Θέλω κι εγώ σήμερα, να σας πω την δική μου ιστορία. Όχι γιατί δεν ξέρω τι κάνω και τι πρέπει να συνεχίσω να κάνω στην ζωή την δική μου και του παιδιού μου.
Λοιπόν, είμαι εδώ και 16 χρόνια με κάποιον, δεν έχουμε παντρευτεί, έχουμε μία κόρη 9 ετών. Όταν τον γνώρισα μου είπε πως ήταν χωρισμένος με διαζύγιο. Εγώ 30 ετών αυτός 25. Ξεκινήσαμε μια ωραία σχέση και μετά από 3-4 χρόνια συζούσαμε στο σπίτι μου, για μερικά βράδυα την εβδομάδα. Δεν ήθελε να μένουμε καθημερινά μαζί, γιατί όπως μου έλεγε, δεν μπορούσε να αφήνει την μητέρα και την αδελφή του μόνες σε ένα σπίτι [65 ετών η μητέρα, 36 ετών η αδελφή]. Ο πατέρας του έχει πεθάνει εδώ και 25 χρόνια, και η μητέρα και αδελφή του του έχουν κρεμαστεί από τον λαιμό. Εγώ είμαι οικονομικά ανεξάρτητη, με δική μου δουλειά και μαθημένη αλλιώς. Αυτός έχει δική του δουλειά που πηγαίνει πολύ καλά και οικονομικά ανεξάρτητος. Όμως μόνο οικονομικά ανεξάρτητος.
Το 2006 αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Η μάνα του και η αδελφή του έπεσαν να πεθάνουν από το κακό τους. Δεν ήθελαν με τίποτα αυτόν τον γάμο για να μην τον χάσουν από κοντά τους, αν και μένουμε σε απόσταση 5 χιλιομέτρων, και η δουλειά του είναι στα 100 μέτρα από το σπίτι τους. Του έκαναν και προξενιό την κολλητή της αδελφής του. Τον κάλεσαν σε οικογενειακό τραπέζι με σκοπό να του κάνουν πρόταση οι γονείς της, [μένουμε σε επαρχία], αλλά για κακή τους τύχη απαίτησα και πήγα και εγώ μαζί. Το τι έγινε δεν περιγράφεται….
Η αδελφή του να μην θέλει να πάω μαζί, η μάνα τους να λέει πως η οικογένειά της είναι από τις ηθικότερες της περιοχής και δεν πρέπει να εμφανίζεται ο γιός με την φιλενάδα σε φιλικά καλέσματα και άλλα παρόμοια και αλλόκοτα. Εγώ τελικά πήγα, η οικογένεια της νύφης να μην ξέρει από που της ήρθε η ακάλεστη …… Τελικά, του είπα πως αν δεν μαζέψει την μάνα και την αδελφή του θα το διαλύσουμε, αυτός να τις υποστηρίζει πως δεν ήξεραν τίποτα για το προξενιό, πως είμαι υπερβολική και άλλα τέτοια.
Λίγους μήνες μετά και αφού κάνω τις ετοιμασίες για τον γάμο [δεν ήθελα γάμο με 1000 καλεσμένους όπως γίνεται στα χωριά μας], δεν έχω καμία επαφή μαζί τους, μου λέει πως θα φτιάξουν τα πράγματα την ημέρα του γάμου γιατί η μάνα του με αγαπάει αλλά δεν μπορεί να χωνέψει πως ο γάμος θα γίνει κλειστός, και πως όλα θα πάνε καλά, αλλά να την πάρω μαζί να διαλέξουμε νυφικό. Τέτοιο δούλεμα ο κύριος. Του λέω πως το νυφικό το πήρα με τις φίλες μου, και να δώσει τα προσκλητήρια στην μητέρα του για να τα μοιράσουν. Όλα αυτά 1 μήνα πριν τον γάμο. Πήρε τα προσκλητήρια και που τα πήγε δεν ξέρω…
Μία εβδομάδα πριν τον γάμο μου λέει πως δεν έχει πάρει διαζύγιο από την προηγούμενη σύζυγο. Είχαν παντρευτεί με πολιτικό γάμο όταν αυτός ήταν 22 ετών, χώρισαν λίγους μήνες μετά, δεν την είχε ξαναδεί από τότε, αλλά δεν είχε κάνει τις απαραίτητες νομικές ενέργειες για την έκδοση του διαζυγίου. Και μένω με το στόμα ανοιχτό… Και πως έκανε τα χαρτιά του για τον νέο γάμο; Ρωτάω και ξαναρωτάω και απάντηση δεν παίρνω.
Τελικά μου λέει πως τα χαρτιά του για τον γάμο μας δεν τα έχει και πως με αγαπάει αλλά νόμιζε πως θα έβγαζε το διαζύγιο σε λίγες ημέρες αφού δεν ζούν μαζί και άλλα τέτοια. Για να μην εκτεθεί σε γνωστούς και φίλους και γιατί κάτι έπρεπε να πω και εγώ στους γονείς μου, αποφάσισα να σκηνοθετήσω ένα ατύχημα που με καθήλωσε στο κρεβάτι για ένα μήνα με πόδι και χέρι χτυπημένο. Ο γάμος ακυρώθηκε [για τους γονείς μου και τους φίλους που είχαμε καλέσει, και περισσότερο για τους συναδέλφους μου στην δουλειά που δεν ήθελα να δώσω δικαιώματα για σχόλια] πήρα και ένα μήνα άδεια, κοιμήθηκα, ξεκουράστηκα, ας είναι καλά ο γνωστός μου ορθοπεδικός που υπόγραψε για την άδεια χωρίς να με εξετάσει.
