Στο νησί της Λέσβου, κάθε εβδομάδα έρχονται χιλιάδες πρόσφυγες από τη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και άλλες χώρες που υποφέρουν από τον πόλεμο για να δεχτούν βοήθεια. Στα μέσα του Αυγούστου, η Λέσβος δεχόταν 2.000 πρόσφυγες κάθε ημέρα. Αφού περπατούσαν περισσότερα από 48 χιλιόμετρα προς την πρωτεύουσα Μυτιλήνη, έφταναν στο στρατόπεδο προσφύγων Καρά Τεπέ. Ήταν εξαντλημένοι, ηλιοκαμένοι, αφυδατωμένοι και πεινασμένοι.
Ευτυχώς, ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος ή εν συντομία Κώστας και άλλοι εθελοντές από την οργάνωση «Ο Άλλος Άνθρωπος» ήταν εκεί.
Ίσως δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα της παγκόσμιας κρίσης αλλά μπορούν να σιγουρέψουν πως όλοι θα έχουν ένα πιάτο ζεστό φαγητό.
Η εθελοντική ομάδα «Ο Άλλος Άνθρωπος» αποτελείται από μια μικρή ομάδα Ελλήνων εθελοντών που δρουν χωρίς καμία εξωτερική χρηματοδότηση. Κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Παρασκευή μαγειρεύουν μεγάλες ποσότητες γευμάτων για τους 2.000 περίπου ανθρώπους του προσφυγικού καταυλισμού στο Καρά Τεπέ.
Αυτή τη στιγμή, η ελληνική κυβέρνηση είναι απασχολημένη με την δική της οικονομική κατάρρευση και αδυνατεί να χειριστεί μια τόσο μεγάλη ανθρωπιστική κρίση. Εκτός από τη Διεθνή Επιτροπή Διάσωσης και τους Γιατρούς του Κόσμου, οι περισσότερες διεθνείς Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) είναι πολύ απασχολημένες για να διαχειριστούν την χειρότερη κρίση προσφύγων από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αυτός είναι ο λόγος που το έργο της ομάδας «Ο Άλλος Άνθρωπος» είναι τόσο ζωτικής σημασίας.
Όταν η ομάδα εμφανίζεται γύρω στο μεσημέρι, όλοι συγκεντρώνονται γύρω τους. Μερικοί άνθρωποι πάνε να ρωτήσουν για τρόφιμα ενώ άλλοι προσφέρονται να βοηθήσουν.
Οι Darine και Batul από τη Συρία, ήθελαν να βοηθήσουν με το μαγείρεμα.
Ο Basil συνήθιζε να εργάζεται στο εστιατόριο της οικογένειάς του στη Δαμασκό. Πέρασε το απόγευμα βοηθώντας να ετοιμαστεί και να σερβιριστεί η συνταγή του Κώστα για μακαρόνια.
«Ειλικρινά, αυτό θα πρέπει να προέρχεται από εμάς. Θα πρέπει να είμαστε αυτοί που το κάνουν αυτό. Αλλά είμαι χαρούμενος που το κάνουν εκείνοι.»
Ο Muhammad είναι από την ύπαιθρο έξω από το Χαλέπι, μια συριακή πόλη γνωστή για την κουζίνα της. Συνήθιζε να κάνει παρόμοια πιάτα όπου οι άνθρωποι τα αποκαλούν makarona ma banadura (μακαρόνια με ντομάτα). «Τα μυρωδικά τους είναι ακόμη καλύτερα από τα δικά μας. Χρησιμοποιούν ολόκληρα μπαχαρικά και όχι σκόνη. Είναι φανταστικό» λέει ο άνδρας.
Όλοι: Έλληνες, Σύριοι και Ιρακινοί, μαγειρεύουν και τρώνε μαζί.
Αν αυτό σας ακούγεται διαφορετικό από το μέσο όρο φιλανθρωπίας, είναι επειδή «Ο Άλλος Άνθρωπος» δεν είναι φιλανθρωπική οργάνωση. Είναι μια «κοινωνική κουζίνα» και αποτελεί μέρος ενός άλλου μεγαλύτερου κινήματος από καθημερινούς πολίτες που συγκεντρώνονται κάθε εβδομάδα και μαγειρεύουν με τους πεινασμένους, τους άστεγους και τους άνεργους στην Ελλάδα. Πλέον, συμπεριλαμβάνονται οι πρόσφυγες και οι μετανάστες.
Το 2009, όταν κατέρρευσε η ελληνική οικονομία, ο Κώστας έχασε την δουλειά του στο μάρκετινγκ και τις επικοινωνίες. Δύο χρόνια αργότερα, ήταν ακόμη άνεργος και ζούσε με τη μητέρα του στην Αθήνα. Μια μέρα, σε μια υπαίθρια αγορά, είδε δύο παιδιά να μαλώνουν πάνω από τρόφιμα σε ένα σκουπιδοτενεκέ. Όλοι οι άλλοι περπάτησαν και προσποιήθηκαν πως δεν είδαν τίποτα.
«Σκέφτηκα πως είναι απαράδεκτο και φρικτό και πως οι άνθρωποι θα πρέπει να ενδιαφέρονται. Έτσι, αποφάσισα να κάνω κάτι για αυτό.» λέει ο άνδρας.
Την επόμενη ημέρα, έφτιαξε 10 σάντουιτς με τυρί και προσπάθησε να τα δώσει σε ανθρώπους στον δρόμο. Όμως, ήταν πολύ περήφανοι για να φάνε μέχρι που κάθισε και ο ίδιος να φάει μαζί τους. Από τότε, μαγειρεύει και τρώει με τους ανθρώπους σε όλη την Ελλάδα.
«Εξακολουθώ να ασχολούμαι με το μάρκετινγκ αλλά χωρίς κέρδος. Το κέρδος μου είναι συναισθηματικό» λέει βάζοντας το χέρι του στην καρδιά.
«Όταν το φαγητό είναι έτοιμο, εκατοντάδες άνθρωποι κάνουν ουρά. Τα παιδιά έρχονται τρέχοντας.»
«Κάποιος από το πλήθος μπαίνει μπροστά για να βοηθήσει στον συντονισμό της γραμμής. Εκείνη την ημέρα ήταν ο Basil.»
«Οι Darin και Batul λατρεύουν τα ζυμαρικά. Ο Abdo είπε πως θα ήθελε mulukhiyah, ένα πλούσιο πράσινο στιφάδο που τρώνε στη Συρία και σε άλλα μέρη της Μέσης Ανατολής.»
«Αυτό το παιδί ήρθε και ρώτησε πόσο κοστίζει το φαγητό.»
«Του είπα πως είναι δωρεάν.» λέει η φωτογράφος Annia Ciezadlo που βρέθηκε στη Λέσβο και βίωσε την εμπειρία.