Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης
Ξημερώματα τελειώνω από την δουλειά κι ετοιμάζομαι να φύγω.
Μια πιτσιρίκα, είναι δεν είναι 25 κάθεται στο συντριβάνι απέναντι και κλαίει με λυγμούς.
Το ελληνικό φιλότιμο λέει “άντε ρώτα ρε μαλάκα τι έχει” και η πείρα πίσω από την μπάρα για 15 χρονάκια λέει πως παίζει γκομενικό και να το ξέρεις φιλαράκι, η πείρα πάντα κερδίζει.
Μεταξύ δακρύων, λυγμών και αναστεναγμών προσπαθώ να της πω εκείνη την αλήθεια που θα την μάθει χρόνια μετά.
“Όποιος σε κάνει έτσι, ούτε του αξίζεις, ούτε σου αξίζει κορίτσι μου”.
Μαλακίες. Νουθεσίες του κώλου μπας και σταματήσει λίγο να κλαίει.
Ούτε που ακούει. Και τι να ακούσει;
Μαγκιά φίλε είναι το χαμόγελο του ανθρώπου που έχεις στο πλάι σου.
Μαγκιά είναι τα μάτια που λάμπουν όταν σου μιλάει και το πρόσωπο που φωτίζεται.
Μαγκιά είναι η ασφάλεια που θα την κάνεις να νιώσει.
Η σιγουριά πως ότι και να γίνει, εσύ θα είσαι εκεί.
Πλάτη της να την κρατήσεις, χέρια να την σηκώσεις.
Αγκαλιά να την κρατήσεις.
Μαγκιά δεν είναι ρε ο πόνος που της χάρισες, έτσι επειδή είσαι και πολύ άντρας και μπορείς.
Μαγκιά δεν είναι τα δάκρυά της για να επιβεβαιώσεις το αρρωστημένο σου εγώ.
Μαγκιά δεν είναι να την κάνεις να σε ζηλεύει ρε!
Μαγκιά είναι να σε βλέπει ανάμεσα σε χίλιες και να λέει “κοίτα, ο άνθρωπός μου” και να καμαρώνει για σένα.
Να ναι περήφανη για σένα.
Να μην χρειάζεται ποτέ να σε δικαιολογήσει.
Να μην χρειάζεται ποτέ να ντραπεί για την πάρτη σου.
Κατάλαβες ρε μαγκάκο;
Όποιος έχει ψυχή και κάκκαλα κάνει τη γυναίκα του να λάμπει.
Όποιος δεν έχει, τα κουβαδάκια του και σ’ άλλη παραλία.
Ουστ.