Ο γνωστός παρουσιαστής Χρήστος Φερεντίνος μίλησε στην εκπομπή του ΑΝΤ1 “I Love Σουκού” για τα επαγγελματικά του σχέδια, ενώ αποκάλυψε και την άγνωστη μέχρι σήμερα συγγένειά του με τον Νίκο Καρβέλα.
Ειδικότερα, ο Χρήστος Φερεντίνος ανέφερε πως ο Νίκος Καρβέλας είναι ανιψιός του, αφού η σύντροφός του συνθέτη, Έλενα Φερεντίνου είναι ανιψιά του.
“Είναι ανιψιός μου. Η Έλενα Φερεντίνου είναι ανιψιά μου. Ο πατέρας της, είναι ξάδερφος του πατέρα μου. Οπότε είναι ανιψιά μου και ο Νίκος ανιψιός μου και η Άννα Βίσση πρώην ανιψιά μου”, αποκάλυψε ο Χρήστος Φερεντίνος για τη συγγένειά του με τον Νίκο Καρβέλα.
Την είδηση έκανε γνωστή με ανακοίνωσή του ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων Πλεκτικής-Ετοίμου Ενδύματος Ελλάδος της οποίας ο Χρήστος Τσιόλιας ήταν αντιπρόεδρος
Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 62 ετών από επιπλοκές του κορωνοϊού σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης άφησε την Πέμπτη ο επιχειρηματίας Χρήστος Τσιόλιας.
Ήταν συνιδρυτής της Oxford Company, η οποία ιδρύθηκε το 1991 και έκανε τα πρώτα της βήματα στον Βόλο. Σήμερα έχει παρουσία με 53 καταστήματα σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Η Oxford Company επικεντρώθηκε από το ξεκίνημά της στο πουκάμισο. Η αφοσίωσή της στο ένδυμα αυτό, το οποίο θεωρείται το “δεύτερο δέρμα” του άνδρα, της παρείχε μεγάλη εξειδίκευση. Το όνομα Oxford Company, προέρχεται από το παγκοσμίως γνωστό ύφασμα “Oxford”, το οποίο ενέπνευσε τους ιδιοκτήτες, λόγω της ιδιαίτερης ύφανσης και υφής του.
Την είδηση έκανε γνωστή με ανακοίνωσή του ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων Πλεκτικής – Ετοίμου Ενδύματος Ελλάδος της οποίας ο Χρήστος Τσιόλιας ήταν αντιπρόεδρος στην οποία αναφέρει τα εξής:
«Με οδύνη σας ενημερώνουμε ότι ο αγαπητός συνάδελφος και αντιπρόεδρος του ΣΕΠΕΕ κ. Χρήστος Τσιόλιας της Oxford Company έχασε τη μάχη με τη ζωή εξαιτίας του covid-19. Το Διοικητικό Συμβούλιο και το προσωπικό του ΣΕΠΕΕ εκφράζουν τα ειλικρινή τους συλλυπητήρια στην οικογένειά του».
Το συγκινητικό αντίο της συζύγου του
Συντετριμμένη από τον θάνατο του Χρήστο Τσιόλια, είναι η σύζυγός του Έφη Παπαγιώτα, η οποία ανέβασε μια κοινή τους φωτογραφία στον προσωπικό τους λογαριασμό και τον αποχαιρέτισε με ένα συγκινητικό μήνυμα:
«Μ´αυτή την φωτογραφία, από την τελευταία ευτυχισμένη στιγμή μας, λίγες μόλις μέρες πριν, που έμελλε να είναι και η τελευταία μας, σε αποχαιρετώ σήμερα αγαπημένε μου Χρήστο. Θα ζεις πάντα στην καρδιά μας… την σκέψη μας…. την ζωή μας», είναι το συγκινητικό μήνυμα της συζύγου του.
Ένας γόνος εύπορης ελληνικής οικογένειας της Ρουμανίας αποβιβάζεται στην Αθήνα για σπουδές ιατρικής ή νομικής.
Με τρεις ακόμα συμφοιτητές του ζουν τη μεγάλη ζωή, αν και σύντομα τόσο για τα μάτια μιας νεαρής σταρλετίτσας όσο και λόγω του μικροβίου που σιγόβραζε μέσα του, θα τα παρατήσει όλα για να γίνει θεατρίνος.
Οι μάχες με την οικογένειά του θα τον φέρουν στο κατώφλι της αποκλήρωσης, αν και αυτός είναι ανένδοτος: ή ηθοποιός ή τίποτα!
Ο λόγος για τον ξεχωριστό Χρήστο Τσαγανέα, μια εντελώς ιδιαίτερη φυσιογνωμία της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου που σφράγισε σινεμά και θέατρο με το άπλετο ταλέντο του.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις αμίμητες ατάκες του «Άνθρωποι, άνθρωποι, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;» στο «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» και το ανυπέρβλητα κωμικό «Βεβαίως βεβαίως» στο «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο»;
Σεμνός και διακριτικός, ο Τσαγανέας κρατήθηκε πάντα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, απασχολώντας το κοινό μόνο με τις αξέχαστες ερμηνείες του και τίποτα άλλο.
Η ιστορία του ιδιαιτέρως ευκατάστατου Τσαγανέα που έρχεται στην Αθήνα για να γίνει οδοντίατρος, αλλά αλλάζει απόφαση και στρέφεται στη νομική, πριν τα εγκαταλείψει όλα για χάρη της υποκριτικής, παραμένει μοναδική στα χρονικά του ελληνικού θεάτρου. Και όπως φαίνεται, δικαιώθηκε για την απόφασή του, καθώς έγραψε τη δική του ιστορία στο θέατρο αλλά και τον κινηματογράφο, όπου διακρίθηκε και τυποποιήθηκε σε ρόλους πλούσιου, αριστοκράτη, υπερόπτη ή κακού.
Όσο για την πέτρα του σκανδάλου που του άλλαξε τη ρότα της ζωής του, δεν ήταν άλλη από την πανέμορφη Νίτσα Βιτσώρη (η γνωστή μας Νίτσα Τσαγανέα), την οποία ερωτεύτηκε τρελά, όπως τον ερωτεύτηκε κι εκείνη: αυτή χώρισε τον σύζυγο της, αυτός εγκατέλειψε τη νομική και βγήκε στο θέατρο…
Πρώτα χρόνια
Ο Χρήστος Τσαγανέας γεννιέται στις 2 Ιουλίου 1906 στη Βραΐλα της Ρουμανίας μέσα σε μεγαλοαστική οικογένεια της ελληνικής παροικίας: ο πατέρας του ήταν επιτυχημένος και ιδιαιτέρως ευκατάστατος μεγαλέμπορος. Εκεί θα τελειώσει το ελληνικό Γυμνάσιο και το 1923 (ή 1924) ο πατέρας του θα τον στείλει στο κέντρο του μητροπολιτικού ελληνισμού, την Αθήνα, για ανώτερες σπουδές.
Ο μπαμπάς Τσαγανέας θέλει να τον καμαρώσει γιατρό (ή οδοντίατρο) και ο Χρήστος γράφεται στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αν και σύντομα αλλάζει κλάδο στρεφόμενος στα νομικά, ένα επάγγελμα αποδεκτό για τον αυταρχικό πατέρα. Στο αίμα του κυλούσε βέβαια το μικρόβιο της ηθοποιίας ήδη από παιδί, αλλά έτρεμε την πατρική μήνη και είχε θάψει βαθιά το παιδικό του όνειρο για χάρη της οικογενειακής κοινωνικής θέσης.
Παρά ταύτα, το όνειρο συντηρούνταν άσβεστο μέσα του και παίρνει κάποια στιγμή την απόφαση, μετά την παρότρυνση φίλου του, να γραφτεί στη Δραματική Σχολή του Βασιλικού Θεάτρου.
Όπως ήταν επόμενο, η αυθάδειά του θα φέρει ρήξη και ομηρικούς καυγάδες με τους γονείς του και ο πατέρας του απειλεί να τον αποκληρώσει αν δεν φέρει στο σπίτι το χαρτί του δικηγόρου. Για να τον πιέσει μάλιστα, του κόβει την οικονομική στήριξη, αλλάζοντας έτσι άρδην τη ζωή του νεαρού Τσαγανέα.
