Η ιστορία της Μελίνας ξεκινά πολλά χρόνια πριν, όταν η ζωή της έδειξε το σκληρό πρόσωπό της σε ηλικία μόλις 12 ετών. Όλα μέχρι τότε ήταν πολύ όμορφα, ζούσε με τη μητέρα της, πήγαινε στο σχολείο, έπαιζε και γελούσε, όπως κάθε παιδί της ηλικίας της.
Η μητέρα της έκανε τα πάντα να τη μεγαλώσει μόνη, μετά τον θάνατο του συζύγου της, ώσπου μια μέρα αποφάσισε να ξαναπαντρευτεί για να ‘χει και βοήθεια για το παιδί της.
Γράφει η Μαρία Χίου-εθελόντρια στο Σύλλογο Αγέννητου Παιδιού «Η Αγκαλιά»
Ο καινούργιος «μπαμπάς», όμως, δεν ήταν αυτό που έλειπε από τη μικρή Μελίνα. Ο κύριος αυτός ασελγούσε στο νεαρό κορμάκι με τον πιο βίαιο και χυδαίο τρόπο!
Παράλληλα, στο μικρό της μυαλουδάκι είχε «χτίσει» το μήνυμα ότι δεν θα την πίστευε κανείς, αν μιλούσε, ότι ήταν βάρος στην μητέρα και τον ίδιο… και φυσικά ότι θα ήταν «υπεύθυνη» για τις συνέπειες της αλήθειας. Ήταν ο «πατέρας» της και έπρεπε να υπακούσει!!!
Με αυτές τις συνθήκες η Μελίνα άντεξε δύο χρόνια!!! Σε ηλικία 14 ετών αποφάσισε να φύγει από το σπίτι, χωρίς να ενημερώσει κανέναν.
Έπρεπε να σωθεί, να απελευθερωθεί. Θα έψαχνε να βρει κάπου αλλού να μείνει, όπου δεν θα υπήρχε βία, δεν θα υπήρχε πόνος… αλλά μόνο χαρά και φυσικά ελεύθερη βούληση. Οπουδήποτε αλλού θα ήταν καλύτερα από το σπίτι της!
Η δύσκολη πορεία της Μελίνας δεν τελείωσε, γιατί όταν ένα μικρό παιδί μένει μόνο του χωρίς κανένα στήριγμα, ο δρόμος σίγουρα δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.
Έζησε πολύ καιρό στο δρόμο ζητιανεύοντας, ώσπου κατέληξε σε οίκο ανοχής. Εκεί έζησε 8 ολόκληρα χρόνια!!! Οχτώ χρόνια θλίψης, μοναξιάς, σιωπής και εξευτελισμού… για ένα κοριτσάκι που δεν της επέτρεψαν να γνωρίσει τίποτε άλλο!
Στα 22 της χρόνια γνώρισε τον Παντελή, ο οποίος την ερωτεύτηκε και ήταν πρόθυμος να την βγάλει από την ζωή που είχε μέχρι τώρα… Μια ζωή που δεν επέλεξε, αλλά κάποιοι άλλοι με βία την ανάγκασαν να ζει!!!
Ο Παντελής ήταν είκοσι τρία χρόνια μεγαλύτερός της! Τον αγάπησε όμως πολύ. Ήταν ο σωτήρας της… ο άντρας της… ο πατέρας της… ο άνθρωπος που της έδινε αγάπη και δεν ζητούσε αντάλλαγμα, δεν απαιτούσε και δεν άρπαζε τίποτε από το κορμί και την ψυχή της. Τον παντρεύτηκε αμέσως, αφήνοντας πίσω κάθε τι που την πονούσε και την «μάτωνε». Μετά από τρία χρόνια έμεινε έγκυος.
Τα σημάδια του παρελθόντος, όμως, δεν την άφησαν ανεπηρέαστη ούτε αυτή τη στιγμή. Η Μελίνα απέβαλε λόγω κάποιας γυναικολογικής επιπλοκής και οι τύψεις και οι ενοχές πήραν ξανά τη θέση στη ζωή της. Ήταν σίγουρη ότι ο Θεός την τιμωρούσε!
