Καλησπέρα σας. Με λένε ας πούμε Μαργαρίτα και είμαι ανύπαντρη μητέρα μιας κορούλας 4 ετών σήμερα. Αποφάσισα να μιλήσω για την ιστορία μου και να συμβουλεύσω τους αναγνώστες σας να προσέχουν ποιούς ανθρώπους επιλέγουν για σύντροφο ζωής.
Με τον μπαμπά της κόρης μου γνωριστήκαμε στην εταιρία του όταν πήγα να πιάσω δουλειά σαν γραμματέας. Στην αρχή με φλέρταρε διακριτικά μετά πιο έντονα και δεν άργησα η στιγμή που γίναμε ζευγάρι. Πολύ γρήγορα ανέλαβα τη διαχείριση όλης της εταιρίας και σύντομα συζήσαμε. Ήταν τα πιο ευτυχισμένα χρόνια της ζωής μου, πίστευα πως είχα βρει κυριολεκτικά το άλλο μου μισό. Έρωτας, πάθος, χημεία στο σπίτι και στη δουλειά, ταξίδια, βόλτες στη θάλασσα, ό,τι μπορεί να ονομάσει κάποιος ευτυχία, εγώ το είχα κοντά του. Ήταν ο άντρας της ζωής μου.
Μετά από 2 χρόνια σχέσης έμεινα έγκυος. Είχα σοβαρή αποκόλληση και έπρεπε να είμαι και τους 9 μήνες στο κρεβάτι γι αυτό και αποφασίσαμε να γίνει ο γάμος μαζί με τη βάφτιση του μωρού. Επειδή όμως η δουλειά δεν μπορούσε να περιμένει, ο σύντροφός μου πήρε μια κοπέλα στη θέση μου μέχρι να γεννήσω και να γυρίσω στην εταιρία. Τους πρώτους μήνες της έδινα οδηγίες από το τηλέφωνο και της είχα πει ότι ήθελε να με έπαιρνε. Πράγματι το πρώτο καιρό με έπαιρνε συνέχεια. Κάποια στιγμή σταμάτησε απότομα. Όταν ρώτησα τον σύντροφό μου γιατί σταμάτησε να με παίρνει η καινούρια υπάλληλος και αν είναι όλα εντάξει στο γραφείο, μου είπε “Ναι μια χαρά” και άλλαξε θέμα. Δεν έδωσα σημασία.
Γέννησα μια υπέροχη κορούλα και όλα ήταν μαγικά. Ήμασταν τρισευτυχισμένοι. Ο σύντροφός μου έλειψε δυο βδομάδες από το γραφείο και μας βοηθούσε σε όλα. Ήμουν σίγουρη πως θα γινόταν υπέροχος πατέρας. Την άλλαζε, την έκανε μπάνιο, τη νανούριζε, δεν είχα ούτε μια υπόνοια πως λίγους μήνες μετά θα εγκατέλειπε εμένα και ειδικά το παιδί μας. Ξεκινήσαμε να κανονίζουμε τη βάφτιση και το γάμο. Ήταν κάπως μαγκωμένος, προβληματισμένος, αλλά δεν έδωσα σημασία πίστευα πως ήταν από το άγχος των οικονομικών και της δουλειάς.
Άρχισε να αργεί τα βράδια και πολλές φορές να “εξαφανίζεται” μέσα στην ημέρα. Τον έπαιρνα πχ στο γραφείο και δεν απαντούσε ούτε αυτός ούτε η υπάλληλός του που υποτίθεται ότι σήκωνε το τηλέφωνο. Όταν επέστρεφε σπίτι χανόταν στις σκέψεις του. Τον ρωτούσα τί είχε, τίποτα έλεγε. Με το παιδί σταμάτησε να ασχολείται, όλη μέρα ήταν με ένα κινητό στο χέρι. Ειδικά τα Σαββατοκύριακα που κάναμε δουλειές, σούπερ μάρκετ, παιδική χαρά τη μικρή κλπ. με ένα κινητό στο χέρι. Όταν τον ρωτούσα τί γινόταν, μου έλεγε πως είχε πέσει πολύ δουλειά στο γραφείο. Τα βράδια δεν κοιμόταν, καθόταν στον υπολογιστή μέχρι αργά. Έχανα τον πατέρα του παιδιού μου και δεν ήξερα γιατί.