Τώρα ζει στην καμπίνα μιας δεμένης μαούνας στον Πειραιά παρέα με τρεις-τέσσερις φίλους του και παλεύει καθημερινά για την επιβίωση. Τη σχολή μάλιστα δεν την παρατά αμέσως, καθώς θέλει να κρατήσει τις ισορροπίες και τα προσχήματα. Πρέπει όμως να δουλέψει για να τα καταφέρει και δεν μπορεί να τα κάνει όλα. Η δίψα του όμως για το θέατρο και την τέχνη αποδεικνύεται μεγάλη και του δίνει δύναμη να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες και να κάνει συνάμα και τα πρώτα του θεατρικά βήματα.
Τη χαριστική βολή στην πανεπιστημιακή σχολή θα δώσει ο έρωτας! Ο Τσαγανέας ερωτεύεται παράφορα την κατά εφτά χρόνια μεγαλύτερή του και ήδη παντρεμένη Νίτσα Βιτσώρη, η οποία έχει ήδη κάνει τα πρώτα της θεατρικά βήματα στο σανίδι. Για χάρη της τα παρατά όλα, ακόμα και τις οικογενειακές σχέσεις, και βγαίνει στο θέατρο. Εκείνη χωρίζει τον γιατρό σύζυγό της και με το παιδί της στην αγκαλιά ανοίγεται στην περιπέτεια του έρωτα. Ο γάμος τους θα έρθει λίγο αργότερα.
Το πιεστικό βιοποριστικό πρόβλημα θα φέρει τον Τσαγανέα σε περιοδεύοντες θιάσους και με τα μπουλούκια αυτά θα κάνει τις πρώτες του εμφανίσεις στο σανίδι, πάντα δίπλα στη γνωστότερη Νίτσα: «Λίγα τα θέατρα, λίγες οι θεατρικές πιάτσες, πολλοί οι ασκούντες το επάγγελμα», θα έλεγε αργότερα για τα δύσκολα αυτά πρώτα χρόνια στο καλλιτεχνικό στερέωμα.
Καριέρα στο θέατρο και το σινεμά
Με το πτυχίο της δραματικής σχολής ανά χείρας, ο Τσαγανέας εγκαταλείπει τα υποτιμημένα καλλιτεχνικά μπουλούκια και κάνει το αθηναϊκό ντεμπούτο του το 1929 στο δράμα «Η Θυσία του Αβραάμ». Η ερμηνεία του και το υποκριτικό του ταλέντο γίνονται δεκτά με ενθουσιασμό, κι έτσι φτιάχνει ένα μικρό ονοματάκι ήδη από την αρχή!
Η συνέχεια που ακολουθεί είναι γεμάτη επιτυχίες και πάλι επιτυχίες και η προσωπική του διαδρομή είναι συνυφασμένη με την ίδια την ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου. Για τα επόμενα τριάντα χρόνια θα συνεργαστεί με τους σημαντικότερους αθηναϊκούς θιάσους παίζοντας κυρίως σε κλασικά έργα, ενώ τη δεκαετία του ’60 θα στραφεί στην κωμωδία, συνεργαζόμενος με τον Μίμη Φωτόπουλο. Μεγάλος πρωταγωνιστής του Εθνικού Θεάτρου για πολλά χρόνια, ξεχώρισε σε σημαντικούς ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου.
Την περίοδο 1937-1938, συγκρότησε τον θίασο Τσαγανέα-Λάμπρου με μεγάλη πρωταγωνίστρια τη σύζυγό του Νίτσα, τη μόνιμη συνεργάτιδά του δηλαδή. Με το αρχοντικό παρουσιαστικό του κληρονομιά, ο Τσαγανέας ενσάρκωσε σπουδαίους ρόλους του ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου, παίζοντας κυριολεκτικά τα πάντα (από δράματα και κωμωδίες μέχρι τραγωδίες και οπερέτες) και συνεργαζόμενος με όλα τα ιερά τέρατα της υποκριτικής. Χορτασμένος από επιτυχίες και φήμη, ο Τσαγανέας έκανε όπως είπαμε τη μεγάλη στροφή στην καριέρα του κατά τη δεκαετία του 1960, όταν εμπιστεύτηκε την επιθεώρηση και τη συνεργασία με τον Μίμη Φωτόπουλο.
Σε μια άγνωστη πλευρά της ζωής του, ο Τσαγανέας ήταν πάντα πολιτικοποιημένος, δίνοντας αγώνες στα πολιτικά δρώμενα της χώρας μας. Ενταγμένος στις τάξεις του ΕΑΜ Καλλιτεχνών, παρά τη μεγαλοαστική καταγωγή του, έπαιξε τον δικό του ρόλο στην ελληνική Αντίσταση και συντάχτηκε από την πρώτη στιγμή με τη φτωχολογιά, αλλά και αργότερα, μέσω του θεατρικού σχήματος «Ενωμένοι Καλλιτέχνες».
Μεγάλη και μακρά ήταν όμως η διαδρομή του Χρήστου Τσαγανέα και στο ελληνικό σινεμά, βάζοντας κι αυτός το δικό του λιθαράκι στην ανάπτυξη της εθνικής μας κινηματογραφίας αλλά και στη γέννηση του λεγόμενου εμπορικού κινηματογράφου. Ντεμπούτο θα κάνει ήδη από το 1933, στην ταινία «Ο κακός δρόμος», πλάι στον Λογοθετίδη και την Κοτοπούλη, μετρώντας έκτοτε επιτυχίες και καταιγισμό ταινιών.
Διακρινόμενος για το καλλιτεχνικό του ήθος αλλά και το αστείρευτο ταλέντο του, ο Τσαγανέας έπαιξε σε λίγο λιγότερες από 70 ταινίες, αν και τα μεγάλα ορόσημά του έμελλε να είναι τα «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» (1959) και «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» (1948).
Αποτυπώνοντας με ηθική ένταση αλλά και μοναδική υποβλητικότητα το μεγαλείο και την παρακμή της αστικής τάξης, ο Τσαγανέας καθιερώθηκε σε ρόλους μεγαλοαστού και σνομπ πλούσιου, διατρέχοντας πάντως με υποδειγματική επάρκεια όλα τα είδη του εμπορικού κινηματογράφου.
Το αριστοκρατικό του παρουσιαστικό τον καθήλωσε βεβαίως στη μανιέρα του ανθρώπου της καλής κοινωνίας, την οποία έφερε υποδειγματικά σε πέρας. Ο Τσαγανέας έπαιξε σε 67 δράματα και κωμωδίες, ενώ πέρασε και από την ελληνική τηλεόραση, συμμετέχοντας στις σειρές «Ψηλά τα χέρια» (1972) και «Ο πειρασμός» (1972).
Για την πολυεπίπεδη και μακρά καλλιτεχνική του προσφορά στο θέατρο, τον κινηματογράφο και τον πολιτισμό γενικότερα, ο Τσαγανέας τιμήθηκε από την Πολιτεία με τον Χρυσό Σταυρό του Γεωργίου Α’. Έφυγε από τη ζωή ανήμερα των γενεθλίων του το 1976 (2 Ιουλίου), απολαμβάνοντας της καθολικής εκτίμησης τόσου του κοινού όσο και των συναδέλφων του και αφήνοντας παρακαταθήκη στο ελληνικό θέατρο το ήθος και την αξιοπρέπεια που μόνο οι πραγματικοί καλλιτέχνες έχουν…
Γεννήθηκε στη Βραΐλα της Ρουμανίας. Γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά ο μεγάλος του έρωτας ήταν το θέατρο. Δεν δίστασε να έλθει σε ρήξη με τον εύπορο πατέρα του, όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει τη Νομική και να εγγραφεί στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Με τη σύζυγό του Νίτσα
Σύμφωνα με το finosfilm.com, η αιτία για να εγκαταλείψει τις σπουδές του ήταν η ηθοποιός Νίτσα Βιτσώρη. Ο Τσαγανέας ερωτεύτηκε την κατά εφτά χρόνια μεγαλύτερή του Νίτσα και για χάρη της άφησε τη σχολή του και άρχισε να εμφανίζεται στο θέατρο. Αργότερα, όταν πια η Βιτσώρη χώρισε από τον πρώτο της σύζυγο, ο Τσαγανέας όχι μόνο την παντρεύτηκε, αλλά γράφτηκε και στην επαγγελματική σχολή θεάτρου για να πάρει σωστές βάσεις και πτυχίο υποκριτικής.
