Η Ντίνα και η Θοδώρα είναι φίλες από τα μέσα της δεκαετίας του 1940. Για κάποια χρόνια χάθηκαν, όπως συμβαίνει σε όλες τις φιλίες. Οι τροχιές τους ξανάσμιξαν όμως και από τότε απολαμβάνουν το καφεδάκι τους στο μπαλκόνι, πότε της μίας και πότε της άλλης ευχόμενες «τα σπίτια τους να ήταν πιο κοντά, για να πεθάνουν η μια κοντά στην άλλη».
Δίπλα-δίπλα από τα μέσα της δεκαετίας του ’40. Και ονειρεύονται να πεθάνουν μαζί.
Από την παιδική μου ηλικία θυμάμαι τη «θεία Θοδώρα», που μέχρι την εφηβεία τη νομίζαμε με τα αδέρφια μου αδερφή της μητέρας μας. Αργότερα, η «θεία Θοδώρα» έγινε σκέτο «Θοδώρα» και έτσι τη φωνάζουμε μέχρι σήμερα.
Η Ντίνα (Μποσκοΐτου) και η Θοδώρα (Βιδάλη) είναι φίλες από τα μέσα της δεκαετίας του 1940.
Για κάποια χρόνια χάθηκαν, όπως συμβαίνει σε όλες τις φιλίες. Οι τροχιές τους ξανάσμιξαν όμως και από τότε απολαμβάνουν το καφεδάκι τους στο μπαλκόνι, πότε της μίας και πότε της άλλης.
Ντίνα: Γνωριστήκαμε στη γειτονιά στον Βόλο, μικρά κοριτσάκια, 10-11 ετών.
Θοδώρα: Στην οδό Αλεξάνδρας, στον Βόλο! Ήμασταν αχώριστες από τότε.
Ντίνα: Μεγαλώνοντας, πηγαίναμε μαζί Κατηχητικό και κάνα σινεμαδάκι. Μας συνόδευε τακτικά η μητέρα μου, η συγχωρεμένη κυρία Ελένη.
Θοδώρα: Εμείς ήμασταν πέντε κορίτσια και μετά τον θάνατο του πατέρα μας με έδωσαν για υιοθεσία στον μοίραρχο Χρήστο Πατούλα. Ήμουν ψυχοκόρη, αλλά ο Πατούλας έλεγε: «Θα το ’χω πάντα δίπλα μου το κορίτσι αυτό μέχρι να πεθάνω».
Ντίνα: Μια φορά είδαμε στο σινεμά τον Κώστα Βουτσά σε μια ωραία ταινία. Ρωτάγαμε ο ένας με τον άλλον την ηλικία του. Ήταν 23 ετών παιδί κι αυτός!
Θοδώρα: Εκτός από σινεμά, πηγαίναμε και βόλτες στην παραλία του Βόλου και τα λέγαμε. Τότε δεν υπήρχαν οι καφετέριες. Εγώ δεν κοίταξα ποτέ κανένα αγόρι!
Ντίνα: Καλά, μωρέ, ξέχασες τον Γιώργο που του άρεσε η Λίτσα και το συζητάγαμε; Είμαστε 14-15 χρονών!
Θοδώρα: Εγώ δεν κοίταξα, γιατί δεν τους πίστευα. Ένας Τρικεριώτης, μάλιστα, με παρακολούθησε και πήγε να μπει με το ζόρι στο σπίτι. Του λέω εγώ: «Έχω ανθρώπους που με προστατεύουν! Αν σου βαστάει, έλα!».
Ντίνα: Στη γειτονιά μας ήταν η Λέσχη Αξιωματικών. Ένα παλικάρι απ’ αυτούς με έβλεπε που έβγαινα για ψώνια και μ’ ερωτεύτηκε τρελά, σε σημείο που ήθελε να με κλέψει! Έλεγε «Θα πεθάνω, αν δεν την πάρω!». Εγώ όμως δεν τον αγαπούσα, ούτε ήθελα σχέση. Λοιπόν, τον άνθρωπο αυτόν, όταν χειρουργήθηκα στην καρδιά το 2010, τον είδα σαν σε όραμα δίπλα στους γονείς μου, να με κοιτάζουν κι οι τρεις μαζί!
