Δολοφονία 19χρονου: Απειλή ισοβίων αντιμετωπίζουν όλοι οι εμπλεκόμενοι στη φονική επίθεση που έγινε σε βάρος του άτυχου 19χρονου Άλκη στη Θεσσαλονίκη, ως αποτέλεσμα τυφλής οπ άδικής βίας. Ανεξάρτητα από το ποιος κρατούσε το μαχαίρι και κατάφερε τα φονικά χτυπήματα στον νεαρό φοιτητή , τα ποινικά δεδομένα , όπως τροποποιήθηκαν με τον νέα Ποινικό Κώδικα του 2019, δίνουν (δυνητικά) τη δυνατότητα στους δικαστές να φτάσουν στην ανώτερη ποινή των ισοβίων σε όλους τους συναυτουργούς της επίθεσης. Εν ολίγοις ενώ πάντα ο αυτουργός (που ενεργεί την πράξη) έχει την ανώτερη ποινή, η απάλειψη του όρου του απλού συνεργού σε ανθρωποκτονία που πάντα τιμωρούνταν με ελαττωμένη ποινή, οδηγεί δυνητικά (ως απόρροια του νέου άρθρου 47 του ΠΚ) όλους τους συμμετέχοντες αντιμέτωπους ακόμα και με ισόβια κάθειρξη.

Δολοφονία 19χρονου: Το άρθρο 47 ΠΚ

Συγκεκριμένα το εν λόγω άρθρο προβλέπει ότι “..όποιος, εκτός από την περίπτωση της παραγράφου 1 του προηγούμενου άρθρου, πρόσφερε με πρόθεση σε άλλον οποιαδήποτε συνδρομή πριν από την τέλεση ή κατά την τέλεση της άδικης πράξης που διέπραξε, τιμωρείται με μειωμένη ποινή (άρθρο 83). Το δικαστήριο μπορεί να επιβάλει την ποινή του αυτουργού, αν ο υπαίτιος προσφέρει άμεση συνδρομή κατά την τέλεση και στην εκτέλεση της πράξης, θέτοντας το αντικείμενο της προσβολής στη διάθεση του φυσικού αυτουργού”.

Η προηγούμενη διατύπωση του άρθρου 47, ανέφερε πως “…όποιος, εκτός από την περίπτωση της παρ. 1 στοιχ. β’ του προηγούμενου άρθρου, παρέσχε με πρόθεση σε άλλον οποιαδήποτε συνδρομή πριν από την τέλεση ή κατά την τέλεση της άδικης πράξης που διέπραξε, τιμωρείται ως συνεργός με ποινή ελαττωμένη (άρθρο 83)”.

Ηλίας Σιδέρης: “Κατάργηση της διάκρισης”

Όπως επισημαίνει ο δικηγόρος Ηλίας Σιδέρης “με τον νέο ποινικό κώδικα που τέθηκε σε ισχύ 01.07.19, άλλαξε η αντιμετώπιση της μεταχείρισης της “συνέργειας” στο έγκλημα. Ο νέος ποινικός κώδικας κατήργησε την διάκριση ανάμεσα στην απλή και την άμεση συνέργεια. Για όποιον λόγο και εάν έγινε αυτό, η διαφορά είναι μεγάλη σε σχέση με την ποινική μεταχείριση του κατηγορουμένου. Στην πρώτη περίπτωση, όταν ίσχυε η αυτοτελής συμμετοχή του δράστη στο έγκλημα “ως απλός συνεργός”¨ και εισάγονταν σε δίκη η υπόθεση, το δικαστήριο δεν είχε άλλη επιλογή, από το να επιβάλλει στον κατηγορούμενο ποινή ελαττωμένη.

Σήμερα, με τον ισχύοντα κώδικα, με την κατάργηση της έννοιας του απλού συνεργού, και ουσιαστικώς με την κατάργηση της δυνατότητας της ελαττωμένης ποινής, ήδη θεμελιωμένη από την παραπομπή στο ακροατήριο, ο κατηγορούμενος αντιμετωπίζει την ποινή του αυτουργού, ανεξαρτήτως πραγματικής συμμετοχικής δράσης!

Η θεωρία και η νομολογία, με τον Ποινικό Κώδικα του 1951, είχε παγιωθεί και η διαφορά ανάμεσα στον απλό και άμεσο συνεργό ήταν ξεκάθαρη. Τώρα οι κατηγορούμενοι με ξεκάθαρη συμμετοχική δράση, θα πρέπει να διεκδικούν την ελαττωμένη ποινή, υπό την απειλή της καταδίκης σε ποινή ίδιας βαρύτητας με αυτή του αυτουργού”.

Πηγή: dikastiko.gr

Έρευνα πραγματοποίησαν την Παρασκευή οι αστυνομικοί της Ασφάλειας στο σπίτι της Ρούλας Πισπιρίγκου στην Πάτρα και τα αντικείμενα που κατασχέθηκαν θα παραδοθούν στα εγκληματολογικά εργαστήρια της Αθήνας. Οι αστυνομικοί μεταξύ άλλων πήραν μαζί τους και το κλουβί με το καναρίνι που υπήρχε στο σπίτι.