Η ζωή του για πολύ καιρό δεν ήταν τόσο ρόδινη, αφού αντιμετώπισε πολλά οικονομικά προβλήματα, ενώ ζούσε σε ένα μικρό πλοιάριο στο λιμάνι του Πειραιά. Αναγκάστηκε να παίζει διάφορους ρόλους “του ποδαριού” σε θάσους-μπουλούκια. Ο ίδιος έλεγε “Λίγα τα θέατρα, λίγες οι θεατρικές πιάτσες, πολλοί οι ασκούντες το επάγγελμα”.
Ο κινηματογράφος
Ο Χρήστος Τσαγανέας είχε μια έντονα αριστοκρατική εμφάνιση και λόγω φυσικά της καταγωγής του. Έτσι συνήθως υποδυόταν τον κύριο της υψηλής κοινωνίας ή τον πλούσιο και υπερόπτη. Εμφανίστηκε σε πλήθος ταινιών, ενώ γνωστότερος ρόλος του είναι αυτός του διευθυντή Κολεγίου στην ταινία Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο, με τη χαρακτηριστική ατάκα “βεβαίως-βεβαίως”.
Ο πρώτος σύντομος ρόλος που ερμήνευσε με ιδιαίτερη επιτυχία ήταν στην ταινία Οι Γερμανοί ξανάρχονται με τον Βασίλη Λογοθετίδη που ερμήνευσε τον τρόφιμο του τρελοκομείου, που μέσα στη δίνη της «νέας κατοχής» φώναζε την αλησμόνητη φράση «Άνθρωποι, Άνθρωποι, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός».
Συνολικά γύρισε 67 ταινίες, δράματα και κωμωδίες, 12 εκ των οποίων στην Φίνος Φίλμ. Τιμήθηκε από την Πολιτεία με τον Χρυσό Σταυρό του Γεωργίου Α’.
Το θέατρο
Πρωτοεμφανίστηκε στο θεατρικό έργο «Η Θυσία του Αβραάμ» και για 30 χρόνια συνεργάστηκε με τους σημαντικότερους θιάσους της Αθήνας, παίζοντας σε κλασικά κυρίως έργα, ενώ την δεκαετία του 1960 στράφηκε στην κωμωδία συνεργαζόμενος με τον μεγάλο κωμικό Μίμη Φωτόπουλο. Η θεατρική του καριέρα περιλάμβανε όλα τα είδη ρεπερτορίου, από δράματα και κωμωδίες, μέχρι αρχαίες τραγωδίες και οπερέτες.
Πέθανε την ημέρα των γενεθλίων του. Κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Την επομένη της εκταφής ετάφη στο ίδιο μέρος ο Βασίλης Τσιτσάνης.
Τι δήλωσε ο Χρήστος Τριαντόπουλος σχετικά με το μπάζωμα του σημείου όπου συνέβη η τραγωδία των Τεμπών
«Δεν έδωσα καμία εντολή για μπάζωμα» δήλωσε ο υφυπουργός Κλιματικής Κρίσης και Προστασίας, Χρήστος Τριαντόπουλος, απαντώντας σε επίκαιρη ερώτηση της Ελληνικής Λύσης αλλά και στις καταγγελίες που τον θέλουν ως το πρόσωπο που αποφάσισε να μπαζωθεί το σημείο του σιδηροδρομικού δυστυχήματος λίγες ημέρες μετά τη σύγκρουση των δύο τρένων.
Ο Χρήστος Τριαντόπουλος υποστήριξε πως η θέση του δεν του άφηνε περιθώρια ώστε να δώσει εντολή μπαζώματος του σημείου της τραγωδίας. Χαρακτηριστικά, μιλώντας στη Βουλή, είπε πως οι αρμόδιοι που συμμετείχαν στο συντονιστικό, έπειτα από αίτημα της Πυροσβεστικής αποφάσισαν τις παρεμβάσεις βάσει του ειδικού σχεδίου των ανθρωπίνων απωλειών. «Απαντήσεις απ’ αυτούς λοιπόν», είπε ο ίδιος αναφορικά με την απομάκρυνση των βαγονιών.
Συμπλήρωσε πως δεν συμμετείχε στο συντονιστικό, ενώ επανέλαβε τη δέσμευση του Πρωθυπουργού ώστε το «ποτέ ξανά» από σύνθημα να γίνει πραγματικότητα. Αναφέρθηκε παράλληλα στη Δικαιοσύνη εκφράζοντας την εμπιστοσύνη του, ώστε να πέσει άπλετο φως.
Στην Πυροσβεστική ρίχνει την ευθύνη για το μπάζωμα ο Τριαντόπουλος
Στην Πυροσβεστική ρίχνει την ευθύνη για το μπάζωμα ο Χρήστος Τριαντόπουλος, υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ κατά την τραγωδία στα Τέμπη.
Μιλώντας στην Ολομέλεια της Βουλής εμφανίστηκε ξαφνικά και με τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την εθνική τραγωδία ως πλήρως αναρμόδιος που δεν συμμετείχε ούτε στις συνεδριάσεις του συντονιστικού.
«Οι αρμόδιοι που συμμετείχαν στο συντονιστικό έπειτα από αίτημα της πυροσβεστικής αποφάσισαν τις παρεμβάσεις και τις διαμορφώσεις στους χώρους για ένα τέτοιο μεγάλο δυστύχημα» υποστήριξε ο σημερινός υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας.
Παράλληλα, υποστήριξε ότι όχι μόνο δεν έδωσε εντολή ο ίδιος για να μπαζωθεί ο χώρος αλλά ότι δεν είχε αρμοδιότητα και δεν συμμετείχε στις συνεδριάσεις του συντονιστικού.
«Θέλω να υπογραμμίσω το εξής: δεν έδωσα εντολές για κάτι. Δεν είχα τέτοιο ρόλο, δεν είχα τέτοια αρμοδιότητα, δεν συμμετείχα στις συνεδριάσεις του συντονιστικού», ήταν η χαρακτηριστική του φράση στη Βουλή.
Ο Χρήστος Τριαντόπουλος επιρρίπτοντας την ευθύνη στην Πυροσβεστική και βγάζοντας τον εαυτό του «καθαρή περιστερά» δεν απαντά στα εξής ερωτήματα:
–Αν η Πυροσβεστική έκανε το αίτημα, ποιος το ενέκρινε και πήρε την απόφαση για να μπαζωθεί ο τόπος της τραγωδίας στα Τέμπη; Και συγκεκριμένα ποια κυβερνητικά στελέχη;
–Ποιος ήταν ακριβώς ο ρόλος του στη διαχείριση του σιδηροδρομικού δυστυχήματος αφού υποστηρίζει ότι ούτε καν συμμετείχε στις συνεδριάσεις του συντονιστικού;
–Αφού δεν είχε καμιά αρμοδιότητα, όπως λέει, γιατί έβγαινε συνεχώς στα κανάλια και έκανε δηλώσεις για τις κυβερνητικές ενέργειες για διαμόρφωση του χώρου του δυστυχήματος και μεταφορά των συντριμμιών και των βαγονιών;
Την παραίτησή του από τη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου και του υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ, υπέβαλε αιφινιδίως πριν από λίγο ο Χρήστος Ταραντίλης. Στην επιστολή του ο κ. Ταραντίλης επικαλείται οικογενειακούς λόγους που δεν του επιτρέπουν όπως αναφέρει να συνεχίσει να ασκεί τα καθήκοντά του.
