«Ο ποδοσφαιριστής που σπουδάζει Φιλοσοφία». Αυτός ήταν ο τίτλος από συνέντευξη σε περιοδικό της Ουρουγουάης του Όσκαρ Ταμπάρεζ που δεν διακρίθηκε ιδιαίτερα ως ποδοσφαιριστής σε διάφορες μεσαίες και, κυρίως, αδύναμες ομάδες. Παράλληλα, όμως, ήταν δάσκαλος σε διάφορα σχολεία της χώρας, στις τάξεις της 4ης και της 6ης τάξης, ενώ αργότερα έγινε και διευθυντής. Και ο ρόλος του παιδαγωγού φαίνεται πως επηρέασε βαθιά και τον τρόπο που βλέπει το ποδόσφαιρο, ως κάτι παραπάνω από απλώς ένα άθλημα.
Το 1980 στρέφεται στην προπονητική (“παιδαγωγική” ως ένα βαθμό και αυτή) αρχικά στην μάλλον άσημη Μπέλα Βίστα και μετά προσλαμβάνεται από την Ομοσπονδία ως προπονητής της ομάδας Νέων, με την οποία κέρδισε το χρυσό στους Παναμερικανοικούς Αγώνες (1983).
Στη συνέχεια πηγαίνει στην εθνική ομάδα ανδρών, με την οποία φτάνει στον τελικό του Κόπα Αμέρικα και χάνει από την Βραζιλία (1989).
Το τέλος έρχεται άδοξα, καθώς απολύεται το 1990 και τον αποκλεισμό στην φάση των 16 από τους Ιταλούς.
Μετά από την δοκιμασία στην Ευρώπη (προπόνησε μεταξύ άλλων την Μίλαν) τη δεκαετία του ’90, πηγαίνει στην Αργεντινή (Βελές, Μπόκα Τζούνιορς) και για 4 χρόνια αποσύρεται από τους πάγκους.
Το 2006 η Ομοσπονδία τον καλεί καθώς μετά τον ταπεινωτικό αποκλεισμό στα προκριματικά από την Αυστραλία η απελπισία έχει κυριεύσει μια χώρα που θεωρεί το ποδόσφαιρο εθνική υπόθεση· και πως να μην είναι, όταν η Ουρουγουάη των 3,5 εκ. κατοίκων μετρά 2 Παγκόσμια Κύπελλα (1930, 1950) ενώ είναι το «αφεντικό» της Λατινικής Αμερικής με 15 κατακτήσεις Κόπα Αμέρικα.
Ο Ταμπάρες σηκώνει τα μανίκια και δεν περιμένει απλώς τα παιχνίδια της Εθνικής για να καλέσει τους «καλούς» παίκτες και να τους καθοδηγεί από τον πάγκο.
Proceso de Institucionalización de Selecciones y la Formación de sus Fútbolistas – Η θεσμοθέτηση της διαδικασίας της εθνικής ομάδας και της ανάπτυξης των παικτών
Πρόκειται για το προσωπικό του πλάνο αναμόρφωσης του ποδοσφαίρου, με την σφραγίδα της Ομοσπονδίας. Μεριμνά και επιβλέπει όλες τις ομάδες, από τους πιτσιρίκους της Κ15 μέχρι τους φτασμένους παίκτες, που τον ακούν με σεβασμό.
Οι μικροί δεν πηγαίνουν απλώς «για να παίξουν ποδόσφαιρο». Πηγαίνουν στα μουσεία της χώρας, στο θέατρο, ακούνε διαλέξεις και μαθαίνουν τον σεβασμό και την αλληλεγγύη.
“Το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε στα 13χρονα παιδιά είναι να χαιρετούν όπου κι αν μπαίνουν κι υπάρχουν άλλοι άνθρωποι, ακόμα κι αν δεν τους ξέρουν. Να λένε ευχαριστώ σε όσους δουλεύουν γι’ αυτούς: τους πλένουν τα ρούχα, σε όσους τους σερβίρουν κ.ο.κ.”.
Παράλληλα, ενίσχυσε και τα μικρά παιδιά, δίνοντας τους κίνητρο για να παίζουν στην εθνική, μαθαίνοντάς τους ξανά από την αρχή το ποδόσφαιρο για να μην υπάρχει ο κίνδυνος να «χαθούν» στους συλλόγους τους, που δεν δουλεύουν πάντοτε απόλυτα επαγγελματικά. Φημολογείται πως η παρουσία και η «διδασκαλία» του Ταμπάρες έσωσε την καριέρα του Λουίζ Σουάρεζ (κατά τεκμήριο ο κορυφαίος και πιο ταλαντούχος Ουρουγουανός εν ενεργεία ποδοσφαιριστές) που είχε αρχίσει να παίρνει την «κάτω βόλτα» στη Νασιονάλ.
Η προσπάθειά του έδωσε απτά αποτελέσματα: Μια κατάκτηση Κόπα Αμέρικα (2011), ημιτελικά στο Μουντιάλ του 2010, καλή εμφάνιση και στο επόμενο ενώ στην τρέχουσα διοργάνωση, σήμερα, η Ουρουγουάη έχει την ευκαιρία να γράψει ξανά Ιστορία.
Ενδεχομένως και η Ιστορία να έχει ένα «δάνειο» να ξεπληρώσει στον «Μαέστρο», όπως τον αποκαλούν. Ο Ταμπάρες πάσχει από μία χρόνια νευροπάθεια, λέγεται ότι είναι το σύνδρομο Guillain–Barré αν και ο ίδιος αρνείται πεισματικά να μιλήσει για αυτό.
Μπορεί, λοιπόν να είναι η τελευταία φορά που θα έχει την χαρά να «διευθύνει» την Αλμπισελέστε σε Μουντιάλ. Ας είναι μια που θα τον θυμάται όλος ο ποδοσφαιρικός (και όχι μόνο) πλανήτης.
Πηγή: alfavita