Για τις δύσκολες εποχές των παιδικών του χρόνων και το δυσάρεστο περιστατικό που βίωσε σε παιδική ηλικία μίλησε, μεταξύ άλλων, ο Νίκος Δένδιας σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Εspresso.
Εκανε πρωτοχρονιάτικο δώρο στον εαυτό του μια στρατιωτική Dacota, μοντέλο DC3, προσθέτοντάς τη στη μεγάλη συλλογή παιχνιδιών αεροπλάνων που έχει στο σπίτι, «παιδικό απωθημένο», αφού ως παιδί δεν μπορούσε να έχει τα παιχνίδια που ήθελε.
Πέρασε τα νεανικά χρόνια του ζώντας ως εσωτερικός μαθητής σε δωμάτιο του Κολλεγίου Αθηνών, δούλεψε σε εταιρία καλλυντικών, έπαιξε στο καζίνο για να βρει χρήματα και να δει το ματς Αγιαξ – Παναθηναϊκός, και φλέρταρε τη γυναίκα του όντας δικηγόρος στο διαζύγιό της! Θυμάται τον Κώστα Καραμανλή, ναύτη και φοιτητή της Νομικής, να έρχεται στις συνελεύσεις με Fiat 132 Top Manager. Ο υπέροχος Κερκυραίος Νίκος Δένδιας, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και βουλευτής Β’ Αθήνας της Ν.Δ., μιλάει έξω από τα δόντια για τη μοναδική ζωή του, που τη φωτίζει ο μεγάλος έρωτάς του για τη Δάφνη.
Τι είναι η Κέρκυρα για σένα;
Οι γονείς μου κατάγονται από τους Παξούς και ζούσαν στην Κέρκυρα. Εάν διαχρονικά μου πει κάποιος να ορίσω το σπίτι μου, σπίτι μου είναι η Κέρκυρα. Είναι ένα μέρος που, αν το ξέρεις και το αγαπήσεις, δημιουργεί μια τεράστια αίσθηση πολιτιστικής κληρονομιάς. Περηφανεύομαι που κατάφερα, δουλεύοντας με άλλους ανθρώπους, να γίνει η Κέρκυρα προστατευόμενο μνημείο της UNESCO, μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
Ποια στοιχεία του περιβάλλοντός της σε επηρέασαν;
Ολα. Ο καιρός της, η υγρασία, η βροχή, η συχνή ομίχλη… Γίνεται κανείς και πιο μελαγχολικός.
Θυμάσαι καλά παιδικά χρόνια;
Εως τα 8 μου ζούσα στο νησί και ύστερα πήρα υποτροφία και πήγα στο Κολλέγιο. Μεγάλωσα ως εσωτερικός μαθητής στο Κολλέγιο Αθηνών, στο Ψυχικό.
Εσωτερικός μαθητής στο Κολλέγιο;
Το Κολλέγιο είχε απίστευτα σκληρό πρόγραμμα για ένα παιδί. Ξυπνούσα στις 6 το πρωί και ύστερα ήταν όλα προγραμματισμένα. Περνούσα από επιθεώρηση ακόμη και για το πώς τοποθετούσα τα πράγματά μου. Ημουν υποχρεωμένος να τρώω με γραβάτα και κοστούμι, και να ελέγχομαι για το πώς είναι το κοστούμι μου. Ηταν ένα πολύ πειθαρχημένο περιβάλλον με αυστηρές ποινές.
Δύσκολη ζωή για ένα οκτάχρονο, όμως, μακριά από το σπίτι του, στο δωμάτιο ενός σχολείου. Τίνος απόφαση ήταν αυτή;
Ηταν μια καθαρή απόφαση που πήρα περισσότερο με τον πατέρα μου, παρά με τη μάνα μου. Το κουβεντιάσαμε, σαν μια ευκαιρία καλύτερης μόρφωσης, γιατί εγώ ήμουν ένα φτωχό παιδί. Για την ακρίβεια, ως παιδί έχω περάσει διάφορα στάδια, γιατί ο πατέρας μου πότε είχε λεφτά και πότε όχι. Οντας έμπορος τροφίμων, υπήρχαν εποχές που δεν είχαμε καθόλου χρήματα, μα καθόλου. Θυμάμαι τοκογλύφους στο σπίτι. Ποτέ στη ζωή μου, ως δικηγόρος, δεν είχα τοκογλύφο πελάτη, ακριβώς για αυτό. Χάσαμε το σπίτι μας σε πλειστηριασμό και αυτό στην παιδική ηλικία είναι πολύ δυσάρεστο να το βιώνεις. Δεν είχαμε λεφτά για να πάρω παιχνίδια τότε και γι’ αυτό και ως ενήλικας έχω πάρα πολλά παιχνίδια… Επίσης, ένας από τους λόγους που θέλω να προστατεύεται η πρώτη κατοικία σήμερα είναι ότι ξέρω τι σημαίνει να χάνεις το σπίτι σου. Να παίρνεις τα πράγματά σου και να ξεσπιτώνεσαι επειδή έχασες το σπίτι σου. Εγώ το έζησα αυτό.