Τι αναφέρει
Επιστολή του Υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ και Κυβερνητικού Εκπροσώπου, Χρήστου Ταραντίλη, προς τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.
«Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε,Θέλω να σας ευχαριστήσω ειλικρινά για τη μεγάλη τιμή να με ορίσετε Υφυπουργό και Κυβερνητικό Εκπρόσωπο. Οικογενειακοί λόγοι που προέκυψαν έκτοτε δεν μου επιτρέπουν να συνεχίσω να ασκώ αυτά τα καθήκοντα.
Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι από τα βουλευτικά έδρανα θα συνεχίσω να είμαι στην πρώτη γραμμή της προσπάθειάς μας για μεγάλες μεταρρυθμίσεις που θα αλλάξουν τη χώρα, τιμώντας πάντοτε την εμπιστοσύνη που μου δείξατε. Με τιμή, Χρήστος Ταραντίλης».
Χρέη Κυβερνητικού Εκπροσώπου θα εκπληρώνει η Αναπληρώτρια Κυβερνητική Εκπρόσωπος, Αριστοτελία Πελώνη.
Ποιος είναι ο Χρήστος Ταραντίλης
Ο Χρήστος Ταραντίλης σπούδασε Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Πατρών, λαμβάνοντας πτυχίο το 1992. Έκανε μεταπτυχιακό στην Επιχειρησιακή Έρευνα στο London School of Economics (LSE), λαμβάνοντας MSc το 1998. Το 2002, έλαβε Διδακτορικό δίπλωμα (PhD) στην Επιχειρησιακή έρευνα, από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (ΕΜΠ).
Το 2003, εκλέχθηκε Λέκτορας στο τμήμα Διοικητικής Επιστήμης και Τεχνολογίας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΟΠΑ), το 2008, Αναπληρωτής Καθηγητής και το 2013, τακτικός Καθηγητής πρώτης βαθμίδας. Το 2013, εξελέγη παράλληλα, Πρόεδρος του τμήματος Διοικητικής Επιστήμης και Τεχνολογίας του ΟΠΑ. Επίσης, έχει διατελέσει και Διευθυντής της ερευνητικής μονάδας «Επιχειρησιακής Έρευνας και Συστημάτων Αποφάσεων» στο ίδιο Πανεπιστήμιο για μία δεκαετία.
svg%3EΕπιπλέον ήταν μέλος του εκδοτικού συμβουλίου του έγκριτου αμερικανικού περιοδικού «Networks» (εκδοτικός οίκος Wiley), πρόεδρος και μέλος των επιτροπών πλήθους διεθνών επιστημονικών συνεδρίων στο χώρο της διοικητικής επιστήμης, της επιχειρηματικότητας και της καινοτομίας.
Ορίστηκε επίσης Γραμματέας Στρατηγικού Σχεδιασμού και Επικοινωνίας της Νέας Δημοκρατίας τον Ιανουάριο του 2017 και συμμετείχε έκτοτε στο στενό επιτελείο των συνεργατών του Κυριάκου Μητσοτάκη μέχρι και τις βουλευτικές εκλογές του 2019. Στις Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 2019, εκλέχτηκε Βουλευτής Επικρατείας με την Νέα Δημοκρατία.
Ο ηθοποιός Χρήστος Συριώτης σε συνέντευξή του «άνοιξε την καρδιά» του μίλησε για τον καρκίνο, για τις οδυνηρές στιγμές που έζησε αλλά και η πίστη που τον βοήθησε να «παλέψει» με την ανίατη ασθένεια.
«Ήμουν στην 50ή χημειοθεραπεία, από το σύνολο των 60 που έκανα. Είχα πάθει θρόμβωση από τις θεραπείες και αναγκάστηκα να μεταφερθώ από το σπίτι ξανά στο νοσοκομείο, γιατί είχα λιποθυμικές τάσεις. Είχαν πέσει πολύ τα λευκά μου αιμοσφαίρια. Οι γονείς μου ήταν πάνω μου. Οι πόνοι ήταν φρικτοί. Κάποια στιγμή, είδα τον πατέρα μου, για πρώτη φορά στη ζωή μου, να κλαίει. Του είπα: “Δεν αντέχω άλλο! Θέλω να πεθάνω”. Μου απάντησε λοιπόν: “Μην τολμήσεις να το ξαναπείς αυτό”.
Εκείνη την ώρα ψέλλισα: “Θέλω τότε να ξαναγυρίσω πίσω, να βρεθώ στη μήτρα της μητέρας μου, να ξαναγεννηθώ”. Όταν συνήλθα πήρα μολύβι και χαρτί και ξεκίνησα να γράφω. Η πρώτη φράση που βγήκε ήταν:
“Τι κοιτάτε ρε; Και εσείς έτσι ήσαστε στην κοιλιά της μάνα σας, γυμνοί και μόνοι”. Έβαλα αυτό το πλάσμα, που είναι μέσα στη μήτρα να μιλάει. Δεν βλέπει, αλλά ακούει και αισθάνεται ότι συμβαίνει».
Αισθάνθηκε «γυμνός» απέναντι στον καρκίνο; « Όχι, για να νικήσεις τον καρκίνο, πρέπει να τον ονοματίσεις, να τον κοιτάξεις κατάματα και να δεις τους ανθρώπους που σε αγαπούν και σε στηρίζουν. Ήταν απίστευτη η αγάπη των ανθρώπων που με στήριξαν και η δύναμη που μου έδωσαν.
Πολλοί φίλοι μου λένε: “Είσαι ήρωας”. Δεν είμαι ήρωας. Δεν είμαι τίποτα. Στον καρκίνο δεν έχεις άλλη επιλογή. Έφτασα στο σημείο να πω ότι δεν αντέχω άλλο, ότι δεν μπορώ να κάνω άλλο κύκλο θεραπείας, ότι δεν μπορώ να βάλω άλλη χλωρίνη μέσα μου. Έβλεπα τα φάρμακα που έμπαιναν στον οργανισμό μου σαν χλωρίνη, σαν μπουγάδα. Καίνε τα σωθικά σου, τα μάτια σου, τον ιδρώτα σου, τα έντερά σου.
Είναι τρομερό συναίσθημα. Δεν περιγράφεται. Δεν άντεχα». Ο ηθοποιός είχε καρκίνο στον έναν όρχι. «Ναι, κάποια στιγμή ψηλάφισα κάτι. Αν δεν είχα αποτανθεί σε γιατρό, σήμερα μπορεί να μη ζούσα. Δεν υπάρχει ενημέρωση γύρω από την ανάγκη αυτοεξέτασης στους όρχεις» δήλωσε στο περιοδικό «ΕΓΩ».
Πώς αισθάνθηκε όταν τον ενημέρωσαν ότι πάσχει από καρκίνο; «Όταν έγινε ο υπέρηχος και άκουσα ότι είναι καρκίνος, σκέφτηκα να αυτοκτονήσω. Έβλεπα το παράθυρο ανοιχτό και σκεπτόμουν να πέσω από κάτω. Σας το λέω αληθινά. Όταν μου είπε ο ακτινολόγος στο υπέρηχο τη λέξη “καρκίνος”, πριν πάω στο γιατρό για να με καθησυχάσει, ένιωσα τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Αποφάσισα να μιλήσω για αυτό, παρόλες τις κατηγορίες που δέχθηκα ότι “διαφημίζω” την αρρώστια μου. Ναι τη διαφημίζω με σκοπό να ενημερώσω ότι ο καρκίνος λέγεται καρκίνος και όχι επάρατη νόσος. Προλαμβάνεται και σώζεσαι!».
Όταν ξεκίνησε τις χημιοθεραπείες ήταν πολύ δύσκολη περίοδος. «Εκείνη την περίοδο, κάναμε υπερεντατικές πρόβες με τον Πέτρο Φιλιππίδη στην “Ειρήνη”. Του
είπα μια μέρα, ότι θέλω να πάω στο γιατρό, γιατί ψηλάφισα κάτι. Έκανα τον υπέρηχο και δύο ημέρες μετά, ζήτησα από το γιατρό μου να χειρουργηθώ. Έκανα
αφαίρεση του όρχεως και, δύο ημέρες μετά ζήτησα από το γιατρό μου να χειρουργηθώ. Έκανα αφαίρεση του όρχεως και την τέταρτη μέρα, συνέχισα κανονικά
τις πρόβες.
