«Χαμογέλα ρε! Πέρασε πια»
Η Ηρώ Καριοφύλλη «έφυγε» σήμερα, Τρίτη 1 Ιουλίου, από τη ζωή και ο θάνατός βύθισε στο πένθος τον δημοσιογραφικό και καλλιτεχνικό κόσμο. Η γνωστή δημοσιογράφος πάλευε με τον καρκίνο και δυστυχώς δεν κατάφερε να βγει νικήτρια από αυτή τη δύσκολη μάχη.
Η συγκινητική ανάρτηση του Μάνου Νιφλή για την Ηρώ Καριοφύλλη
Ο Μάνος Νιφλής, ο άνθρωπος στον οποίο η Ηρώ Καριοφύλλη παραχώρησε την τελευταία της συνέντευξη, προχώρησε σε μια πολύ συγκινητική ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram, προκειμένου να την «αποχαιρετήσει».
Συγκεκριμένα, ο παρουσιαστής ανέβασε ένα στιγμιότυπο από την ημέρα που συναντήθηκαν στο πλατό της εκπομπής Στιγμές και το συνόδευσε με ένα πολύ συγκινητικό μήνυμα. Μεταξύ άλλων, ο ίδιος αποκάλυψε ότι οι δυο τους φτάσανε την ίδια ώρα στο στούντιο και δεν την αναγνώρισε όταν εκείνη του φώναζε από το παράθυρο του αυτοκινήτου της. Όπως εξομολογήθηκε, αυτό τον έκανε να ντραπεί πολύ αλλά δεν το μοιράστηκε με την αείμνηστη δημοσιογράφο.
«Η τελευταία συνάντησή μας. Φτάσαμε την ίδια ώρα στα στούντιο και μου φώναζες από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Δεν σε αναγνώρισα, το κατάλαβες αλλά, ντράπηκα να στο ομολογήσω. Δεν ήθελα τη συνέντευξη για να μου περιγράψεις την περιπέτεια της υγείας σου και δεν το κάναμε. Ήθελα πολύ να κάνουμε μία κουβέντα με όλα τα παρασκήνια του ρεπορτάζ και όλες αυτές τις ιστορίες που κλεινόμασταν και λέγαμε στα γραφεία του Alpha. Και ρίχναμε ένα γέλιο…Και μόνο ο τρόπος που τα έλεγες, αρκούσε για να γονατίζουμε όλοι από τα γέλια. Χαμογέλα ρε! Πέρασε πια…Αντίο, Ηρώ», έγραψε ο Μάνος Νιφλής στη λεζάντα της ανάρτησής του.
Η εξομολόγηση της δημοσιογράφου στον Μάνο Νιφλή για τον λόγο που δεν έκανε παιδιά:
Στην εν λόγω συνέντευξη, η Ηρώ Καριοφύλλη είχε εξομολογηθεί τον λόγο που δεν απέκτησε ποτέ της παιδιά. Η δημοσιογράφος είχε αναφέρει ότι θεωρούσε πως είναι μια πολύ μεγάλη ευθύνη και για αυτό δεν απέκτησε τη δική της οικογένεια.
«Δεν έκανα παιδιά ποτέ μου, δεν έχω παιδιά και το αναφέρω γιατί δεν έκανα συνειδητά διότι ακόμη και τώρα θεωρώ πως είναι η μεγαλύτερη από τις ευθύνες, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω. Τώρα όσο μεγαλώνω λέω “εντάξει ρε παιδί μου, θα τα κατάφερνα, ούτε manual έχει, ούτε έχει αποφοιτήσει κανείς” αλλά θεωρώ ότι είναι η μεγαλύτερη όλων των ευθυνών.
Τους γονείς τους σέβομαι πάρα πολύ, τους δικαιολογώ σε πολύ μεγάλο βαθμό για τα λάθη που κάνουν, αρκεί να μην είναι εγκληματικά σε βάρος των παιδιών, μιλάω για λάθη καθημερινά. Γι’ αυτό και δεν έκανα παιδιά, δεν τα έκανα συνειδητά. Θέλω να σου πω ότι θεωρώ πως είναι ίσως ισάξιο με αυτό που λέμε στην χώρα μας το “χτίζω εκκλησία” το να πάει ένας γονιός και να υιοθετήσει ένα παιδί. Θεωρώ πραγματικά πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη πράξη που αποδεικνύει ενσυναίσθηση, αλληλεγγύη, άδολη αγάπη το να επιλέξεις ένα παιδί ανάμεσα σε πολλά, να νιώσεις την χημεία του, αν σε επιλέξει αυτό, να τραβήξεις το ζόρι να το μεγαλώσεις χωρίς να ξέρεις τι κουβαλάει μέσα του, το DNA του, τους δαίμονές του. Να πάρεις ένα παιδί από τα αζήτητα και να του δώσεις παρόν και μέλλον και αναγκαστικά θα του δώσεις και παρελθόν.
Εγώ θεωρώ πως ήταν μια ευθύνη που δεν μπορούσα να πάρω. Το βλέπω γιατί δεν έχω παιδιά, έχω όμως την ανιψιά μου, είναι το παιδί του αδερφού μου, την Μαρίνα, είναι 16 χρόνων και δεν υπάρχει μέρα από τότε που γεννήθηκε που να μην σκέφτομαι κλαίει; Την πείραξε κανείς στο σχολείο; Θέλει ένα αγόρι κι εκείνο δεν το θέλει; Έχει άγχος; Δεν υπάρχει ημέρα που να μην τα σκέφτομαι όλα αυτά…»