒ και εγχείρηση έχω κάνει. Αλλά με λίγη υπομονή και αγάπη όλα περνάνε. Δεν γίνεται να είναι όλα τέλεια.
Χάρις Αλεξίου, Γιάννης Πάριος, Γιώργος Νταλάρας και Λουκιανός Κηλαηδόνης
• Τα «Νησιώτικα» μπορεί να είναι ο δίσκος με τις πιο πολλές πωλήσεις στην Ελλάδα, αλλά εγώ δεν καρπώθηκα τίποτε από τα κέρδη. Ήταν ένας δίσκος που έκανα στη μνήμη του πατέρα μου, γιατί, πριν φύγει, μου είχε πει «μην ξεχάσεις τις ρίζες σου». Του έδωσα τον λόγο μου, «όποτε μπορώ, μπαμπά μου, θα κάνω έναν δίσκο με νησιώτικα». Και τον έκανα. Στην αρχή ήθελαν να τον κάνουν μονό, αλλά επιμέναμε ο Αχιλλέας Θεοφίλου κι εγώ να γίνει διπλός, και χάλασε ο κόσμος. Θυμάμαι τη Χαρούλα Αλεξίου που μου είχε πει το καταπληκτικό: «Αφού, ρε, και στη Θήβα, που δεν έχει θάλασσα, στα πανηγύρια χορεύουνε νησιώτικα, μην το πεις ούτε του παπά». Όλα τα έσοδα από τον δίσκο τα έδωσα στο δήμο της Πάρου.
• Στην Πάρο είναι το σπίτι μου, από κει κατάγομαι και εκεί ψηφίζω. Η ταυτότητά μου δεν λέει Αθήνα, λέει Πάρο. Οι φίλοι μου είναι κάτω, τους μετράω έναν-έναν και πάντα κάποιον χάνω. Μου λείπουν, μέχρι να τους συναντήσω. Κανείς μας δεν θα το γλιτώσει, «δεν υπάρχει αθανασία», που λέει και το τραγούδι.
• Έχω την αδερφή μου εδώ και τρία χρόνια σε μια κλινική αποκατάστασης. Δεν έχει επαφή με τον περιβάλλον, έχει πάθει εγκεφαλικά και είναι ο καημός μου, ο πόνος μου. Το να δωρίσω τις κλίνες ΜΕΘ στο νοσοκομείο Μεταξά ήταν μια κίνηση που θα την έκανα και χωρίς την αδελφή μου. Όλοι πρέπει να βοηθήσουμε, όσοι μπορούμε. Δυστυχώς, αν είσαι αναγνωρίσιμος, θες δεν θες, βγαίνουν στη δημοσιότητα αυτά. Δεν είναι κακό να γίνεσαι παράδειγμα και μακάρι να το κάνουν κι άλλοι. Η δική μου ευχή είναι να είναι αχρείαστες αυτές οι κλίνες, να μην πρέπει να μπει ποτέ κανείς σε αυτές, αλλά με όσα συμβαίνουν, καλό είναι να υπάρχουν.
Όλα τα τραγούδια του νέου δίσκο μου «Αχ αγάπη, αχ έρωτα» είναι δικά μου, δεν έχω καμία υποχρέωση σε κανέναν. Χρόνια ένιωθα την ανάγκη ότι κάτι πρέπει να κάνω κι εγώ να βοηθήσω τον κόσμο. Και παρότι ό,τι κάνεις πρέπει να το κρατάς μυστικό ή μέσα σου, αυτό δημοσιοποιήθηκε, όπως το φοβόμουν. Έγραψα αυτά τα τραγούδια και είπα ότι ο μόνος λόγος για να τα βγάλω είναι αυτός, κι έτσι έγινε. Με τη βοήθεια του Νίκου του Χατζηνικολάου, μέσω της εφημερίδας του, μπήκαν κι άλλοι σπόνσορες, βοήθησαν όλοι, και έγινε όλη αυτή η εκστρατεία για δύο κρεβάτια. Στην αρχή ήταν να δωρίσω ένα, αλλά τελικά παραδόθηκαν δύο.
