Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όσους κάθε χρόνο τέτοια εποχή λένε: «Πού θα πάω φέτος;
Πάσχα εγώ στην Αθήνα δεν κάνω. Εννοείται ότι θα πάω στο χωριό». Κάποιος που δεν εγκαταλείπει την πόλη τις διακοπές του Πάσχα ή που όταν φεύγει, επιλέγει αμιγώς τουριστικούς προορισμούς, δύσκολα θα μπορέσει να μας καταλάβει. Η υποφαινόμενη ανήκει κι εκείνη στην κατηγορία των ανθρώπων που κάθε χρόνο γιορτάζουν το Πάσχα στον τόπο καταγωγής τους. Γιατί όμως δεν θα το άλλαζα με τίποτα; Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τη γιορτή του Πάσχα μακριά από το χωριό;
Περνάς το Πάσχα με τους ίδιους φίλους που το πέρναγες όταν ήσουν παιδί
Όταν ήσουν παιδί, είτε ήθελες είτε όχι, ακολουθούσες τους γονείς σου στο χωριό. Μπορεί κάποιες φορές να γκρίνιαζες και να προτιμούσες να μείνεις σπίτι να δεις τηλεόραση μέχρι να ξαναανοίξουν τα σχολεία, όμως με το που σου έλεγε η μαμά σου «δεν θες να δεις τους φίλους σου;», πάντα κάτι άλλαζε Μέσα σου. Αμέσως, άρχιζες να αναπολείς το ανέμελο παιχνίδι στην πλατεία του χωριού, τον διαγωνισμό της καλύτερης λαμπάδας που κάνατε άτυπα μεταξύ σας, τα πνιχτά γελάκια με τους φίλους σας την ώρα της λειτουργίας όταν οι γονείς σας επέμεναν να πάτε στην εκκλησία και τα κουλουράκια της γιαγιάς που τα τρώγατε κρυφά πριν την Ανάσταση. Το παιχνίδι στην πλατεία μπορεί να έχει αντικατασταθεί από τους μεζέδες στο καφενείο ή τον καφέ στο σπίτι και οι περίτεχνες λαμπάδες από απλά κεριά όμως εσείς παραμένετε οι ίδιοι, αν και λίγο πιο μεγάλοι. Οι πασχαλινές διακοπές ήταν η ευκαιρία να βρεθείτε όλα τα παιδιά μαζί μια που το καλοκαίρι πολλές φορές οι άδειες των γονιών μοιράζονταν και μπορεί να μην συνέπιπταν. Είναι πολύ συγκινητικό αν σκεφτείς ότι περνάς το Πάσχα με τα ίδια άτομα από τότε που ήσουν παιδί. Ακόμα πιο συγκινητικές είναι οι αναμνήσεις που αναπολείτε μαζί κάθε χρονιά…
Τα σπίτια είναι πάντα ανοιχτά
Το σίγουρο είναι πως τις διακοπές του Πάσχα η πόρτα του σπιτιού σου μένει πάντα ανοιχτή. Για να είμαστε ακριβείς, οι πόρτες όλων των σπιτιών παραμένουν ανοιχτές- κυριολεκτικά. Οι συγγενείς σου θα έρθουν να σε δουν, να ψήσετε καφέ, να πείτε τα νέα σας και στο τέλος της ημέρας μπορεί να μην έχεις κάνει τίποτε άλλο πέρα από αυτό… κι όμως να έχεις περάσει πολύ καλά!
Η αλήθεια είναι πως το Πάσχα το «καταλαβαίνεις» περισσότερο στο χωριό γιατί ζεις περισσότερο τα έθιμά του. Εκεί κάθε μέρα της Μεγάλης Εβδομάδας είναι διαφορετική, η ατμόσφαιρα είναι πιο κατανυκτική και οι παραδόσεις τηρούνται ευλαβικά αυτή την περίοδο. Στην Αθήνα μπορεί να μην έκανες τίποτα από αυτά αλλά στο χωριό το κάνεις με προθυμία και όχι από υποχρέωση. Νηστεύεις, παρακολουθείς τη λειτουργία, πηγαίνεις στον Επιτάφιο, φτιάχνεις κουλουράκια, βάφεις αυγά και συμμετέχεις σε κάθε παράδοση του χωριού.
Το πασχαλινό τραπέζι δεν είναι μόνο… οικογενειακό
Το τραπέζι της Ανάστασης μόνο οικογενειακό δεν είναι. Αν ο καιρός το επιτρέπει, το γεύμα φυσικά γίνεται στις αυλές των σπιτιών. Οι προπόσεις δίνουν και παίρνουν, οι ευχές και τα «Χρόνια πολλά» είναι η αφορμή για να ακούσεις μετά «κάτσε λίγο μαζί μας να τσιμπήσεις κάτι. Το πέτυχα το κοκορέτσι!». Με δυο λόγια, το τραπέζι του Πάσχα, κατά ένα περίεργο τρόπο, τους χωράει όλους: οικογένειες, φίλους, συγγενείς και συχωριανούς και κανείς δεν αισθάνεται παρείσακτος.
Ο Επιτάφιος και η Ανάσταση αποκτούν άλλο νόημα
Η περιφορά του Επιταφίου και το βράδυ της Ανάστασης αποκτούν άλλο νόημα στο χωριό. Η ευλάβεια και η κατάνυξη είναι έκδηλες και ίσως αυτό που τελικά κάνει τον Επιτάφιο και την Ανάσταση τόσο ξεχωριστά Μυστήρια είναι οι άνθρωποι στο χωριό.Τους γνωρίζεις όλους, σε γνωρίζουν όλοι, ανταλλάσσετε ευχές και «χρόνια πολλά», αγκαλιάζεστε κι αυτό είναι μάλλον η αγαπημένη σας στιγμή…