Ακούω μανάδες που λένε αν μου συνέβαινε εμενα αυτό θα τρελαινομουν θα αυτοκτονούσα δεν θα το άντεχα και εχουν δικιο πως μπορει να το αντεξει αυτο μια μανα, ποσο δυναμη ψυχης χρειαζεται για να προχωρησει χωρις το σπλαχνο της .
Ουτε κι εγω το αντέχω ούτε κι εγω μπορώ είναι αγώνας καθημερινός πέφτεις ξανασηκωνεσαι και πάλι από την αρχή.
Δεν μπορούσα να φανταστώ την ζωή μου χωρίς το μωρο μου 6,5 χρονων έφυγε. Δεν είχα την δύναμη να τον αποχαιρετήσω, ήλπιζα μέχρι την τελευταία στιγμή σε ένα θαύμα που δεν έγινε ποτέ.
Σήμερα κλείνουμε 5 χρόνια που δεν εχω ακούσει την φωνή σου, τα σ’ αγαπω σου που μια μέρα εκεί που σε φρόντιζα, μου έμειναν τα πράγματα σου.Πόσο σκληρό Θεέ μου.Να φεύγει μέσα από τα χέρια σου κ να μην μπορεις να κάνεις τίποτα.
Ο Μιχάλης μου αρρώστησε 3 μισή χρονων κατάφερε 3 χρόνια να παλέψει αυτή την σιχαμένη αρρώστια ήταν μαχητής γενναίος αδιαμαρτύρητα έκανε ότι χρειαζόταν και η σκέψη του ήταν μόνο να με βλέπει χαρούμενη να μου σκάει γελάκια και να μου λέει είμαι καλά μανούλα μου.
Οσα σ’ αγαπω και να σου πω δεν ειναι αρκετά δεν πρόλαβα αγάπη μου δεν πρόλαβα να σε ζήσω. Προσπαθώ να σε κάνω περηφανο όπως με έκανες εσύ.
Ειμαι πολύ περήφανη που εισαι γιος μου που σε γνώρισα προσπαθώ για τα αδέρφια σου απλά να ξέρεις ότι όταν εφυγες πήρες πολλά μαζί σου κι ανυπομονώ όταν σε δω να μου τα δώσεις πίσω μόνο τότε θα είμαι ξανά ευτυχισμένη.
Σας ευχαριστώ που μου δώσατε την δυνατότητα να γράψω είναι πρώτη φορά που το κάνω δεν έχω την δύναμη να μιλάω και το αποφεύγω κ ας είναι πολλές φορές λυτρωτικο αλλά δεν έχω επιλογή.
Ο δρόμος είναι μονόδρομος όταν εξαρτιουνται άνθρωποι από εσένα δεν έχεις δικαίωμα να πέσεις…
Ειρήνη