Όπως φαίνεται στη φωτογραφία της ιστοσελίδας thebest.gr, άνδρας της Ασφάλειας κρατά το κλουβί στα χέρια του. Κάποιοι υπέθεσαν ότι οι αστυνομικοί πήραν το ωδικό πτηνό προκειμένου να μην πεθάνει από ασιτία στο άδειο σπίτι, αφού δεν υπάρχει κανείς για να το φροντίζει. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, οι αστυνομικοί το πήραν για να εξετάσουν το κλουβί για τυχόν ουσίες.

Το καναρίνι, παίρνει το δρόμο για το αυτοκίνητο της Ασφάλεας. Προφανώς δεν το πάνε στην Ασφάλεια για να «κελαηδήσει» (αν και κατά πολλούς θα έχει «δει» και «ακούσει» πολλά) μα για να τύχει φροντίδας, αφού πια δεν είναι κανείς στο σπίτι για να το φροντίσει… Όπως διακρίνεται στη φωτογραφία του thebest, ο άνδρας της Ασφάλειας κρατά το κλουβί

Σημειώνεται ότι η έρευνα των στελεχών της Ασφάλειας Πατρών στο σπίτι της Ρούλας Πισπιρίγκου διήρκεσε 2,5 ώρες, ενώ παρούσα ήταν και η αδελφή της, Δήμητρα Πισπιρίγκου. Όταν η αδελφή άνοιξε την πόρτα στους αστυνομικούς, καταγράφηκε να παίρνει και να πετάει εκνευρισμένα κάποια από τα λουλούδια που είχαν αφήσει στην εξώπορτα του σπιτιού γείτονες, στη μνήμη των παιδιών.

Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες της ιστοσελίδας, βρέθηκαν και κατασχέθηκαν:

– 50 ηρεμιστικά χάπια

– 1 smart τηλεόραση

– συσκευές κινητών τηλεφώνων

– ένα laptop

– ένα tablet

– βιβλία της Αγγελικής Νικολούλη και του Πάνου Σόμπολου και ζωγραφιές της Τζωρτζίνας

Στις ηλεκτρονικές συσκευές αναμένεται να διενεργηθεί εξονυχιστικός έλεγχος, σε μία προσπάθεια να εντοπιστούν περισσότερα στοιχεία για την υπόθεση που συγκλονίζει την κοινή γνώμη.

ΤΟ 2022, ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ δαπάνησαν περίπου 136,8 δισεκατομμύρια δολάρια για τη φροντίδα των κατοικίδιων ζώων τους.

Μια πρόσφατη έρευνα του Κέντρου Ερευνών Pew διαπίστωσε ότι σχεδόν κάθε Αμερικανός που έχει κατοικίδιο –και υπολογίζονται γύρω στα 200 εκατομμύρια– χαρακτηρίζει τα ζώα του ως οικογένεια, και περισσότεροι από τους μισούς ιδιοκτήτες κατοικίδιων ζώων λένε ότι το κατοικίδιό τους «αποτελεί κομμάτι της οικογένειάς τους όσο και ένα ανθρώπινο μέλος».

Την ίδια στιγμή όμως, πολλοί Αμερικανοί δεν φαίνονται να αντιμετωπίζουν τα κατοικίδιά τους ως πραγματική οικογένεια. Στην ίδια έρευνα, η πλειοψηφία των ερωτηθέντων –συμπεριλαμβανομένου ενός μεγάλου αριθμού ιδιοκτητών κατοικίδιων ζώων– δήλωσε ότι δίνεται υπερβολική ίσως έμφαση στην ευημερία των κατοικίδιων.

Μπορούμε να αποκτήσουμε, να αγοράσουμε ένα κατοικίδιο, όμως αποτελεί για εμάς πολύ περισσότερα από ένα υλικό αγαθό: Αυτοί οι οικιακοί σύντροφοι μπορούν να μας αλλάξουν, να μας πληγώσουν, ακόμη και να μας αναγκάσουν να βάλουμε τις ανάγκες του άλλου πάνω από τις δικές μας. Και κανένας κανόνας δεν οριοθετεί τι μετράει σε αυτές τις σχέσεις ως αναγκαία πράξη αγάπης και τι ως επιπόλαιη απόλαυση.

Οποιοσδήποτε ξοδεύει σημαντικό μέρος της αγάπης του σε ένα ζώο μπορεί να προκαλέσει τέτοιες αντιδράσεις. Αλλά οι γυναίκες που δεν έχουν παιδιά συχνά δέχονται το μεγαλύτερο βάρος αυτού του είδους κριτικής.

Το ερώτημα δεν είναι πώς αισθάνονται οι άνθρωποι για τα κατοικίδιά τους ή πώς θα έπρεπε να αισθάνονται. Ψυχολογικά, επιστημονικά, η απάντηση είναι αρκετά σαφής: Οι δεσμοί που σφυρηλατούν οι άνθρωποι με τα ζώα μπορεί να είναι τόσο ισχυροί όσο και αυτοί που δημιουργούμε μεταξύ μας – ακόμη και μέσα στην οικογένεια, ακόμη και με τα παιδιά μας. Το ερώτημα είναι πόσο επικυρώνονται αυτές οι σχέσεις από τον κοινωνικό περίγυρο.

