Απασχόλησε όλο την Ελλάδα με μία ανάρτησή του για την πλαδαρή Ελληνίδα γκόμενα που βγαίνει στις παραλίες με μαγιό και κατάφερε να γίνει διάσημος σε μια μέρα.
Ο Θεσσαλονικιός δικηγόρος Θάνος Καρατσιώλης, ωστόσο φαίνεται ότι δεν θα σταματήσει εκεί. Μόλις χθες έκανε άλλη μία τολμηρή ανάρτηση στο προφίλ του στο Facebook, για τον θάνατο της Νανάς Καραγιάννη και όσα γράφονται στα κοινωνικά δίκτυα για τη μάχη της παρουσιάστριας με τη νευρική ανορεξία.
Mε τίτλο «Ξέρω πόσο λυπήθηκες για τη Νανά» ο δικηγόρος, από το Δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης κατακρίνει όσους νιώθουν οδύνη, πόνο, ή λυπούνται για το θάνατο της παρουσιάστριας χωρίς να είναι συγγενείς της.
Η ανάρτηση:
«Δηλώνετε πολλοί και κυρίως πολλές συντετριμμένες από τον αιφνίδιο θάνατο μιας δημοσιογράφου, που έπασχε τα τελευταία χρόνια από νευρική ανορεξία και αναρωτιέμαι πόσο ειλικρινής ή πόσο εμετικά υποκριτική είναι αυτή σας η στάση, της δήθεν συμπαράστασης…
Την κοπέλα ούτε που τη γνωρίζατε προσωπικά, ούτε σας απασχόλησε ποτέ επί της ουσίας η συγκεκριμένη πάθηση που είχε, ούτε νοιαστήκατε ποτέ να πράξετε κάτι θετικό (ηθική και υλική υποστήριξη συγκεκριμένης καμπάνιας) και να συμβάλετε με οποιοδήποτε μέσο για να διορθωθεί η κατάσταση αυτή και να μειωθούν τα περιστατικά αυτού του συνδρόμου της εποχής μας, αλλά κατά τ´ άλλα γράφετε θλιβερούς επικήδειους, αναφέρεστε με δακρύβρεχτα λόγια στο πρόσωπό της και εν ολίγοις καπηλεύεστε την όποια φήμη και υπόστασή της για να απεμπολήσετε τις ευθύνες της αδιαφορίας σας και για να πουλήσετε τελικά ωμό συναίσθημα, ώστε να νιώσετε εγωιστικά καλύτερα και προσωπικά ανακουφισμένοι!
Τι “καλοί” που είστε μερικοί και πόσο τσάμπα φιλότιμο μπορείτε να πουλήσετε, επειδή έφυγε από τη ζωή μια “επώνυμη” νεαρή κοπέλα, ενώ δεν θα ξοδεύετε σάλιο και δεκάρα αν στη θέση της ήταν μία άγνωστη κοπέλα, όπως όλες αυτές που χάνονται καθημερινά από αντίστοιχες παθήσεις που σχετίζονται με τη διαταραγμένη ψυχική κατάσταση που βιώνουν πολλοί νέοι, οι οποίοι επηρεάζονται από τα πρότυπα και τα στερεότυπα της σύγχρονης εποχής…
Υ.Γ.: Βαθιά λύπη και οδύνη δικαιολογείται να νιώθουν μόνο οι οικείοι, οι φίλοι, άντε και οι γνωστοί ενός ανθρώπου που χάνεται, οι υπόλοιποι είστε απλές καρικατούρες συναισθηματικά ανώριμες και κενές που προσπαθείτε να νιώσετε σημαντικοί μέσα από τη συμπάθεια που ζητιανεύετε από τους γύρω σας, όταν αγγίζετε ένα τόσο λεπτό και ευαίσθητο συναισθηματικά ζήτημα, που σχετίζεται με τον απόλυτο εχθρό και φόβο του ανθρώπου, τον θάνατο…»