Η μάνα του τα ήξερε όλα αυτά, πήγαμε της τα είπαμε, πως για να μην εκτεθεί η καλή εικόνα της οικογένειάς της, που ο γιός έκανε ό,τι έκανε, και περίμενα πως θα σκεφτόταν λογικά και δεν θα με έβριζε που παρέσυρα τον γιό της. Μου έλεγε πως ο γιός της δεν φταίει σε τίποτα που εγώ ήθελα γάμους και παιδιά μαζί του, αυτός έχει μάνα και μεγαλύτερη αδελφή να φροντίσει και να τους αφήσω στην ησυχία τους γιατί έχουν πένθος που πέθανε πριν χρόνια ο άντρας της. Ο γιός της να μην μιλάει καθόλου, να μην με υποστηρίξει σε τίποτα. Σηκώθηκα και φύγαμε μαζί για το σπίτι μου. Όλο το βράδυ να με παρακαλάει να κάνουμε αυτό που σκέφτηκα με το ατύχημα στο πόδι μου για να ακυρωθεί ο γάμος και να μην εκτεθούμε.
Τελικά το ψεύτικο ατύχημα έγινε, το νυφικό κρεμασμένο στο δωμάτιο του σπιτιού μου, οι μπομπονιέρες που αυτός είχε πληρώσει και παραγγείλει ήρθαν στο σπίτι, όπως και πολλά δώρα από δικούς μου φίλους. Από την οικογένειά του τίποτα. Και πως να έρθουν δώρα από τους συγγενείς του αφού είχε πει στην μάνα του πως γάμος δεν θα γίνει και να μην μοιράσει προσκλητήρια, και πως τελικά θα της το έκανε το χατήρι να αναβάλει τον γάμο…
Μόλις πέρασαν 2 μήνες πήγε σε δικηγόρο που του σύστησα και έκανε ενέργειες για το διαζύγιο, το οποίο και άργησε να εκδοθεί γιατί η άλλη πλευρά αρνιόταν να υπογράψει γιατί όπως έλεγε δεν το χρειαζόταν. Το επόμενο διάστημα αποφάσισα πως ήθελα να κάνω παιδί, ήμουν 37 ετών. Του είπα πως θα κάνουμε παιδί μαζί ή αλλιώς να τα μαζεύει και να φεύγει από το σπίτι μου. Δέχτηκε, έμεινα έγκυος, αλλά για γάμο κουβέντα, το διαζύγιο το είχε, αλλά αφού δεν ήθελε η μάνα του ας το αφήναμε για λίγο…
Γέννησα το 2008, και για να αναγνωρίσει το παιδί με συμβολαιογραφική πράξη είχαμε πάλι απειλές από μένα πως αν δεν το αναγνώσει δεν θα το ξαναδεί. Κάπου εκεί οι γονείς άρχισαν να αντιδρούν με το θέμα του γάμου και έκανα το λάθος να πω πάλι ψέματα πως κάναμε πολιτικό. Η μάνα του και η αδελφή του μόλις έμαθαν για τον πολιτικό γάμο πάλι έπεσαν να πεθάνουν.
Η ζωή μου τα τελευταία χρόνια, όταν όλα πάνε καλά και δεν υπάρχουν στην ζωή μας η μάνα και η αδελφή του, είναι πολύ καλή. Έχουμε κοινό ταμείο στα έξοδα του σπιτιού, στο ιδιωτικό του παιδιού, στις διακοπές μας 3-4 φορές το χρόνο και γενικά στην άνετη ζωή που ζούμε, παρ’ όλες τις οικονομικές αντιξοότητες της εποχής μας. Έχουμε καλή οικονομική άνεση, ένα ωραίο σπίτι, μια άνετη ζωή. Έχω αποδεχθεί πως ο πατέρας του παιδιού μου δεν αλλάζει, την μικρή την αγαπάει, είναι καλός πατέρας και καλός οικογενειάρχης. Με το νέο έτος θα κάνουμε σύμφωνο συμβίωσης, αφού άλλο γάμο δεν μπορούμε να κάνουμε, για να ρυθμίσουμε τα περιουσιακά στοιχεία μας. Σε περίπτωση θανάτου του, όλα τα ακίνητά του να πάνε στο παιδί και το ίδιο θα ισχύσει και για μένα.
Εγώ νιώθω πληγωμένη και προδομένη αλλά προς το παρόν δεν θα αλλάξω κάτι. Πριν λίγους μήνες είχα μια περιπέτεια με έναν πρώην μου για ένα βράδυ και πέρασα τέλεια. Μπορεί και να το ξανακάνω, δεν ξεπερνάω την απόρριψη που νιώθω με αυτόν το τρόπο, αλλά δεν θα πεθάνω κιόλας.
Θα περνάω καλά με ό,τι καλό μου τύχει και όταν βαρεθώ θα τον στείλω στην μάνα του και την αδελφή του πακέτο. Άλλωστε το παιδί μου το έχω, την υγεία μου την έχω, επιτυχίες έχω, χαμένη δεν θα πάω. Ξέρω πως ίσως έκανα λάθος επιλογές σε πολλά πράγματα και ιδίως στον άβουλο άντρα που διάλεξα να έχω δίπλα μου και ίσως ήταν εγωιστικό που θέλησα να κάνω παιδί επειδή εγώ το αποφάσισα. Όμως αν δεν του άρεσε ή δεν του αρέσει ας φύγει. Από εδώ και πέρα με νοιάζει μόνο το παιδί μου κι εγώ.
Ευχαριστώ.
Αντωνία