Είμαι 3 χρόνια παντρεμένη και έχουμε ένα αγοράκι 5 ετών.
Παντρευτήκαμε και βαφτίσαμε και το παιδί σε κάπως μεγάλη ηλικία γιατί είχαμε φασαρίες, δεν με ήθελαν οι γονείς του, ήρθε η εγκυμοσύνη, δεν ήθελε γάμο, ένας χαμός.
Τεσπα υποτίθεται ξεπεράστηκαν όλα αυτά και ήμασταν καλά. Μέχρι που στις αρχές Γενάρη ο μικρός μας διαγνώστηκε με Κόβιντ κι αυτός αντί να κάτσει σπίτι να μπούμε σε καραντίνα σηκώθηκε κι έφυγε και πήγε να μείνει στους δικούς του με τη δικαιολογία ότι επειδή εργάζεται σε γηροκομείο μην το μεταφέρει στους ηλικιωμένους.
Ναι αλλά είχε ήδη συναναστραφεί με το παιδί και δεν είχε λογική. Τα ράπιντ του έβγαιναν αρνητικά δεν είχε λόγο.
Τεσπα το καταπίνω, περνάω όλο το ζόρι μόνη μου, ράπιντ συνέχεια εγώ κάθε 3 μέρες, το παιδί μέσα, πήρα άδεια από τη δουλειά στην πιο δύσκολη φάση της εταιρίας
. Εγώ ρίσκαρα τη θέση μου και αυτός πετούσε αετό, πήγαινε κανονικά στη δουλειά του και μετά για ποτάκια με συναδέλφους αφού έβγαζε φωτογραφίες και στόρις και τα ανέβαζε στο Ινσταγκραμ.
Ούτε καν να πει μια μέρα μήπως θέλετε κάτι απ’ έξω να σας το άφήσω έξω απ’ την πόρτα έστω. Τέτοιο θράσσος.
Πέρασαν οι μέρες βγήκαμε από την καραντίνα κι εγώ και το παιδί και όταν του είπα άντε τελειωνε έλα, μου είπε ότι πρέπει να κάτσει δυο βδομάδες ακόμα στους γονείς του για να σιγουρευτεί ότι δεν θα κολλήσει.
Κοινώς να κωλοβαρέσει, να γίνω εγώ η δουλάρα και η μπέιμπι σίτερ για να κάνει αυτός διακοπές.
Εγώ τώρα τί πρέπει να κάνω; Να τον στείλω στο διάολο να ηρεμήσω; Να κολλήσω κι εγώ κόβιντ και να πάω να του ρίξω ένα γλωσσόφιλο;
Πείτε εσείς!
Χριστίνα
πηγή : singleparent.gr