Εξομολόγηση μιας νύφης: Ανάμεσα σε Αγρίνιο και Πάτρα – πού να γίνει ο γάμος;
Όταν ο γάμος πλησιάζει, αρχίζουν και οι «μεγάλες» αποφάσεις. Ποιο νυφικό θα φορέσω; Ποιο τραγούδι θα παίξει στην είσοδο; Πόσα άτομα θα καλέσουμε; Όμως για μένα, η πιο δύσκολη απόφαση δεν ήταν καμία από αυτές. Ήταν πού θα γίνει ο γάμος.
Ο πατέρας μου είναι από Αγρίνιο και η μητέρα μου από Πάτρα. Δύο πόλεις τόσο κοντινές γεωγραφικά, αλλά τόσο διαφορετικές σε χαρακτήρα, σε ρυθμό και σε… κουλτούρα. Από τη μία, το Αγρίνιο του πατέρα μου – μια πόλη γνήσια, με ανθρώπους απλούς, φιλόξενους και με βαθιά αίσθηση της οικογένειας. Από την άλλη, η Πάτρα της μητέρας μου – ζωντανή, κοσμοπολίτικη, με θάλασσα, φώτα και κέφι.
Και οι δύο πλευρές φυσικά είχαν άποψη. Ο πατέρας μου έλεγε:
— «Να το κάνουμε εδώ, να έρθουν όλοι οι συγγενείς, να στηθεί γλέντι όπως παλιά!»
Η μητέρα μου απαντούσε με το γνωστό της χαμόγελο:
— «Ε, καλά, στο Αγρίνιο θα ταλαιπωρηθεί ο κόσμος. Στην Πάτρα έχουμε θάλασσα, ωραίες εκκλησίες και κέντρα δίπλα στο κύμα!»
Εγώ; Εγώ στη μέση, με το ημερολόγιο γεμάτο σημειώσεις, λίστες καλεσμένων, και μια καρδιά που ήθελε απλότητα αλλά και κάτι μαγικό.
Σκέφτηκα λοιπόν τι πραγματικά ήθελα. Ήθελα έναν γάμο που να έχει ψυχή, που να θυμίζει λίγο την παιδική μου ηλικία, τα καλοκαίρια στο χωριό, τις μυρωδιές του γιασεμιού και τις φωνές των γειτόνων που εύχονταν «να ζήσετε». Ήθελα όμως και τη θαλασσινή αύρα, το ηλιοβασίλεμα που να βάφει τον ουρανό πορτοκαλί τη στιγμή που θα περπατάω προς την εκκλησία.
Και τότε βρήκα τη λύση.
Ο γάμος θα γίνει στην Πάτρα.
Όχι γιατί «κέρδισε» η μητέρα μου, αλλά γιατί εκεί, στο εκκλησάκι δίπλα στη θάλασσα, ένιωσα πως θα παντρευτώ με όλη μου την καρδιά. Θα είναι κοντά και για τους συγγενείς του πατέρα μου, θα έχει εύκολη πρόσβαση για όλους, και –ας μην κοροϊδευόμαστε– η θάλασσα έχει κάτι το ρομαντικό που καμία πεδιάδα δεν μπορεί να προσφέρει.
Και κάπως έτσι, η απόφαση πάρθηκε.
Ο πατέρας μου έκανε λίγο τον δύσκολο, αλλά όταν του είπα πως μετά το μυστήριο θα στηθεί τραπέζι με κλαρίνα και σούβλες, χαμογέλασε πλατιά.
Η μητέρα μου συγκινήθηκε, και εγώ επιτέλους ηρέμησα.
Γιατί τελικά, ο γάμος δεν είναι για να μετράμε χιλιόμετρα ή ποια πόλη «κερδίζει». Είναι για να ενωθούν οι καρδιές – και στο δικό μας τραπέζι, θα χορεύουν μαζί το Αγρίνιο και η Πάτρα, σε έναν γάμο που θα μυρίζει αγάπη, παράδοση και θάλασσα.