Καλησπέρα σας. Είμαι η Όλγα και έχασα τον άντρα μου πρίν 3 χρόνια. Μονογονέας και εγώ με δύο αγοράκια που είναι όλη μου η ζωή. Τον άντρα μου τον έχασα ξαφνικά όταν έπεσε από τη σκαλωσιά στην οικοδομή που δούλευε. Έμεινε σε κώμα ένα μήνα και πέθανε.37 χρονών με τον μεγάλο μου γιο στα χέρια και με τον άλλο μου γιο στη κοιλιά ετοιμόγεννη.Δεν έπεσε μόνο αυτός από τη σκαλωσιά έπεσε και όλη μου η ζωή. Η οικογένειά μου η αγάπη μας.
Η ζωή μου άλλαξε. Μεγάλωνα μόνη μου πια τα παιδιά μου, το ένα από τη κούνια. Οι γονείς μου ζουν στην Αθήνα και δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν γιατί εγώ έμενα σε επαρχιακή πόλη, 4 ώρες μακριά.Έκατσε η μητέρα μου 6 μήνες να με βοηθήσει με το μωρό και τα διαδικαστικά και έφυγε. Οι “φίλοι” μου, είχαν φύγει πολύ νωρίτερα. Όσοι ήρθαν στο μαιευτήριο, σχεδόν κανέναν δεν ξαναείδα. Δεν σήκωσαν ποτέ ούτε το τηλέφωνο να ρωτήσουν όχι για μένα, όχι. Για τα παιδιά μου αν θέλουν κάτι, αν χρειάζονται οτιδήποτε. Οι ίδιοι άνθρωποι που έτρεξαν να μας ευχηθούν στο γάμο μας, που ήταν πρώτοι πρώτοι στο τραπέζι. Τελικά κάποιοι είναι καλοί μόνο για τα γλέντια.
Η μόνη που έμεινε στη ζωή μου, ήταν η κολλητή μου φίλη και κουμπάρα μου (της έχω βαφτίσει τη κόρη της) που ζει με τον δεύτερο σύζυγο της στην Αθήνα. Μου στάθηκε σε όλα. Δεν μπορούσε να μείνει μαζί μου αλλά ήρθε και στη κηδεία και στα μνημόσυνα και κάθε μέρα τηλέφωνο μέχρι λεφτά και Παμπερς έστελνε στα παιδιά χωρίς να της το ζητήσω. Ψυχούλα!
Έκανα τα χαρτιά μου στην υπηρεσία μου και περίμενα να βγει η απόφαση της μετάθεσης για να φύγουμε για την Αθήνα, δεν είχα άλλη λύση. Οι γονείς του άντρα μου δεν ζουν και οι συγγενείς του και αυτοί οι μισοί άφαντοι και οι άλλοι μισοί περίεργοι. Ένιωθα όλα τα βλέμματα επάνω μου για το παραμικρό, δεν μπορούσα να πάω για έναν καφέ με φίλη από τη δουλειά, έβγαινε ντελάλης. Αποφάσισα έτσι να πάω στους γονείς μου και στη κολλητή μου. Μόλις βγήκε η μετάθεση μετακόμισα αμέσως.
Κατέβηκα κάτω όλα καλά. Έπιασα ένα σπίτι στον ίδιο δρόμο με το σπίτι των γονιών μου, τα παιδιά προσαρμόστηκαν αμέσως είχαν και τους γονείς μου που τα φρόντιζαν, εγώ παρουσιάστηκα στο καινούριο μου πόστο, όλα άρχιζαν να μπαίνουν σε σειρά. Τη φωτογραφία του άντρα μου πάντα μαζί μου. Πήγαινα στη δουλειά και γύριζα με το λεωφορείο και στη διαδρομή την έβγαζα και τον κοιτούσα. Να τον νιώθω κοντά μου. Μόνη μου παρέα στην Αθήνα, εκτός από τους γονείς μου, η κολλητή μου.