Θοδώρα: Παντρεύτηκα με προξενιό. Αυτός στην Τήνο, εγώ στη Νέα Σμύρνη. Πήραν μια φωτογραφία μου χωρίς να το ξέρω και την έστειλαν στον Νάτσιο. Ιγνάτιος ήταν το όνομά του. Ήρθε στην Αθήνα, ειδωθήκαμε. Ήξερα πόσο καλοί άνθρωποι ήταν οι συγγενείς του, όπως καλός υπήρξε κι ο ίδιος στην οικογένεια και σε μένα. Ο Νάτσιος αγαπούσε πολύ την Ντίνα. Μέχρι που ξεψυχούσε στο νοσοκομείο, της έλεγε «Θα έρθεις στην Τήνο να σε έχουμε κοντά μας».
Ντίνα: Εκείνη την εποχή ήταν στις δόξες του ο Ιταλός ηθοποιός Αμαντέο Νατσάρι. Ο άντρας μου, νέο παλικάρι τότε, ήταν πολύ όμορφος, του έμοιαζε. Μετά από μεγάλη αλληλογραφία, ήρθα στην Αθήνα, αρραβωνιαστήκαμε και παντρευτήκαμε. Από κει και πέρα, κάναμε τρία παιδιά που με λατρεύουν και είμαι ευτυχισμένη.
Θοδώρα: Ήμουν στον αρραβώνα της Ντίνας!
Ντίνα: Κι εγώ στον γάμο σου, Θοδώρα!
Θοδώρα: Ποτέ δεν τσακωθήκαμε κι ούτε θα τσακωθούμε!
Ντίνα: Αχ, Θοδώρα μου…
Θοδώρα: Το ’60 έφυγαν για Γερμανία. Δεν υπήρχαν ούτε τηλέφωνα, ούτε τίποτα. Χαθήκαμε για 10 χρόνια.
Ντίνα: Τον Αύγουστο του ’60 πήγαμε και τους είδαμε στην Τήνο και τους χαιρετίσαμε. Τον άλλο μήνα φύγαμε για Γερμανία. Πηγαινοερχόμουν όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς να την ξεχνάω. Το ’70 που γυρίσαμε οριστικά βρήκα τυχαία το τηλέφωνό της και της τηλεφώνησα. Ξαναβρήκα μια Θοδώρα με κάτασπρα, κατσαρά μαλλιά. Δάκρυσα!
Θοδώρα: Κλαίγανε και τα δύο τα κορίτσια!
Ντίνα: Αρχίσαμε τις επισκέψεις. Την πρώτη φορά ήρθε με την κόρη της, τη γνωστή ηθοποιό σήμερα Άννα-Μαρία Βιδάλη, που ήταν τότε στα 12 και ο μεγάλος μου γιος στα 10. Έπαιζαν τα παιδιά μας και μου φαινόταν σαν ψέματα.
Θοδώρα: Πηγαίναμε στης Ντίνας. Έραψα κι ένα φουστάνι σε μια μοδίστρα στο από κάτω πάτωμα και πήγαινα για πρόβα, οπότε βλεπόμασταν τακτικά. Η φιλία μας μεγάλωσε και πάλι!
Ντίνα: Πολύ σημαντική η φιλία! Κοντά της έρχεται η πραγματική αγάπη κι η εμπιστοσύνη!
Θοδώρα: Ο άνθρωπος πρέπει να ’χει πάντα δίπλα του έναν άλλον άνθρωπο για να μην ξεχνάει ποτέ την έννοια της φιλίας.
Ντίνα: Ακόμα και σήμερα, τα καλοκαίρια πηγαίνουμε στην Τήνο, στη φίλη μου, και κάνουμε τα μπάνια μας.
Θοδώρα: Μακάρι τα σπίτια μας να ήταν πιο κοντά. Να πεθάνουμε η μια κοντά στην άλλη. Όπως ξεκινήσαμε, έτσι να σβήσουμε.
Του Αντώνη Μποσκοΐτη
*Το άρθρο ανέβηκε αρχικά στο greka.lifo.gr