Έζησα την απιστία, αλλά δεν έφυγα. Μέχρι τότε την είχα δει μόνο σε σειρές και σε ταινίες στην τηλεόραση αλλά το θέμα αυτό δεν με άγγιζε ιδιαίτερα. Με τις φίλες μου είχαμε κάνει πολύωρες συζητήσεις για το τι θα κάναμε αν ο σύντροφός μας, μας απατούσε και σχολιάζαμε αρνητικά τις γυναίκες που επέλεξαν να μείνουν στο γάμο τους παρόλο που ήξεραν ότι οι άντρες τους τις απατούσαν. Ποτέ, σκέφτηκα. Ποτέ δεν θα ανεχτώ κάτι τέτοιο αν μου συμβεί. Όχι μόνο δεν θα παντρευόμουν ποτέ έναν άντρα που το μάτι του «έπαιζε» ή με κάποιον που με απατούσε είτε είχα σχέση μαζί του είτε ήμασταν παντρεμένοι.
Όταν γνώρισα τον άντρα μου πριν από 20 χρόνια ένιωσα αμέσως πολύ οικεία μαζί του. Ήμουν η πρώτη του σοβαρή σχέση και η πρώτη γυναίκα που γνώρισε στους γονείς του. Δεν είχε απατήσει ποτέ καμία από τις προηγούμενες σχέσεις του όπως μου είχε πει. Με λάτρευε και αυτό ήταν κάτι που έβλεπαν όλοι. Ένιωσα ασφαλής μαζί του από την αρχή, ίσως παραπάνω ασφαλής απ’ ότι έπρεπε.
Παντρευτήκαμε και σχεδόν αμέσως γίναμε γονείς. Τρία παιδιά σε τρία χρόνια. Σταματήσαμε να αφιερώνουμε χρόνο ο ένας στον άλλον. Ασχολιόμασταν μόνο με τα παιδιά και τις δουλειές μας μέχρι που ο γάμος μας πήγε στο τέλος της λίστας με τις προτεραιότητες. Είχαμε ξεχάσει τι σημαίνει ραντεβού και χρόνος για εμάς τους δύο. Βάζαμε τα παιδιά για ύπνο, λέγαμε πέντε κουβέντες βιαστικά και πέφταμε και εμείς. Δεν φιλιόμασταν, δεν αγκαλιάζαμε ο ένας τον άλλον ούτε κάναμε σεξ. Είχα κουραστεί να δουλεύω και να έχω και το σπίτι και τα παιδιά. Δεν είχα απλά κουραστεί. Ήμουν εξαντλημένη. Ήμασταν όπως είναι δηλαδή οι περισσότερες οικογένειες με παιδιά.
Μία μέρα επέστρεψε σπίτι από τη δουλειά φέρνοντας δύο πίνακες ζωγραφικής που του τους είχε δώρο μία πελάτισσα – δύο πίνακες που λίγο αργότερα θα έκανα χίλια κομμάτια αφού μάθαινα ότι με απατούσε.
Ναι, δεν ήμασταν στα καλύτερά μας. Ναι, ο γάμος μας είχε βαλτώσει. Ναι, είχαμε προβλήματα αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι θα μου έκανε κάτι τέτοιο. Για εκείνον θα έβαζα και το χέρι μου στη φωτιά, αλλά όπως αποδείχθηκε θα καιγόμουν. Μου το είπε ένα απόγευμα καθώς καθόταν δίπλα μου στον καναπέ.
Μετά τον πανικό που επικράτησε εκείνο το βράδυ, έκανα εμετό και πήρα τηλέφωνο την καλύτερή μου φίλη και ας ήταν περασμένα μεσάνυχτα. Ζει πέντε ώρες μακριά αλλά μου είπε ότι την επόμενη μέρα θα ήταν εκεί και ήταν. Έδιωξα τον άντρα μου από το σπίτι και ζήτησα από την καλύτερή μου φίλη να μείνει μαζί μας λίγες μέρες πιο πολύ για να με βοηθήσει να συγκρατηθώ μπροστά στα παιδιά.