Ακολούθησε θεραπεία και οι γιατροί την επιβεβαίωσαν ότι είναι πλέον καλά. Ήθελε πολύ να κάνει ένα παιδί, να εξιλεωθεί και να νιώσει χρήσιμη σαν γυναίκα. Όταν μετά από ένα χρόνο έμεινε ξανά έγκυος, ο Παντελής είχε χάσει την δουλειά του, τους είχαν κάνει έξωση από το σπίτι και όλα οδηγούσαν στη μόνη επιλογή της έκτρωσης, αφού δε μπορούσαν ν ‘ανταποκριθούν στα έξοδα ενός παιδιού.
Άλλη μια φορά έπρεπε να κάνει αυτό που οι άλλοι ήθελαν. Άλλη μια φορά έπρεπε να βιάσουν το κορμί και την ψυχή της. Και η βία για την αφαίρεση του παιδιού της ήταν χειρότερη από τη βία που η ίδια είχε υποστεί τόσα χρόνια.
Ξαφνικά μαθαίνει για το Σύλλογο «Η Αγκαλιά» και αρχίζει να κάνει όνειρα. Πόσο περίεργο της φαινόταν… Αγκαλιά… Μια λέξη που δεν τη γνώριζε καν στο παρελθόν, κάτι που δεν ένιωσε σχεδόν ποτέ. Τώρα η ίδια λέξη την έκανε να ελπίζει και να χαίρεται.
Όταν η Μελίνα ήρθε στον Σύλλογο ήταν 3 μηνών. Δεν είχαν δουλειά, χρήματα, ούτε καν σπίτι να μείνουν. Φιλοξενούνταν από συγγενείς του Παντελή. Σ ‘αυτό το σημείο αρχίζει το έργο της «Αγκαλιάς»! Αρχικά έπρεπε να προχωρήσει η εγκυμοσύνη με σωστή ιατρική και φαρμακευτική αντιμετώπιση, και φυσικά να βρεθεί σπίτι.
Ακολούθησε η ψυχολογική στήριξή της και η προετοιμασία της να γίνει μητέρα! Μια έννοια που φάνταζε ξένη στο μυαλό της, που την έκανε να νιώθει χαρούμενη. Η οικονομική ενίσχυση ήταν απαραίτητη για την κάλυψη των αναγκών του ζευγαριού, καθώς επίσης και η φροντίδα του παιδιού τους.
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, η Μελίνα είναι μητέρα δυο παιδιών. Ο Παντελής βρήκε δουλειά και προσπαθούν να ζουν με αξιοπρέπεια, κάνοντας τα παιδιά τους ευτυχισμένα!
Η Μελίνα προσπαθώντας ακόμα να διώξει τα φαντάσματα του παρελθόντος, παρηγορείται με τη γέννηση των παιδιών της και τη δημιουργία της οικογένειάς της!
Τα παιδιά ήρθαν να καλύψουν τα μαύρα χρόνια της ζωής της και να της φέρουν χρόνια ελπίδας και αισιοδοξίας. Είναι ευγνώμων που ο Θεός της άνοιξε μια Αγκαλιά και της έδωσε την ευκαιρία μιας οικογένειας που είχε στερηθεί.
Τα δάκρυα δεν έλειψαν ποτέ από τα μάτια της, μόνο που τώρα είναι δάκρυα χαράς! Έρχεται σχεδόν κάθε μέρα στο Σύλλογο και νιώθει ότι είναι στο σπίτι της… στο αληθινά δικό της σπίτι… στη δική της οικογένεια, αυτή που τη στήριξε και την ενίσχυσε να κρατήσει τα παιδιά της και ν ‘αποδείξει σε όλους, πως, όταν υπάρχει θέληση, Αγάπη και μια ζεστή Αγκαλιά, μόνο το καλό μπορεί να επικρατήσει!!!
… Κάθε μέρα στα Γραφεία του Συλλόγου με δάκρυα στα μάτια μας λέει: «Μια τόσο Μεγάλη, Αληθινή και Ζεστή «Αγκαλιά» μου την χρωστούσε η ζωή!!!
Πηγή: Σύλλογος Αγέννητου Παιδιού «Η Αγκαλιά»