Είμαι 35 χρονών και πέρυσι εντελώς ξαφνικά έχασα τον άντρα μου. Ήταν ο πιο δύσκολος, ο πιο τραγικός χρόνος της ζωής μου. Ο άντρας μου έφυγε από τη ζωή ένα μεσημέρι χωρίς να έχει προβλήματα υγείας, χωρίς κάτι να μας έχει προϊδεάσει ότι θα επέλθει τόσο σύντομα το μοιραίο.
Μετά από πολλή δουλειά με τον εαυτό μου, ψυχοθεραπεία, αλλά και κατόπιν πιέσεως των γύρω μου αποφάσισα να ξαναβγώ στον κόσμο και γνώρισα έναν άντρα που μου άρεσε πραγματικά, αλλά μετά από πέντε εβδομάδες περίπου σχέσης με παράτησε στα κρύα του λουτρού χωρίς να μου πει το λόγο. Λίγες μέρες αργότερα τον πέτυχα τυχαία στο δρόμο και αποφάσισα να του μιλήσω. Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό που είχε γίνει. Ήταν λες και έπαιξε μαζί μου και με πέταξε σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Τον πίεσα γιατί πραγματικά έπρεπε να μάθω. Μου είπε ότι τον πίεζα και δεν το άντεχε (βρισκόμασταν με το ζόρι 1-2 φορές την εβδομάδα και τηλεφωνιόμασταν κάθε δεύτερη μέρα) και ότι το γεγονός ότι ήμουν χήρα δυσκόλευε την κατάσταση. Συγκεκριμένα ανέφερε ένα περιστατικό: έκανα μία ανάρτηση στην επέτειο του θανάτου του άντρα μου (όταν με το νέο μου σύντροφο ήμασταν ήδη τρεις εβδομάδες μαζί), την οποία εκείνος είδε και θεώρησε ότι αν συνεχίζαμε να είμαστε μαζί, θα έπρεπε μονίμως να τον ανταγωνίζεται για να αποδείξει την αξία του και δεν μπορούσε να υποστεί κάτι τέτοιο. Το σόι σκεπτικό είναι αυτό δεν μπορώ να καταλάβω…
Το σοκ που έπαθα ήταν ίσως μεγαλύτερο και από τον ίδιο το θάνατο του άντρα μου. Ισχύει ότι έκανα μία ανάρτηση ανήμερα της επετείου του θανάτου του γράφοντας πόσο πολύ τον αγαπώ και ότι δεν θα τον ξεχάσω ποτέ, αλλά ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι αυτό που έκανα ήταν κάτι κακό ή ότι θα δημιουργούσε πρόβλημα στη νέα μου σχέση. Φυσικά όλοι μου είπαν ότι κάτι τέτοιο μπορεί και να τρομάξει τη νέα μου σχέση ή οποιαδήποτε σχέση κάνω στο μέλλον, αλλά εγώ το βρήκα τουλάχιστον γελοίο να νιώθει κάποιος ότι απειλείται από κάποιον που έχει πεθάνει. Τον πρώτο καιρό κοιμόμουν με τη φωτογραφία του αγκαλιά ή φορώντας τα ρούχα του κάτι που δεν κάνω πια. Έβγαλα τη βέρα μου και την έχω φυλαγμένη στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι μου. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μου πει να τον ξεχάσω. Πάντα πίστευα ότι με τον άνθρωπο αυτό θα ήμασταν μαζί σε όλη μας τη ζωή μέχρι να γεράσουμε.
Ποιος έχει δίκιο και άδικο δεν μπορώ να καταλάβω. Πιστεύω ότι μπορώ να συνεχίσω τη ζωή μου και να ξανακάνω οικογένεια από την αρχή, αλλά όλοι μου λένε ότι όσο συμπεριφέρομαι έτσι κανείς δεν θα μου ανοιχτεί και δεν θα δεχτεί να μείνει κοντά μου. Κάνω λάθος; Μήπως κάνουν οι άλλοι λάθος; Τι πρέπει δηλαδή να κάνω; Να δοθώ ψυχή τε και σώματι σε κάποιον και να φέρομαι λες και ο άντρας μου δεν υπήρξε ποτέ;
Στεφανία