Όταν οι επιστήμονες επικεντρώνονται στο συναισθηματικό διαμέτρημα των δεσμών ανθρώπου και ζώου, βλέπουν περισσότερες ομοιότητες παρά διαφορές με τους αντίστοιχους ανθρώπινους δεσμούς. Οι άνθρωποι προσκολλώνται βαθιά στα κατοικίδιά τους, με τα οποία μπορεί να περνούν πιο πολύ χρόνο απ’ ό,τι με τους περισσότερους ανθρώπους στη ζωή τους.

Τα ζώα μαθαίνουν τα ωράρια, τις συνήθειες και τις εκφράσεις του προσώπου μας, διαμορφώνοντας τις δικές τους ως απόκριση. «Ο δεσμός είναι παρόμοιος με αυτόν που δημιουργεί ένα βρέφος με τη μητέρα του», λέει η Kerri Rodriguez, ερευνήτρια της αλληλεπίδρασης ανθρώπου-ζώων στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα.

Οι σχέσεις μας με τα κατοικίδια είναι ακόμα και μοριακά ανάλογες με εκείνες που συνάπτουμε με τους ανθρώπους. Μελέτες έχουν διαπιστώσει ότι οι ίδιες ορμόνες, συμπεριλαμβανομένης της ωκυτοκίνης, ανεβαίνουν στα ύψη σε πολλούς ανθρώπους όταν συνδέονται τόσο με άλλους ανθρώπους όσο και με ζώα.

Αναλογίες μπορούν επίσης να βρεθούν στη θλίψη και το πένθος για την απώλεια κατοικίδιου ζώου, η οποία, όπως έχουν δείξει πολυάριθμες έρευνες, μπορεί να είναι εξίσου σοβαρή, παρατεταμένη και εξουθενωτική όπως όταν πεθαίνει ένας στενός ανθρώπινος σύντροφος.

Κανείς δεν θα έλεγε σε μια πενθούσα χήρα: Πότε θα αποκτήσετε καινούργιο σύζυγο; Αλλά όταν πεθαίνει το σκυλί σας, συχνά το πρώτο πράγμα που λένε οι άνθρωποι είναι: Πότε θα πάρετε άλλο σκύλο;

Το πένθος για οποιαδήποτε απώλεια μπορεί να είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί, αλλά όταν πενθούν ένα κατοικίδιο, οι άνθρωποι μπορεί να βρεθούν παγιδευμένοι μεταξύ της έκφρασης του πλήρους φάσματος των συναισθημάτων τους και της διαχείρισής τους ώστε να είναι πιο κοινωνικά αποδεκτά.

Η Julie Wiest, κοινωνιολόγος στο Πανεπιστήμιο West Chester, έχει δει στη ζωή της πώς πολλοί άνθρωποι «θα σε κοιτάξουν σαν να είσαι τρελός» κάθε φορά που συμπεριφέρεσαι σε ένα ζώο σαν ανθρώπινο μέλος της οικογένειας.

Οποιοσδήποτε ξοδεύει σημαντικό μέρος της αγάπης του σε ένα ζώο μπορεί να προκαλέσει τέτοιες αντιδράσεις. Αλλά οι γυναίκες που δεν έχουν παιδιά –οι οποίες είναι μεταξύ των δημογραφικών ομάδων που έχουν καταγραφεί να συνδέονται πιο έντονα με τα κατοικίδιά τους– συχνά δέχονται το μεγαλύτερο βάρος αυτού του είδους κριτικής. (Σκεφτείτε μόνο κάθε μονότονο αστείο για την «τρελή γατού», αλλά και πόση πίεση για να κάνουν παιδιά εξακολουθούν να δέχονται οι γυναίκες). Το υπονοούμενο είναι πάντα το ίδιο: Δεν ξέρετε ότι το ζώο σας δεν είναι πραγματικό παιδί;

Αλλά σε γενικές γραμμές, οι άνθρωποι που περιγράφουν τους εαυτούς τους ως «γονείς» των κατοικίδιων ζώων τους δεν ισχυρίζονται ότι το γατί ή το σκυλί τους είναι το ίδιο μ’ ένα παιδί. Συνήθως αναγνωρίζουν ότι η φροντίδα ενός κατοικίδιου ζώου προϋποθέτει λιγότερο κόπο και πόνο (και χρήμα) από τη φροντίδα ενός παιδιού. Ταυτόχρονα όμως, η φροντίδα ενός κατοικίδιου ζώου αντικατοπτρίζει με ακρίβεια τις βασικές αρχές της αγάπης για ένα παιδί. Τα κατοικίδια ζώα, όπως και τα παιδιά, μπορούν να διδαχθούν και να γαλουχηθούν και να πειθαρχήσουν – με τρόπους που βοηθούν τους κηδεμόνες τους να αναπτυχθούν οι ίδιοι συναισθηματικά.

Με στοιχεία από The Atlantic, lifo