Αν με ρωτήσεις πότε έκανα τελευταία φορά μπάνιο δεν θυμάμαι να σου πω. Είναι 6 το απόγευμα και δεν έχω βάλει μπουκιά στο στόμα μου. Ήπια 2 κούπες καφέ πριν από 12 ώρες και ακόμα παλεύω την τρίτη και ας κοντεύει να βραδιάσει.
Το σουτιέν που φοράω (και απορώ γιατί το φοράω αφού έξω από το σπίτι σπάνια βγαίνω) είναι τουλάχιστον τριών ετών και το ένα γαντζάκι στην πίσω πλευρά έχει χαλάσει, όπως σε όλα μου τα σουτιέν. Τα πράγματά μου είναι σκορπισμένα μέσα στο σπίτι – δεν ξέρω πού. Δεν υπάρχει μέρα που να μην ψάξω κάτι, από ρούχα μέχρι γυαλιά, κινητά κ.α.
Έκανα όμως και κάτι καλό. Πήγα για πρώτη φορά κομμωτήριο μετά από τρία χρόνια. Τα μαλλιά μου είχαν μακρύνει και ήταν σπασμένα στις άκρες. Ήθελαν ένα γερό καθάρισμα. Τώρα δείχνω τουλάχιστον περισσότερο «άνθρωπος».
Το πρόβλημά μου είναι άλλο. Δεν είναι τα μαλλιά, ούτε η ακαταστασία, ούτε η ταλαιπωρία μου, ούτε τίποτα. Υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι αόρατη μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Πολλές φορές νιώθω ότι είμαι ο μοναδικός οδηγός σε ένα τρένο, στο οποίο όλοι οι άλλοι είναι επιβάτες, άρα απευθύνονται σε μένα ο, τι κι αν συμβεί. Όλα βαραίνουν εμένα: φαγητό, ρούχα, να πλύνουν τα δόντια τους, να κάνουν μπάνιο, να πάνε διαβασμένα σχολείο. Φροντίζω τους πάντες, αλλά εμένα δεν με φροντίζει κανείς. Η μαμά σε αυτό το σπίτι περνά απαρατήρητη λες και δεν έχει ανάγκες. Είναι σαν να εννοείται ότι η μαμά πρέπει να τα κάνει όλα χωρίς κανείς να σκέφτεται αν μπορεί ή θέλει.
Δεν το βαρυγκωμώ που είμαι μαμά. Τα παιδιά μου είναι ο λόγος που υπάρχω και δεν έχω καλύτερο από το να τους δίνω τα πάντα, ακόμα και την ψυχή μου, αν χρειαστεί. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν στεναχωριέμαι που δεν λαμβάνει κανείς υπόψιν του τις ανάγκες μου.
Όταν περνούν από δίπλα σου τα ίδια σου τα παιδιά και σε προσπερνούν είναι από τα πιο άσχημα συναισθήματα που μπορείς να νιώσεις. Είναι λες και η κοινωνία σε έχει «παρκάρει» στη γωνία, λες σε έχει «δεσμεύσει» στο μητρικό σου ρόλο και παύεις να θεωρείσαι άτομο. Παύεις να έχεις προσωπικότητα, συναισθήματα, ανάγκες μέχρι τα παιδιά σου να μεγαλώσουν και να εγκαταλείψουν το πατρικό τους.
Πολλά απ’ όσα κάνω καθημερινά δεν αναγνωρίζονται. Από το πιο μικρό μέχρι και το πιο μεγάλο, για όλα είμαι υπεύθυνη εγώ και όλοι στο σπίτι τα θεωρούν δεδομένα.
Σας τα γράφω όλα αυτά για να σας πω ότι θέλω να νιώσω άνθρωπος ξανά. Θέλω να ξανανιώσω γυναίκα. Το γεγονός ότι έγινα μητέρα και μου αρέσει να λειτουργώ σαν μητέρα δεν σημαίνει ότι πρέπει να διώξω από μέσα μου τις επιθυμίες και τις ανάγκες μου. Στερούμαι πολλά εξαιτίας της έλλειψης χρόνου. Οι 24 ώρες της ημέρας δεν μου φτάνουν ούτε τα δύο χέρια και τα δύο πόδια μου για να τα προλάβω όλα, αλλά και για να κάνω κάτι για τον εαυτό μου. Είναι όλοι ευχαριστημένοι εκτός από εμένα.
Δεν πιστεύω να υπάρχει μάνα που να μην έχει νιώσει έτσι τουλάχιστον μία φορά στη ζωή της. Είμαι σίγουρη πως πολλές άλλες μαμάδες σαν και μένα έχουν εκφράσει κάποια στιγμή κάποια ανάγκη τους, η οποία «εξανεμίστηκε» χωρίς να εισακουστεί.
Είναι δυνατόν μία μαμά να χρειάζεται βοήθεια; Δεν θα είναι καλά για να ζητά βοήθεια.
Είναι δυνατόν μία μαμά να μην αισθάνεται καλά; Αποκλείεται, οι μαμάδες ποτέ δεν αρρωσταίνουν.
Χρειάζεται μια μαμά διάλειμμα; Αποκλείεται.
Ας της δώσουμε μία χείρα βοηθείας ή καλύτερα ας λάβουμε σοβαρά υπόψιν μας αυτά που λέει. Μπορεί να γελάμε γιατί πιστεύουμε ότι κάνει πλάκα όταν λέει ότι έχει να κάνει μπάνιο εδώ και κάτι χρόνια, αλλά το θέμα είναι ιδιαίτερα σοβαρό. Χρειάζεται και εκείνη ένα ζεστό, ανέμελο ντους παραπάνω από μία φορά την εβδομάδα χωρίς να τη διακόπτει κανείς και χωρίς να έχει την έγνοια των παιδιών.
Χρειάζεται ένα ζεστό καφέ και λίγα λεπτά παραπάνω το πρωί να χουζουρέψει στο κρεβάτι της. Πρέπει να τρώει καλά συγκεκριμένες ώρες τη μέρα και όχι όποτε προλαβαίνει, αν θέλει να ανταποκριθεί στα καθήκοντά της ως μαμά.
Θέλει τα παιδιά της να την ακούν όταν τους μιλάει και να μη νιώθει ένοχη μόνο και μόνο επειδή είπε αυτά που σκεφτόταν.
Τι ψυχή έχει ένα ευχαριστώ; Μία απλή λεξούλα είναι, αλλά πόσο μεγάλη ικανοποίηση θα φέρει στην ψυχή μιας μαμάς.
Ένα ευχαριστώ για τη φροντίδα της, το ενδιαφέρον της, τις δουλειές που κάνει για να τα βρίσκουν όλα οι άλλοι έτοιμα. Ένα ευχαριστώ που είναι μαμά και μοιράζει απλόχερα την αγάπη της στα παιδιά της.
Καμία μητέρα δεν θέλει να αισθάνεται αόρατη. Είμαστε εδώ, δείτε μας. Θέλουμε να ξέρουμε ότι αξίζουμε.