Θυμάμαι να τρέχω να ετοιμαστώ για το πρώτο μας ραντεβού. Επίσης θυμάμαι να φωνάζω στη συγκάτοικό μου ότι τέλος οι άντρες – για το καλοκαίρι αυτό τουλάχιστον – αν το ραντεβού μου δεν πήγαινε καλά. Τον είχα γνωρίσει μέσω μιας ιστοσελίδας γνωριμιών. Δεν περίμενα και πολλά. Ποιος εξάλλου περιμένει να παντρευτεί μετά από μια διαδικτυακή γνωριμία;
Ήταν το χαμόγελό του ή μάλλον ο τρόπος που μου χαμογελούσε που μου τράβηξε την προσοχή. Στο δεύτερο κιόλας ραντεβού μας η συζήτηση σοβάρεψε. «Θέλω να σου πω κάτι πριν προχωρήσουμε», μου είπε. «Μη συνεχίσεις, κατάλαβα» του είπα. «Μόλις βγήκες απ’ τη φυλακή». Με τέτοια γκαντεμιά που με «δέρνει» όλα τα περίμενα. Έβαλε τα γέλια. «Ε, όχι και έτσι. Είπαμε. Πρέπει όμως να ξέρεις ότι πήρα διαζύγιο πολύ πρόσφατα και έχω ένα γιο δύο ετών».
Η ιδέα του να κάνω σχέση με χωρισμένο πόσο μάλλον με χωρισμένο με παιδί ήταν κάτι που δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου. Ήμουν μόλις 20 χρονών με ελάχιστες εμπειρίες από σχέσεις συν μία πολλά υποσχόμενη καριέρα. Ήθελα πραγματικά να το κάνω αυτό;
Ο άντρας αυτός ήταν ξεκάθαρος μαζί μου από την αρχή. Δεν μου έκρυψε τίποτα. Από το τέταρτο κιόλας ραντεβού μας ήθελε να το επισημοποιήσουμε. Ήμουν ενθουσιασμένη και τρομοκρατημένη ταυτόχρονα. Κάτι με κρατούσε πίσω, κάτι με φρέναρε, κάτι με φόβιζε.
Οι συζητήσεις με την πρώην γυναίκα του σχετικά με το διαζύγιο, την επιμέλεια του παιδιού, τη διατροφή και όλα αυτά με έκαναν να θέλω να φύγω τρέχοντας κάθε φορά που ήμουν μάρτυρας όλων αυτών. Για να μην αναφέρω την ανασφάλεια και τις ερωτήσεις που άρχισαν να πλημμυρίζουν το μυαλό μου. Θα με συμπαθήσει ο γιος του; Θα τον συμπαθήσω; Είμαι έτοιμη για μία τέτοιου είδους δέσμευση; Χωράω σε όλο αυτό;
Έξι μήνες αργότερα οι φόβοι και οι ανησυχίες μου δεν έλεγαν να φύγουν. Αποφασίσαμε από κοινού ότι είχε έρθει η ώρα να γνωρίσω το γιο του. Ξανθά μαλλιά, γαλανά μάτια και το ίδιο σαγηνευτικό χαμόγελο με τον άνθρωπο που ήμουν ερωτευμένη – το μπαμπά του.
Στα χρόνια που ακολούθησαν συνήθισα το νέο μου ρόλο, που δεν μπορώ να πω. Πήγαινε αρκετά καλά, οι φίλοι μου όμως, ακόμα και οι συγγενείς μας σχολίαζαν ή τους έκανε εντύπωση η κατάστασή μας και το έδειχναν. «Ουάου, είναι όντως χωρισμένος; Με παιδί; Απίστευτο». «Πώς είναι η πρώην γυναίκα του; Την έχεις γνωρίσει; Τα πάτε καλά;». «Το έχεις όντως σκεφτεί αυτό που πας να κάνεις; Έχεις ιδέα σε τι πας να υποβάλλεις τον εαυτό σου;». «Να προσέχεις. Ξέρεις ότι δεν είσαι μάνα του».
Θυμάμαι ένα βράδυ που πήρα τηλέφωνο μία καλή μου φίλη που κάποτε έβγαινε με έναν χωρισμένο με παιδιά και ζήτησα τη συμβουλή της. Χωρίς δισταγμό μου είπε το εξής: «Έχεις δύο επιλογές. Ή σηκώνεσαι και φεύγεις ή συνειδητοποιείς που έμπλεξες και συνεχίζεις αδιαφορώντας για όσα συμβαίνουν ανάμεσα σε εκείνον και την πρώην οικογένειά του. Άπλα μάθε να βγάζεις την ουρά σου απ’ έξω».
Σοβαρά τώρα; Αυτές είναι οι μοναδικές δύο επιλογές που είχα; Σε καμία περίπτωση. Μάλλον δεν είχε καταλάβει τι είδους σχέση έχουμε μεταξύ μας.
Εν μέρει είχε δίκιο. Εξάλλου μέχρι στιγμής δεν υπήρχαν ιδιαίτεροι τσακωμοί ανάμεσα στο πρώην ζευγάρι για να μπω στη διαδικασία να σκεφτώ τι έπρεπε να κάνω. Η ηρεμία αυτή οφειλόταν κυρίως στο σύντροφό μου. Αυτά που είχε πει στα πρώτα μας ραντεβού ίσχυαν. Ήθελε να είμαι παρούσα στη ζωή του γιου του. Ποτέ δεν ένιωσα να με αφήνει «στην απ’ έξω» κατά τη διάρκεια των επισκέψεων του Σαββατοκύριακου. Κάθε δραστηριότητα ή ακόμα και τις διακοπές τα σχεδιάζαμε όλοι μαζί. Με προστάτευσε από το δράμα του διαζυγίου του και από τον πόνο που του προκάλεσε. Όσο και αν ήθελα να τον βοηθήσω, όσο κι αν του έλεγα ότι αντέχω εκείνος δεν ήθελε να με μπλέξει.
