Είμαι 30 χρονών και είμαι Θεσσαλονικιά. Είμαι παντρεμένη με έναν άντρα που μέχρι σήμερα, πίστευα πως ήταν το jack pot της ζωής μου. Καλός, ήρεμος, τυπικός στις υποχρεώσεις του και μέχρι πριν λίγες ημέρες δεν είχε δώσει σημεία να αμφισβητήσω ή να αναρωτηθώ αν μου κρύβει κάτι.
Η ζωή μας κυλούσε ήρεμα. Το πρωί πηγαίναμε ο καθένας στις δουλειές του, μιλούσαμε ενδιάμεσα κάποιες φορές και ξανασυναντιόμασταν το βράδυ. Και οι δύο μας ανεξάρτητοι, με ενδιαφέροντα και κάποιους φίλους προσωπικούς που βλέπαμε ο καθένας μόνος του. Μια ζωή γεμάτη ενδιαφέροντα, άγχη και χαρές που τα αντιμετωπίζαμε από κοινού, όπως όλα τα ζευγάρια του κόσμου.
Η ερωτική μας ζωή τα πρώτα χρόνια της σχέσης μας ήταν φλογερή αλλά αυτήν την περίοδο σα να περνούσε μια κάμψη. Την απέδωσα στα χρόνια και στις κρίσεις που όλα τα ζευγάρια αντιμετωπίζουν. Άλλωστε όπως σας είπα δεν μου είχε δώσει λαβές, ούτε και είχα παρατηρήσει κάτι ύποπτο με άλλες γυναίκες. Οι ερωτικές μάς συνευρέσεις ήταν άλλοτε παθιασμένες και άλλοτε πιο χαλαρές και αδιάφορες. Μέχρι που ανακάλυψα πριν από 4 ημέρες πως ήμουν έγκυος. Ο κύκλος μου δεν ήταν τόσο σταθερός και γι’ αυτό δεν έδινα μεγάλη βάση στη συνέπεια της περιόδου. Όπως αντιλαμβάνεστε έκλεισα ραντεβού με το γυναικολόγο μου ώστε να επιβεβαιώσω πως το τεστ που ήταν θετικό δεν ήταν αποτέλεσμα πλάνης αλλά πράγματι θα γινόμασταν γονείς. Το γυναικολόγο τον είχα γνωρίσει μέσω του ανδρός μου, άλλωστε ήταν προσωπικοί φίλοι χρόνια τώρα.
Είπα στον άντρα μου να με ακολουθήσει στο ραντεβού που έκλεισα για την επομένη και εκείνος αρνήθηκε πεισματικά. Αντί μάλιστα να χαρεί όσο εγώ περίμενα σα να διέκρινα μια σκιά στα μάτια του. Τι να κάνω δεν μπορούσα να το αποφύγω και έτσι πήγα μόνη.
Τα λόγια του γυναικολόγου μου έφεραν απελπισία. Με ρώτησε αν θέλω να κρατήσω το μωρό και αν ο άντρας μου συμφωνεί να γίνει πατέρας. Τα λεγόμενα του, έδωσαν μια δυνατή γροθιά στην φαινομενικά τέλεια οικογενειακή ζωή μου. «Μα ποιον κοροϊδεύω;», ξανασκέφτηκα σιωπηλά.
Τα σημάδια πως ο άντρας μου δεν ήθελε σαν τρελός παιδιά υπήρχαν απ’ την αρχή αλλά εγώ το μόνο που έκανα ήταν να θάβω ακόμα πιο βαθιά το κεφάλι μου στην άμμο. Η εξέταση αυτή δεν μου άφηνε περιθώριο για άλλες αυταπάτες. Ο άντρας μου, αντιμετώπιζε με αδιαφορία και ίσως και άρνηση το ενδεχόμενο οικογένειας. Αφού ο γυναικολόγος ολοκλήρωσε την εξέταση και μου είπε πως είμαι δύο μηνών αναρωτήθηκα αν έφτασε η στιγμή να σταθώ απέναντι στην πραγματικότητα και να κάνω μαζί το Μιχάλη μια διεξοδική κουβέντα.
Πήγα στον άνδρα μου με τα αποτελέσματα των εξετάσεων στο χέρι και ένα κουτί μπακλαβαδάκια που του αρέσουν. Σκέφτηκα πως αν του μιλούσα με το καλό και του έδειχνα πως η αγάπη μου γι’ αυτόν δε θα άλλαζε λόγω του επικείμενου μωρού, θα ηρεμούσε και θα αποδεχόταν το γεγονός με χαρά.