Από την αρχή το λέω για αστείο, αλλά κοντεύω να το πιστέψω, ότι «δεν διάλεξα εγώ τον έρωτα, μάλλον ο έρωτας με διάλεξε». Έτσι φαίνεται. Και πήγε και κρύφτηκε μέσα στον λαιμό μου.
• Από την αρχή το λέω για αστείο, αλλά κοντεύω να το πιστέψω, ότι «δεν διάλεξα εγώ τον έρωτα, μάλλον ο έρωτας με διάλεξε». Έτσι φαίνεται. Και πήγε και κρύφτηκε μέσα στον λαιμό μου. Όταν λέω «έρωτα», δεν εννοώ μόνο τον έρωτα που έχει σχέση με το σεξ, τον γάμο, οτιδήποτε παρελκόμενο. Ο έρωτας φεύγει, είναι και λίγο αλήτης, δεν κρατάει πολύ, γι’ αυτό είναι και όμορφος. Η αγάπη δεν φεύγει ποτέ. Αυτό που έχει σημασία είναι η αγάπη, αυτό που νιώθω για τα παιδιά μου. Μπορώ να σου πω ότι τα αγαπάω περισσότερο απ’ ό,τι έχω αγαπήσει μια γυναίκα. Είναι πολύ πιο σημαντικά για μένα. Η αγάπη είναι έμπνευση.
• Αγάπησα και αγαπήθηκα πολύ, αλλά ως σύζυγος δεν υπήρξα καλός. Ήμουν καλύτερος ως σύντροφος στις συζύγους μου, αλλά πέτυχα ως πατέρας κι αυτό μου αρέσει. Τα παιδιά μου είναι η ζωή μου.
• Ζηλεύω πολλά πράγματα στον Χάρη, είναι σπουδαίος συνθέτης και τραγουδιστής. Ο Νικόλας έρχεται από άλλη εποχή, αλλά στο βάθος έχει τον ρομαντισμό που έχουν και ο μπαμπάς του και ο αδερφός του, έχει ταλέντο και το λέω με καμάρι. Επέμενα πάντα να μάθουν σωστά ελληνικά τα παιδιά μου. Ο Νικολάκης, βέβαια, τις μισές λέξεις τις λέει αμερικάνικα, αλλά το επεδίωξε, γιατί δεν θα μείνει στην Ελλάδα για πολύ ακόμα απ’ ό,τι βλέπω, δυστυχώς. Και τι να κάνει στην Ελλάδα; Όλα αυτά τα παιδιά που βλέπω να τραγουδάνε κάνουν γυμναστικές επιδείξεις. Μπορεί να γράφουν σπουδαία πράγματα, αλλά στην Ελλάδα δεν έχει τόσο μεγάλο χώρο για να το εκμεταλλευτούν. Και οι φαν τους, μόλις μεγαλώσουν λίγο και ερωτευτούν, θα ακούσουν τον Πάριο, ρε γαμώτο. Ερωτικό τραγούδι. Όταν ο Χάρης ήταν ερωτευμένος, μου είχε πει «κάποτε, πατέρα, έπαιρνα τα playbacks από τα κομμάτια σου για να ακούσω τη γραμμή που έχει το μπάσο ή η κιθάρα, το πώς τραγουδάς, τι έλεγες δεν το πρόσεχα ποτέ, τώρα τo προσέχω, γιατί ερωτεύτηκα».