Είχα πάντα μια θαυμάσια και γεμάτη αγάπη σχέση με το γιο του, η οποία πίστευα ότι θα βελτιωνόταν ακόμα περισσότερο μετά τον αρραβώνα μας. Αυτό τουλάχιστον πίστευα μέχρι πριν από λίγους μήνες όταν η τέλεια φαντασία μου, μου έριξε ένα δυνατό χαστούκι στο πρόσωπο.
Ήταν ένα τυπικό πρωινό. Έφτιαχνα το δεύτερο καφέ μου και μάζευα ό, τι είχα αφήσει στη μέση την προηγούμενη μέρα. Ο αρραβωνιαστικός μου έκανε ένα ντουζάκι πριν ξεκινήσει για τη δουλειά του. Ο γιος του έπαιζε με τα καινούργια LEGO που του είχαμε πάρει με το μπαμπά του και φώναζε δυνατά «Είμαι ο Μπάτμαν». Όπως σας είπα ήταν ένα συνηθισμένο πρωινό.
«Να σου πω κάτι;», είπε ξαφνικά κοιτάζοντάς με.
«Ναι, αγάπη μου;».
«Ο μπαμπάς μου είπε ότι δεν θέλει να σε παντρευτεί».
«Ορίστε;», τον ρώτησα απορημένη νομίζοντας ότι παράκουσα.
«Ο μπαμπάς μου δεν θέλει να σε παντρευτεί».
Σταμάτησα ο, τι έκανα και κάθισα δίπλα του στον καναπέ. «Ξέρω πολύ καλά ότι ο μπαμπάς σου δεν σου είπε κάτι τέτοιο. Μήπως στεναχωριέσαι που θα παντρευτούμε; Αν είναι μπορείς να μου το πεις».
«Όχι, δεν στεναχωριέμαι αλλά νομίζω ότι ο μπαμπάς μου πρέπει να παντρευτεί τη μαμά μου. Οι μαμάδες και μπαμπάδες πρέπει να παντρεύονται. Δεν μπορείς να παντρευτείς κάποιον άλλον;».
Εκείνη τη στιγμή η καρδιά μου μάτωσε. Μέχρι τότε δεν είχε αναφέρει ποτέ ότι ήθελε τους γονείς του μαζί (ποιο παιδί δεν τους θέλει;) ούτε είχε εκφράσει κάποια αντίρρηση ή δυσανασχέτηση που θα παντρευτώ με το μπαμπά του. Ένιωσα σαν να απέτυχα. Ένιωσα αφελής που δεν το είχα καταλάβει τόσο καιρό.
Τους επόμενους μήνες διάβασα κάθε βιβλίο που κυκλοφορούσε για το τι πρέπει να κάνει μια μητριά, πως μπορεί να λειτουργήσει μια μεικτή οικογένεια και τι μπορούσα να κάνω για να εξαφανίσω κάθε ανασφάλεια από την ψυχή του παιδιού. Τα λόγια του με έκαναν να ανησυχήσω ακόμα περισσότερο. Ήμουν όντως έτοιμη για κάτι τέτοιο; Ήμουν έτοιμη για μία τέτοια ζωή;
Τότε θυμήθηκα τη συμβουλή της φίλης μου λίγα χρόνια πριν. Την εποχή εκείνη ήμουν τόσο τυφλωμένη από έρωτα που δεν κατάλαβα τι εννοούσε. Τώρα όμως καταλάβαινα. Δεν ήταν δική μου δουλειά να βάλω σε όλα μια τάξη. Δεν ήταν δική μου η ευθύνη ούτε φταίω εγώ που χώρισαν. Θα μπορούσα να ξοδέψω μήνες ή ακόμα και χρόνια βασανίζοντας τον εαυτό μου και σκεπτόμενη αν το παιδί του θα με αποδειχθεί ποτέ πλήρως ή μπορούσα να συνειδητοποιήσω την πραγματικότητα και να παλέψω για να κερδίσω την αγάπη και την αποδοχή του παιδιού, αντί να παραπονιέμαι.
Υπό άλλες συνθήκες ο γιος του θα με λάτρευε και θα ήμασταν οι καλύτεροι φίλοι. Ωστόσο είμαι ευγνώμων γιατί τα λόγια του με βοήθησαν να αφήσω πίσω αυτό το μη ρεαλιστικό όνειρο που είχα εδώ και πολύ καιρό. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι κανείς δεν θέλει στη ζωή του να έχει μια μητριά και καμία γυναίκα δεν θέλει να είναι επίσης μητριά. Το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να είμαι εδώ κάθε μέρα και να δίνω όλο μου το είναι. Θα υπάρξουν τσακωμοί, συγκρούσεις, δράματα και πολλές φωνές στο μέλλον, είμαι σίγουρη όμως για το ρόλο που έχω επιλέξει να αναλάβω. Ελπίζω μόνο μια μέρα το μικρό αυτό αγόρι που θα μεγαλώσει και με τη δική μου βοήθεια και αγάπη, να είναι ευτυχισμένο.