Μια γυναίκα δημοσίευσε αυτή τη συγκινητική προσωπική της ιστορία στο Reddit, για να το «βγάλει από μέσα της», όπως η ίδια έγραψε. Ελπίζουμε να την απολαύσετε όσο την απολαύσαμε εμείς.
«Ήξερα ένα παιδί στο γυμνάσιο που ποτέ του δεν μιλούσε. Ήμουν και εγώ η ίδια μοναχικό άτομο και ίσως για αυτό μπορούσα να τον καταλάβω. Συνήθιζε να κάθεται μόνος του στα διαλείμματα και να τρώει το κολατσιό του. Όποτε τον έβλεπα στην αυλή, έπαιρνα το δικό μου κολατσιό, και πήγαινα ήσυχα δίπλα του προσπαθώντας να μην τον ενοχλήσω.
Πολύ σύντομα παρατήρησα ότι είχαμε πολλά κοινά μαθήματά και έτσι άρχισα να κάθομαι δίπλα του. Όποτε έβλεπε ότι κανείς δεν τον κοιτούσε, χαμογελούσε στα αστεία μου ή ζωγράφιζε αφηρημένα σχέδια στα τετράδια του. Μόλις όμως αντιλαμβανόταν ότι κάποιος τον παρατηρούσε, αποσύρονταν πάλι στον δικό του ανέκφραστο κόσμο.
Φυσικά πάντα υπήρχαν πειράγματα από τα άλλα παιδιά τα οποία προσπαθούσαν να τον κάνουν να μιλήσει ή να τους πει τον λόγο για τον οποίο δεν μιλούσε ποτέ. Τίποτα από αυτά δεν φαινόταν όμως να τον επηρεάζει και πάντοτε απλά σήκωνε τους ώμους του ή χαμογελούσε.
Αλλά αυτό που πραγματικά με τρέλαινε ήταν όταν κάποιοι από τους καθηγητές έστρεφαν την προσοχή τους σε αυτόν για να κάνουν πλάκα. Γνώριζαν ότι δεν πρόκειται να απαντήσει αλλά παρ΄όλα αυτά του έκαναν διάφορες ερωτήσεις χαζογελώντας. Εκείνος απλά μούδιαζε και σάστιζε όποτε συνέβαινε αυτό.
Μια μέρα, έφτασα στο σημείο να διαπληκτιστώ με έναν καθηγητή για αυτόν ακριβώς το λόγο. Άρχισα έξαλλη να φωνάζω να τον αφήσει επιτέλους ήσυχο και του είπα ότι είναι αξιολύπητος που προσπαθεί να φανεί cool στα μάτια μιας χούφτας γυμνασιόπαιδων κάνοντας πλάκα σε ένα άλλο παιδί.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τρόπο που με κοίταξε, όταν άκουσε τον καθηγητή να με στέλνει στο γραφείο του διευθυντή. Είχε το στόμα ανοιχτό σαν να ήθελε κάτι να μου πει.
Στο γραφείο του διευθυντή ένας σχολικός σύμβουλος κάθισε μαζί μου και μου εξήγησε ότι ο πατέρας του σιωπηλού μου φίλου είχε πεθάνει στο Αφγανιστάν και από τότε εκείνος δεν έχει μιλήσει με κανέναν, εκτός από την μητέρα του.
Έμαθα πολλά για τους ανθρώπους από εκείνον. Έμαθα πόσο σκληροί μπορεί να είναι, άλλα επίσης και πόσο καλοί και συμπονετικοί. Αλλά το πολυτιμότερο πράγμα που έμαθα από εκείνον, είναι η αξία του να μπορείς απλά να ακούς τον άλλον .
Το Νοέμβριο του ίδιου έτους προσπάθησα για προσωπικούς μου λόγους να αφαιρέσω την ζωή μου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εξαφανιστώ για μερικές εβδομάδες από όλα και από όλους. Ολόκληρο το σχολείο γνώριζε ακριβώς το τι είχε συμβεί από τον αδελφό μου. Το παραδέχομαι, ήμουν μια χαζή έφηβη που δεν είχε συνειδητοποιήσει την αξία της ζωής.
Όταν επέστρεψα στο σχολείο εκείνος με περίμενε στο ντουλάπι μου.
Μου είπε «γεια»!
Νόμιζα ότι ήταν κάποιος άλλος, αλλά εκείνη την στιγμή με αγκάλιασε και μου είπε και πάλι «γεια»!
Ήταν ότι πιο ουσιαστικό μου είχε πει κανείς έως εκείνη τη στιγμή.
Έκλαψα λίγο και μετά άρχισε να μου μιλάει δειλά και χαμηλόφωνα. Στην αρχή ήταν κουβέντες όπως «γεια» και «αντίο», αλλά σύντομα άρχισε να με ρωτάει πως ήταν η ημέρα μου και πριν το καταλάβω, άρχισε να ξεκαρδίζεται με τα χαζά αστεία μου.
Ήξερε περισσότερα για μένα από οποιονδήποτε άλλον , γιατί πολύ άπλα ήξερε να ακούει.
Μετά την αποφοίτησή μου μετακόμισα σε άλλη πόλη. Εξακολουθώ όμως να τον φέρνω στο μυαλό μου σχεδόν κάθε μέρα.»
Η πρωταγωνίστρια της παραπάνω ιστορίας, σε νεώτερη ανάρτηση της υποστηρίζει ότι τελικά κατάφερε να εντοπίσει που βρίσκεται ο σιωπηλός της φίλος και να μάθει την διεύθυνση του (δεν έχει λογαριασμό στο facebook). Σκοπεύει τις επόμενες ημέρες να του γράψει ένα γράμμα.
Περισσότερα παρόμοια θέματα: dinfo.gr