• Δεν ξέρω τι θα αφήσει πίσω της η νέα γενιά που βλέπουμε στην τηλεόραση. Εγώ ξέρω ένα πράγμα, ότι σε αυτές τις εκπομπές είναι σαν να κρατάνε ένα ψαλίδι τα κανάλια και να κόβουν τα φτερά αυτών των παιδιών. Προτεραιότητα έχουν οι παρουσιαστές, γιατί αυτοί φέρνουν την τηλεθέαση, όχι οι τραγουδιστές. Aς πούμε ότι ήρθες πρώτος, και λοιπόν; Εκτός ορισμένων λίγων εξαιρέσεων, κανείς μεγάλος δεν βγήκε από αυτές τις εκπομπές ‒ και γίνονται εδώ και χρόνια. Θαυμάζω πάρα πολύ τα νέα παιδιά που μαθαίνουν παραδοσιακά όργανα, δηλαδή κλασικά όργανα. Μου αρέσει και μια εκπομπή που δεν υπάρχει περίπτωση να μην τη δω, το «Αλάτι της γης» με τον Λάμπρο Λιάβα. Ο μιμητισμός, που βγαίνουμε και τραγουδάμε αγγλικά και αμερικάνικα, με τσαντίζει. Λέω «για στάσου, εγώ δεν άκουσα κανέναν Εγγλέζο ή Αμερικάνο να τραγούδησε ένα τραγούδι ελληνικό».
Με τον γιο του, Χάρη Βαρθακούρη.
• Το πιο μεγάλο μου όφελος από το τραγούδι είναι το ίδιο το τραγούδι. Που με χαροποιεί ή με κουρελιάζει. Είναι σαν μια βάρκα μέσα στην οποία μπαίνεις και σε ταξιδεύει χωρίς πανιά, χωρίς κουπί, χωρίς τίποτα, σε πάει όπου θέλει.
• Κάθεσαι στον καναπέ σου και περιμένεις κάτι που δεν θα γίνει ποτέ. Αν γίνει, θα είναι λαχείο. Πιστεύω στον άνθρωπο που ελπίζει, αλλά να βοηθάει και ο ίδιος την ελπίδα του, αυτό που κυνηγάει. Πρέπει, όμως, να κυνηγάει με το ταλέντο του το εφικτό, όχι το ανέφικτο. Όσο και να το θέλω, εγώ δεν μπορώ να γίνω ποδοσφαιριστής, όσο καλή διάθεση και να έχω, δεν μπορώ να γίνω διευθυντής ορχήστρας. Θα μου πεις, μα κύριε, σπουδάζεται αυτό. Μωρέ σπουδάζεται, αλλά θέλει και ταλέντο. Να μην είσαι στο πανέρι.
• Η πολιτική είναι μια τεχνική που δεν την ξέρω. Δεν είναι τέχνη, γιατί η τέχνη είναι σπουδαίο πράγμα. Δεν μπορώ να φορέσω άλλη μάσκα από αυτή που μου έδωσε ο Θεός. Προσωπικά, δεν μου κόστισε ποτέ αυτό, γιατί εγώ την κυνήγησα τη δουλειά μου, την έψαξα, κι όποιος κυνηγάει, δεν χάνει. Η επιτυχία δεν χαρίζεται, κερδίζεται.
• Σε αυτήν τη φάση που βρισκόμαστε τώρα, που φοβόμαστε όλοι, ελπίζω και αισιοδοξώ. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι είναι ένα κακό όνειρο και θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και θα δω ξανά τους ανθρώπους να χαμογελάνε. Χωρίς τη μάσκα. Αλλά πρέπει να είμαστε πειθαρχημένοι όλοι μας, για να φύγει νωρίτερα όλο αυτό.
• Μου αρέσει πολύ να διαβάζω, να γράφω στίχους, μου αρέσει να κάθομαι στο πιάνο ή στην κιθάρα μου και να παίζω με τα παιδιά μου, να ακούω μουσική. Μου αρέσει να βλέπω μπάσκετ και ποδόσφαιρο στην τηλεόραση, είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Δεν έχω ιδιαιτερότητες.
• Η ζωή με έχει μάθει να είμαι ταπεινός, να μη νομίζω ότι είμαι κάτι παραπάνω απ’ τον καθέναν. Έχω πάντα στο μυαλό μου το γνώθι σ’ αυτόν. Κάποια στιγμή θα κόψουμε τη γραμμή, τουλάχιστον ας καμαρώνουν οι απόγονοί μας για μας.