Έκανα βέβαια συνεχώς εξετάσεις. Μερικούς μήνες αργότερα, είχε και πέντε μεταστάσεις στους παραόρτιους λεμφαδένες και είχαν εμφανιστεί και δύο όζοι στον πνεύμονα. Πάλι η πρόληψη με έσωσε. Ξεκίνησα τις επιθετικές θεραπείες και εξαφανίστηκε. Ήταν γολγοθάς. Η περίοδος των θεραπειών είναι κάθοδος στην κόλαση. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σας το περιγράψω. Είχα φτάσει να κάνω 40 εμετούς την ημέρα. Ήμουν συνέχεια με ορούς».
Την δύναμη την βρήκε μέσα από την πίστη του στον Άγιο Εφραίμ. «Προσωπικά, δεν έχω σχέση με θρησκείες, πίστεψα όμως στον Θεό και με βοήθησε. Ο Άγιος Εφραίμ μου έδωσε δύναμη και οφείλω τώρα, όσο μπορώ από τη θέση μου να δώσω δύναμη και κουράγιο». Όσο για το τι τον δίδαξε αυτή η εμπειρία είπε: «Η αγάπη των άλλων με στήριξε.
Άλλαξα πολύ. Τώρα ας πούμε, δεν έχω να πληρώσω τίποτα. Χρωστάω παντού. Αν αυτό μου συνέβαινε πριν ένα χρόνο, θα ήμουν άρρωστος, που δεν έχω να βάλω ούτε βενζίνη στο αυτοκίνητό μου. Τώρα πια σκασίλα μου. Ζω! Λέω πολύ εύκολα τις αλήθειες μου. Αγαπώ τη θάλασσα, τον ήλιο, τη ζωή, τους φίλους, τα γέλια, τους γονείς μου, τα αδέλφια μου».
Χρήστος Συριώτης: Δεν είναι εύκολο να ανοίγεται κανείς δημοσίως και να μιλά για τις δύσκολες στιγμές στην ζωή του. Αλλά και την περιπέτεια υγείας που είχε, η οποία φαίνεται να τον έκανε πιο δυνατό και να αποκτήσει περισσότερη πίστη.
Ένας όμως από τους οποίους, βρήκε το κουράγιο να μιλήσει δημόσια για την δική του μάχη, είναι ο ηθοποιός Χρήστος Συριώτης. Πιο αναλυτικά σε συνέντευξή του «άνοιξε την καρδιά» του μίλησε για τον καρκίνο. Για τις οδυνηρές στιγμές που έζησε αλλά και η πίστη που τον βοήθησε να «παλέψει» με την ανίατη ασθένεια.
«Ήμουν στην 50ή χημειοθεραπεία, από το σύνολο των 60 που έκανα. Είχα πάθει θρόμβωση από τις θεραπείες και αναγκάστηκα να μεταφερθώ από το σπίτι ξανά στο νοσοκομείο, γιατί είχα λιποθυμικές τάσεις. Είχαν πέσει πολύ τα λευκά μου αιμοσφαίρια.
Χρήστος Συριώτης: “Θέλω τότε να ξαναγυρίσω πίσω, να βρεθώ στη μήτρα της μητέρας μου, να ξαναγεννηθώ”.
Οι γονείς μου ήταν πάνω μου. Οι πόνοι ήταν φρικτοί. Κάποια στιγμή, είδα τον πατέρα μου, για πρώτη φορά στη ζωή μου, να κλαίει. Του είπα: “Δεν αντέχω άλλο! Θέλω να πεθάνω”. Μου απάντησε λοιπόν: “Μην τολμήσεις να το ξαναπείς αυτό”.
Εκείνη την ώρα ψέλλισα: “Θέλω τότε να ξαναγυρίσω πίσω, να βρεθώ στη μήτρα της μητέρας μου, να ξαναγεννηθώ”. Όταν συνήλθα πήρα μολύβι και χαρτί και ξεκίνησα να γράφω. Η πρώτη φράση που βγήκε ήταν:
“Τι κοιτάτε ρε; Και εσείς έτσι ήσαστε στην κοιλιά της μάνα σας, γυμνοί και μόνοι”. Έβαλα αυτό το πλάσμα, που είναι μέσα στη μήτρα να μιλάει. Δεν βλέπει, αλλά ακούει και αισθάνεται ότι συμβαίνει».
Αισθάνθηκε «γυμνός» απέναντι στον καρκίνο; « Όχι, για να νικήσεις τον καρκίνο, πρέπει να τον ονοματίσεις, να τον κοιτάξεις κατάματα και να δεις τους ανθρώπους που σε αγαπούν και σε στηρίζουν. Ήταν απίστευτη η αγάπη των ανθρώπων που με στήριξαν και η δύναμη που μου έδωσαν.
Περισσότερες δηλώσεις του Χρήστου Συριώτη
Πολλοί φίλοι μου λένε: “Είσαι ήρωας”. Δεν είμαι ήρωας. Δεν είμαι τίποτα. Στον καρκίνο δεν έχεις άλλη επιλογή. Έφτασα στο σημείο να πω ότι δεν αντέχω άλλο, ότι δεν μπορώ να κάνω άλλο κύκλο θεραπείας, ότι δεν μπορώ να βάλω άλλη χλωρίνη μέσα μου. Έβλεπα τα φάρμακα που έμπαιναν στον οργανισμό μου σαν χλωρίνη, σαν μπουγάδα. Καίνε τα σωθικά σου, τα μάτια σου, τον ιδρώτα σου, τα έντερά σου.
Είναι τρομερό συναίσθημα. Δεν περιγράφεται. Δεν άντεχα». Ο ηθοποιός είχε καρκίνο στον έναν όρχι. «Ναι, κάποια στιγμή ψηλάφισα κάτι. Αν δεν είχα αποτανθεί σε γιατρό, σήμερα μπορεί να μη ζούσα. Δεν υπάρχει ενημέρωση γύρω από την ανάγκη αυτοεξέτασης στους όρχεις» δήλωσε στο περιοδικό «ΕΓΩ».
Πώς αισθάνθηκε όταν τον ενημέρωσαν ότι πάσχει από καρκίνο; «Όταν έγινε ο υπέρηχος και άκουσα ότι είναι καρκίνος, σκέφτηκα να αυτοκτονήσω. Έβλεπα το παράθυρο ανοιχτό και σκεπτόμουν να πέσω από κάτω. Σας το λέω αληθινά. Όταν μου είπε ο ακτινολόγος στο υπέρηχο τη λέξη “καρκίνος”, πριν πάω στο γιατρό για να με καθησυχάσει, ένιωσα τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Αποφάσισα να μιλήσω για αυτό, παρόλες τις κατηγορίες που δέχθηκα ότι “διαφημίζω” την αρρώστια μου. Ναι τη διαφημίζω με σκοπό να ενημερώσω ότι ο καρκίνος λέγεται καρκίνος και όχι επάρατη νόσος. Προλαμβάνεται και σώζεσαι!».
Όταν ξεκίνησε τις χημιοθεραπείες ήταν πολύ δύσκολη περίοδος. «Εκείνη την περίοδο, κάναμε υπερεντατικές πρόβες με τον Πέτρο Φιλιππίδη στην “Ειρήνη”. Του είπα μια μέρα, ότι θέλω να πάω στο γιατρό, γιατί ψηλάφισα κάτι. Έκανα τον υπέρηχο και δύο ημέρες μετά, ζήτησα από το γιατρό μου να χειρουργηθώ.
Ο Άγιος Εφραιμ στην περιπέτεια υγείας του Χρήστου Συριώτη
Έκανα αφαίρεση του όρχεως και, δύο ημέρες μετά ζήτησα από το γιατρό μου να χειρουργηθώ. Έκανα αφαίρεση του όρχεως και την τέταρτη μέρα, συνέχισα κανονικά τις πρόβες.