Ήμουν κομμάτια αλλά δεν με ένοιαζε. Τον άφησα να επιστρέψει σπίτι. Μου είπε ότι κράτησε πολύ λίγο και ότι δεν είχε συναισθήματα για εκείνη. Ήθελε απλά μία επιβεβαίωση, κάποια να του ανεβάσει την αυτοπεποίθηση, ό, τι και να μου έλεγε όμως δεν είχε νόημα πια. Δεν με ένοιαζε εκείνη. Δεν ήθελα να μάθω ποια ήταν, που έμενε, που δούλευε ή αν την αγαπούσε. Ποτέ δεν είχα την περιέργεια να μάθω το παραμικρό για εκείνη και ας γνώριζε ότι ο άντρας αυτός έχει γυναίκα και παιδιά στο σπίτι. Με εκείνον τα είχα βάλει. Εκείνος έφταιγε που πάτησε τους όρκους που έδωσε κάποτε ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Είχα τόσο πολύ θυμό και πόνο μέσα μου εξαιτίας του που δεν μπορούσα να καταλογίσω ευθύνες στην άλλη. Δεν την έψαξα ποτέ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ούτε ρώτησα να μάθω πώς είναι. Δεν άξιζε τον κόπο ούτε είχα όρεξη να ασχοληθώ. Είχα ενέργεια μόνο για να κλάψω για τον αποτυχημένο γάμο μου, για να φροντίσω τα παιδιά μου και να ανησυχώ για το τι θα απογίνω και πως θα προχωρήσω στη ζωή μου.
Υπήρχαν μέρες που δεν μπορούσα να μιλήσω ή να λειτουργήσω. Μουρμούριζα μόνο μερικές κουβέντες στα παιδιά που ήταν 4, 5 και 7 ετών και αυτό ήταν όλο. Προσπαθούσα για κάτι καλύτερο αλλά δεν μπορούσα.
Μερικές μέρες τα κατάφερνα και γινόμουν η φανταστική μητέρα που ήθελα να είμαι μέχρι κάτι να μου αποσπάσει την προσοχή και να επιστρέψω στην άθλια κατάσταση που ήμουν. Ήξερα ότι το θυμό και τη δυσαρέσκεια που ένιωθα για τον άντρα μου και την απιστία του δεν μπορούσα να τα σπρώξω κάτω από ένα χαλί και να προσποιηθώ ότι δεν υπάρχουν. Έπιανα τον εαυτό μου να θυμώνει για ασήμαντους λόγους, όπως επειδή ξέχασε να πάρει χαρτοπετσέτες ενώ του το είχα θυμίσει ή επειδή δεν έβαλε τα άπλυτα ρούχα του στο καλάθι, αλλά τα άφησε πάνω στο κρεβάτι και κάθε φορά έβρισκα την αφορμή που ήθελα για να τον κατηγορήσω για την αδιαφορία του, για την ανικανότητά του να είναι καλός σύζυγος και για την απιστία του. Δεν αντιδρούσε. Κατέβαζε το κεφάλι λες και ντρεπόταν και δεν μου αντιμίλησε ποτέ. Προσπαθούσε για το καλύτερο. Με πήγαινε στα αγαπημένα μου μέρη, στα αγαπημένα μου εστιατόρια, κανόνιζε να βγούμε ραντεβού, μου έπαιρνε δώρα και λουλούδια και δεν είπε το παραμικρό για τα χρήματα που άρχισα να ξοδεύω για τον εαυτό μου προσπαθώντας να γεμίσω το κενό που ένιωθα μέσα μου, το κενό που είχε αντικαταστήσει την άλλοτε ευτυχισμένη μας ζωή μαζί.
Του είπα πολλές φορές να ανοίξει την πόρτα να σηκωθεί να φύγει και να πάει να τη βρει. Του είπα ότι θα ήμουν καλύτερα χωρίς αυτόν και ότι προτιμούσα να είμαι μόνη παρά με κάποιον που έμενε από υποχρέωση. Άξιζα κάτι καλύτερο, το ίδιο και εκείνος. Κάτι τέτοιες στιγμές φαινόταν πιο πληγωμένος από ποτέ, πιο σοκαρισμένος γι’ αυτό που είχε γίνει και γι’ αυτό που είχε κάνει. Μου έλεγε πόσο έχει μετανιώσει και πόσο πολύ λυπάται και χαιρόμουν που τον έβλεπα να υποφέρει.
Άργησα πολύ να το ξεπεράσω. Για να είμαι ειλικρινής ακόμα το παλεύω. Αποφάσισα να το αφήσω πίσω μου, αλλά το άσχημο αυτό συναίσθημα της προδοσίας εξακολουθεί να έρχεται και να φεύγει ακόμα και σήμερα.
Τα παιδιά μας δεν έχουν ιδέα για την απιστία του μπαμπά τους. Δεν μιλάμε ποτέ γι’ αυτό όταν είναι εκείνα μπροστά. Η αγάπη που έχουν για το μπαμπά τους είναι ιερή για μένα. Τον λατρεύουν και αυτό δεν θέλω ποτέ να αλλάξει. Άλλο το τι έγινε ανάμεσά μας, άλλο η σχέση του με τα παιδιά του. Τις μέρες εκείνες που αναβιώνω την απιστία του και αρχίζω πάλι να γίνομαι επιθετική απέναντί του, τα παιδιά αντιδρούν και τα βάζουν μαζί μου που είμαι «τόσο κακιά με το μπαμπά».
