Η φωτογραφία είναι γροθιά στο στομάχι για όποιον την αντικρίζει, χωρίς καν να γνωρίζει τι περιγράφει: Δείχνει ένα παιδί, σε νοσοκομείο, να υποφέρει. Σφιγμένο, οι φλέβες έχουν πεταχτεί, ένα δάκρυ κυλά στο μάγουλο και η κραυγή του πόνου δεν βγαίνει καν…
Η κίνησή του προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Εκατοντάδες χιλιάδες συμπαραστάθηκαν στον ίδιο, την οικογένειά του και την μικρή, μόλις τεσσάρων ετών, Τζέσικα, που έχανε τη μάχη… Υπήρξαν κι άλλοι όμως που δεν κατάλαβαν την κίνησή του και στάθηκαν στο πώς και γιατί ένας πατέρας ανεβάζει το παιδί του που πεθαίνει στο facebook.
Σχεδόν έναν χρόνο μετά, ο ίδιος ο Άντι Γουίλαν, που έχει πια χάσει το παιδί του κι έχει αφιερώσει τη ζωή του στον αγώνα κατά του παιδικού καρκίνου, εξηγεί την πράξη του. «Είχα κατορθώσει να χρησιμοποιώ την φωτογραφία όταν ήθελα να ξεφύγω και να καθαρίσω το κεφάλι μου. Μελετούσα ενώ περίμενα τις ατέλειωτες ώρες στο νοσοκομείο», λέει στον βρετανικό Independent.
«Στην αρχή έβγαζα φωτογραφίες με σκοπό να της δείξω όταν μεγαλώσει τι πέρασε. Όταν η ασθένεια εξαπλώθηκε, αυτό άλλαξε. Η πλειοψηφία των φωτογραφιών που τράβηξα ήταν από χαρούμενες στιγμές, όταν ήμασταν αισιόδοξοι», λέει τώρα και προτίθεται να εκθέσει τις φωτογραφίες αυτές σε μια έκθεση που θα συγκεντρώσει, όπως ελπίζει, μεγαλύτερο ενδιαφέρον προς τα παιδιά που δίνουν την μάχη.
Κάθε χρόνο 300.000 παιδιά νοσούν με καρκίνο σε όλο τον κόσμο. Στις πλούσιες χώρες, τα παιδιά αυτά έχουν 80% πιθανότητες να επιβιώσουν, την ώρα που στις πιο φτωχές οι πιθανότητες πέφτουν ακόμα και κάτω από το 10%.
«Η φωτογραφία της Τζέσικα που πονούσε δεν τραβήχτηκε με σκοπό να δημοσιευθεί. Την τράβηξα για εμάς, ώστε όσος καιρός και να περάσει να μπορούμε να δούμε πως η απόφασή μας να μην επιχειρήσουμε να επιμηκύνουμε τη ζωή της, ήταν η σωστή και να μας θυμίζει πόσο πόνο έζησε κατά την διάρκεια αυτής της κολασμένης αρρώστιας», είναι τα συγκλονιστικά λόγια του πατέρα.
«Καθώς την κοιτούσα όμως, συνειδητοποίησα την δύναμη της φωτογραφίας και θέλησα να δείξω σε όλους πως αυτό είναι το πραγματικό, το αληθινό πρόσωπο του καρκίνου, το πρόσωπο που βλέπαμε όλο και πιο συχνά εκείνους τους τελευταίους μήνες. Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο δυνατή θα ήταν η επίδραση της φωτογραφίας σε ανθρώπους άγνωστους με την Τζέσικα», καταλήγει.