Δεν επέλεξα να βιαστώ. Δεν επέλεξα να γίνω μητέρα ή να κάνω έκτρωση στα 13 μου. Δεν είχα επιλογές. Ο πατέρας μου, γιατρός στο επάγγελμα, με βίαζε από τότε που ήμουν 8 ετών μέχρι τα 12 μου.
Όταν έμεινα έγκυος ζήτησε από ένα συνάδελφό του να μου κάνει έκτρωση, ενώ ήμουν 4 μηνών έγκυος. Μετά τον κανονικό βιασμό, ήρθε ένας άλλος, εντελώς διαφορετικός βιασμός.
Όλες οι αποφάσεις πάρθηκαν από τον πατέρα μου και από εκείνο το γιατρό, ο οποίος ήταν πεπεισμένος ότι ήμουν μία χαζή 12χρονη που παρασύρθηκε και ο πατέρας μου ο σωτήρας που θα με γλίτωνε από την ταπείνωση.
Ήμουν ένα αντικείμενο που μετατράπηκε σε ένα πρόβλημα που έπρεπε να λυθεί.
Τα λόγια της μητέρας μου χρόνια μετά με σόκαραν και εξακολουθούν να με σοκάρουν: «Πάντα θα μετανιώνω γι’ αυτό που σε έβαλα να κάνεις. Ήταν ενάντια στο θέλημα του Θεού και τώρα κοίτα που δεν μπορείς να κάνεις παιδιά. Θα μπορούσες να είχες έστω ένα παιδί». Δεν ήξερε τι μου συνέβαινε όλα εκείνα τα χρόνια.
Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου για να φύγουν τα πολλά δάκρυα που με τύφλωναν και δεν με άφηναν να οδηγήσω. Την πήγαινα στο αεροδρόμιο για να επιστρέψει πίσω στο σπίτι της. Είχε έρθει να μας δει και είχε μείνει μία ολόκληρη εβδομάδα. Πιο πολύ χάρηκε που την είδε η κόρη μου, με την οποία μπορεί να μην μοιραζόμαστε τα ίδια γονίδια, αλλά αγαπιόμαστε πολύ.
Η μητέρα μου, μου είπε επίσης: «Ο, τι σου συνέβη, σου συνέβη για κάποιο λόγο. Μάλλον ο Θεός ήξερε ότι μπορούσες να το χειριστείς».
Να χειριστώ το παιδί του πατέρα μου, που θα γεννιόταν στα 13 μου; Ένιωσα την ευθύνη της μητρότητας να βαραίνει τους ώμους μου. Ανησυχούσα για το πως θα μεγάλωνε αυτό το μωρό τη στιγμή που δεν μπορούσα να προστατέψω τον ίδιο μου τον εαυτό.
Όλα αυτά τα χρόνια αισθανόμουν περισσότερο σαν αντικείμενο παρά σαν άνθρωπος και η μητέρα μου με τα λόγια αυτά με έκανε να νιώσω ξανά σαν πιόνι.
Πάντα φοβόμουν να παραδεχτώ ότι ένιωσα μητέρα αυτού του μωρού και ότι ένιωσα την ψυχή του να μεγαλώνει μέσα μου κι όμως άφησα να με επηρεάσει η άποψη πολλών ότι ένα έμβρυο δεν είναι μωρό ή ανθρώπινο ον, άρα δεν χρειάζεται να νιώθω τύψεις για την έκτρωση.
Δεν είμαι αφελής. Ξέρω καλά τι ένιωσα. Δεν μπορώ να σας πω ποια επιλογή θα είχα κάνει τότε αν είχα επιλογή. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι έκλαψα γι’ αυτό το μωρό, το οποίο ο γιατρός όταν το σκότωσε και το έβγαλε από μέσα μου, μου το έδειξε και μου είπε «να πάρω το μάθημά μου και να μην το αφήσω να συμβεί ξανά».
Το μόνο μάθημα που πήρα είναι αυτό: στο τέλος η ζωή βρίσκει το δρόμο της. Αυτή η μικρή ψυχή που μεγάλωνε μέσα μου για 16 εβδομάδες βρήκε το δρόμο της σε αυτή τη ζωή, όχι μέσα από το σώμα μου αλλά ξέρω ότι βρήκε ένα τρόπο να ζήσει.
Εάν υπάρχει Θεός που υποτίθεται ότι είναι παντογνώστης τότε έβλεπε τι γινόταν και έβλεπε την έκτρωση που ερχόταν. Ίσως να δημιούργησε την έκτρωση ως έναν ασφαλή τρόπο για να δείξει το έλεός του στο μωρό αυτό. Αν υπάρχει Θεός η έκτρωσή μου ήταν το πιο γενναιόδωρο δώρο που μπορούσε να κάνει στο παιδί αυτό.
Ο πατέρας μου ήταν γιατρός και ο φίλος του έκανε την άμβλωση στο ιατρείο του, μία Κυριακή πρωί, όπου κανείς δεν ήταν εκεί.
Επειδή ο πατέρας μου ήταν γιατρός είχε χρήματα και πρόσβαση στα πάντα, η άμβλωση θα γινόταν είτε ήταν νόμιμη είτε όχι και κανείς δεν θα είχε κυρώσεις.
Το κίνημα κατά των εκτρώσεων δεν είναι απλώς ένας πόλεμος εναντίον των γυναικών, αλλά ένας πόλεμος εναντίον των φτωχών και ανήμπορων γυναικών.