Με λένε Βέρα και έχω μια μεγαλύτερη αδερφή την Αλεξία. Η μαμά μου πέθανε όταν ήμουν τριών, οπότε δεν έχω γνωρίσει άλλον γονιό, πέρα από τον μπαμπά μου. Δεν υπήρχαν πολλοί συνομήλικοί μου, οι οποίοι μεγάλωναν σε μονογονεϊκές οικογένειες, οπότε δεν γνώριζα κανέναν άλλον που να μεγαλώνει μόνο με τον πατέρα του.
Πάντα ήξερα ότι ήμουν διαφορετική, αλλά μόνο όταν ενηλικιώθηκα, κατάλαβα (και εκτίμησα) πραγματικά, πόσο μοναδικά με διαμόρφωσε η ανατροφή μου.
Με τον μπαμπά μου, δεν υπήρχαν οι γνωστές γυναικείες συζητήσεις για εφηβεία, συναισθήματα, και αγόρια.
Δεδομένου ότι δεν είχα εμπειρία από πρώτο χέρι για τη σχέση μητέρας-παιδιών, έχει δημιουργηθεί ένας τόσο βαθιά ριζωμένος φόβος μέσα μου, για κάτι που, υποτίθεται, είναι φυσικό. Πώς θα γίνω καλή μητέρα, όταν δεν είχα μία;
Ο μπαμπάς μου ήταν από τους ανθρώπους, που δεν έχουν καλή σχέση με τη μόδα. Μια φορά, επέμενε ότι οι πιτζάμες μου ήταν φόρμα γυμναστικής και με έστειλε με αυτές στο σχολείο. Αλλά, για κάποιο άγνωστο λόγο, ήταν αυθεντία στις πλεξίδες και τις αλογοουρές. Η καθημερινότητα μαζί του, ήταν αστεία.
Ευγενικές ερωτήσεις όπως, «θα σε πάρει η μαμά σου;» ή «τί κάνουν οι γονείς σου;», μπορούν να προκαλέσουν δυσφορία σε κάθε παιδί με μόνο γονιό. Μου έκαναν και εμένα πολλές τέτοιες και ξέρω. Οι άνθρωποι συχνά με κοίταζαν με θλίψη, όταν τους έλεγα ότι δεν έχω μαμά.
Ξέρω ότι δεν το έκαναν από κακία, αλλά γνωρίζω τους αγώνες που έδωσε ο πατέρας μου ενάντια στους συνομήλικούς του, στην οικογένειά του, ακόμα και στο σχολείο που πηγαίναμε με την αδερφή μου, επειδή υποστήριζαν ότι ήταν δυνητικά ανίκανος να μεγαλώσει μόνος του δύο κορίτσια.
Σίγουρα, τα πράγματα ήταν αντισυμβατικά και δύσκολα κατά καιρούς, αλλά έκανε την υπέρβαση και μας μεγάλωσε υπέροχα. Μας έκανε τις δυνατές και ανεξάρτητες γυναικάρες που είμαστε σήμερα.
Μπαμπά, σ’ αγαπάμε πολύ!
Βέρα και Αλεξία