Η ιστορία του Claudio Viera de Oliveira σε κάνει να ξανασκέφτεσαι πού πραγματικά είναι τα όρια του τι μπορεί κανείς ή δεν μπορεί να κάνει- και μαζί και τα δικά σου.
Ο άνδρας γεννήθηκε με το κεφάλι ανάποδα, σαν να είναι δηλαδή μόνιμα γερμένο προς τα πίσω. Είχε επίσης σοβαρή δυσμορφία στα άκρα και οι γιατροί είπαν στη μητέρα του πως θα έπρεπε να τον αφήσει να πεθάνει. Άλλοι τη συμβούλευσαν να μην… τον ταΐζει καν επειδή ήταν τόσο άρρωστος που δεν είχε νόημα.
Ο Claudio όμως διέψευσε όλες τις εκτιμήσεις και όχι μόνο έζησε αλλά έγραψε και βιβλίο για τη ζωή του- κλείνοντας τα 40 του!
Γεννήθηκε με αρθρογρύπωση, σπάνια διαταραχή που «ενώνει» τις αρθρώσεις με αποτέλεσμα το κεφάλι του να είναι ανάποδα και να κοιτά όχι μπροστά αλλά πίσω.
Ο Βραζιλιάνος όμως έμαθε να κρατά μολύβι με το στόμα για να γράφει, στη συνέχεια ποντίκι για να χρησιμοποιεί υπολογιστή και ακόμα και τηλέφωνο και τότε συνειδητοποίησε πως μπορούσε να βρει τρόπους να ξεπεράσει τις δυσκολίες που του επεφύλασσε η ζωή του. Σπούδασε λογιστικά και δίνει διαλέξεις μιλώντας για τη ζωή του.
Είδε μάλιστα και το βιβλίο του, με τίτλο «Ο κόσμος είναι ανάποδα» να τυπώνεται και να κυκλοφορεί.
«Ο κόσμος μου έλεγε πως το μωρό μου θα πέθαινε επειδή μετά βίας ανέπνεε όταν γεννήθηκε. Κάποιος μου είπε να μην τον ταΐζω», θυμάται η μητέρα του.
Παρά τις «συμβουλές» εκείνη επέλεξε να τους αγνοήσει όλους και ο Claudio έμαθε σιγά σιγά να αποκτά δεξιότητες απαραίτητες για τη ζωή του.
«Από τότε που ήμουν παιδί ήθελα κάτι να κάνω, με κάτι να καταπιάνομαι, δεν ήθελα να είμαι πλήρως εξαρτημένος από τους άλλους», λέει ο ίδιος, «είμαι λογιστής, συμβουλεύω τους πελάτες μου. Έμαθα να ανοίγω την τηλεόραση, να απαντώ στο κινητό, να ανοίγω το ραδιόφωνο και τον υπολογιστή μου εντελώς μόνος μου».
Έτσι κατάφερε να τελειώσει το σχολείο και να συνεχίσει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Feira de Santana. «Ποτέ δεν προσπαθήσαμε να τον αλλάξουμε, να τον ‘διορθώσουμε’. Πάντα ήθελε να κάνει όλα τα ‘κανονικά’ πράγματα που κάνουν όλοι. Γι’ αυτό έχει τόση αυτοπεποίθηση, δεν ντρέπεται να κυκλοφορεί στο δρόμο, αντίθετα, τραγουδάει και χορεύει», εξηγεί η μητέρα του.
Όταν ήταν μικρός έπρεπε κάποιος άλλος να τον μεταφέρει παντού αλλά στα οκτώ του ο 40χρονος έμαθε να περπατά στα γόνατά του. Η οικογένειά του έπρεπε να αλλάξει το δάπεδο του σπιτιού ώστε να μπορεί να κινείται χωρίς να τραυματίζεται. Επίσης το κρεβάτι του, οι πρίζες και τα φώτα όλα έπρεπε να τοποθετηθούν χαμηλότερα για να μπορεί να τα χρησιμοποιεί χωρίς να ζητά βοήθεια.
Λόγω της ασυνήθιστης μορφής του ο Claudio δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει αναπηρικό αμαξίδιο με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κινείται με ανεξαρτησία εκτός σπιτιού- αλλά εκείνος ικέτευε τη μητέρα του να τον αφήσει να πάει σχολείο με τα άλλα παιδιά.
«Σε όλη τη ζωή μου προσάρμοζα το σώμα μου στον κόσμο. Τώρα δεν βλέπω πια τον εαυτό μου ως διαφορετικό. Είμαι ένας κανονικός άνθρωπος. Δεν βλέπω τον κόσμο ανάποδα, αυτό είναι ένα από τα πράγματα που πάντα λέω στις διαλέξεις μου. Σήμερα είναι πολύ πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις το κοινό. Δεν φοβάμαι πια και μπορώ να πω πως είμαι επαγγελματίας ομιλητής και δέχομαι προσκλήσεις από όλο τον κόσμο».
Πηγή: newsbeast.gr