Τον συνάντησα όταν χώρισα απο μια μεγάλη σχέση που πήγαινε για γάμο.
Ήμασταν συμμαθητές και βρεθήκαμε ξανά μετά από χρόνια, σε κοινή παρέα. Με στήριξε πολύ σ’εκείνο τον χωρισμό, βγαίναμε δυο χρόνια σαν φίλοι ώσπου η φιλία έγινε έρωτας όταν τον είδα με άλλη.
Κάτι έπαθα, τον είδα αλλιώς, ζήλεψα. Ήταν μαζί ένα χρόνο και υπέφερα. Όταν κατάλαβα πως δεν τον έβλεπα μόνο σαν φίλο, έκανα πίσω από αξιοπρέπεια, σχεδόν εξαφανίστηκα από τη ζωή του.
Στην αρχή ήταν απορροφημένος στη σχέση του όμως μετά με αναζήτησε.
Δεν απαντούσα σε κλήσεις και μηνύματα και ήρθε μόνος του απο το σπίτι.
Με κυνήγησε και οταν του είπα πως τον ήθελα και δεν μπορούσα να το διαχειριστώ, άφησε την κοπέλα εκείνη και συνεχίσαμε μαζί.
6 μήνες μετά παντρευτήκαμε και κάναμε το αγοράκι μας που σήμερα ειναι 10 ετών.
Έρωτας, πάθος τρέλλα ακόμα και με το παιδί. Όλοι έλεγαν πόσο τρελλή και χαρούμενη οικογένεια ήμασταν.
Όταν εγραψα το παιδί στον παιδικό σταθμό, έπεσα πάνω σ εκείνη την κοπέλα που είχε αφήσει τοτε για μένα.
Είχα χάσει τα ίχνη της και μου έκανε εντύπωση. Εκείνη μου μίλησε πρώτη.
Είχε φέρει κι αυτή το αγοράκι της, μετακόμισε πρόσφατα ώστε το παιδί να είναι κοντά στον μπαμπά του, μου είπε.
Με ύφος. Σαν να μου έλεγε “Ο μπαμπάς του είναι ο άντρας σου ζώον ξύπνα. Εσένα παντρεύτηκε αλλά σ’ εμένα ξαναγύρισε!”.
Έτσι μου φάνηκε.
Το αγοράκι της ήταν ίδιο ο άντρας μου. Σάστισα. Το κοίταζα καλά καλά. Έλεγα δεν μπορει ιδέα μου ειναι.
Δεν είπα τίποτα. Το ένστικτό μου, ούρλιαζε. Βασανίστηκα πολύ. Ή θα τον έπιανα να του μιλούσα ή θα έβαζα ντετέκτιβ.
Μπα δεν μπορει ήμασταν τέλεια μαζί, δεν μου είχε δώσει ποτέ δικαίωμα.
Έβαλα ντετέκτιβ. Τους έπιασε μια μέρα όταν ο άντρας μου πήγε να δει το παιδί και εκείνη κατέβηκε να του το δώσει.
Είδα και τις φωτογραφίες.
Τον περίμενα σπίτι, του είχα φτιάξει τις βαλίτσες και τις είχα αφήσει στην πόρτα.
“Ωπ τί έγινε ποιος φεύγει;” με ρώτησε.
“Εσύ” του είπα.
Μου τα παραδέχτηκε όλα. Ήταν ένα βράδυ που είχαμε μαλωσει, τα είχε πιει, βρέθηκε αυτή μπροστά του, δεν πρόσεξαν.
Θα μου το έλεγε, δεν σήμαινε τίποτα, μπλα μπλα.
Αφού δεν σήμαινε γιατί δεν το είπες όταν μάλιστα το παιδί μας έχει αδερφάκι, πάνε μαζί σταθμό και δεν το ξέρει;
Σιωπή.
Γύρισε σ εκείνη επειδή “δεν σήμαινε τίποτα”.
Δεν το εχω ξεπεράσει, πάνε τόσα χρόνια και δεν μπορώ να κάνω σχέση αλλά δεν με νοιάζει αυτό.
Πιο πολύ με νοιάζει που κλόνισε για πάντα την εμπιστοσύνη μου, στους ανθρώπους.
Έφη