Τι παιχνίδια αγοράζεις σήμερα που δεν μπορούσες ως παιδί;
Μου αρέσουν τα συναρμολογούμενα αεροπλανάκια. Εχω δύο βιβλιοθήκες γεμάτες αεροπλανάκια-μοντέλα. Και τώρα, για την Πρωτοχρονιά, έκανα δώρο στον εαυτό μου ένα DC3, Dacota. Ενα στρατιωτικό αεροπλάνο.
Πώς ένα φτωχό παιδί ισορρόπησε σε ένα σχολείο πλούσιων γόνων;
Το Κολλέγιο ήταν, στα δικά μου μάτια, μια εξαιρετική ευκαιρία, αν και όντως υπήρχε μια μεγάλη διαφορά μεταξύ των παιδιών, οικονομική και κοινωνική. Φυσικά το σχολείο επέτρεπε την εξίσωση, μη σου πω ότι την επέβαλλε κιόλας. Δεν ήταν ένα σχολείο νεόπλουτων. Η διαφορά η δική μου με τους εύπορους συμμαθητές μου δεν φαινόταν μέσα στην εβδομάδα. Ηταν εκεί, όμως, τα Σαββατοκύριακα. Η διαφορά ανάμεσα σε αυτόν που ζει σε μια βίλα στο Ψυχικό το Σαββατοκύριακο και σε αυτόν που ζει σε μια σοφίτα στην Κέρκυρα είναι μεγάλη. Ομως, το σχολείο αυτό το εξισορροπούσε.
Μίλησέ μου για τη μητέρα σου.
Η μάνα μου είναι προστατευτική και αγχώδης μονίμως. Βρίσκεται στη λογική της Ελληνίδας μάνας, που λέει ότι «θυσιάζομαι για τα παιδιά μου». Ακόμη και τώρα, που είναι 82 ετών, μπορεί να με κυνηγήσει για να φορέσω πουλόβερ…
Πότε ερωτεύτηκες πρώτη φορά;
Οταν γνώρισα τη γυναίκα μου, τη Δάφνη. Είχα και έναν προηγούμενο γάμο με μια συνάδελφο, η οποία μετά έγινε συμβολαιογράφος, και ο οποίος έγινε στο πλαίσιο «έχουμε το μυαλό μας πάνω από το κεφάλι μας». Η δεύτερη γυναίκα μου έχει παίξει τεράστιο ρόλο στη ζωή μου. Τη γνώρισα ως πελάτισσα στο δικηγορικό γραφείο μου, σε υπόθεση δικού της διαζυγίου.
Τι ξεχώρισες σε αυτήν;
Είναι πολύ αστείο το τι ξεχώρισα σε αυτήν. Τη συμπεριφορά της απέναντι στον πρώην σύζυγό της. Ενώ είχαμε κατασχέσει όλη την περιουσία του (υπάρχει η γνωστή αξίωση στα αποκτήματα στις διαδικασίες διαζυγίου) και ενώ δικαστικά καταλήξαμε μια χαρά, εκείνη του τα έδωσε όλα πίσω, ακόμη και το αυτοκίνητο. Η απόφαση του δικαστηρίου δεν εκτελέστηκε ποτέ. Είμαστε μαζί 18 χρόνια τώρα. Η υπομονή της Δάφνης απέναντι στις ιδιαιτερότητες της πολιτικής είναι αυτό που εκτιμώ σε εκείνη. Εγώ έχω το ελάττωμα να μεταφέρω τις δυσκολίες στο σπίτι, ενώ εκείνη ακριβώς το αντίθετο.
Μίλησέ μου για τα παιδιά σου.
Είναι η Σοφία από τον πρώτο γάμο της γυναίκας μου, που διδάσκει στο Λονδίνο, ο γιος μου, ο Σπύρος, που είναι στρατιωτικός γιατρός, και ο Στέφανος, που είναι μαθητής λυκείου στο Κολλέγιο.
Ποια ήταν η πρώτη δουλειά σου;
Ως φοιτητής δούλεψα στην εταιρία καλλυντικών Σαράντης και αυτή ήταν η πρώτη δουλειά μου. Εβγαζαν τη φίρμα Prosar. Ο Σαράντης ήταν συμμαθητής μου στο σχολείο και έτσι βρήκα αυτήν τη δουλειά. Ημουν βοηθός λογιστηρίου. Κατηγοριοποιούσα τους μπαταχτσήδες της εταιρίας.
