Διάβασα το γράμμα της μητριάς που δεν τη θέλει η κόρη του άντρα της στο γάμο της και ειλικρινά ντράπηκα. Ντράπηκα γιατί εμένα με μεγάλωσε ο πατριός μου σαν δικό του παιδί και δεν διανοήθηκα ποτέ να μην τον έχω δίπλα μου στο γάμο μου. Μακάρι η κοπέλα αυτή να καταλάβει τί κάνει και τί χάνει με αυτά που κάνει!
Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 3 χρονών και λίγο πρίν βγεί το διαζύγιο, ο πατέρας μου πέθανε. Η μαμά μου, έκανε τα πάντα για μένα, αλλά με μια σύνταξη δεν έβγαινε. Γνώρισε ένα καλό κύριο, τον αγάπησε και όταν ήμουν 5 χρονών παντρεύτηκαν.
Ο πατριούλης μου (έτσι φωνάζω τον πατριό μου) έκανε δύο δουλειές για να με μεγαλώσει, το πρωί δούλευε σε επιπλάδικο και το βράδυ σερβιτόρος σε νυχτερινά μαγαζιά. Κοιμόταν και ξεκουραζόταν ελάχιστα, για να μην μας λείψει τίποτα. Νοίκιασε καλύτερο σπίτι να μείνουμε, με πήγε στα καλύτερα σχολεία και φροντιστήρια, ήταν πάντα εκεί για εμένα. Σε εξετάσεις, πάρτι, εκδρομές, πτυχιακές, σε όλα. Ό,τι πρόβλημα είχα το συζητούσα πρώτα μαζί του και μετά με τη μαμά μου. Δεν έκανε δικά του παιδιά παρ’ όλο που πολλές φορές του είχα πεί και πιο μικρή που ήμουν, γιατί δεν κάνετε ένα δικό σας παιδί με τη μαμά μου; Και αυτός μου απαντούσε «Για να μην μας μοιράζεσαι!».
Όταν γνώρισα τον άντρα μου, θυμάμαι γύρισα στο σπίτι ξημερώματα και ο μπαμπάς μου με περίμενε ξύπνιος. Ποτέ δεν με μάλωσε και στην εφηβεία που ήμουν και έκανα όλες τις τρέλες του κόσμου, δεν μου μίλησε άσχημα ή απότομα ποτέ. Με πήγαινε για καφέ και το συζητούσαμε. Με περίμενε ξύπνιος λοιπόν και του είπα «Μπαμπά μάλλον γνώρισα τον άντρα της ζωής μου» και αυτός έβαλε τα κλάματα. «Πάρ’τον κι εγώ είμαι εδώ!» μου είπε. Πράγματι μετά από 2 χρόνια παντρευτήκαμε και ο πατριός μου, μου αγόρασε σπίτι, έπιπλα και όλη τη προίκα του μωρού όταν λίγο μετά έμεινα έγκυος στο γιο μου. Δεν είναι τα υλικά αγαθά το ίδιο θα τον αγαπούσα και αν δεν αγόραζε τίποτα.
Όμως πώς να μη με συγκινήσει ο σπάνιος χαρακτήρας και η καλοσύνη ενός ανθρώπου που με μεγάλωσε σαν δικό του παιδί και παραπάνω; Πώς να μην έχω δίπλα μου στον γάμο μου, έναν άνθρωπο που μου φέρθηκε καλύτερα κι από τον ίδιο τον πατέρα μου ο οποίος μέχρι να πεθάνει, δεν ρώτησε ποτέ αν ζω; Ο πατριός μου ήταν εκείνος που με συνόδευσε στη ζωή, εκείνος που με συνόδευσε και στην εκκλησία, στο νέο μου ξεκίνημα. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερο παππού για το παιδί μου!
Είχαμε και διαφωνίες και τσακωμούς κάποιες φορές , περισσότερο από τη μεριά μου. Εκείνος ήταν ήρεμος χαρακτήρας και σπάνια μου απαντούσε όταν θύμωνα. Σήμερα μένουν με τη μαμά μου στο εξοχικό μας και τους βλέπω μια φορά στις 15 που πάμε με τον άντρα μου και τον μικρό.
Στο αγοράκι μου, έδωσα το όνομα του πατριού μου, γιατί αυτό ήταν το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω για να τον τιμήσω για τα χρόνια που με μεγάλωσε και που μου φέρθηκε καλύτερα και από πατέρας. Και όταν με ρωτάνε έκπληκτοι «Έδωσες το όνομα του πατριού στο παιδί σου;» απαντώ «Ο καλύτερος του κόσμου ο πατριός μου!».
Πατριούλη μου σε ευχαριστώ πάρα πολύ για όσα έκανες και συνεχίζεις να κάνεις για εμένα και την οικογένειά μου!
Αντριάννα