Όταν σήκωσα το πουκάμισο του άντρα μου εκείνο το πρωί, περίμενα να δω ένα απλό εξάνθημα — ίσως μερικά τσιμπήματα από έντομα. Αντί γι’ αυτό, βρήκα τριάντα κόκκινα σημάδια σχηματισμένα σε έναν ομοιόμορφο σχηματισμό στην πλάτη του.
Λαμπύριζαν ελαφρά, σαν μικροσκοπικές γυάλινες χάντρες. Το στομάχι μου σφίχτηκε. «Γιώργο, μην κουνηθείς», ψιθύρισα.
Στην αρχή γέλασε, νομίζοντας πως αστειευόμουν, μα το βλέμμα μου του πάγωσε το χαμόγελο. Μέσα σε μισή ώρα βρισκόμασταν στα επείγοντα του Νοσοκομείου του Αγίου Σάββα. Έδειξα στη νοσοκόμα τις φωτογραφίες που είχα τραβήξει. Κάθε κόκκινο σημάδι είχε στο κέντρο της ένα σκούρο σημείο, σχεδόν λες και το είχε «εκτυπώσει» μηχανή.
Η έκφραση της νοσοκόμας άλλαξε. Χωρίς να πει λέξη, έφυγε και επέστρεψε με έναν γιατρό. Εκείνος κοίταξε την πλάτη του Γιώργου για λίγα δευτερόλεπτα και είπε με σταθερή φωνή: «Καλέστε την ασφάλεια. Και ειδοποιήστε αμέσως τις αρχές.»
Τον κοίταξα σαστισμένη. «Τι συμβαίνει; Είναι τσιμπήματα;»
Δεν απάντησε. Δύο αστυνομικοί με στολές έφτασαν λίγο αργότερα, με σκυθρωπές εκφράσεις. Ο ένας άρχισε να κάνει ερωτήσεις, ενώ ο άλλος εξέταζε το δέρμα του Γιώργου.
«Έχει πάει ο σύζυγός σας πρόσφατα κάπου ασυνήθιστα;» ρώτησε ο αστυνομικός. «Σε κάποιο εργοστάσιο, εργοτάξιο ή ιατρική εγκατάσταση;»
Κούνησα το κεφάλι. «Μόνο σπίτι και δουλειά. Είναι λογιστής. Σπάνια βγαίνει καν από το γραφείο μέσα στην εβδομάδα.»
Ο γιατρός έδωσε διακριτικά στη νοσοκόμα έναν μεταλλικό δίσκο. Μέσα υπήρχαν μικροσκοπικά θραύσματα που είχε αφαιρέσει από τα τραύματα. Έλαμπαν κάτω από το φως. Δεν ήταν οργανικά. Ήταν μεταλλικά.
Το πρόσωπο του Γιώργου χλώμιασε. «Πλάκα κάνετε», είπε τρεμάμενος. «Αυτά ήταν μέσα μου;»
Ο γιατρός έγνεψε. «Πρέπει να κάνουμε εξετάσεις»
Λίγο αργότερα εμφανίστηκε μια ντετέκτιβ που συστήθηκε ως Λίζα Γκάγκου. Η ψυχραιμία της έκανε την κατάσταση να μοιάζει ακόμα πιο εξωπραγματική. «Κυρία μου», είπε απαλά, «έχουμε δει κάτι παρόμοιο σε μερικές πρόσφατες περιπτώσεις. Πρέπει να μας πείτε τα πάντα για ό,τι έχει αγγίξει ή χρησιμοποιήσει ο σύζυγός σας τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Κάθε αντικείμενο μετράει.»
Ανέφερα ό,τι μπορούσα να θυμηθώ: τα γεύματά μας, την καρέκλα του γραφείου, το γυμναστήριο που πήγαινε πού και πού, ακόμη και το μηχάνημα μασάζ που είχαμε στο υπνοδωμάτιο. Η Λίζα σημείωνε σιωπηλά.