Εννοείται πως από τότε που ήρθα στην Αθήνα, πήγα και σπίτι τους , έχω δει τη βαφτιστήρα μου, έχουμε πάει για καφέ και βόλτες, τα πάντα κανονικά. Να σας πω πως γενικά είμαι πολύ ήσυχος άνθρωπος και έτσι ήσυχη θέλω και τη ζωή μου. Έτσι είχα συνηθίσει και στην επαρχία, να είμαι πολύ προσεκτική με τις λεπτομέρειες ακόμα και με τα ρούχα που φορούσα, για να μην δίνω δικαιώματα. Τόσα χρόνια σε κλειστή κοινωνία έτσι είχα μάθει και δεν ήθελα και φασαρίες.
Μια μέρα μου έστειλε μήνυμα ένας άγνωστος αριθμός και μου ΄γραφε ερωτόλογα. Στην αρχή νόμιζα ότι έκαναν λάθος μετά όμως που έγραψε το όνομά μου στο μήνυμα κατάλαβα ότι ήταν γνωστός. Σκέφτηκα ένα συνάδελφο από τη καινούρια δουλειά ούτε που πήγε το μυαλό μου στον άντρα της φίλης μου. Μιλούσαμε με μηνύματα περίπου μια εβδομάδα και νιώθω χαζή γιατί νόμιζα πως ήταν ο συνάδελφος και όλες αυτές τις μέρες τον κοιτούσα με νόημα. Πάλι καλά που δεν του είπα τίποτα θα γινόμουν εντελώς ρεζίλι.
Κανονίσαμε να βγούμε, πάω στο ραντεβού και βλέπω…ΑΥΤΟΝ! Τον έβρισα και έφυγα και αυτός με κυνηγούσε από πίσω και μου έλεγε να το ξανασκεφτώ και ότι ήξερε πως μου άρεσε!!! Στο τέλος εκεί πια που ήθελα να του χώσω μπουνιά ήταν όταν μου είπε “Χήρα είσαι δεν έχεις ανάγκες;”
ΩΠΑ! Επειδή δηλαδή έχασα τον άντρα μου σημαίνει πως δεν έχω ούτε ιερό ούτε όσιο και πάω με όποιον βρω μπροστά μου; Έχω δυο μικρά παιδιά πως θα μπορούσα να πάρω τον άντρα της φίλης μου που έχει και αυτή παιδί, το παιδί σας, πώς θα της το έκανα αυτό και με ποιά λογική; “Συγγνώμη Μαρία πέθανε ο Τάσος και δεν είχα που να ανοίξω τα πόδια” έτσι θα έλεγα; ΕΛΕΟΣ!
Δεν ξέρω πως έγινε, πώς κατάλαβε ότι τον έπαιρνε να κάνει κάτι τέτοιο. Νιώθω φοβερές ενοχές σαν να το προκάλεσα παρ’ όλο που δεν του είχα δώσει δικαίωμα. Σκέφτομαι τις επισκέψεις μου στο σπίτι τους συνέχεια και προσπαθώ να θυμηθώ τί ήταν αυτό που δεν πρόσεξα και θα έπρεπε να με κάνει να πονηρευτώ ή τί μπορεί να έκανα που του έδωσα λάθος μηνύματα. Δεν είχαμε και φοβερές σχέσεις για να πω την αλήθεια πιο πολύ με τη φίλη μου μιλούσαμε και κανονίζαμε αλλά πραγματικά δεν ξέρω.
Τώρα έχω να πάω σπίτι τους ένα μήνα και η φίλη μου έχει αρχίσει να αναρωτιέται. Ο άντρας της με πήρε στη δουλειά και με εκβίασε πως αν της πω τίποτα, θα της δείξει τα μηνύματα που έδειχναν να ανταποκρίνομαι αλλά εγώ δεν ήξερα ποιός τα έστελνε! Είμαι σε απόγνωση σκέφτομαι να γυρίσω πάλι πίσω στη πόλη του άντρα μου αλλά αν το κάνω αυτό δεν θα μου δώσουν άλλη μετάθεση τόσο σύντομα και θα χάσω τη δουλειά μου. Από την άλλη θέλω να προστατέψω τη φίλη μου γιατί ο τύπος είναι κάθαρμα. Τί να κάνω πείτε μου! Να της το πω; Και αν δεν με πιστέψει και χαλάσει η φιλία μας;
Όλγα