Συνεχώς εξετάσεις. Μερικούς μήνες αργότερα, είχε και πέντε μεταστάσεις στους παραόρτιους λεμφαδένες και είχαν εμφανιστεί και δύο όζοι στον πνεύμονα. Πάλι η πρόληψη με έσωσε. Ξεκίνησα τις επιθετικές θεραπείες και εξαφανίστηκε. Ήταν γολγοθάς. Η περίοδος των θεραπειών είναι κάθοδος στην κόλαση. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σας το περιγράψω. Είχα φτάσει να κάνω 40 εμετούς την ημέρα. Ήμουν συνέχεια με ορούς».
Την δύναμη την βρήκε μέσα από την πίστη του στον Άγιο Εφραίμ. «Προσωπικά, δεν έχω σχέση με θρησκείες, πίστεψα όμως στον Θεό και με βοήθησε. Ο Άγιος Εφραίμ μου έδωσε δύναμη και οφείλω τώρα, όσο μπορώ από τη θέση μου να δώσω δύναμη και κουράγιο». Όσο για το τι τον δίδαξε αυτή η εμπειρία είπε: «Η αγάπη των άλλων με στήριξε.
Άλλαξα πολύ. Τώρα ας πούμε, δεν έχω να πληρώσω τίποτα. Χρωστάω παντού. Αν αυτό μου συνέβαινε πριν ένα χρόνο, θα ήμουν άρρωστος, που δεν έχω να βάλω ούτε βενζίνη στο αυτοκίνητό μου. Τώρα πια σκασίλα μου. Ζω! Λέω πολύ εύκολα τις αλήθειες μου. Αγαπώ τη θάλασσα, τον ήλιο, τη ζωή, τους φίλους, τα γέλια, τους γονείς μου, τα αδέλφια μου».
Ο ηθοποιός Χρήστος Συριώτης σε συνέντευξή του «άνοιξε την καρδιά» του μίλησε για τον καρκίνο, για τις οδυνηρές στιγμές που έζησε αλλά και η πίστη που τον βοήθησε να «παλέψει» με την ανίατη ασθένεια.
«Ήμουν στην 50ή χημειοθεραπεία, από το σύνολο των 60 που έκανα. Είχα πάθει θρόμβωση από τις θεραπείες και αναγκάστηκα να μεταφερθώ από το σπίτι ξανά στο νοσοκομείο, γιατί είχα λιποθυμικές τάσεις.
Είχαν πέσει πολύ τα λευκά μου αιμοσφαίρια. Οι γονείς μου ήταν πάνω μου. Οι πόνοι ήταν φρικτοί. Κάποια στιγμή, είδα τον πατέρα μου, για πρώτη φορά στη ζωή μου, να κλαίει. Του είπα: “Δεν αντέχω άλλο! Θέλω να πεθάνω”. Μου απάντησε λοιπόν: “Μην τολμήσεις να το ξαναπείς αυτό”.
Εκείνη την ώρα ψέλλισα: “Θέλω τότε να ξαναγυρίσω πίσω, να βρεθώ στη μήτρα της μητέρας μου, να ξαναγεννηθώ”. Όταν συνήλθα πήρα μολύβι και χαρτί και ξεκίνησα να γράφω. Η πρώτη φράση που βγήκε ήταν:
“Τι κοιτάτε ρε; Και εσείς έτσι ήσαστε στην κοιλιά της μάνα σας, γυμνοί και μόνοι”. Έβαλα αυτό το πλάσμα, που είναι μέσα στη μήτρα να μιλάει. Δεν βλέπει, αλλά ακούει και αισθάνεται ότι συμβαίνει».
Αισθάνθηκε «γυμνός» απέναντι στον καρκίνο; « Όχι, για να νικήσεις τον καρκίνο, πρέπει να τον ονοματίσεις, να τον κοιτάξεις κατάματα και να δεις τους ανθρώπους που σε αγαπούν και σε στηρίζουν. Ήταν απίστευτη η αγάπη των ανθρώπων που με στήριξαν και η δύναμη που μου έδωσαν.
Πολλοί φίλοι μου λένε: “Είσαι ήρωας”. Δεν είμαι ήρωας. Δεν είμαι τίποτα. Στον καρκίνο δεν έχεις άλλη επιλογή. Έφτασα στο σημείο να πω ότι δεν αντέχω άλλο, ότι δεν μπορώ να κάνω άλλο κύκλο θεραπείας, ότι δεν μπορώ να βάλω άλλη χλωρίνη μέσα μου. Έβλεπα τα φάρμακα που έμπαιναν στον οργανισμό μου σαν χλωρίνη, σαν μπουγάδα. Καίνε τα σωθικά σου, τα μάτια σου, τον ιδρώτα σου, τα έντερά σου.
Είναι τρομερό συναίσθημα. Δεν περιγράφεται. Δεν άντεχα». Ο ηθοποιός είχε καρκίνο στον έναν όρχι. «Ναι, κάποια στιγμή ψηλάφισα κάτι. Αν δεν είχα αποτανθεί σε γιατρό, σήμερα μπορεί να μη ζούσα. Δεν υπάρχει ενημέρωση γύρω από την ανάγκη αυτοεξέτασης στους όρχεις» δήλωσε στο περιοδικό «ΕΓΩ».
Πώς αισθάνθηκε όταν τον ενημέρωσαν ότι πάσχει από καρκίνο; «Όταν έγινε ο υπέρηχος και άκουσα ότι είναι καρκίνος, σκέφτηκα να αυτοκτονήσω. Έβλεπα το παράθυρο ανοιχτό και σκεπτόμουν να πέσω από κάτω. Σας το λέω αληθινά. Όταν μου είπε ο ακτινολόγος στο υπέρηχο τη λέξη “καρκίνος”, πριν πάω στο γιατρό για να με καθησυχάσει, ένιωσα τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου.
Αποφάσισα να μιλήσω για αυτό, παρόλες τις κατηγορίες που δέχθηκα ότι “διαφημίζω” την αρρώστια μου. Ναι τη διαφημίζω με σκοπό να ενημερώσω ότι ο καρκίνος λέγεται καρκίνος και όχι επάρατη νόσος. Προλαμβάνεται και σώζεσαι!».
Όταν ξεκίνησε τις χημιοθεραπείες ήταν πολύ δύσκολη περίοδος. «Εκείνη την περίοδο, κάναμε υπερεντατικές πρόβες με τον Πέτρο Φιλιππίδη στην “Ειρήνη”. Του
είπα μια μέρα, ότι θέλω να πάω στο γιατρό, γιατί ψηλάφισα κάτι. Έκανα τον υπέρηχο και δύο ημέρες μετά, ζήτησα από το γιατρό μου να χειρουργηθώ. Έκανα
αφαίρεση του όρχεως και, δύο ημέρες μετά ζήτησα από το γιατρό μου να χειρουργηθώ. Έκανα αφαίρεση του όρχεως και την τέταρτη μέρα, συνέχισα κανονικά
τις πρόβες.
Έκανα βέβαια συνεχώς εξετάσεις. Μερικούς μήνες αργότερα, είχε και πέντε μεταστάσεις στους παραόρτιους λεμφαδένες και είχαν εμφανιστεί και δύο όζοι στον πνεύμονα. Πάλι η πρόληψη με έσωσε. Ξεκίνησα τις επιθετικές θεραπείες και εξαφανίστηκε. Ήταν γολγοθάς. Η περίοδος των θεραπειών είναι κάθοδος στην κόλαση. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σας το περιγράψω. Είχα φτάσει να κάνω 40 εμετούς την ημέρα. Ήμουν συνέχεια με ορούς».
Την δύναμη την βρήκε μέσα από την πίστη του στον Άγιο Εφραίμ. «Προσωπικά, δεν έχω σχέση με θρησκείες, πίστεψα όμως στον Θεό και με βοήθησε. Ο Άγιος Εφραίμ μου έδωσε δύναμη και οφείλω τώρα, όσο μπορώ από τη θέση μου να δώσω δύναμη και κουράγιο». Όσο για το τι τον δίδαξε αυτή η εμπειρία είπε: «Η αγάπη των άλλων με στήριξε.