Όταν ήρθαν τα αποτελέσματα του εργαστηρίου, ο γιατρός επέστρεψε κρατώντας μια σακούλα αποδεικτικών στοιχείων. Μέσα υπήρχαν αρκετά μικροτσίπ, μικρότερα από κόκκους ρυζιού. Πάνω τους υπήρχε χαραγμένος ένας αχνός κωδικός. «Πρόκειται για μικροπομπούς», είπε. «Στρατιωτικών προδιαγραφών. Κάποιος τα εμφύτευσε κάτω από το δέρμα του.»
Τα γόνατά μου λύγισαν. «Μα γιατί σ’ εκείνον; Είναι απλός λογιστής.»
Η ντετέκτιβ Γκάγκου αντάλλαξε ένα βλέμμα με τον αστυνομικό δίπλα της. «Δεν πιστεύουμε ότι στοχοποιήθηκε προσωπικά. Θεωρούμε ότι είναι μέρος ενός ευρύτερου προγράμματος δοκιμών.»
Ο Γιώργος μίλησε σιγανά, με φωνή που έτρεμε. «Δοκιμές; Σε ανθρώπους;»
Η Γκάγκου έγνεψε. «Σε άτομα χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Μέχρι στιγμής έχουμε επιβεβαιώσει τέσσερις άλλες περιπτώσεις σε διαφορετικές πόλεις. Όλα τα θύματα είχαν παρόμοια εμφυτεύματα.»
Εκείνο το βράδυ, το σπίτι μας έγινε σκηνή εγκλήματος. Οι ερευνητές έψαξαν κάθε δωμάτιο, φωτογραφίζοντας τα πάντα — από τα σεντόνια μέχρι το περιεχόμενο του ψυγείου. Η ατμόσφαιρα μύριζε λάτεξ και σκόνη αποτυπωμάτων. Παρακολουθούσα σιωπηλή, σφίγγοντας την κούπα του καφέ μου μέχρι που πονούσαν τα χέρια μου.
Με το ξημέρωμα, η ομάδα εντόπισε κάτι ανατριχιαστικό. Στο ντουλάπι του μπάνιου, κρυμμένες κάτω από ένα σωρό πραγμάτων βρέθηκαν αρκετές σφραγισμένες συσκευασίες εμπλάστρων από μια μάρκα που δεν είχαμε αγοράσει ποτέ. Το λογότυπο ήταν άγνωστο.
Τα μάτια του Γιώργου άνοιξαν διάπλατα. «Ένα από αυτά χρησιμοποίησα την περασμένη εβδομάδα», είπε. «Με πονούσε η πλάτη μου από τη δουλειά.»
Η συνειδητοποίηση έπεσε σαν κεραυνός. Έτσι έγινε. Όποιος τα κατασκεύασε, είχε κρύψει τα τσιπ μέσα στα έμπλαστρα.
Δύο μέρες αργότερα ανέλαβε η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών. Επιβεβαίωσαν ότι οι συσκευές ήταν πειραματικοί ιχνηλάτες, κατασκευασμένοι από ιδιωτική αμυντική εταιρεία κατασκευής όπλων. Επισήμως, η εταιρεία αρνήθηκε κάθε εμπλοκή. Όμως έγγραφα που διέρρευσαν από έναν πληροφοριοδότη αποκάλυψαν την αλήθεια: ένα μυστικό έργο που δοκίμαζε «βιο-ενσωματωμένους κόμβους σήματος για παρακολούθηση».
Ο Γιώργος ήταν ένας από τους δώδεκα γνωστούς «δοκιμαστικούς στόχους». Απλοί πολίτες. Χωρίς συναίνεση. Χωρίς προειδοποίηση.
Κατά τη διάρκεια της αφαίρεσης, οι χειρουργοί εξήγαγαν συνολικά είκοσι οκτώ μικροτσίπ. Κρατούσα το χέρι του σε κάθε ένα. Ο χειρουργός είπε ότι οι συσκευές εξέπεμπαν βραχυπρόθεσμα σήματα, πιθανότατα για δοκιμές αντοχής.
Όταν τελείωσε, ο Γιώργος έμεινε ακίνητος για ώρα, κοιτώντας το ταβάνι. Δεν έκλαψε, μα η σιωπή του ήταν πιο βαριά από λόγια.
