Μια γυναίκα μεγάλωσε έναν τεράστιο πύθωνα στο σπίτι της. Μια μέρα, το φίδι άρχισε να φέρεται περίεργα, σταμάτησε να τρώει και τυλίχτηκε γύρω από τη μέση της. Τότε, η κοπέλα έμαθε κάτι τρομερό για αυτό…
Η γυναίκα μεγάλωνε στο σπίτι της έναν πύθωνα ονόματι Σαφράν. Ο κίτρινος πύθωνας βρισκόταν μαζί της τρία χρόνια και γρήγορα έγινε «κατοικίδιο».
Η οικογένειά της στραβομουτσούνιαζε: «Πρόσεχε, είναι αρπακτικό». Αλλά η κοπέλα χαμογελούσε: «Είναι ήμερος. Με αγαπάει και ποτέ δε θα με βλάψει».
Ωστόσο, με τον καιρό, το φίδι άρχισε να συμπεριφέρεται παράξενα.
Οι πρώτες ανησυχητικές ιδιορρυθμίες πέρασαν απαρατήρητες.
Ο Σαφράν σταμάτησε να τρώει. Τη νύχτα, έβγαινε από το κλουβί του και τεντωνόταν κατα μήκος στη γυναίκα — με το κεφάλι στον ώμο της και την ουρά στους αστραγάλους της.
Την ημέρα ο πύθωνας διάλεγε το δροσερό πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι, εκεί όπου η γυναίκα περπατούσε ξυπόλυτη.
Υπήρχαν και οι «σιωπηλές αγκαλιές»: ο πύθωνας σκαρφάλωνε μέχρι τον λαιμό και έμενε κάτω από την κλείδα της, αγγίζοντας το δέρμα με τη διχαλωτή του γλώσσα. Η γυναίκα αστειευόταν ότι ήταν φιλί.
Όμως, τις νύχτες ξυπνούσε όλο και πιο συχνά, νιώθοντας το βάρος στο στήθος της.
Και όταν ένα βράδυ την ξύπνησε το απότομο σφύριγμα του φιδιού, κατάλαβε ότι ήταν καιρός να δει έναν κτηνίατρο.
Κι εκεί έμαθε κάτι τρομακτικό για τον πύθωνα και συνειδητοποίησε επιτέλους πόσο επικίνδυνο είναι να κρατάς ένα άγριο ζώο στο σπίτι.
Ο γιατρός ζύγισε αργά τον πύθωνα, τον ψηλάφησε και άκουσε τις ιστορίες για τα «αγκαλιάσματα» της νύχτας και την άρνηση τροφής.
«Βλέπετε», είπε τελικά, «δεν πρόκειται για στοργή. Οι μεγάλοι πύθωνες νηστεύουν και τεντώνονται κατά μήκος του σώματος του ιδιοκτήτη τους — ένα τυπικό στάδιο πριν επιχειρήσουν να καταπιούν μεγάλο θήραμα. Ο πύθωνας μετράει αν το μέγεθος είναι κατάλληλο. Το τύλιγμα είναι πρόβα στραγγαλισμού. Είναι σπάνιο, αλλά τέτοια περιστατικά συμβαίνουν. Εν συντομία: ο πύθωνας σας ήθελε να σας καταπιεί. Η μόνη σύσταση είναι: αυστηρή απομόνωση, αλλαγή διατροφής και — κατά προτίμηση — μεταφορά του ζώου σε εξειδικευμένο κέντρο. Σήμερα κιόλας».
Τα λόγια της πάγωσαν το αίμα. Εκείνο το βράδυ, η κοπέλα κάθισε στην άκρη του κρεβατιού και παρακολουθούσε τον Σαφράν να γλιστράει αργά πάνω στα σεντόνια. Κάποια στιγμή, το φίδι ξάπλωσε ακριβώς όπως στη φωτογραφία: τυλιγμένο γύρω από τη γυναίκα που κοιμόταν — μόνο που αυτή τη φορά ήταν ξύπνια.
Η γυναίκα προσεκτικά πήρε το φίδι, το έβαλε πίσω στο κλουβί, ασφάλισε το καπάκι και κάθισε στο πάτωμα δίπλα του.
Το πρωί κάλεσε το δημοτικό κέντρο ερπετών. Το ίδιο απόγευμα, ο Σαφράν μεταφέρθηκε εκεί — σε έναν ευρύχωρο χώρο, με έμπειρο προσωπικό και την κατάλληλη τροφή.
Το ηθικό δίδαγμα αυτής της ιστορίας
Όσο κι αν φαίνεται ήμερο ένα άγριο ζώο, η φύση του δεν αλλάζει. Η οικειότητα και η αγάπη που του δείχνουμε δεν αναιρούν τα ένστικτά του. Ένα αρπακτικό μπορεί ανά πάσα στιγμή να δει τον άνθρωπο όχι ως φίλο, αλλά ως θήραμα.
Η ιδέα ότι ένας πύθωνας «σταματά να τρώει» και «μετρά το σώμα του ιδιοκτήτη του για να δει αν χωράει να τον καταπιεί» είναι ένας αστικός μύθος αλλά οι ειδικοί ερπετολόγοι λένε ότι δεν υπάρχει επιστημονική βάση γι’ αυτό αλλά δεν σημαίνει ότι μπορούμε να κρατάμε άγριο ζώα στο σπίτι μας
Δεν πρέπει να μπερδεύουμε την «εξημέρωση» με την πραγματική ασφάλεια. Η ευθύνη του ανθρώπου είναι να σέβεται τη φύση του ζώου και να το φροντίζει σε κατάλληλο περιβάλλον, όχι να το φυλακίζει μέσα στο σπίτι του.