Η Σοφία το είχε άγχος. Είχε αργήσει να μιλήσει όταν ήταν μικρή και από την εγκυμοσύνη ακόμη φοβόταν ότι το ίδιο πρόβλημα θα είχε και το παιδί της. «Τότε δεν υπήρχαν λογοθεραπευτές, σήμερα υπάρχουν βιβλία, ειδικοί, τι σκας; Κάτσε πρώτα να γεννηθεί» της έλεγε ο πατέρας του παιδιού, όποτε μοιραζόταν τις ανησυχίες της μαζί του. Και η Σοφία γέννησε. Και ο φόβος της βγήκε αληθινός.
Γέννησε η Σοφία και το άγχος της δεν έφευγε. Αντιθέτως, όσο μεγάλωνε ο Κωστής και δεν μίλαγε, τόσο πιο πολύ πιεζόταν ψυχολογικά. «Αμάν πια πως κάνεις έτσι! Ούτε 2 χρονών δεν είναι, τι θέλεις, να σου απαγγείλει;» της έλεγαν οι γονείς της. «Το παιδί πρέπει να πάει σε αναπτυξιολόγο, το βλέπω» έλεγε η Σοφία που δεν είχε αφήσει σάιτ για σάιτ που να μην το συμβουλευτεί. Μέχρι από τον πατέρα του μικρού ζήτησε να έρχεται πιο συχνά στο σπίτι για λίγο καιρό , παρόλο που είχαν χωρίσει, μήπως αυτό βοηθούσε τον Κωστή να μιλήσει, αλλά και πάλι τίποτα.
Πόσο άσχημα ένιωθε που έβλεπε παιδιά στην ηλικία του, να πηγαίνει η γλώσσα τους ροδάνι στην παιδική χαρά δεν λέγεται. Μέχρι που το έγραψε σε βρεφονηπιακό σταθμό μήπως παρακινηθεί από τα άλλα παιδάκια ή τις παιδαγωγούς αλλά τίποτα. Έπαιζε, ακολουθούσε το πρόγραμμα αλλά βουβά.
Μια περίεργη μέρα, από αυτές που πια έχεις αγανακτήσει και χάνεις το κουράγιο σου, η Σοφία μπήκε άλλη μια φορά στο ίντερνετ. Είχε ήδη κλείσει ραντεβού σε αναπτυξιολόγο ό,τι και αν της έλεγαν οι δικοί της. Ψάχνοντας ωστόσο για το γνωστό θέμα, έπεσε πάνω στο βιβλίο Βοήθησέ με να μιλήσω της λογοθεραπεύτριας Ευγενίας Στεφανάκη. «Σιγά τι έχω να χάσω;» σκέφτηκε και το πήρε. Δεν περίμενε θαύματα αλλά τουλάχιστον θα μάθαινε πώς να βοηθήσει η ίδια το παιδί, χωρίς πανικό και κλάματα.
Το βιβλίο Βοήθησέ με να μιλήσω έσωσε τη Σοφία. Όχι γιατί ο Κωστής μίλησε, αλλά γιατί της πήρε όλο το άγχος, την ηρέμησε, της εξήγησε, δεν την αμφισβήτησε. Κατ’ αρχάς δεν εξαιρούσε την επίσκεψη σε ειδικό όπως έκαναν τόσο καιρό οι γύρω της. Ναι, ο Κωστής έπρεπε να δει ειδικό. Αλλά παράλληλα, η Σοφία ενημερωνόταν από το βιβλίο τι να περιμένει σε κάθε ηλικιακή φάση του παιδιού σε σχέση με την ομιλία του. Κάποια πράγματα που έκανε ή δεν έκανε ο Κωστής π.χ., ήταν αναμενόμενα και δεν έχρηζαν ανησυχίας. Κάποια όχι.
Το κυριότερο όμως είναι ότι το βιβλίο κάνει τον γονιό έναν μικρό λογοθεραπευτή κατ΄ οίκον. Του μαθαίνει δηλαδή κόλπα, δεξιότητες και στρατηγικές με τις οποίες μπορεί να παρατηρήσει καλύτερα ακόμα και να προκαλέσει την ομιλία του παιδιού ως ένα βαθμό. Για παράδειγμα, σε παρακινεί να βιντεοσκοπήσεις το παιδί την ώρα που προσπαθεί να επικοινωνήσει ώστε να το δείξεις σε κάποιο ειδικό, αφού καμιά φορά τα παιδιά ντρέπονται και δεν εκφράζονται ελεύθερα μπροστά σε αγνώστους. Ή σε παροτρύνει να δίνεις στο παιδί επιλογές του τύπου «Θες βερίκοκο ή ανανά;» καθώς στις γενικές ερωτήσεις τύπου «Τι θες να φας;» τα παιδιά με δυσκολία στην ομιλία μπερδεύονται και δυσκολεύονται να απαντήσουν.
Έτσι η Σοφία, με το βιβλίο στο χέρι, πέρασε την πόρτα του αναπτυξιολόγου και ύστερα του λογοθεραπευτή. Πράγματι ο Κωστής ήταν σε ηλικία που θα «έπρεπε» να λέει κάποιες λέξεις. Η Σοφία αναθάρρεψε αφού όταν επιβεβαιώνεις το πρόβλημα, είσαι πιο κοντά στη λύση του. Μακριά από όσους την αμφισβητούσαν, η Σοφία με οδηγό τον ειδικό και το βιβλίο, έβαλε τα δυνατά της. Ναι υπήρχαν μέρες που ψυχολογικά «έπεφτε», που σκέφτηκε να τα παρατήσει, που ενώ μετρούσαν ήδη δύο μήνες λογοθεραπεία, ο μικρός συνέχιζε να σιωπά ενώ γύρω του τα άλλα παιδιά δεν έβαζαν γλώσσα μέσα τους.
Μια μέρα από αυτές τις μέρες τις μουντές, Κυριακή μεσημέρι, η Σοφία πήρε τον μικρό και τον πήγε σε ένα γηπεδάκι να παίξει ποδόσφαιρο με άλλους συμμαθητές του, από τον βρεφονηπιακό. Όπως καθόταν και κοιτούσε το κινητό της, άκουσε μια φωνή να λέει δυνατά «ΜΠΑΛΑ!». Μια φωνή που δεν την είχε ξανακούσει. Που δεν ανήκε σε κάποιο από τα παιδιά. 3 χρόνια μετά η Σοφία άκουγε το παιδί της να μιλά. «ΜΠΑΛΑ ΜΑΜΑ ΜΠΑΛΑ!» της φώναξε χαρούμενος ενώ κυνηγούσε τη μπάλα. Η Σοφία έβαλε τα κλάματα. Ήθελε να αγκαλιάσει τον κόσμο όλο. Γιατί όλος της ο κόσμος, είχε επιτέλους, πει μια λέξη. Μπάλα. Κι αυτή η πρώτη λέξη του Κωστή, σαν να πήρε μονομιάς όλο τον πόνο, την αγωνία, τα ξενύχτια και τα κλάματα.
«Τώρα πρέπει να βρούμε τρόπο να τον κάνουμε να σταματήσει, μου΄χει πάρει το κεφάλι» έλεγε χαριτολογώντας η Σοφία στο τηλέφωνο 3 μήνες μετά από εκείνη την ημέρα. Μόνο που βιβλίο γι΄ αυτές τις περιπτώσεις, δεν έχει βγει ακόμα!
Πηγή: singleparent.gr