Για άλλη μια χρονιά βλέπουμε στην τηλεόραση να καίγεται η Ελλάδα και ο Μιχάλης Τσαμπάς γράφει για τους ήρωες του καλοκαιριού που «παλεύουν με σφεντόνες» για να τους… χλευάζουμε τον χειμώνα!
«Έλα μωρέ. Δουλεύουν δύο μήνες το καλοκαίρι κι όλο το χρόνο παίζουν τάβλι και κατεβάζουν γάτες από τα δέντρα». Πόσες και πόσες φορές σε μια παρέα που βρισκόμαστε δεν έχουμε ακούσει αυτή την κλισέ φράση; Για να είμαστε ειλικρινείς το πλέον πιθανό είναι να την έχουμε πει κι εμείς οι ίδιοι μεταξύ σοβαρού κι αστείου.
Ναι, η αναφορά γίνεται στο επάγγελμα του πυροσβέστη ή του εποχιακού δασοπυροσβέστη!
Ναι, η παραπάνω απαξιωτική φράση αφορά όλους αυτούς που τις τελευταίες ώρες (όπως κάθε καλοκαίρι χρόνια τώρα) τους βλέπουμε… στο ίδιο έργο θεατές, να βουτάνε μέσα στις φλόγες από γη κι από αέρα. Είναι αυτοί που θέτουν καθημερινά σε κίνδυνο τη ζωή τους για να σώσουν περιουσίες, σπίτια, ανθρώπους, ζώα, αυτοκίνητα. Να σώσουν ό,τι μπορούν δίνοντας συνήθως έναν άνισο αγώνα.
Έναν αγώνα που βρίσκονται… πίσω στο σκορ από τα αποδυτήρια. Επειδή δεν μπορείς να τα βάλεις με τα ακραία καιρικά φαινόμενα, επειδή δεν μπορείς να τα βάλεις με τους σκορπισμένους (σε όλη την Ελλάδα) εμπρηστές που κάθε χρόνο δρουν ανεξέλεγκτα περιμένοντας τα πρώτα «πολλά» μποφόρ για να αρχίσουν το αλήτικο έργο τους. Αυτό που έτσι κι αλλιώς ακόμη κι όταν (τις ελάχιστες φορές) συλλαμβάνονται μένει ατιμώρητο, αντί να είναι στην πρώτη γραμμή όσο αφορά τις ποινές.
Κυρίως όμως επειδή δεν μπορείς να τα βάλεις με το ίδιο το κράτος που χρόνια τώρα έχει βαρέσει διάλυση. Κόντρα στην λαίλαπα της πυρκαγιάς, που ως… αδηφάγο τέρας ορέγεται τα πάντα στο πέρασμά του, οι πυροσβέστες πάνε στη… μάχη με σφεντόνες. Με μέσα περασμένων δεκαετιών. Με αεροπλάνα άλλης εποχής που πολλές φορές μετά από την 2η-3η σερί μέρα επιχειρήσεων καθηλώνονται στο έδαφος με βλάβη, αλλά και με πυροσβεστικά οχήματα που λόγω οικονομικής κρίσης ουκ ολίγες φορές… παραδίδονται όχι στις φλόγες, αλλά στην ανικανότητα της κρατικής μηχανής.
Εκατοντάδες αληθινοί ήρωες, επιχειρούν σε δάση, σε δύσβατα μέρη, σε χωριά, σε βουνά. Όταν πέφτει το σκοτάδι και τα εναέρια μέσα βάζουν… φρένο, αυτοί συνεχίζουν και κόντρα στις πιθανότητες παλεύουν για το καλύτερο. Μέσα στην φωτιά, υπό αντίξοες συνθήκες, χωρίς φυσικά… διάλειμμα! Δεν ξέρουν από 8ώρο, από 12ωρο, από 24ωρο. Εκεί όσο χρειαστεί.
Όσες ώρες και όσες μέρες. Κι όταν σβήσει η φωτιά, πηγαίνουν στο επόμενο μέτωπο. Χωρίς ξεκούραση, χωρίς καθαρό μυαλό, παρά μόνο πάντα με τον ίδιο στόχο, με το ίδιο πάθος. Να σβήσουν την φωτιά, να περιορίσουν την κόλαση, να σώσουν ότι μπορούν. Να σώσουν, να σώσουν, να σώσουν… Και φυσικά όταν κάθε μήνα πάνε στο ΑΤΜ για τον μισθό τους, μην φανταστείτε ότι «τραβάνε από το μηχάνημα καμιά περιουσία». Άνθρωποι που κι αυτοί είδαν το εισόδημα τους να… γίνει σκόνη και θρύψαλα. Άνθρωποι που τα φέρνουν βόλτα δύσκολα.
Άνθρωποι που παλεύουν καθημερινά να ζήσουν με αξιοπρέπεια την οικογένειά τους. Αλλά την ώρα που απογειώνονται με το πυροσβεστικό αεροπλάνο, την ώρα που βάζουν το κράνος και παίρνουν στα χέρια τη μάνικα δεν τα σκέφτονται όλα αυτά.
Παίζουν την ίδια τους την ζωή… στα ζάρια. Υπό αυτή την έννοια, ναι είναι ταβλαδόροι. Μακάρι για το καλό όλων μας να φέρνουν εξάρες.
[gazzetta]