Ποτέ δεν σβήνει ένα φωτεινό χαμόγελο, γεμάτο ήθος, αξιοπρέπεια, ειλικρίνεια, καθαρότητα, τόσο σπάνιο στους καιρούς μας.
Αυτός ο αλήτης ο χάρος, με τον καρκίνο του ή άλλα φονικά όπλα, θερίζει τον κόσμο, τον ξεριζώνει σαν λουλούδι, τον χώνει μέσα στη γη, τον αφανίζει.
Γράφει ο Μένιος Σακελλαρόπουλος – thecaller.gr
Έτσι γινόταν πάντα, ποτέ δεν κλείνει αυτός ο αέναος κύκλος του πόνου. Η ειμαρμένη, η μοίρα, το ριζικό, το πεπρωμένο, αυτό το σκληρό φυγείν αδύνατο. Εις τους αιώνας των αιώνων.
Πήρε και τη Φώφη, χρόνια την κυνηγούσε. Πρώτα τους γονείς της κι ύστερα εκείνη, με ένα ανελέητο χτύπημα.
Και μπορεί να της πήρε το σώμα αλλά δεν κατάφερε να τη σβήσει. Εις τους αιώνας.
Η Φώφη Γεννηματά ήρθε φωτεινή στον κόσμο κι έτσι τον άφησε. Φωτεινή. Κι αλήθεια είναι πολύ σπάνιο αυτό που κατάφερε.
Γιατί με το άκουσμα του θανάτου της –παρότι όλοι ήξεραν από τι έπασχε- πάγωσε ο κόσμος. Πάγωσε!
Δεν υπήρξε άνθρωπος που να μην ένιωσε ένα τσίμπημα στην καρδιά. Φίλοι και αντίπαλοι και «ενάντιοι» ένιωσαν σαν να φεύγει ένας δικός τους άνθρωπος.
Αυτό είναι το σπάνιο. Η μαζική αποδοχή, ειλικρινής κι απόλυτη, δίχως υποκρισία και «πρέπει».
Και δεν είναι «απόδοση τιμής» στον νεκρό αλλά η πραγματικότητα δίχως φίλτρα και μοντάζ.
Ήταν Φωτεινή με Φι κεφαλαίο, Κυρία με Κάπα κεφαλαίο, με μια απαράμιλλη ευγένεια που θα φρέναρε και τον πλέον κακοπροαίρετο.
Ήταν σε έναν δύσκολο χώρο κι ήταν εύκολο να κάνει εχθρούς. Πάντα περίσσευε η χυδαιότητα, εκφράσεων και αντιδράσεων και υπονοούμενων, πάντα παραμόνευε το θεριό της απαξίωσης.
Όμως εκείνη, κόρη και μάνα κι αδελφή με αδιανόητο ήθος, πρόταξε τη μοναδική ασπίδα της: το ήθος και την ευγένεια που την έκαναν αλώβητη.
Είχε ήθος το χαμόγελο. Είχαν ήθος οι κουβέντες της, οι τοποθετήσεις κι οι αντιδράσεις της, η κάθε της κίνηση.
Είχε μια ντομπροσύνη και μια μοναδική ειλικρίνεια, όλα πήγαζαν από την ψυχή της, καθαρά και ξάστερα σαν τα νερά των πηγών.
Κι αλήθεια είναι πολύ δύσκολο να συνδυαστούν όλα αυτά και να είναι ΚΑΘΑΡΑ, ολοκάθαρα.
Κι είχε απόλυτη επίγνωση της αποστολής της, τιμώντας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ και επί χρόνια το τεράστιο και βαρύ οικογενειακό όνομα.
Ναι, ήταν μια σπάνια κληρονομιά που φρόντισε να σηκώσει στην πλάτη της με ήθος, συν κάτι ακόμα: ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής της.
Το υπογράφουν όσοι την έζησαν από κοντά, το καταλάβαιναν αμέσως όσοι την έβλεπαν από μακριά.
Κι είναι αλήθεια πολύ δύσκολο να πορεύεται κανείς με ήθος, αξιοπρέπεια, καθαρότητα, ειλικρίνεια και χαμόγελο, καθόλου αυτονόητο ή εύκολο στους καιρούς μας.
Αυτό μένει λοιπόν. Η πορεία ηθικής και αξιοπρέπειας, αυτή που χάραξε πόντο-πόντο.
Δεν λύγιζε ούτε μπροστά στον πόνο κι ούτε στις λιποθυμίες της κι εξακολουθούσε να κάνει το χρέος της, ακόμα κι όταν αυτό το κτήνος, ο καρκίνος, την είχε σφιχταγκαλιάσει.
Μα να χαμογελάει με τον καρκίνο να την τρώει;
Ναι! Γιατί αυτό ήταν η Φώφη, η Φωτεινή, μια σπάνια προσωπικότητα καλοσύνης και ήθους.
Γι’ αυτό πάγωσε ο κόσμος, ΟΛΟΣ ο κόσμος, που μπορούσε να διαβάσει αυτό το ΚΑΘΑΡΟ πρόσωπο, έναν άνθρωπο που πάντα πρότασσε την αλληλεγγύη και την ειλικρίνεια.
Αυτή είναι η παρακαταθήκη στα παιδιά της, στους φίλους της, στους συναγωνιστές της αλλά και στους απλούς ανθρώπους που μπορούν να παραδειγματιστούν από τη στάση της. Στάση ζωής χωρίς παρεκκλίσεις και συμβιβασμούς στο ήθος και στην αξιοπρέπεια.
Ναι, φεύγουν οι άνθρωποι. Αλλά είναι τόσο σημαντικό ν’ αφήνουν πίσω σελίδες ανθρωπιάς κι αυτό έκανε η Φώφη, η Φωτεινή, ολόφωτη με το χαρακτήρα της.
Είναι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά η απώλεια και καμιά παρηγοριά δεν μπορεί ν’ αγγίξει τους δικούς της.
Αλλά το χαμόγελό της, αυτό που θα μείνει για πάντα, θα λειαίνει τις σκληρές άκρες των βράχων.
Λένε ότι ο χρόνος σκεπάζει τα πάντα και μερικές φορές απλώνει σεντόνι λήθης.
Αλλά το χαμόγελο της Φώφης, το τόσο φωτεινό, ανεξίτηλο, θ’ αναβοσβήνει σαν τον ήλιο, αυτόν που η ίδια υπηρέτησε με τόση συνέπεια, θάρρος, ήθος, αξιοπρέπεια…