Στα νιάτα τους οι περισσότεροι είναι αριστεροί. Εσύ γιατί όχι; Γεννήθηκες δεξιός;
Την ταύτιση με τη Ν.Δ. την απέκτησα στο πανεπιστήμιο διά του αποκλεισμού. Είδα τι δεν είμαι. Η Αριστερά τότε είχε στοιχεία βιαιότητας. Ηταν καθεστώς. Το να είσαι νεοδημοκράτης στο πανεπιστήμιο το 1978 απαιτούσε γενναιότητα. Δεν ήταν απλό να πας να μιλήσεις σε συνέλευση της ΔΑΠ. Στις συνελεύσεις ερχόταν κύμα αντίδρασης καταπάνω μας, που στην καλύτερη περίπτωση μας έβριζε μόνο. Ενα κομμάτι ψήφων ήταν κρυφό.
Τα παιδιά σου επικροτούν την πολιτική;
Τα δύο μεγάλα, όχι. Ο μικρός, επειδή μεγάλωσε μέσα σε αυτό, το βλέπει διαφορετικά. Βλέπει τη Ν.Δ. όπως τον Παναθηναϊκό… Τον αγαπάμε, έχουμε μεγαλώσει μέσα σε αυτόν και θέλουμε να κερδίζει. Η ταύτιση γινόταν σε εποχές που η «Τριφυλλάρα» πετούσε.
Για σένα τι κάνεις;
Γυμνάζομαι εξ ανάγκης, γιατί έχω πρόβλημα στη μέση μου, κάνω pilates. Αυτό που θα μου άρεσε ήταν να παίζω μπάλα, αλλά δεν γίνεται. Το αίσθημα του να κλοτσάς την μπάλα είναι μοναδικό. Διαβάζω πολύ και τρελαίνομαι για κινηματογράφο. Μου άρεσε πολύ τελευταία η ταινία «Πάτερσον» του Τζιμ Τζάρμους. Μιλά για την καθημερινή ρουτίνα του οδηγού λεωφορείου στο Πάτερσον του Νιου Τζέρσι, είναι ένα περίεργο έργο. Το ίδιο ενδιαφέρον ήταν και ένα άλλο έργο του Τζάρμους, με τον τίτλο «Νεκρός άνθρωπος». Η αγαπημένη μου ταινία, όμως, είναι το πρώτο «Μπλέιντ ράνερ». Και αυτό γιατί θέτει και συγχρόνως απαντά σε όλα τα βασικά ερωτήματα στη ζωή του ανθρώπου.
Ως Κερκυραίος, το τραγούδι και ο χορός υπάρχουν μέσα σου όπως στους περισσότερους συντοπίτες σου;
Οχι, εγώ δεν το έχω αυτό. Μικρός μάθαινα βυζαντινή μουσική και τώρα μου αρέσει να ακούω κλασική μουσική και τζαζ. Πιστεύω ότι ο αυτοσχεδιασμός της τζαζ είναι μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία του ανθρώπινου γένους. Τρελαίνομαι για Σούμπερτ.
Από λαϊκή μουσική θα διάλεγες κάτι;
Αγαπημένοι μου είναι ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο Μπάμπης Τσέρτος και στο μπουζούκι ο Χρήστος Νικολόπουλος. Η Φωτεινή Βελεσιώτου έχει φοβερή φωνή. Η μεγάλη Σωτηρία Μπέλλου, που τη λάτρευα, και η Βελεσιώτου δίνουν άλλη διάσταση στη γυναικεία φωνή.
Κλαίνε οι άντρες, και δη οι Κερκυραίοι;
Φυσικά και κλαίνε. Κλαίω και εγώ, είμαι πολύ συναισθηματικός. Εχω κλάψει ακόμη και για τον Παναθηναϊκό, όταν χάσαμε 3-0 από τον Αγιαξ στο Ολυμπιακό Στάδιο. Εκλαψα με κλάμα γοερό, έσκασα. Ημουν φοιτητής στην Αγγλία τότε και πήγα στο γήπεδο με χρήματα που κέρδισα στο καζίνο. Παίζοντας για πλάκα με φίλους, κατά τύχη, μαύρα – κόκκινα, μου ήρθε 17 φορές μαύρο. Με αυτά τα λεφτά έκανα δύο πράγματα: πήγα στο Αμστερνταμ, είδα τον Παναθηναϊκό που έπαιζε εκεί, όπου κερδίσαμε 1-0, και μετά έρχομαι στην Αθήνα και τρώμε τρία γκολ προτού συμπληρωθεί το πρώτο ημίχρονο. Κατέρρευσα και έκλαψα. Ο Παναθηναϊκός είναι κομμάτι της ζωής μου πολύ σημαντικό.
Τι θέλεις να φέρει η νέα χρονιά;
Θα ήθελα να κερδίσουμε τις εκλογές αυτόν τον χρόνο.