Αχ…αγάπη
Το νέο διπλό άλμπουμ του Γιάννη Πάριου «Αχ αγάπη… αχ έρωτα» κυκλοφορεί σε όλα τα ψηφιακά καταστήματα και δισκοπωλεία από τη MINOS EMI/ UNIVERSAL
“Η μάνα μου έτρεχε από ντροπή όταν της έλεγαν ότι εσείς δεν έχετε γιο τον Πάριο; Απαντούσε ότι τον λένε Βαρθακούρη” ανέφερε ο Γιάνηης Πάριος
Ο Γιάννης Πάριος ήταν καλεσμένος στο ART Week με την Λένα Αρώνη κι έκανε μία εξομολόγηση καρδιάς για την ζωή του αλλά και την πορεία του στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Ανάμεσα σε άλλα ο καλλιτέχνης αναφέρθηκε και στο πως ένιωσε όταν του ανακοινώθηκε ότι στην Πάρο ο κεντρικό δρόμος στην παραλία θα πάρει το όνομά του.
«Η μάνα μου έτρεχε από ντροπή όταν της έλεγαν ότι εσείς δεν έχετε γιο τον Πάριο; Απαντούσε ότι τον λένε Βαρθακούρη. Ο γιος μου ο Χάρης μου έχει πει κάτι ωραίο. Αφού δεν καταδέχθηκες να τιμήσεις το όνομα του παππού, έγινα εγώ Βαρθακούρης. Όλη αυτή παραλία στην Πάρο με ταμπέλες, λέγεται οδός Γιάννη Πάριου. Όταν μου το ανακοίνωσαν, όλοι είπαν ναι. Κάτω από το Γιάννης Πάριος, επειδή είχα την αίσθηση ότι εκεί περπατούσαν ο πατέρας μου με την μητέρα μου αγκαζέ, ζήτησα κι έβαλαν και το Βαρθακούρης.
Ο γιος μου ο Μιχαήλ με ρώτησε πως νιώθεις και του είπα ντρέπομαι κι ότι δεν ξέρω αν το αξίζω αυτό.» Δείτε όσα ανέφερε ο Γιάννης Πάριος εδώ.
Μια από τις πιο σπάνιες τηλεοπτικές συνεντεύξεις του παραχώρησε ο Γιάννης Πάριος, το απόγευμα της Κυριακής, στην εκπομπή «Τετ α Τετ» και τον δημοσιογράφο Τάσο Τρύφωνος.
Ο ερμηνευτής του έρωτα αναφέρθηκε στη μακρόχρονη σχέση και συνεργασία με την Μαρινέλλα αλλά και στην περιπέτεια που περνάει με την υγεία της η σπουδαία Ελληνίδα τραγουδίστρια.
Ο Γιάννης Πάριος εξομολογήθηκε αρχικά πως «Δεν μπορώ να πω γιατί η Μαρινέλλα «έγινε» η Μαρινέλλα, δεν διδάσκεται αυτό. Είναι σαν να μου λες «μπορείς να με κάνεις τραγουδιστή;», δεν μπορώ να σε κάνω τραγουδιστή.
Η Μαρινέλλα γεννήθηκε Μαρινέλλα, μία και μοναδική. Τέλος. Η Μαρινέλλα δεν είναι μόνο κάτι το εξωπραγματικό, είμαστε κάτω και είναι επάνω σε έναν θρόνο και κάθεται και μας βλέπει. Μας διευθύνει».
«Πως αντέδρασες μόλις σου μετέφεραν το νέο;» ρώτησε στη συνεχεία ο Κύπριος παρουσιαστής με τον Γιάννη Πάριο να απαντάει: «Έπαιρνα συνέχεια, κάθε μέρα, τηλέφωνο. Έπαιρνα ανθρώπους που ήξερα ότι πήγαιναν μέχρι την πόρτα. Μέχρι την πόρτα, άλλος δεν έμπαινε μέσα, και μου έλεγαν».
Τα εγκαίνια της πρώτης έκθεσης φωτογραφίας του με τίτλο “Πλην Πυρός” έκανε χθες ο Μιχαήλ Βαρθακούρης το βράδυ της Πέμπτης και φυσικά o αδελφός του Good Job Nicky, ο πατέρας του Γιάννης Πάριος και η μητέρα του Σοφία Αλιμπέρτη ήταν εκεί για να τον στηρίξουν.
