Ο Παύλος Χαϊκάλης σε συνέντευξή του καταγγέλλει κλίκες στον χώρο του θεάτρου αλλά και γιατί απέχει από το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, παρ’ όλο που έχει διανύσει μία σπουδαία καριέρα σαράντα χρόνων.
Το εκτός Επιδαύρου δεν σε «χαλάει» πολύ…
Θα με «χαλούσε αν ήμουν εκτός χώρου, χωρίς δουλειά, αν δεν με στήριζε και αγαπούσε το κοινό, αν δεν με αγκάλιαζε κάθε βράδυ λέγοντας μου τα καλύτερα λόγια… Να με χαλάσει που δεν ανήκω στις «παρέες» και στις «κλίκες» όσων είναι στα Φεστιβάλ, όχι! Δεν είμαι της αισθητικής τους, του γούστου τους, βρε παιδί μου, τι να κάνω (σ.σ: γέλια);
Ναι, γελάω, γιατί αλλιώς πρέπει να εκνευριστώ πολύ με αυτό το «σκηνικό» που υπάρχει… Κοντεύω να κλείσω σαράντα χρόνια στο θέατρο και δεν κάνω για έναν Αριστοφάνη; Τόσο κακός ηθοποιός είμαι; Δεν νομίζω. Άλλα λένε τα γεμάτα θέατρα και η τόσο ζεστή ανταπόκριση του κόσμου. Άλλα λένε! Εγώ πάντως δεν πάω να τους παρακαλέσω, δεν χτυπάω πόρτες, όπως άλλοι. Όταν και αν θέλουν, ας έρθουν να με βρουν εκείνοι.
Ένας κωμικός του βεληνεκούς σου είναι ιδανικός για τους αριστοφανικούς ήρωες.
Σε ευχαριστώ για την άποψησου,1 αλλά δεν την ενστερνίζονται αυτοί που κινούν πάντα τα νήματα. Να σου πω κάτι πολύ σοβαρά; Δεν θα κάτσω να ασχοληθώ με όλο αυτό. Σου απαντάω επειδή με ρωτάς. Εγώ κάνω την πορεία μου στον χώρο, έχω καταξίωση και αγάπη. Αυτό είναι που μετρά αληθινά.