Έχω ακόμη το τεστ εγκυμοσύνης.
Τι χαρά ήταν αυτή, αυτό που θέλαμε είχε γίνει πραγματικότητα. Ευχηθήκαμε να πάνε όλα καλά.
Αλλά δεν πήγαν όλα καλά. Για την ακρίβεια, τίποτα δεν πήγε καλά, χειρότερα δεν θα μπορούσε να πάει.
Από την αρχή ένιωθα κάπως στην εγκυμοσύνη αυτή. Μάλλον ήταν το άγνωστο, δεν ήξερα τι να περιμένω, δεν ήξερα να το χαρώ. Ένιωθα κουρασμένη, νευριασμένη, άκεφη.
Μέναμε επαρχία και ο γιατρός μου ήταν στην Αθήνα. Αυτόν ήθελα και κανέναν άλλον. Του είχα εμπιστοσύνη και όπως αποδείχτηκε, σωστά έπραξα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο πρώτος υπέρηχος ήταν καλός και η αυχενική διαφάνεια επίσης. Δεν θυμάμαι καν αν μας είπε ο γιατρός το φύλλο του μωρού. Ενημερώσαμε γονείς, συγγενείς και φίλους.
Αλλά η δική μου γκρίζα διάθεση δεν έλεγε να με αφήσει. Δεν ήθελα να ετοιμαστώ, δεν ήθελα να ψωνίσω, τίποτα δεν ήθελα. Περνάγανε οι μέρες χωρίς σκοπό.
Κάναμε και το Τεστ Β επιπέδου. Κάποιοι αριθμοί, κάποιες πιθανότητες ήταν λίγο ανεβασμένες, οριακά. Αμνιοπαρακέντηση.
Δεν θα συμβεί σε έμενα αυτό, σκεφτόμουν. Όλα θα πάνε καλά.
Είχε μπει το καλοκαίρι, αλλά για μας όλα είχαν σταματήσει. Δεν ξέραμε πως και προς τα που να πάμε. Περνάγανε οι ήμερες και οι νύχτες χωρίς νόημα. Θυμάμαι περιμέναμε τα αποτελέσματα γύρω στο Δεκαπενταύγουστο. Την ημέρα του Δεκαπενταύγουστου την θυμάμαι σαν χθες. Καθίσαμε ο καθένας σε μια πολυθρόνα και δεν σηκωθήκαμε σχεδόν καθόλου. Ούτε είπαμε πολλά. Ο καθένας με τις σκέψεις του. Ο καθένας με τον εαυτό του. Ήξερα ότι τα πράγματα δεν θα ήταν καλά. Το ήξερα. Το ένιωθα. Μόλις είχα αρχίσει να νιώθω και το μωρό, αυτήν την «φαγούρα» στην κοιλιά, αυτό το «πετάρισμα της πεταλούδας». Ήμουν ήδη 21- 22 εβδομάδων.
Την επόμενη του Δεκαπενταύγουστου πήραμε τον γιατρό. Ελάτε Αθήνα μας είπε, θέλω να κάνω και κάποιες άλλες εξετάσεις. Εκεί λύγισα. Δεν υπάρχουν άλλες εξετάσεις. Τι άλλες εξετάσεις να κάνει;
Φτάσαμε στο μαιευτήριο. Τρισωμία 21 μας είπε. Σύνδρομο Down.
Δεν θυμάμαι αν έκλαψα εκεί, μάλλον όχι. Κλαίω τώρα. Κλαίω κάθε φορά που το θυμάμαι.
Με ρώτησε τι ήθελα. Καισαρική ή φυσιολογικό τοκετό. Καισαρική απάντησα χωρίς δεύτερη σκέψη. Ήθελα να τελειώνω το συντομότερο δυνατόν. Αύριο το πρωί έλα νηστική μου είπε.
Φύγαμε και πήγαμε για ψώνια. Να ψωνίσω για το μαιευτήριο, για την «γέννα». Τώρα που τα θυμάμαι, απορώ με έμενα, απορώ πως το έκανα αυτό. Να μπω στα καταστήματα και να ψωνίσω νυχτικό και παντόφλες. Κάτσαμε και για φαγητό, ήταν ακόμη μεσημέρι.
Μετά πήγαμε σπίτι και περιμέναμε. Να ξημερώσει η επόμενη μέρα.
Θυμάμαι το χειρουργείο, όλα ξένα για έμενα και φοβιστικά. Επισκληρίδιο. Έκλαιγα κατά όλη την διάρκεια. Ο άνδρας μου δεν ήταν μαζί μου, εννοείται. Δεν τον αφήσαν.
Κάποια στιγμή μέσα στην παραζάλη μου, άκουσα ένα κλάμα μωρού. Ή νομίζω ότι το άκουσα. Ρώτησα την μαία. Όχι, μου είπε. Ησύχασε, τελειώσαμε.
Και όντως τέλειωσε. Όλα τελείωσαν εκεί. Όλα ήταν σιωπηλά μετά από αυτό.
Επιστρέψαμε στην επαρχία.
Πολλές φορές το συζητήσαμε. Ξανά και ξανά. Και αν κάναμε λάθος; Μήπως έπρεπε να το βλέπαμε αλλιώς; Μήπως έπρεπε να δεχόμασταν το πεπρωμένο; Εμείς ναι, αυτό γιατί;
Δεν αφήσαμε να μας ορίσει αυτό το γεγονός. Είμασταν στήριγμα ο ένας για τον άλλον, αφήσαμε τα αισθήματα μας ελεύθερα. Έτσι μπορέσαμε να προχωρήσουμε.
Μια μόνο φορά λύγησα: είχα αγοράσει 1 ζιπουνάκι, ένα άσπρο με ένα κίτρινο παπάκι. Και το είχα ξεχάσει. Το βγήκα κατά λάθος ανοίγοντας ένα συρτάρι. Εκεί έκλαψα πικρά, για το πρώτο μωρό μου, για αυτό το πλάσμα που τώρα δεν ξέρω που είναι, για το τι θα γινόταν αν….Αυτό το αν…..Αλλά ξέρω ότι δεν είχα την δύναμη. Τον άφησα να φύγει, να γίνει άγγελος, να γίνει αστέρι.
Ο γιός μου.
Τρεις μήνες μετά έμεινα έγκυος στην πρώτη κόρη μας. Δυο χρόνια μετά ήρθε η δεύτερη κόρη μας. Και πριν από 8 χρόνια η τρίτη κόρη μας.
Πηγή: thebluez.gr