Οι ετοιμασίες του γάμου συνεχίζονταν κανονικά. Βρήκα νυφικό, εκείνος βρήκε κοστούμι, παραγγείλαμε μπομπονιέρες, στείλαμε προσκλητήρια, βρήκαμε και νονά, όλα καλά πίστευα. Μια μέρα πρίν το γάμο, έφυγε από το σπίτι πανικόβλητος δήθεν γιατί είχε ξεχάσει κάποια πολύ σημαντικά χαρτιά στο γραφείο. Μετά από δύο ώρες με πήρε τηλέφωνο και μου είπε κλαίγοντας πως δεν μπορούσε να με παντρευτεί. Πώς ήταν ερωτευμένος με άλλη και με ντρεπόταν. Έπαθα νευρικό κλονισμό.
Ευτυχώς είχα τους γονείς μου κοντά μου και για λίγο καιρό μου πρόσεχαν το παιδί όσο εγώ ήμουν ράκος. Ο γάμος και η βάφτιση φυσικά δεν έγιναν. Μια βδομάδα μετά με πήρε ο δικηγόρος του γιατί ήθελε να πάρει τα πράγματά του από το σπίτι μου (ευτυχώς το σπίτι είναι δικό μου γιατί ήταν ικανός να μας πετάξει έξω). Δεν ήμουν καθόλου σε ψυχολογική κατάσταση να το διαχειριστώ και ζήτησα να συνεννοηθεί με το δικηγόρο μου και να ανακατευτώ στη διαδικασία όσο το δυνατόν λιγότερο. Τη μέρα που ήρθε να πάρει τα πράγματά του πήγα με το παιδί στους γονείς μου και τελικά έκατσα εκεί αρκετούς μήνες. Δεν μπορούσα να γυρίσω σε ένα σπίτι άδειο από αυτόν. Τα βράδια έπινα και έκλαιγα και στον ύπνο μου παραμιλούσα και φώναζα βοήθεια. Μου κατέστρεψε τη ζωή!
Ήταν μια πολύ σκοτεινή περίοδος της ζωής μου και δεν μπορώ ούτε να γράψω πως ένιωσα και τί έγινε γιατί ακόμα στη σκέψη, τρομάζω και με λούζει κρύος ιδρώτας. Σαν ένα πολύ κακό όνειρο που φοβάμαι πως αν το περιγράψω θα ξαναζωντανέψει. Και αν αποδέχτηκα την εγκατάλειψή του δεν μπόρεσα ποτέ να αποδεχτώ την εγκατάλειψη του παιδιού μας. Τη κόρη μας από τότε την είδε 5 φορές (;) και τέλος. Στην αρχή έπαιρνε τηλέφωνο σε γιορτές και γενέθλια τώρα ούτε αυτό. Βάζει τη διατροφή και ως εκεί. Ο πατέρας της κόρης μου, έγινε ένα ποσό στη τράπεζα κάθε πρώτη του μηνός. Ένα ποσό που ποτέ δεν σήκωσα, που αρνήθηκα και αρνούμαι ακόμα να κάνω ανάληψη. Γιατί μέσα μου τον απαξιώνω πια.
Γι’ αυτό όταν διαβάζω πως αυτός που απατάει μπορεί να είναι καλός γονιός, θυμάμαι τη δική μου περίπτωση και κουνάω το κεφάλι μου. Ίσως να υπάρχουν άνθρωποι που αυτά τα δυο τα διαχωρίζουν. Από πολλές μητέρες που ακούω όμως, οι άντρες τους από όταν έμπλεξαν με άλλες, τα παιδιά τους ή τα έβαλαν σε δεύτερη μοίρα ή τα παράτησαν τελείως. Εγώ πια μεγαλώνω μόνη μου τη κόρη μου και δεν θα τον κρίνω. Θα τον κρίνει εκείνη όταν μεγαλώσει. Εύχομαι μόνο το κακό που μας έκανε να μην του το κάνουν ποτέ.
Μαργαρίτα