Όλοι μαζί πόζαραν στις κάμερες ευτυχισμένοι και ήταν μια από τις σπάνιες φορές που βλέπουμε την οικογένεια σε δημόσια έξοδο.
Η Σοφία Αλιμπέρτη ήταν χαμογελαστή, έχοντας κοκκινόξανθα τα μαλλιά της, και φόρεσε ένα καρό πανωφόρι και ένα κασκόλ με αστέρια.
Ο Good Job Nicky δημοσίευσε υπέροχες φωτογραφίες με τον αδελφό του.
Ο μικρός Γιάννης Παπαστεφανάκης είναι ένα από τα πρόσωπα του τελικού του Conference League μεταξύ του Ολυμπιακού και της Φιορεντίνα, που έληξε με τον θρίαμβο των ερυθρόλευκων.
Ο μικρός Γιαννάκης, σύμβολο ενότητας του ελληνικού ποδοσφαίρου, προσκεκλημένος του Βαγγέλη Μαρινάκη, σήκωσε το ευρωπαϊκό κύπελλο μαζί με τους παίκτες του Ολυμπιακού, πανηγυρίζοντας την ιστορική νίκη.
«Ένιωσα ότι δεν είμαι μόνο ο Γιάννης του ΠΑΟΚ, είμαι ο Γιάννης όλων των ομάδων», είπε ο ίδιος.
«Είμαστε 90 λεπτά αντίπαλοι, μια ζωή φίλοι»
Ο μικρός Γιάννης, που με κάθε εμφάνισή του στους αγωνιστικούς χώρους σκορπά την αγάπη και τον σεβασμό, μίλησε στο MEGA.
«Είμαστε 90 λεπτά αντίπαλοι, μια ζωή φίλοι. Δεν είμαι ο Γιάννης μόνο του ΠΑΟΚ, είμαι ο Γιάννης όλων των ομάδων».
Δείτε το βίντεο:
Αναφερόμενος στον ιστορικό αγώνα που έζησε από κοντά, λέει: «Συγγνώμη για την έκφραση, αλλά μας βγήκε η ψυχή με το να μπει το γκολ. Είχε κάνει τόσες ευκαιρίες ο Ολυμπιακός που περιμέναμε, περιμέναμε, περιμέναμε, θα λέγαμε ότι φτάσαμε στην πηγή και δεν ήπιαμε νερό. Όταν μπήκε το γκολ, όλο το γήπεδο σείστηκε, είχαν σηκωθεί όλοι όρθιοι».
«Ήρθε ο Τζολάκης και με πήρε για μια βόλτα αναγνωριστική, να συνειδητοποιήσω λίγο τι έχει γίνει. Ο Ελ Κααμπί μού έδωσε τη φανέλα του», λέει ο ίδιος.
Ο μικρός Γιαννάκης εξήγησε ότι η αγάπη του στον ΠΑΟΚ προέρχεται «από τον νονό», αφού, όπως λέει του έχει «βάλει ποντιακό λάδι».
Για τη μαθητεία του στο μουσικό σχολείο της πόλης που μένει, λέει: «Το να πάω σε μουσικό σχολείο, μου ήρθε επειδή ήταν η αδερφή μου και έμαθα ότι υπάρχει ένα μουσικό σχολείο στην περιοχή και διάλεξα να πάω εκεί για να μάθω κάποιο όργανο. Μου αρέσει το μπουζούκι».
Από την πλευρά της, η μητέρα του Γιάννη, Ελένη, επισημαίνει: «Εμείς προσπαθούμε, όχι μόνο στον Γιάννη αλλά και στα άλλα δύο παιδιά που έχουμε, να κάνουμε ό,τι είναι αυτό που τους ευχαριστεί, με ό,τι δυνάμεις έχουμε. Λίγο παραπάνω στον Γιάννη. Προσπαθούμε να έχει μία καθημερινότητα ίδια με τα άλλα παιδιά, να μη διαφέρει. Παλεύουμε, είναι ένας αγώνας, αλλά έχουμε τον Γιάννη που μας δίνει δύναμη και συνεχίζουμε με φτερά στα πόδια».