Άλλαξα πολύ. Τώρα ας πούμε, δεν έχω να πληρώσω τίποτα. Χρωστάω παντού. Αν αυτό μου συνέβαινε πριν ένα χρόνο, θα ήμουν άρρωστος, που δεν έχω να βάλω ούτε βενζίνη στο αυτοκίνητό μου. Τώρα πια σκασίλα μου. Ζω! Λέω πολύ εύκολα τις αλήθειες μου. Αγαπώ τη θάλασσα, τον ήλιο, τη ζωή, τους φίλους, τα γέλια, τους γονείς μου, τα αδέλφια μου».
«Ξυπνάνε εφιαλτικές μνήμες από τη συγκεκριμένη συνεργασία. Τολμώ να πω πως δεν είναι ό,τι χειρότερο έχω ζήσει στο θέατρο, αλλά ό,τι χειρότερο έχω ζήσει στη ζωή μου».
Με αυτά τα λόγια ο Χρήστος Συριώτης περιγράφει στην «Εspresso» την «εφιαλτική» συνεργασία που είχε με τον Πέτρο Φιλιππίδη το 2011 στην «Ειρήνη» του Αριστοφάνη, όταν έδινε γενναία μάχη με τον καρκίνο, προχωρώντας μάλιστα και σε επίσημη καταγγελία κατά του ηθοποιού (μιας και ο πρωταγωνιστής της TV και του θεάτρου γνώριζε τα πάντα για την υγεία του).
Ο Χρήστος Συριώτης, γιος του σπουδαίου ηθοποιού Θόδωρου Συριώτη, έχει αφιερώσει τη ζωή του στην τέχνη και στο θέατρο. Πραγματικός μαχητής της ζωής, περιγράφει την «κόλαση» που πέρασε αντιμετωπίζοντας τον καρκίνο, με τον αγιο Εφραίμ να του σώζει τη ζωή, όπως μας εξομολογείται. Ο αγαπημένος ηθοποιός, που πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Μικρές Αλεπούδες», σε μια συνέντευξη «ποταμό» μιλάει για όλους και για όλα.
Πώς θυμάστε τα παιδικά σας χρόνια;
Μαγικά, όμορφα χρόνια! Ανέμελα! Η μητέρα μου, αριστοκράτισσα Αιγυπτιώτισσα, μεγαλωμένη στην Αλεξάνδρεια, αδελφική φίλη της Φλέρυς Νταντωνάκη, και ο πατέρας της -ο παππούς μου- φίλος ή καλύτερα «αδελφός» του Βασίλη Λογοθετίδη. Ολοι οι θίασοι που επισκέπτονταν τότε την Αλεξάνδρεια στα μεγάλα στούντιο που υπήρχαν εκεί έμεναν, έτρωγαν, έπιναν και πάνω από όλα γλεντούσαν στο σπίτι της μητέρας μου. Ο πατέρας μου, ηθοποιός του Εθνικού Θεάτρου, κάθε καλοκαίρι έκανε πρόβες στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Τότε δεν υπήρχε ακόμη το ωράριο εργασίας. Ξεκινούσαν οι πρόβες στο κοίλον το απόγευμα και τελείωναν την άλλη μέρα το πρωί, μόλις ανέτελλε ο ήλιος. Τα πρώτα χρόνια η μητέρα μου μας τύλιγε με κουβέρτες και μας κοίμιζε, εμένα και την αδελφή μου, στις κερκίδες του θεάτρου. Λίγα χρόνια αργότερα πήραμε ένα τροχόσπιτο και μέναμε στο κάμπινγκ της Επιδαύρου. Γνώριζα μάλιστα και τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές, αφού τα πρωινά κάναμε μπάνιο μαζί ή τρώγαμε παρέα τα μεσημέρια. Ο Αλέξης Μινωτής, η Κάκια Παναγιώτου, η Μελίνα, ο Τσαρούχης, η Μαρία Χορς, ο Θεόδωρος Μορίδης, που κάθε πρωί μας έφερνε τα χταπόδια που είχε ψαρέψει, και τόσοι άλλοι. Ολοι μιλούσαν συνέχεια για τέχνη, για θέατρο. Ακουγα… έβλεπα… και δεν χόρταινα.
Τι έχετε αποκομίσει από τον πατέρα σας;
Ο πατέρας μου είναι ο ήρωάς μου. Οχι μόνο γιατί είναι ηθοποιός -και για μένα, αν θέλετε τη γνώμη μου, σπουδαίος, τη «σαρώνει» τη σκηνή με το ταλέντο του και την ενέργειά του-, αλλά κυρίως γιατί κατάφερε μέσα σε αυτό το τόσο δύσκολο επάγγελμα, σε δύσκολα χρόνια, να μας μεγαλώσει με ήθος και αρχές, δίχως να μας λείψει τίποτα.
Ηταν αυστηρός κριτής στα πρώτα σας βήματα;
Στα πρώτα μου βήματα όχι, καθόλου. Βέβαια, προσπάθησε επίμονα, με νύχια και με δόντια, να με αποτρέψει να ασχοληθώ με την υποκριτική. Μου μιλούσε συνεχώς για τις δυσκολίες και τα προβλήματα της δουλειάς του ηθοποιού. Δίκιο είχε! Οταν ολοκλήρωσα πια τις σπουδές μου στην υποκριτική, με συμβούλευε και με βοηθούσε. Ακόμη και σήμερα έχει την έγνοια μου. Μου τηλεφωνεί κάθε βράδυ να με ρωτήσει πώς πήγε η πρόβα.
Ποιος ο λόγος που τα τελευταία χρόνια δεν σας βλέπουμε τηλεοπτικά;
Δεν έχω κάνει πολλή τηλεόραση. Ελάχιστα και μικρά πράγματα σε σχέση με το θέατρο. Δεν την κυνήγησα κι εγώ, να σας πω την αλήθεια. Μου είχε γίνει στο παρελθόν μια πρόταση για έναν βασικό ρόλο σε μια κωμική σειρά, ήμουν πολύ ενθουσιασμένος, γιατί είχε «ζουμί» τόσο το σενάριο όσο και ο ρόλος, αλλά έκλεισε τότε το Mega και η σειρά δεν έγινε ποτέ. Δεν σας κρύβω πως θέλω πολύ να κάνω κάποιον τηλεοπτικό ρόλο, ειδικά σε κωμωδία. Δεν ξέρω, ίσως οι τηλεοπτικοί σκηνοθέτες να πιστεύουν πως δεν κάνω για την τηλεόραση. Μπορεί και να έχουν δίκιο. Μακάρι να υπάρξει κάτι ωραίο και να μου το προτείνουν.
Με δύναμη ψυχής έχετε μιλήσει για τη γενναία μάχη που δώσατε με τον καρκίνο, βγαίνοντας νικητής. Σήμερα πώς βλέπετε και αντιμετωπίζετε τη ζωή μετά την περιπέτειά σας;
Η ζωή μας είναι ένα παιχνίδι, με αρχή, μέση και τέλος. Ας πάψουμε να αναζητούμε ποιο είναι το νόημα της ζωής μας κι ας της δώσουμε εμείς το νόημα. Εδωσα νόημα στη ζωή μου, στη μετά καρκίνον ζωή μου, γιατί σταμάτησα να μαραζώνω για το αν θα έχω ή όχι δουλειά. Στην προ καρκίνου ζωή μου «καίγονταν τα σωθικά μου» στη σκέψη της πιθανής ανεργίας. Εδωσα νόημα στη ζωή μου, στη μετά καρκίνον ζωή μου, γιατί έπαψε να με νοιάζει τι πρέπει να κάνω, πώς πρέπει να το κάνω και τι θα σκεφτούν οι άλλοι. Στην προ καρκίνου ζωή μου το «φαίνεσθαι» είχε μεγαλύτερη σημασία από το «είναι». Βλέπετε, οι «ρωγμές» είναι χρήσιμες στη ζωή. Πολύ χρήσιμες. Κάπως έτσι αποκωδικοποίησα εγώ τη «ρωγμή» του καρκίνου μου. Είδα το ποτήρι μισογεμάτο, όχι μισοάδειο.
