Ο Δημήτρης Λιγνάδης κρίθηκε ένοχος για δυο βιασμούς και πήγε σπίτι του, ο Επαμεινώνδας Κορκονέας σκότωσε ένα παιδί και κυκλοφορεί ελεύθερος, ο Πέτρος Φιλιππίδης είναι υπόδικος – κατηγορούμενος για βιασμό και απολαμβάνει τη σκέπη του οίκου του… Κάποτε λέγαμε «οι κακοί μόνο είναι στη φυλακή». Ποιοι είναι αυτοί οι κακοί τελικά;
*γράφει ο Νίκος Τζιανίδης – ethnos.gr
Οι κακοί που δεν έχουν να πληρώσουν τετραπέρατους δικηγόρους;
Οι κακοί που δεν είναι εξαρτήματα του κρατικού μηχανισμού;
Οι κακοί που δεν «κρατούν» στα συρτάρια τους κυβερνητικούς αξιωματούχους;
Οι κακοί που η οικονομική τους επιφάνεια δεν αρκεί για να σκεπάσει ολόκληρο το σύστημα;
Άρα οι φυλακές αυτής της χώρας είναι γεμάτες με καλούς ανθρώπους;
Ήταν κάτι που το ψιθύριζε η σκέψη, αλλά το έδιωχνε σαν να ‘ταν τρομακτική κραυγή: «Να δεις που θα βγει από τη φυλακή»… Γελούσαμε: «Αποκλείεται», λέγαμε και απαριθμούσαμε ένα σωρό επιχειρήματα. Και τώρα; Η σκέψη μας, σαν δαρμένο ορφανό στο πεζοδρόμιο επαιτεί απαντήσεις. Και ποιος να τις δώσει; Δεν αμφισβητούμε τη Δικαιοσύνη, προς Θεού, όμως… Πόσο γκρεμό να αντέξουμε πια; Εμείς, ο «επιούσιος λαός». Ο λαός που εφηύρε τον Πολιτισμό και επινόησε τη Δικαιοσύνη, άγγιξε τον ουρανό κι από τότε γκρεμίζεται!
Τα απίθανα γίνονται πιθανότερα πια στον απίθανο κόσμο μας. Ποιος θα φανταζόταν ένα δολοφόνο, έναν βιαστή να κυκλοφορούν ελεύθεροι, κομπάζοντας μέσα τους, σπιρουνίζοντας υστερίες;
Τίποτα δεν γεννιέται από το τίποτα! Τα καρκινικά κύτταρα ενός συστήματος, όχι μόνο ενυπήρχαν και ενυπάρχουν στα «δημοκρατικά» καθεστώτα, αλλά και ανθίστανται στην απόπτωση, πολλαπλασιάζονται, κάνουν μεταστάσεις και αλωνίζουν ανενόχλητα μέσα στις «δημοκρατικές» δομές.
Σε 10 χρόνια κάθειρξη είχε καταδικαστεί η καθαρίστρια από το Βόλο που είχε παραποιήσει το απολυτήριό της για να εργαστεί και θα σάπιζε στη φυλακή αν δεν επενέβαινε η «κοινή γνώμη»… Και τώρα τι; Σιωπή; Πού είναι η «κοινή γνώμη»; Πώς αύριο ένα θύμα θα βγει να μιλήσει και να καταγγείλει, όταν γνωρίζει τον διασυρμό που θα υποστεί και στο τέλος θα δει τον βασανιστή του να του χαμογελάει χλευαστικά, σαρδόνια;
Πριν από 10 χρόνια ακριβώς, το 2012 ο Δημήτρης Λιγνάδης «ανέβασε» στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών το θεατρικό έργο του σπουδαίου σουηδού δραματουργού Αύγουστου Στρίμπεργκ: «Δεσποινίς Τζούλια».
Ο Αύγουστος Στρίνμπεργκ, λοιπόν είχε δωρήσει στον κόσμο μας και ένα πολιτκό μανιφέστο, την «Μικρή κατήχηση για τις κατώτερες τάξεις», όπου τόνιζε ανάμεσα στα πολλά: «…οι θεσμοί και η δομή της κοινωνίας είναι ένα καταχθόνιο κατασκεύασμα για την καθυπόταξη και εκμετάλλευση των κατώτερων τάξεων από την ανώτερη…»
Και περιδιαβαίνοντας τις αράδες του μικρού αυτού πονήματος διάβαζες ακόμη: «… τα μεγάλα ψέματα της «ανώτερης τάξης» είναι: Θρησκεία, πολιτική, νομοθεσία, τέχνη… Οι νόμοι είναι μια εφεύρεση της ανώτερης τάξης, ώστε, με τον λεγόμενο νόμιμο τρόπο, να μην αφήνουν τις κατώτερες τάξεις να σηκώνουν κεφάλι»!
Και το σπουδαιότερο: «Η ηθική είναι μια αντίληψη του δικαίου που καλλιέργησε η ανώτερη τάξη, με σκοπό να προσελκύει τις κατώτερες τάξεις σε ένα ειρηνικό τρόπο ζωής». Από την ηθική αυτή, η ανώτερη τάξη εξαιρεί τον εαυτό της, αφού «μόνος ηθικός νόμος που ισχύει για εκείνη είναι η αυθαιρεσία».
Τον γνωρίζει άριστα ο Δημήτρης Λιγνάδης τον Στρίμπεργκ και θα έχει απεριόριστο χρόνο να τον μελετήσει απρόσκοπτα ξανά – ελεύθερος ων – προς άγραν υπερασπιστικής γραμμής στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο…
Και όσο όλοι αυτοί οι «κακοί» απολαμβάνουν το δίκαιο της δικαιοσύνης, ας κλείσουμε ποιητικά…
Ο Μιλήσιος ελεγειακός ποιητής Φωκυλίδης έλεγε το αυτονόητο: «Αρχόμενον το κακόν κόπτειν» (Σταμάτησε το κακό στην αρχή του). Υπάρχει ακόμα καιρός να «κόψουμε» το κακό πριν προκαλέσει οιμωγές ή όποιος σκορπάει τον καιρό, δεν τον ξαναμαζεύει; Θλίψη!