Με το που άνοιξα την πόρτα, τον άκουσα να μιλά στο τηλέφωνο και έβλεπα τη σιλουέτα του να πάλλεται νευρικά. Ευτυχώς για εμένα ήταν τόσο απορροφημένος από τη συζήτηση που δεν με άκουσε. Έτσι άφησα τα γλυκά στο τραπεζάκι του διαδρόμου και έστησα αυτί…
Μιλούσε με τον Σταύρο το γυναικολόγο μου!!!!! Από τα συμφραζόμενα του κατάλαβα πως αυτοί οι δύο είχαν μια συζήτηση για να μην πω καυγά. Λίγα λεπτά μετά ο Μιχάλης άρχισε να κλαίει και τον άκουσα να μονολογεί: «μη μου το κάνεις αυτό δε θα το αντέξω». Έτσι πλησίασα προς αυτόν και αφού τον χαιρέτησα με ένα ξερό «γεια» τον ρώτησα τι συμβαίνει.
Τον είδα να γίνεται κάτωχρος και να με κοιτά αποσβολωμένος. Καταλαβαίνετε τι ένοιωσα. Αηδία, θυμό και απέραντη λύπη….
Ο γάμος μας τώρα βρίσκονταν σε τεντωμένο σκοινί και έπρεπε να πάρω τις αποφάσεις μου.
Τον ρώτησα με μια ψυχρή φωνή τι συμβαίνει… Αρνήθηκε οποιαδήποτε κατηγορία. Άρχισε να φωνάζει και να λέει: «Δεν έκανα τίποτα απολύτως». Λίγες μέρες μετά και ενώ βλέπαμε τηλεόραση στο σαλόνι του σπιτιού μας μού αποκάλυψε περισσότερα από όσα ήθελα ποτέ να μάθω. Κατά τη διάρκεια του γάμου μας είχε παράλληλη ερωτική σχέση με το γυναικολόγο μου! Ένα κύμα ανατριχίλας και ναυτίας με κατέκλυσε καθώς συνέχισε την αγωνιώδη απολογία του.
Ήμασταν υποτίθεται το τέλειο ζευγάρι. Όμορφοι και οι δύο, με καλές σπουδές, δικές μας δουλειές και υποτίθεται ερωτευμένοι….
Συνειδητοποίησα όμως ότι η οικογενειακή ζωή μου βασίστηκε σε ένα απαίσιο ψέμα. Υπάρχουν τόσα πολλά ερωτήματα για μια σύζυγο σαν και εμένα: Δεν το είχα καταλάβει ότι ο άντρας μου ήταν by sexual; Είχα αγνοήσει τα σημάδια; Και αν είχα υποψίες γιατί δεν τον αντιμετώπισα νωρίτερα; Υποθέτω ότι πάντα είχα υποψίες αλλά ήμουν σε άρνηση.
Ο γάμος μας τώρα βρίσκονταν σε τεντωμένο σκοινί και έπρεπε να πάρω τις αποφάσεις μου.
Με ρώτησε την επομένη το πρωί αν θα πάρουμε διαζύγιο ή θα πάμε σε σύμβουλο γάμου… Δε σταμάτησε να μου λέει πως πάντα ήταν αφοσιωμένος σε εμένα και απορούσε γιατί δεν μπορούσα από εδώ και πέρα να αποδεχτώ τη σεξουαλικότητά του.
Η συγκαλυμμένη ομοφυλοφιλία όχι μόνο θα έθετε σε κίνδυνο το γάμο μας αλλά και το παιδί που θα ερχόταν 8 μήνες μετά, στο σπιτικό μας. Έτσι, αποφάσισα να τα τινάξω όλα στον αέρα. Του πέταξα τη βέρα στο τραπέζι της κουζίνας, μάζεψα τα πράγματά μου και πήγα σε μια φίλη μου.
Ο Μιχάλης (ο άντρας μου) δε σταμάτησε να με πολιορκεί. Μου ζήτησε μια δεύτερη ευκαιρία και μου είπε να κρατήσουμε το παιδί. Συνεχώς δηλώνει πως με αγαπά αλλά γεννήθηκε με την επιθυμία αραιά και που να πηγαίνει με άντρες.
Τώρα που σας γράφω δεν ξέρω τι να κάνω… Να τα τινάξω όλα στον αέρα ή να το αποδεχτώ;