Παράτησε τη δουλειά του λίγες εβδομάδες μετά γιατί δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Έλεγε ότι ο θόρυβος τον έκανε να νιώθει ότι τον παρακολουθούν. Η Γκάγκου επικοινωνούσε τακτικά, αλλά δεν μπορούσε να κάνει πολλά. Οι δικηγόροι της εταιρείας εθαψαν την υπόθεση σε εξωδικαστικούς συμβιβασμούς και σφραγισμένα αρχεία. Κανείς δεν τιμωρήθηκε.
Η κυβέρνηση εξέδωσε μία και μόνο ανακοίνωση, χαρακτηρίζοντας το περιστατικό «μη εξουσιοδοτημένο ερευνητικό συμβάν». Αυτό ήταν όλο. Η ζωή συνέχισε — τουλάχιστον για όλους τους άλλους.
Όμως τη νύχτα, ο Γιώργος ξυπνά ιδρωμένος, πεισμένος ότι νιώθει κάτι να κινείται κάτω από το δέρμα του. Κάθε φορά, ανάβω το φως και ελέγχω την πλάτη του. Οι ουλές είναι πια αχνές, αλλά ο φόβος δεν φεύγει ποτέ.
Την περασμένη εβδομάδα, ενώ τακτοποιούσα το ράφι του μπάνιου, βρήκα άλλο ένα πακέτο από εκείνα τα έμπλαστρα, κρυμμένο πίσω από ένα κουτί με βιταμίνες. Η συσκευασία είχε αλλάξει ελαφρώς. Τα χρώματα ήταν πιο έντονα και έγραψε «έξυπνη ανακούφιση μέσω καινοτόμου τεχνολογίας».
Στάθηκα για ώρα, κρατώντας το πακέτο που έτρεμε στο χέρι μου.
Όταν τελικά κάλεσα την Λίζα Γκάγκου, απάντησε στο πρώτο κουδούνισμα. Της είπα τι είχα βρει.
Ακολούθησε μια παύση στη γραμμή πριν μιλήσει. «Κάνατε το σωστό», είπε ήσυχα. «Έχουμε λάβει αναφορές για παρόμοιες συσκευασίες σε δύο ακόμη περιοχές. Ερευνούμε ξανά.»
Η φωνή της είχε περισσότερη κούραση παρά έκπληξη.
Όταν έκλεισα το τηλέφωνο, μια παγωμένη συνειδητοποίηση με πλημμύρισε. Δεν είχε τελειώσει. Δεν είχε ποτέ τελειώσει. Κάπου, κάποιος συνέχιζε να δοκιμάζει, να παρακολουθεί, να τελειοποιεί τον τρόπο με τον οποίο τα ανθρώπινα σώματα μετατρέπονται σε ζωντανά δεδομένα.
Και κάπου απόψε, μια άλλη γυναίκα ίσως σηκώνει το πουκάμισο του συζύγου της, κοιτάζοντας άφωνη μια σειρά από μικροσκοπικά κόκκινα σημάδια — αναρωτώμενη ποιο μυστικό υπάρχει τώρα κάτω από το δέρμα του…
Η ιστορία δείχνει πως όταν η τεχνολογία χρησιμοποιείται χωρίς σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τη συναίνεση, μπορεί να μετατραπεί σε εργαλείο ελέγχου και καταπίεσης. Ακόμη κι αν πιστεύουμε πως είμαστε “κοινοί άνθρωποι”, χωρίς τίποτα να κρύψουμε, η ιστορία αποκαλύπτει πως η ιδιωτική μας ζωή μπορεί να παραβιαστεί χωρίς προειδοποίηση.
Η τεχνολογία προχωρά πιο γρήγορα από τη συνείδησή μας. Και όταν κάτι φαίνεται “έξυπνο” ή “καινοτόμο”, ίσως μέσα του κρύβει τον επόμενο μηχανισμό ελέγχου. Όσο πιο “έξυπνος” γίνεται ο κόσμος, τόσο πιο προσεκτικά πρέπει να προστατεύουμε την ανθρώπινη πλευρά μας. Η εμπιστοσύνη δεν πρέπει να δίνεται τυφλά — ούτε στην τεχνολογία, ούτε στην εξουσία.