Με λένε Άρη και θέλω να σας γράψω και εγώ την ιστορία μου.
Όταν ήμουν 9 χρονών, ο πατέρας μου εξαφανίστηκε από τη ζωή μου μέσα σε μία νύχτα. Δεν είχα κανένα νέο του για 20 ολόκληρα χρόνια. Όταν έγινα ο ίδιος μπαμπάς, δεν είχα πρότυπα για να βασιστώ. Δεν ήξερα τί να κάνω, πώς να φερθώ, πώς να συνεχίσω. Ήξερα μόνο το χειρότερο σενάριο και δεν ήθελα να το ακολουθήσω.
Τώρα με τρία δικά μου παιδιά ηλικίας 6, 4 και 1 έτους βρέθηκα πολλές φορές να παλεύω με τις δικές μου προσδοκίες. Θα ήταν εύκολο για μένα να πω “Το κάνω καλύτερα από τον πατέρα μου”, αλλά δεν θα είχε νόημα.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι, πώς μπορώ να βρω την ισορροπία και την γαλήνη μέσα μου; Με στοιχειώνουν τα τόσα χρόνια που πέρασα χωρίς πατέρα. Θέλω τόσο πολύ να κάνω τα πάντα σωστά ως μπαμπάς. Όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, κατηγορώ τον εαυτό μου.
Αν χρειαστεί να μαλώσω τα παιδιά μου (συχνά δηλαδή), νιώθω τις ενοχές να κατακλύζουν τη συνείδηση και την ψυχή μου. Μιλάω μόνος μου και προσπαθώ να τα βρω με τον εαυτό μου. Του δίνω συμβουλές για το πώς να χειρίζεται καλύτερα κάποιες καταστάσεις, αλλά πάντα κάτι συμβαίνει, τα πράγματα πηγαίνουν στραβά και εγώ πανικοβάλλομαι.
Τα παιδιά μαλλιοτραβούνται και το φαγητό καίγεται ενώ προσπαθώ να αλλάξω πάνα στο μωρό και στο τέλος καταλήγω να πανικοβάλλομαι και να νιώθω σαν να φταίω εγώ, που τα έκανα χάλια.
Ξέρω ότι είναι τρελό, αλλά έτσι το σκέφτομαι. Ίσως επειδή είμαι χωρισμένος μόνο 9 μήνες και έχω τα τρία μου παιδιά μαζί μου μισό μήνα κάθε μήνα. Δεν είναι αρκετό! Δεν μου φτάνει! Δεν είναι δίκαιο! Θέλω να τα έχω στην αγκαλιά μου κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή. Ποιος καλός μπαμπάς δεν θα ήθελε;
Από την άλλη, μια μικρή ανακούφιση τη νιώθω όταν τα έχω έτοιμα να τα πάρει η μαμά τους. Είμαι εξαντλημένος και το μόνο που χρειάζομαι εκείνη τη στιγμή είναι λίγη ηρεμία και ύπνο χωρίς έγνοιες και το άγχος μην καούν, μην χτυπήσουν, μην το σκάσουν, μην πάθουν κανένα κακό. Κι όλα αυτά λοιπόν με κάνουν και απορώ.
Είναι φυσιολογικό να σκέφτομαι έτσι; Οι σκέψεις αυτές με κάνουν καλό μπαμπά ή όχι; Αν είμαι ο μπαμπάς που θέλω να είμαι, πώς μπορώ και ξεστομίζω ότι νιώθω μια μικρή ανακούφιση, όταν έρχεται η μαμά τους να τα πάρει;
Νιώθω τόσο μπερδεμένος. Ωστόσο μέσα μου έχει απομείνει λίγη λογική. Ευτυχώς δηλαδή αλλιώς δεν θα την είχα γλιτώσει. Θα είχα τρελαθεί. Ευχαριστώ το σύμπαν και το Θεό για αυτή τη μικροσκοπική φωνούλα, που κάθε φορά που το ψάχνω περισσότερο απ’ ότι πρέπει και αμφισβητώ την αξία μου ως μπαμπάς, που δεν μπορώ να είμαι τέλειος όλη την ώρα, μου λέει: “Χαλάρωσε! Μια χαρά τα πας. Όλα εντάξει”.
“Πώς μπορώ να το ξέρω;”, απαντώ εγώ.
“Κοίτα τα παιδιά εκείνα που κοιμούνται στο κρεβάτι σου ήρεμα, χορτασμένα, πλυμένα καθαρά και ευτυχισμένα!”.
“Ναι, τα βλέπω”, απαντώ.
“Και μόνο που τα βλέπεις και το αναγνωρίζεις αρκεί. Αφού βλέπεις τα παιδιά σου καλά, σημαίνει ότι το κάνεις σωστά. Ηρέμησε λίγο. Κανείς δεν μπορεί να σε κατηγορήσει ότι δεν κάνεις σωστά τη δουλειά σου. Τί κι αν δεν μαγειρεύεις κάθε μέρα; Τί κι αν τους παίρνεις και καμιά πίτσα ή κανένα σουβλάκι; Ο μόνος είσαι νομίζεις ή ο τελευταίος; Αυτό είναι που σε κάνει μπαμπά! Πρέπει να κόψεις τις πολλές ανασφάλειες και να πέσεις με τα μούτρα στη δουλειά. Φτάνουν οι αμφιβολίες. Ώρα για δράση. Ξέρεις ποιο είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις”.
Αυτό μου αρκεί. Χαμογελώ, αφήνω έναν αναστεναγμό ανακούφισης και φιλάω τρία φρεσκολουσμένα, νυσταγμένα κεφαλάκια.
Είμαι ο μπαμπάς που δεν είχα ποτέ…νομίζω…
Άρης