Ο Μίμης Φωτόπουλος είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς κωμικούς της χρυσής φουρνιάς του ελληνικού κινηματογράφου και έχει καταγραφεί ως ο «σοφός μάγκας του ελληνικού σινεμά», χάρη στην μεγάλη του μόρφωση, την καλλιτεχνική του παιδεία και τις αξέχαστες ερμηνείες με το αμίμητο στυλ του, σε ρόλους λαϊκού μάγκα.
Γεννήθηκε στη Ζάτουνα της Γορτυνίας και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο σε ηλικία 19 ετών, στην παράσταση «Λακοντιέρα» με τον θίασο Κουνελάκη. Συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους και όλα τα μεγάλα ονόματα των συναδέλφων του, με κορυφαία το Θέατρο Τέχνης και το Εθνικό.
Το 1948 παίζει στην επιθεώρηση «Άνθρωποι – Άνθρωπο» των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου, και γίνεται διάσημος ηθοποιός, ενώ η περίφημη ατάκα του «Κι ύστερα θα κάααααθεεεσαι» γίνεται διάσημη και τον ακολουθεί σε όλη του την καριέρα.
Το 1952 δημιούργησε τον δικό του θίασο και περιόδευσε σε Κύπρο, Τουρκία, Αίγυπτο, Γερμανία. Το 1960 ασχολήθηκε με επιτυχία και στο χώρο της σκηνοθεσίας.
Η πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση γίνεται το 1948 στη «Μαντάμ Σουσού» του Τσιφόρου. Την ίδια χρονιά ντεμπουτάρει και στη Φίνος Φιλμ με την ταινία «Χαμένοι Άγγελοι» και τον ίδιο χρόνο στην ταινία «Οι Γερμανοί Ξανάρχονται».
Η ερμηνεία του στην ταινία «Το Σωφεράκι» στον ρόλο του αγνού μάγκα ταξιτζή εργένη, θα αφήσει εποχή και θα τον καθιερώσει ως τον πιο ταλαντούχο… μάγκα των Ελλήνων ηθοποιών.
Στην ταινία «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» (1957) δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας μαζί με τον παρτενέρ του, Βασίλη Αυλωνίτη, και παραμένουν διαχρονικά οι δύο λατρεμένοι λατερνατζήδες του ελληνικού κοινού.
Η ερμηνεία του, ως αυστηρός πατέρας με λαϊκό και μάγκικο προφίλ, στην τελευταία του ταινία με τη Φίνος Φιλμ, «Ο Θόδωρος και το Δίκαννο» (1962), άφησε εποχή και η πασίγνωστη ατάκα του «το δίιιικανο» που έλεγε με τον δικό του μοναδικό τρόπο στην ταινία ο μεγάλος αυτός κωμικός, έμεινε στην ιστορία.
Ο Μίμης Φωτόπουλος έπαιξε σε 101 ταινίες – 11 από αυτές στη Φίνος Φιλμ. Πέρα από τη λαμπρή καριέρα του, σαν ηθοποιός, έγραψε τρία θεατρικά έργα, τρία βιβλία αυτοβιογραφικού χαρακτήρα και τέσσερις ποιητικές συλλογές.
Κατά τη δεκαετία του ’70, επέδειξε και το ταλέντο του στις εικαστικές τέχνες, οργανώνοντας πολλές εκθέσεις με την ιδιότυπη τέχνη του κολάζ γραμματοσήμων.
Παρασημοφορήθηκε για την προσφορά του από το πατριαρχείο Αλεξάνδρειας, ενώ ο Δημοτικός κινηματογράφος Αμαρουσίου – του οποίου ήταν δημότης – φέρει το όνομά του.
Πηγή: finosfilm