Εχετε πει σε συνέντευξή σας ότι βρήκατε δύναμη στην πίστη σας στον άγιο Εφραίμ. Πώς σας βοήθησε ο άγιος;
Με έσωσαν η πίστη, η επιστήμη και η γιατρός μου, η σπουδαία επιστήμονας ογκολόγος Αντιγόνη Παπαχαραλάμπους. Χωρίς αυτή τη γυναίκα, δίχως την επιμονή της, την αγάπη της για τους ανθρώπους και τη δουλειά της δεν θα ζούσα σήμερα. Δεν προέρχομαι από θρησκευόμενη οικογένεια. Η σχέση μου με την εκκλησία ήταν μόνο κάθε Πάσχα, τη Μεγάλη Παρασκευή και την Ανάσταση. Για κάποιο λόγο, που ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω, λίγο καιρό πριν αρχίσει η περιπέτεια της υγείας μου βρέθηκα στο μοναστήρι του Αγίου Εφραίμ στη Νέα Μάκρη. Οδηγούσα μόνος στη λεωφόρο Μαραθώνος, είδα την ταμπέλα που οδηγούσε στη μονή και έστριψα προς τα εκεί. Μπήκα μέσα και από τότε, χωρίς και πάλι να μπορώ να δώσω κάποια εξήγηση, νιώθω την ανάγκη να πηγαίνω συχνά εκεί. Σ’ αυτό το μέρος ηρεμεί η ψυχή μου. Οσοι δεν το έχετε κάνει, σας προτρέπω να το πράξετε, ακόμη και αν δεν πιστεύετε. Θα με θυμηθείτε! Εκτοτε είδα πολλές φορές τον άγιο στον ύπνο μου. Η αύρα του και η πίστη μου σε αυτόν έγιναν πολύτιμο στήριγμα στην κόλαση των χημειοθεραπειών μου. Η πίστη μου χτίστηκε με δουλειά εσωτερική και αγώνα. Αλλά και ο άγιος με ώθησε στη γιατρό μου, υποδεικνύοντάς μου τη σωτηρία στην επιστήμη. Τα λέω αυτά και τα τονίζω, διότι υπάρχουν άνθρωποι που την πίστη τους την περιορίζουν στο «κουτί» της θρησκοληψίας, ρισκάροντας πολλές φορές άδικα ακόμη και τη ζωή τους.
Εχετε συνεργαστεί με τον Πέτρο Φιλιππίδη, όταν μάλιστα είχατε καρκίνο. Σας στήριξε στο πρόβλημα υγείας σας; Περιμένατε αυτές τις αποκαλύψεις για τον ηθοποιό;
Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να σας απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Ξυπνάνε εφιαλτικές μνήμες από τη συγκεκριμένη συνεργασία. Τολμώ να πω πως δεν είναι ό,τι χειρότερο έχω ζήσει στο θέατρο, αλλά ό,τι χειρότερο έχω ζήσει στη ζωή μου. Πονάει το στομάχι μου, η ψυχή μου. Ηταν λάθος μου που πίστεψα πως η παραμονή μου στο καλοκαιρινό σχήμα της περιοδείας εκείνης θα βοηθούσε την καταρρακωμένη ψυχολογία μου. Επρεπε να είχα σταματήσει και να είχα αποχωρήσει όταν έμαθα για το σοβαρό πρόβλημα υγείας μου με τον καρκίνο και όταν έκανα το πρώτο χειρουργείο κατά τη διάρκεια των προβών. Πίστεψα όμως πως η παραμονή μου στις πρόβες θα μου έκανε καλό στην ψυχή. Και έπειτα, σκεφτόμουν ως επαγγελματίας ηθοποιός. «Στρατιώτης οφείλω να είμαι στη δουλειά μου, ό,τι και αν μου συμβαίνει» είπα. Πού να ‘ξερα όμως αυτά που θα ζούσα, αυτά που θα ζούσαμε εκείνο το φριχτό καλοκαίρι; Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μου δεν πίστευα πως σε μια επαγγελματική συνθήκη θα βιώναμε μια κόλαση εξευτελισμών της ύπαρξης και του επαγγέλματός μας. Ντροπή, πόνος και θλίψη!
Μου είναι αδιανόητο, ακόμη και σήμερα που έχουν ακουστεί όλα αυτά, να σκεφτώ πώς ένας άνθρωπος που θέλει να ονομάζεται καλλιτέχνης και μάλιστα θεωρεί τον εαυτό του υπερταλαντούχο ασκεί σε τέτοιο βαθμό τη βία της εξουσίας. Επαρση, οίηση, αλαζονεία και ένα συνεχές εξουσιαστικό «εγώ». Και, να σας πω την αλήθεια, δεν με νοιάζει για μένα, αλλά θεώρησα χρέος μου να μιλήσω για κάποιον συνάδελφο που πόνεσε τότε πολύ και σήμερα δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Ετσι, εδώ και αρκετό καιρό από τότε που ξέσπασε το #ΜeΤoo, έχουμε κάνει μαζικά ορισμένοι συνάδελφοι μια καταγγελία στο ΣΕΗ. Το οφείλαμε στη μνήμη του. Συγχωρήστε με, μα δεν θέλω να σας πω κάτι παραπάνω για αυτό. Εχουμε απευθυνθεί για τα δέοντα στα αρμόδια όργανα και αν ποτέ με καλέσει η Δικαιοσύνη, θα καταθέσω. Δεν σας κρύβω πως μιλώντας για όλα αυτά σκέφτομαι πολύ και τον Δημήτρη, τον γιο του Πέτρου Φιλιππίδη. Στενοχωριέμαι που ακούγονται όλα αυτά για τον πατέρα του και συναισθάνομαι την όποια απόγνωσή του. Ας με συγχωρήσει. Ο ίδιος δεν φταίει σε κάτι.
Μαζί με τον Πάρη Σκαρτσολιά στις Μικρές Αλεπούδες
Κλείνοντας, θα ήθελα να μιλήσουμε για την πετυχημένη παράσταση όπου πρωταγωνιστείτε, «Μικρές Αλεπούδες», στο studio Μαυρομιχάλη.
Πρόκειται για ένα υπέροχο έργο, σκηνοθετημένο από τον Κωστή Καπελώνη με μια σπάνια αισθητική προσέγγιση. Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Ανδρέα Σαραντόπουλου το απογειώνουν. Είναι ένα έργο φτιαγμένο με αγάπη και μεράκι, ένα έργο από αυτά που εγώ προσωπικά αποκαλώ «χειροποίητα». Υπέροχοι συνεργάτες, συνάδελφοι ηθοποιοί και φίλοι, τους οποίους θαυμάζω και νιώθω περήφανος που παίζω δίπλα τους, δίπλα στην ιστορία και στο ταλέντο τους: Γιώργος Κροντήρης, Δέσποινα Πόγκα, Μαρία Μακρή, Βέρα Χατζηιακώβου, Πέτρος Πέτρου, Πάρις Σκαρτσολιάς, Εύη Τσάφου. Περήφανος! Οι «Μικρές Αλεπούδες», λοιπόν, είναι ένα ρεαλιστικό δράμα. Αφορά σε μια οικογένεια που κατασπαράζεται γιατί ταυτίζει την ευτυχία με το κυνήγι του χρήματος. Φιλαργυρία, έλλειψη αξιών, δίψα για εξουσία, μέχρι και φόνος! Ο Οσκαρ Χάμπαρντ, ο ρόλος που υποδύομαι στο έργο αυτό, χτυπάει βίαια και εξευτελίζει τη σύζυγό του, ωθεί τον γιο του στην παρανομία και για να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του θα σκότωνε ακόμη και τα ίδια του τα αδέλφια. Εργο-γροθιά, με ένα καθρέφτισμα της σύγχρονης κοινωνίας μας, της τόσο αδυσώπητης.