Με το ζόρι κρατιέμαι να τους πω «Αχ και να ξέρατε. Δεν είμαι εγώ η κακιά. Αυτός είναι ο κακός. Αυτός παραλίγο να διαλύσει την οικογένειά μας», αλλά δεν το έκανα και δεν θα το κάνω και αυτό όχι μόνο για να προστατεύσω τα παιδιά μου αλλά και επειδή κάτι τέτοιο δεν θα βοηθήσει την οικογένειά μας τη δεδομένη στιγμή.
Είναι μία τόσο λεπτή κατάσταση και κάθε οικογένεια είναι διαφορετική. Το αν θα αποφασίσετε να μιλήσετε στα παιδιά σας, τους γονείς σας ή τους φίλους σας για τα προβλήματα που υπάρχουν στο γάμο σας εξαρτάται αποκλειστικά από εσάς.
Εγώ αποφάσισα να το πω μόνο στην καλύτερή μου φίλη και τα αδέρφια μου. Μέχρι εκεί και όχι γιατί δεν θέλω να το μάθει κανείς άλλος, αλλά επειδή βαριέμαι να εξηγώ στον καθένα γιατί επέλεξα να μείνω. Μου πήρε πολλά χρόνια για να χτίσω από την αρχή την οικογένειά μου και φοβάμαι ότι οι γνώμες των ξένων δεν θα με βοηθούσαν, αντίθετα θα θόλωναν την κρίση μου και δεν θα με άφηναν να πορευτώ στο δρόμο που είχα χαράξει.
Κάποιες φορές σκέφτηκα να φύγω, κάποιες να μείνω, κάποιες να απομακρυνθώ όσο το δυνατόν πιο μακριά από εκείνον, κάποιες να σταθώ δίπλα στα παιδιά μου και να το παλέψω.
Κι όμως είμαι ακόμα εδώ, πέντε χρόνια μετά, ακόμα παντρεμένη με τον ίδιο άντρα και ακόμα στο σκοτάδι σχετικά με την ερωμένη του.
Έμεινα γιατί αξίζει να αγωνιστώ για την οικογένειά μου. Έμεινα επειδή ο άντρας μου με αγαπά. Έμεινα επειδή η σκέψη και μόνο να έρχεται να παίρνει τα παιδιά κάθε Σαββατοκύριακο από την πόρτα του σπιτιού μου με πονούσε. Έμεινα γιατί πιστεύω στο γάμο μου. Έμεινα γιατί τώρα καταλαβαίνω τι σημαίνει να αποδεχτώ την επιλογή που έκανε, να τον συγχωρέσω και να τον αγαπώ ούτως ή άλλως. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορούσα να κάνω πριν πραγματικά μου συμβεί, τότε που έκρινα αρνητικά τις γυναίκες εκείνες που επέλεξαν να μείνουν. Τελικά το πιο εύκολο πράγμα είναι να κρίνεις όταν είσαι έξω από το χορό.
Η εξωσυζυγική σχέση του άντρα μου δεν καθορίζει το γάμο μας ούτε εμένα. Ξέρω ότι θα μπορούσα να ζήσω μία ευτυχισμένη ζωή ως ανύπαντρη μητέρα. Δεν θα ήταν εύκολο αλλά θα τα κατάφερνα. Ξέρω ότι θα μπορούσα να επιλέξω να τερματίσω το γάμο μας όποτε θέλω. Τώρα θέλω μόνο να είμαι η γυναίκα του. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν μπορώ να σας πω ψέματα λέγοντας ότι όλα είναι καλά. Μερικές φορές όταν το σκέφτομαι δεν μπορώ να αναπνεύσω αλλά αυτό δεν με πονάει τόσο όσο θα με πόναγε το οριστικό τέλος της σχέσης μας.
Έμεινα γιατί είναι η επιλογή μου, η ζωή μου και ο γάμος μου. Έμεινα γιατί αυτό ήταν το καλύτερο για μένα και όχι για τα παιδιά μου ή τον άντρα μου.
Αν ο άντρας σου σε απάτησε να θυμάσαι πάντα ότι η επιλογή είναι δική σου. Εσύ αποφασίζεις τι είναι καλύτερο για τη ζωή σου. Εσύ αποφασίζεις αν θα το πεις στα παιδιά, στους γείτονες και στους φίλους σου. Είναι δική σου και μόνο δική σου. Εσύ αποφασίζεις πώς θα το χειριστείς για να έχει η ιστορία σου το καλύτερο δυνατό τέλος ανεξάρτητα από την απόφαση που θα λάβεις.
Πηγή: scarymommy.com