Δύο νέες αναρτήσεις έκανε πριν από λίγες ώρες ο Γιάννης Παπαμιχαήλ στο Facebook, μετά την αποχώρησή του από το J2US.
Γιάννης Παπαμιχαήλ: Η ανάρτηση για το J2US – «Αυτός είναι ο λόγος που δεν ανέβηκα στη σκηνή»
Ο ίδιος τοποθετήθηκε με μία ανάρτησή του, για την τελευταία του εμφάνιση στο μουσικό σόου, γράφοντας: «Εγώ πάντως 5 σχόλια από 5 άτομα είναι πολύ πάνω από την ξένη μουσική παιδεία της επιτροπής. ΞΕΡΩ ΤΗΝ ΚΑΙΤΗ ΓΑΡΜΠΗ, με την οποία γνωριζόμαστε χρόνια και γνωρίζω ότι έχει πολύ καλή ΚΑΙ ξένη μουσική παιδεία. Ακούσατε τι είπε στο τέλος; Και πραγματικά την ευχαριστώ , και είναι προς τιμήν της. Είπε αφήστε το Γιάννη να το πει και να το παίξει στο πιάνο. Φυσικά όλοι αρνήθηκαν, γιατί εάν αυτό γινόταν , θα παθαίνανε όλοι την πλάκα τους. Θα το “χρωμάτιζα” το “maniac” με πολύ jazzy ακόρντα, και θα ακούγατε φωνή καμπάνα. Εγώ και το πιάνο. Τίποτα άλλο. Μετά από αυτό όμως θα έπρεπε να φύγει κάποιο άλλο ζευγάρι. Και το λέω από τώρα στην Δέσποινα. Έλα στον τελικό, να πούμε ένα ξένο super duper ντουέτο. Εσείς πιστεύετε θα δεχόταν να το κάνει; Εγώ λέω όχι. Γιατί σε αυτή την περίπτωση θα “έβγαινε από το safe zone της” το οποίο γράφει στη μαρκίζα “ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΒΑΝΔΗ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΛΑΙΚΗ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ” και αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς. Στο ξένο πιστεύω ότι θα είχε μεγάλες δυσκολίες, επειδή δεν έχει την “αμερικανιά” τα γυρίσματα κλπ. κλπ., και φυσικά δεν θα ρίσκαρε να κάνει ντουέτο με κάποιον, o οποίος έχει μεγαλώσει με αυτήν την παιδεία» αναφέρει.
Ενώ λίγες ώρες μετά επανήλθε στο Facebook δηλώνοντας πως ανάρτηση που έκανε χθες για να εξηγήσει την απουσία του από την σκηνή του “J2US”, κατά τη διάρκεια της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων, έχει δεχθεί τροποποιήσεις από χάκερ, οι οποίοι ενσωμάτωσαν ένα δικό τους κείμενο στην ανάρτησή του: «Παρατηρώ, τις τελευταίες ώρες, μαζί με τους δικηγόρους μου, να “χτίζεται” ένα απίστευτα επιθετικό κλίμα εναντίον μου, το οποίο σχετίζεται με την εξήγηση που έδωσα για την απουσία μου από την σκηνή της εκπομπής. Υπάρχει ένα κομμάτι στο κείμενο, το οποίο ΔΕΝ ΕΓΡΑΨΑ ΠΟΤΕ ΕΓΩ . ΚΑΠΟΙΟΣ, ΤΟ ΠΡΟΣΘΕΣΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ» σημειώνει.
![Γιάννης Πάριος - Σοφία Αλιμπέρτη: Ξανά μαζί στα εγκαίνια της έκθεσης του γιου τους [Εικόνες - Βίντεο]](https://files.thetoc.gr/Content/ImagesDatabase/89/89c718a92f004ea98d318c0de4fea654.jpg?v=1&maxwidth=2000& "Γιάννης Πάριος - Σοφία Αλιμπέρτη: Ξανά μαζί στα εγκαίνια της έκθεσης του γιου τους 17")
